9.ให้โชคดีกับคนที่เลือก

" พวกเธอ ทั้งสองก็ดูดซับพลังฟ้าดินที่เหลือ อย่าให้ผู้อื่นได้ประโยชน์ เหตุการณ์นี้อาจดึงดูดพวกมีพลังวิเศษหรือพวกภูติตัวอื่นมาได้ พวกเราจะต้อง รีบออกไปจากที่นี่อย่าให้เสียเวลา เร็วๆเข้า "

ซ่งซิงเหลียน เอ่ยเตือน ถึงแม้เธอจะอยู่ในระดับหลอมเจี่ยกันแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถปรับสมดุลให้มั่นคงได้ คงต้องไปเร่งปรุงยาแล้ว ดีที่เจ้า 2 ตัวนี้ ไม่ทำให้เสียเวลาเปล่า ไปหาสมุนไพรมาเพิ่มได้หลายอย่าง ทำให้การปรุงยาของเธอ มีประสิทธิภาพมากขึ้นแน่นอน นี่ถือว่าเป็นรางวัลของพวกมัน เจ้านักขุดทอง ที่เธออุตส่าห์เสี้ยมสอนสั่งมา

" กุ๊กๆ/จิ๊บๆ " ทราบแล้วเจ้านาย ทั้งสองตัววางโสมที่ใหญ่ขนาดหัวไช้เท้าลง ข้างๆส่งซ่งซิงเหลียน แล้วรีบเข้าฌานสมาธิดูดกลืนพลังฟ้าดินโดยรอบอย่างบ้าคลั่งโดยไม่ให้เสียเวลาเลยแม้แต่น้อย อย่างที่เจ้านายมันว่าจะให้ผู้อื่นได้ประโยชน์ไม่ได้

ฉลาดมากไม่เสียแรงที่เป็นลูกสมุนของฉัน เมื่อได้ยินเจ้านายตัวน้อยชมทั้งสองตัวก็ยิ่งฮึกเหิมดูดกลืนพลังฟ้าดิน อีกเฮือกใหญ่ ไม่ให้เหลือแม้แต่นิดเดียว

" โอ้โหฉันเข้าฌาสมาธิ เลื่อนระดับแค่ครึ่งเดือน พวกเธอก็สามารถล่าสมบัติมาได้ขนาดนี้เลยหรือ เก่งจริงๆ พอลงเขาไปแล้วพวกเราคงได้ เม็ดยา ที่ช่วยเสริมพลัง และเลื่อนระดับ หรือแม้กระทั่งยารักษาอาการบาดเจ็บช่วยชีวิต อยู่ได้สบายๆไปเป็นปีเลยหรือเนี่ย "

ดวงตากลมโตของซ่งชิงเหลียนมองกองสมุนไพรตรงหน้า อย่างชื่นชมและภูมิใจ ไม่เสียแรงที่เธอเปิดสมุดภาพสมุนไพรต่างๆให้เจ้าพวกสองตัวดู และจดจำให้ขึ้นใจ ทั้งโสม เห็ดหลินจือ บัวหิมะ เก๋ากี๋ หรือแม้กระทั่งถั่งเช่า ก็ยังมีภาพที่เธอวาดแบบแปลกๆด้วยนั่นคือ กระดูก ของสัตว์ชนิดต่างๆที่อยู่ในระดับสูงสามารถนำมาใช้ประโยชน์ในการกลั่นยาได้ เจ้าสองตัวนี้ก็ยังหาขุดได้

นี่เจ้าพวกลูกสมุนของเธอไปขุดสุสานที่ไหนมา

พวกเครือญาติเจ้าของเดิมคงไม่เห็นใช่ไหม คงจะไม่มาตามล้างแค้นขุดสุสานบรรพบุรุษเธอคืนหรอกนะ

