ตอนที่1-5

นางมองศาสตราวุธเบื้องหน้า ทั้งเก้าอาวุธสั้นและเก้าอาวุธยาว “ต่อไปพวกเจ้าไม่ต้องห่วง มีข้าอยู่ พวกเจ้าจะไม่ต้องถูกสนิมกัดกร่อน มีรูปร่างบิดเบี้ยวหน้าตาพิกลพิการอีก” คนรักในศาสตราวุธพูดพร้อมลูบคลำด้ามทวนขึ้นลงอย่างมีความสุข

ท่าทางลูบทวนขึ้นลงไปมาอยู่ในสายตาแหลมคมประดุจพยัคฆ์หนุ่มของลู่เคอตัวพอดี ปกติเขาไปไหนมาไหนก็มักเดินด้วยฝีเท้าเงียบกริบ จึงไม่ค่อยมีคนรู้ตัวนัก

“ถ้าเจ้าจะดูแลจวนของข้าได้ดีสักครึ่งหนึ่งของทวนที่เจ้าลูบขึ้นลงอยู่นั้นก็จะดีไม่น้อย”

เต้าเฟยวางทวนลงแล้วลุกพรวดขึ้นมา นางตอบเขาอย่างไม่พอใจ มาถึงก็ดุด่านางทันที ไม่เอ่ยถามอะไรสักคำ

“ข้ากำลังดูแลจวนของท่านอยู่นี่ไงเล่า”

ลู่เคอตัวเดินเข้าใกล้ทำให้เต้าเฟยขมวดคิ้วมองอย่างไม่ไว้ใจ แต่นางก็ไม่ถอยหนี แล้วสะดุ้งน้อยๆเมื่อลู่เคอตัวมายืนประจันหน้าจนเห็นแววตาของกันและกัน นางไม่เคยเห็นแววตาใครที่อ่านไม่ออกเท่ากับของลู่เคอตัวมาก่อน จนไม่รู้ตัวว่าถูกเขาคว้าทวนคืนไปตั้งแต่เมื่อไร

“ท่านแม่ทัพ” เต้าเฟยเห็นลู่เคอตัวนำทวนไปถือไว้

ลู่เคอตัวก้มมองทวนในมือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าเช็ดถูมันได้ดี ข้าขอบใจเจ้ามาก ไว้ต่อไปข้าจะให้เจ้าเป็นคนดูแลห้องนี้ดีหรือไม่” ลู่เคอตัวถามแล้วนำทวนไปเก็บไว้ที่เดิม แต่ด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้เต้าเฟยไม่กล้าผลีผลามรับปาก

“ท่านจะมาไม้ไหนกันแน่ จู่ๆจะให้ข้าดูแลของสำคัญเช่นนี้”

ลู่เคอตัวชูของในมือขึ้นมาตรงหน้า “ข้าจะให้เจ้าดูแลห้องเก็บศาสตราวุธต่อเมื่อเจ้าทำหน้าที่ฮูหยินให้ดีเสียก่อน”

“หน้าที่ฮูหยิน”

“ใช่ นี่คือสมุดบัญชีของจวนที่มีทั้งรายรับ รายจ่าย บัญชีของมีค่าทั้งหมดในคลังเหล่านี้ล้วนเป็นของสำคัญเช่นกัน ทำไมเจ้าถึงไม่ใส่ใจดูแล”

“ข้ากำลังศึกษาอยู่”

“เรื่องอาหารล่ะ ข้าเพิ่งกลับจากประชุมขุนนาง จะกลับมากินข้าวกลางวันแต่ยังไม่มีอาหารอะไรให้ข้ากินเลย ข้าอยากให้เจ้าทำอาหารให้กิน ข้าอยากลองกินอาหารฝีมือเจ้า”

เพราะเขาไม่เชื่อว่าผู้หญิงอย่างนางจะทำอาหารเป็นซึ่งคงเป็นจุดอ่อนของนางให้เขาหาช่องทางส่งนางกลับเผ่าได้แม้จะเป็นฮูหยินพระราชทานแต่ถ้าบกพร่องต่อหน้าที่จนสามีไม่สามารถอยู่อย่างเป็นสุขได้เขาก็จะกราบทูลข้อบกพร่องของนางให้ฮ่องเต้ได้ทรงทราบ

“ข้าทำอาหารไม่เป็น รวมไปถึงปรนนิบัติพัดวีใครไม่เป็นด้วย”

ลู่เคอตัวยิ้มมุมปาก “เมื่อออกเรือนแล้วไม่มีสตรีนางใดละเว้นหน้าที่ปรนนิบัติสามี”

“ข้านี่ไง”

“แต่ข้าอยากให้เจ้าหัดทำอาหารให้เป็น อย่างน้อยทำให้ข้ากินก็ยังดี ไม่เช่นนั้นบ่าวในจวนจะเก็บไปนินทาแค่ไหนที่นายหญิงทำอะไรไม่เป็น วันๆเอาแต่นั่งขัดถูอาวุธ ข้าอยากให้เจ้าช่วยรักษาหน้าของข้าด้วย มิเช่นนั้นเจ้าก็คงจะอยู่ในตำแหน่งฮูหยินของข้าไม่ได้นาน เจ้าเข้าใจไหม”

เต้าเฟยกัดริมฝีปากแน่น งานของสาวใช้แบบนั้นนางจะเคยทำได้อย่างไร อย่างดีนางก็เขียนตัวอักษร ดีดพิณได้บ้าง แต่ก็ไม่ถนัดอยู่ดี ตกลงนี่เขากำลังแกล้งนางอยู่ใช่ไหม

“ก็งานขัดถูอาวุธข้าทำได้ดีกว่าทำอาหาร ไม่เชื่อท่านเอาอาวุธของท่านมาให้ข้าขัดถูดูสิ รับรองว่าสะอาดแวววาวราวกับได้อาวุธใหม่”

เต้าเฟยจะคว้าดาบโค้งคู่ใจของท่านแม่ทัพแต่เพราะลู่เคอตัวตกใจในการจู่โจมของนางสัญชาติญาณของขุนทหารทำให้เขาเบี่ยงกายหลบจนมือของนางพลาดเป้าจาด้ามดาบโค้ง

เต้าเฟยหน้าร้อนผ่าวแล้วรีบชักมือกลับ “ข้า...เอ่อ ข้าขอ...”

