ตอนที่1-4

“ท่านแม่ทัพอาจจะมีงานยุ่งก็ได้นะเจ้าคะ คุณหนูของบ่าวงดงามไม่แพ้สตรีใด ท่านแม่ทัพต้องไม่รังเกียจคุณหนูหรอกเจ้าค่ะ”

“แต่ข้าว่าเขารังเกียจ ถ้าข้าเป็นตัวหนอนเขาคงใช้ไม้เขี่ยข้าออกจากห้องหอไปแล้ว”

เต้าเฟยมองสายลมใบไม้ปลิวแล้วถอนใจ ถ้านางไม่นึกถึงสิ่งที่จะได้ตอบแทนจากองค์จักรพรรดิที่จะได้มาหลังจากนางมีลูกชายกับท่านแม่ทัพแล้วล่ะก็นางคงถอดใจไปแล้ว ใครจะทนให้ผู้ชายประณามหยามหมิ่นอยู่ได้

“ถ้าข้าเลือกได้ข้าจะไม่ทำให้ท่านแม่ทัพต้องลำบากใจเช่นนี้เลยแต่ข้าเองก็ไม่มีทางเลือกเช่นกันนะแม่นม”

“คุณหนูเจ้าคะ” แม่นมเซียงครางในลำคอ

นางรู้เพียงแต่ว่าเดิมทีนั้นท่านฮูเลกูหัวหน้าเผ่าต้องการส่งธิดามาเป็นสนมบรรณาการแด่องค์จักรพรรดิ แต่องค์จักรพรรดินั้นทรงเสน่หาในฮองเฮาคู่พระทัยยิ่งนักไม่ยอมรับสนมเข้าตำหนักอีก ส่วนที่มีอยู่แล้วก็มักจะมีเหตุให้กระเด็นออกจากวังหลังไปจนหมด มีแต่คำล่ำลือกันว่าพระองค์ไม่เสด็จตำหนักไหนเลยนอกจากตำหนักเฟยเฟิงของฮองเฮาหนิงซูเยว่

เมื่อเป็นเช่นนั้นคุณหนูของนางจึงกลายมาเป็นฮูหยินพระราชทานให้แก่แม่ทัพลู่เคอตัวแม่ทัพที่เก่งกาจที่สุดของแผ่นดินต้าชิง

“คุณหนูเจ้าคะ ตั้งแต่โบราณมาลูกสาวจะแต่งกับใครย่อมเป็นสิทธิ์ขาดของบิดามารดา ดังนั้นท่านอย่าโทษตัวเองไปเลยนะเจ้าคะท่านเองก็ไม่ได้มีสิทธิ์เลือก ทุกอย่างล้วนเป็นลิขิตสวรรค์”

“ถ้าเช่นนั้นข้าควรเดินหน้าต่อไปใช่หรือไม่” แม่นมเซียงพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว ขอบใจแม่นมมาก ข้าจะรอเวลาให้ท่านแม่ทัพยอมใจอ่อนยอมมอบลูกชายให้กับข้า”

แม้จะฟังดูแปร่งหูแต่แม่นมเซียงก็ทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดตรงไปตรงมานั้น นางยิ้มแล้วพาเต้าเฟยกลับไปที่ห้องหอเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่

หลังเต้าเฟยอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแม่นมเซียงก็นำอาหารเช้ามาวางตรงหน้า ระหว่างที่กินอาหารอยู่นั้นพ่อบ้านหวังก็เดินมาค้อมตัวลงขอพบ เต้าเฟยที่กินเสร็จพอดีจึงบอกให้พ่อบ้านหวังไปรอที่โถงด้านนอก

“คารวะฮูหยินขอรับ บ่าวชื่อหวังลู่ เป็นพ่อบ้านของจวนนี้ บ่าวนำสาวใช้มาคารวะท่านขอรับ”

พ่อบ้านหวังกับบรรดาสาวใช้ต่างพากันก้มคารวะ เต้าเฟยมองไล่ทีละคนนิ่งๆ คนที่เข้ามาคารวะนางล้วนเป็นสาวใช้ที่ทำงานอยู่ในส่วนโถงชั้นใน นางพยักหน้าครั้งหนึ่ง

“อืม ข้ารู้แล้ว ขอบใจพวกเจ้ามาก มีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ”

“ขอบคุณฮูหยินเจ้าค่ะ”

สาวใช้ออกไปหมดแล้วพ่อบ้านหวังจึงพูดขึ้นอย่างสุภาพ “ฮูหยินขอรับ นี่คือสมุดบัญชีของจวนที่จดรายการรับจ่ายเอาไว้ แล้วนี่ก็คือสมุดบัญชีคลังทรัพย์สิน ท่านแม่ทัพสั่งให้บ่าวมอบแก่ฮูหยินขอรับ”

เต้าเฟยรับมาอย่างงงๆ “ท่านแม่ทัพให้พ่อบ้านหวังมอบให้ข้าอย่างนั้นหรือ”

“ขอรับ”

“อืม” เต้าเฟยครางเบาๆ ไม่คิดว่าลู่เคอตัวจะมอบบัญชีภายในจวนให้นางดูแล นางเคาะนิ้วเป็นจังหวะกับโต๊ะหรือเขาต้องการใช้นางให้คุ้มค่ากับตำแหน่งฮูหยิน