เด็กหญิงรีบเก็บของเข้าถุงนิติทั้งหมดทันที ดูเหมือนว่าในถุงนิติขนาด 200 ตารางเมตรของเธอ จะต้องขยับขยายแล้วล่ะเพราะมันอัดไปด้วยสมบัติมากมายมหาศาล ทั้งของโจร ที่มีลังไม้ทั้งหมด 20 ลัง พร้อมกับกองสมุนไพรมากมายมหาศาลที่เธอยังไม่ได้คัดแยก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คงรักษาสภาพเดิมไว้ได้ไม่เปลี่ยนแปลงเลย

" ดูเหมือนว่าคราวนี้ที่กลับบ้านฉันจะต้องสอนวิชาปราบผีกับวิชาหลบหลีกให้พวกเธอแล้วล่ะ คงต้องมียันต์อาคมป้องกันตัวด้วยไม่อย่างนั้นอาจมีเจ้าของเดิมตามมาทวงของเสียหน้าหมด "

จะขโมยก็อย่าให้เจ้าของเดิมจับได้ไม่อย่างนั้นจะถูกเรียกว่าขโมย แต่ถ้าหยิบมาแล้วเจ้าของจับไม่ได้ เขาเรียกว่ายืมใช้

นี่คือตรรกะของท่านอาจารย์เทพที่สอน ซึ่งเธอก็คิดว่าถูกต้องแล้ว

" สู้ๆเร็วเข้า อีกแค่ไม่กี่ขั้นก็จะถึงขั้นสร้างรากฐานได้แล้ว ฉันจะได้ ให้ของวิเศษพวกเธอ เป็นรางวัล "

ซ่งซิงเหลียน นึกถึงถุงมิติที่พวกมันอยากได้นักหนา แต่จะให้ถุงมิติไปเลยคงโดดเด่นเกินไปเพราะขนาดถึงเท่าฝ่ามือก็เถอะ ไก่กับนกที่ไหนจะห้อยถุงหอมบนคอ คงแปลกพิลึกจนชาวบ้านซุบซิบนินทา เอาเป็นว่าให้พวกมันเลือกของสวยๆที่ชอบ แล้วเธอจะสร้างมิติเก็บของให้มันก็แล้วกัน แบบนี้ก็จะถูกมองว่า เป็นปลอกคอเหมือนห้อยสุนัขสัตว์เลี้ยงธรรมดาทั่วไป

เมื่อได้ยินคำพูดของเจ้านายตัวน้อยทั้งสองตัว ก็ดูดพลังเฮือกสุดท้ายเข้าร่างก่อนใจค่อยๆลืมตา บ่งบอกว่าพวกมันอิ่มแล้วและรอคอยรางวัลที่จะให้อย่างใจจดจ่อ

" ป่ะกลับบ้านกันเถอะ คงใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะออกจากภูเขาได้พวกเราต้อง ลบร่องรอยนี้ให้หมด "

เธอใช้วิชาลบรอยเซียน ลบร่องรอยให้หมดไปในทันที ถึงแม้จะมีพวกที่อยู่ในขั้นสูงกว่าเธอมากก็ไม่อาจที่จะ หาร่องรอยเจอได้อีกเว้นแต่พวกที่มีความเก่งกาจอยู่ในระดับกลางขั้นหลอมกายาแล้วเท่านั้น ที่จะสามารถหาร่องรอยเจอ แต่เจอแล้วยังไง ก็ไม่รู้ว่าใครอยู่ดี

ถึงบ้านสักที

ซ่งซิงเหลียน ยืนบนยอดต้นไม้สูงพร้อมๆกับอุ้มเจ้าทั้ง 2 ตัวไว้ในอ้อมแขนถ้าเกิดรอพวกมันแล้วล่ะก็ในสิบวันนี้ที่เธอเดินทางออกจากป่าคงกินระยะเวลาไปอีกกว่าครึ่งเดือน

" มืดพอดีไม่มีใครเห็นเราแล้ว รีบๆกลับบ้านเถอะอยู่ในป่ามาตั้ง 2 เดือนกว่าจนเวลาปิดเทอมจะหมดแล้ว "

" กุ๊กๆ " เจ้านายเจ้านาย ฉันดีใจจังเลยถึงบ้านแล้ว แต่ว่าสภาพพวกเราทั้ง 3 คงไม่ทำให้ นายหญิงกับนายผู้ชายตกใจหรอกใช่ไหม