“มีลูกไม่อบรม ถือว่าเป็นความผิดของพ่อแม่ เจ้า...เจ้ามัน ไปทำกับข้าว ไปให้พ้นหน้าข้า”

“ข้าทำให้ท่านต้องอายถึงขนาดนั้นเชียวหรือ” เต้าเฟยถาม แต่ลู่เคอตัวใช้การเบือนหน้าหนีแทนคำตอบ ธิดาของหัวหน้าเผ่าที่มีเกียรติอย่างเต้าเฟยจึงกำมือแน่น “ตกลงข้าจะลองทำอาหารให้ท่านกิน แต่ข้าไม่มั่นใจว่าท่านจะกินมันได้ เชิญท่านรอสักหน่อยเพราะข้าต้องใช้เวลาทำ”

“ข้ารอได้” ลู่เคอตัวตอบแล้วหันกายเดินออกไป

เต้าเฟยมองแผ่นหลังเหยียดตรงนั้นด้วยความหนักใจ ถึงอย่างไรก็หนีเขาไม่พ้น ต้องอยู่เป็นฮูหยินของเขาไปจนกว่าจะมีลูกชาย ถ้าอย่างนั้นการที่นางจะวางศักดิ์ศรีลงแล้วทำตัวไหวลู่ไปตามแรงลมบ้างก็คงจะดีกว่าทัดทานแรงลมจนหักโค่นไป ซึ่งมันไม่เกิดผลดีอะไรเลย

เต้าเฟยวัดตวงตาชั่งในใจแล้วมุ่งหน้าไปที่โรงครัว บ่าวในครัวพอเห็นนายหญิงของจวนย่างเท้าเข้าไปก็รีบก้มหัวคำนับอย่างพร้อมเพรียงกัน

“คารวะฮูหยินเจ้าค่ะ ท่านต้องการอะไรหรือเจ้าคะ”

“ใครเป็นหัวหน้าห้องครัวที่นี่”

หญิงร่างท้วมอายุราวสี่สิบห้าปีก้าวเท้าออกมา “บ่าวเองเจ้าค่ะฮูหยิน”

“อาหารกลางวันพวกเจ้าทำกันเสร็จหรือยัง”

“พวกบ่าวทำเสร็จนานแล้วเจ้าค่ะ กำลังนำไปจัดเตรียม”

เต้าเฟยกำมือแน่น ที่แท้นางถูกเขาหาเรื่องนี่เอง “ไม่เป็นไร พวกเจ้าไม่ต้องเตรียมออกไปวาง แต่ข้าขอถามอะไรหน่อย เมื่อวานตอนงานแต่งของข้ากับท่านแม่ทัพ ที่บ้านข้าส่งสินเจ้าสาวมา ในขบวนนั้นมีเนื้อแพะรวมอยู่ด้วยใช่ไหม”

“มีเจ้าค่ะ” หัวหน้าห้องครัวตอบไปทั้งที่ยังงุนงง

“งั้นดีแล้ว เจ้าจงไปนำเนื้อแพะมาให้ข้า ข้าจะปรุงอาหารให้ท่านแม่ทัพกินมื้อเที่ยงนี้”

แม่ครัวใหญ่ค้อมตัวรับคำสั่ง แล้วรีบหันไปสั่งสาวใช้ที่ยืนก้มหน้างุดให้ตามนางไปแบกเนื้อแพะมาให้นายหญิงของบ้านทำอาหาร เต้าเฟยรอไม่นานหัวหน้าห้องครัวก็กลับมาพร้อมกับเนื้อแพะชิ้นใหญ่ ดวงตากลมโตของเต้าเฟยมองอย่างวาดหวัง

“อยากกินอาหารนักใช่ไหม ถือเป็นโชคดีของท่านแล้วแล้วที่จะได้ลิ้มรสอาหารฝีมือข้าเป็นคนแรกแต่คงต้องรอนานหน่อย” เต้าเฟยยิ้มเอื่อยๆแล้วเดินไปหาเนื้อแพะชิ้นนั้น บรรจงจัดการแล่เนื้อแพะออกมาอย่างเชื่องช้าไม่เร่งรีบเพราะนางมีแผนให้เขารอจนไส้กิ่ว

ลู่เคอตัวไปรอที่ห้องทำงาน เขาหยิบคัมภีร์เพลงดาบขึ้นมาเล่มหนึ่งเพื่อศึกษา ก็พอดีกับพ่อบ้านหวังเดินเข้ามารายงาน

“ท่านแม่ทัพขอรับ รองแม่ทัพซู่จือมาขอพบขอรับ”

“รีบไปเชิญเข้ามา เดี๋ยวก่อนไปนำขวดบรรจุซายิ้งมาให้ข้าด้วย”