“ท่านแม่ทัพคงกลัวว่าข้าจะว่างเกินไป เอาล่ะ ข้าจะเก็บไว้ตรวจสอบ”

พ่อบ้านหวังไม่กล้าพูดว่าไม่ใช่ เพราะดูจากคำสั่งที่ท่านแม่ทัพบอกให้มอบสมุดบัญชีให้แก่ฮูหยินดูแลนั่นก็เท่ากับมีความไว้วางใจในระดับหนึ่งทีเดียว

“ฮูหยินต้องการสั่งอะไรบ่าวอีกหรือไม่ขอรับ”

เต้าเฟยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบ “ข้าต้องการเดินดูรอบๆจวน พ่อบ้านหวังจะขัดข้องหรือไม่”

“บ่าวไม่กล้าขัดข้องขอรับ จวนนี้เป็นของฮูหยินขอรับ” พ่อบ้านหวังพูดด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง

“ดี พูดได้ดี แม่นมเซียงให้รางวัลพ่อบ้านหวังด้วยนะ”

เต้าเฟยพูดจบ แม่นมเซียงก็ทำท่าจะยื่นเงินรางวัลให้แต่พ่อบ้านหวังรีบส่ายหน้าไม่รับ

“บ่าวไม่ขอรับเงินรางวัลขอรับ”

“งั้นก็ตามใจ” เต้าเฟยว่า “แม่นมถ้าเช่นนั้นไปเดินเล่นรอบจวนกันเถอะ” เต้าเฟยพูดแล้วก็ลุกนำไป

จวนแม่ทัพไม่ได้ตกแต่งอย่างสวยหรู มีเพียงแต่สวนจำลอง และศาลากลางน้ำไว้นั่งพักผ่อนหย่อนใจ ที่เหลือก็เป็นลานซ้อมยุทธ์ เต้าเฟยเดินดูจนทั่วแล้วไปหยุดยืนที่ห้องหนึ่ง ประตูห้องไม่ได้ล็อกกุญแจไว้ นางลองผลักเข้าไปดูจึงพบว่าเป็นห้องเก็บศาสตราวุธ

แววตาของสาวทุ่งหญ้าตื่นเต้นขึ้นมาราวกับสตรีที่เห็นเครื่องประดับสวยงาม ผิดแต่ของตรงหน้าเต้าเฟยล้วนเป็นของมีคมอันตราย ทุกอย่างในห้องนี้ล้วนผ่านศึกสงคราม ลิ้มรสเลือดมาแล้วนับไม่ถ้วน

“ถูกใช้งานจนบิ่นไปหมด” เต้าเฟยหยิบทวนอันหนึ่งมาดูแล้วลูบคลำอย่างเสียดาย นางวางทวนอันนี้ไปหยิบง้าวอีกอันมาดู “อันนี้ก็หัก นี่ท่านดูแลของสำคัญเช่นนี้อย่างไร”

เต้าเฟยวางอาวุธทั้งสองลงแล้วหันไปหาแม่นมคนสนิท

“แม่นมเซียงท่านใช้ให้ใครไปตามพ่อบ้านหวังมาหาข้าที ข้าอยากรู้ว่าใครมีหน้าที่ดูแลอาวุธในห้องนี้ทำไมปล่อยปละละเลยไม่ดูแลจนใช้การไม่ได้”

“เจ้าค่ะ บ่าวจะไปตามพ่อบ้านหวังเดี๋ยวนี้”

คล้อยหลังแม่นมเซียง เต้าเฟยก็หยิบทวนอันหนึ่งมาดูมันเป็นทวนสามชนะหัวทวนมีคมข้างหนึ่งรูปร่างคล้ายขวาน อีกข้างเป็นวงโค้งคล้ายจันทร์ นางหยิบเอาน้ำยาที่ติดตัวไว้ข้างเอวออกมา เปิดจุกแล้วเทลงบนเศษผ้าที่นำมาด้วย นางค่อยๆเช็ดลงไปตรงคมขวาน ไม่นานรอยยิ้มหวานก็ผุดขึ้น

“ดูหล่อขึ้นเป็นกอง เจ้านายเจ้าคงไม่ค่อยดูแลพวกเจ้าสินะ ขนาดอาวุธของตัวเองก็คาดว่าคงจะไม่เคยดูแล ป่านนี้สนิมเกาะแล้วมั้ง”

ตอนที่2 แม่ทัพจอมเล่นตัว

“คุณหนูเจ้าคะ” แม่นมเซียงได้ยินคุณหนูบ่นอุบอิบแบบห้าวหาญทำให้นางแทบจะเป็นลมจนต้องเตือนสติแต่พ่อบ้านหวังอยู่ห่างไปคงจะไม่ได้ยิน

“ระวังคำพูดคำจาบ้างสิคะคุณหนู ตอนนี้ท่านออกเรือนเป็นถึงฮูหยินของท่านแม่ทัพใหญ่แล้วนะเจ้าคะ”

ดวงตากลมโตสลดวูบลง คำที่แม่นมเซียงเตือนมานั้นถูกต้อง แต่นางชังน้ำหน้าเขานัก ไม่รู้จะหวงเนื้อหวงตัวไปถึงไหน

“ต่อไปข้าจะระวังแม่นม”