" เออฉันว่าคงไม่หรอก "

เสี่ยวฝานมองดูทั้งเจ้านายตัวน้อยและรุ่นพี่ไก่เสี่ยวเฟย ที่พูดเออออกันเอง แล้วมองสภาพมันด้วย ที่เรียกว่า ไม่อาบน้ำมา 3 เดือน พร้อมๆกับสิ่งโสมมที่ ผ่านการเลื่อนระดับมายังไม่ได้ชำระร่างกาย แบบนี้มันทนไม่ได้จริงๆ แต่ก็ต้องนับถือว่าเสี่ยวเฟย ที่รักความสะอาดและขนยิ่งชีพ กลับกลายเป็นผู้ที่ไม่ยอมอาบน้ำ จนกว่าจะได้ออกจากป่า มันนับถือจริงๆที่ทนได้ขนาดนี้และบังคับให้มันทนไปด้วย

ส่วนที่ว่าทำไมไม่ยอมอาบนะหรือ

จะอาบน้ำได้ยังไงแชมพูล่ะน้ำยาบำรุงขนล่ะ

นั่นคือสิ่งที่ทำให้มันยอมแพ้ ในการหลอกล่อ เกลี้ยกล่อม เมื่อผ่านแม่น้ำในป่ามันละอายจริงๆจนไม่กล้าทักนกตัวอื่นเลย เรียกได้ว่า ทำเป็นไม่รู้จักกันเลยดีกว่า ยอมเป็นนกสกปรกดีกว่าให้นกตัวอื่นจดจำมันได้

" เสี่ยวฝานนายทำไมมองฉันแบบนั้น คงไม่คิดว่า ฉันก็สกปรกเหมือนกันใช่ไหม "

เจ้านายตัวน้อยกับยื่นบทความผิดให้มันอีกแล้ว มันไม่ได้คิดว่าเจ้านายสกปรกเลยสักนิด แค่คิดว่าทำไมเจ้านายก็เป็นไปกับเจ้ารุ่นพี่เสี่ยวเฟยด้วย พี่ไม่ยอมอาบน้ำ แต่ถ้าแค่คิดในใจส่งซ่งซิงเหลียนก็รู้แล้วว่ามันคิดอะไรอยู่

" ฉันเป็นเด็กผู้หญิง จะให้อาบน้ำกลางป่ากลางเขาโดยที่ไม่มีอะไรเลยไม่ได้ อย่างน้อยๆ ก็ควรจะมีที่บดบังให้หน่อยสิคราวหน้าฉันจะเอาไปด้วย "

" จิ๊บๆ " เจ้านายถูกแล้ว คราวหน้าเอาไปด้วยนะ อย่างนี้พอสกปรกก็ไม่มีใครอ้างได้อีกแล้วที่จะไม่อาบน้ำ และมันจะไม่ยอมลืมเด็ดขาดว่าต้องเอาครีมอาบน้ำและบำรุงขนไปด้วย

เท้าเล็กดีดตัวไปบนยอดไม้และไต่ไปบนหลังคาชาวบ้าน ตรงดิ่งเข้าไปทิศทางที่บ้านเธอตั้งอยู่เกือบท้ายสุดของหมู่บ้านที่สงบ โดยไม่กลัวชาวบ้านเห็นเลยแม้แต่น้อย เพราะนี่มันเกือบ 4 ทุ่มแล้ว ผู้คนต่างก็เข้านอนกันหมดแล้ว มั้ง

ตลอดระยะเวลาที่เธอฝึกฝนตนเองในป่าก็ได้ใช้พวกสัตว์ในป่า ส่งข่าวผ่านจดหมายเล็ก เป็นระยะให้พ่อกับแม่บุญธรรมและทั้งสองก็ตอบกลับจดหมายมาทุกครั้ง ทำให้ทั้งสองสบายใจและนี่ก็เป็นช่วงเวลาที่พ่อแม่บุญธรรมทั้งสองนั่งเล่นอยู่หน้าลานบ้าน ที่สะอาดสะอ้านต้นไม้ดอกไม้ที่เธอปลูก ถึงแม้จะใกล้สิ้นสุดฤดูร้อนแล้วและอากาศเริ่มเย็น แต่ต้นไม้พืชพันธุ์เหล่านี้กลับยังเขียวชะอุ่มอยู่เพราะค่ายกลที่บ้านเธอ

ดวงตากลมโตคล่อไปด้วยน้ำตา มองพ่อแม่บุญธรรม ที่นั่งดื่มชาด้วยความเหงาๆเธอได้ยินเสียงคร่ำบ่นเบาๆว่า คิดถึงเธอมาก ไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงป้าหงข้างบ้านที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนตะโกนข้ามมา ไม่สิไม่ได้ข้ามมาป้าหงยืนอยู่ข้างกำแพงนี่เอง

" มีลูกบุญธรรมหรือจะสู้ลูกแท้ๆที่เป็นลูกชาย ที่ทั้งสืบสกุลได้และเป็นลูกแท้ๆ จะอยู่กับพ่อแม่เสมอ "

" ลูกบุญธรรมหรือลูกแท้ๆอะไรกัน ฉันมีแค่ซิงซิงเป็นลูกก็พอแล้ว ป้าจะมายุ่งอะไรคะ "

" ฉันแค่หวังดีเฉยๆ สงสัยซิงซิงของเธอคงอยู่สุขสบายในเมืองจนไม่อยากกลับบ้านนอกแล้วละมั้ง "

" ซิงซิงแค่ไปเรียนพิเศษกับลุงของเธอเท่านั้นเองครับ ลุงของเธอเป็นถึงคนที่เรียนจบมหาวิทยาลัยปักกิ่งเชียวนะ " ซ่งหลี่กล่าวอ้างถึงพี่ชายของเขาที่อยู่ในเมืองใหญ่เป็นถึงอธิการบดีในมหาวิทยาลัยปักกิ่งและก็รักและเอ็นดูส่งซ่งซิงเหลียนมาก เขาขอโทษพี่ชายในใจที่อ้างชื่อไปอย่างนั้นหวังว่าถ้าเกิดพี่ชายมาเยี่ยมเยียนในปีใหม่นี้จะไม่เอ่ยถึงเรื่องที่ไปอยู่ที่ปักกิ่งหรอกนะ

" แหมก็ลูกบุญธรรมไม่ใช่ลูกแท้ๆ เธอนี่ไม่อยากมีลูกแท้ๆหรือไง "

" แหมป้าหงฉันแค่ไม่อยู่ 3 เดือน ป้าถึงกับบอกว่าแม่ของฉันไม่มีลูกแท้ๆหรือ " เสียงเล็กๆของเด็กหญิงตะโกนข้ามฟากไปหาป้าหงที่ยืนข้างกำแพง แอบฟังอยู่

" เอ่อ เธอกลับมาแล้วหรือทำไมพ่อแม่ไม่ เธอไม่พูดถึง "

" ฉันพึ่งมาถึงเมื่อตอนหัวค่ำ รู้อย่างนี้ฉันคงมาตั้งนานแล้วไม่อยู่นานถึงขนาดให้ชาวบ้านข้างบ้านเขานินทาหรอก "

" นี่เธอ ซีเถาซ่งหลี่เธอสอนลูกได้ดีจริงๆ " เมื่อโต้ตอบอะไรเด็กหญิงไม่ได้ ป้าหุงข้างบ้านจอมนินทาก็ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนเพราะสู้ฝีปากของเธอไม่ได้จริงๆ

จะให้สู้ยังไงขนาด ยายเฉียนหน้าหมู่บ้านที่เรียกว่าจอมนินทาอันดับหนึ่งผีปากไม่มีใครเทียบยังเถียงสู้ฝีปากเด็กหญิงบ้านนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อยเธอเห็นมากับตาฟังมากับหูจริงๆ

" อีกอย่างนะป้าหงส์ฉันจะบอกอะไรให้ แม่ฉันน่ะไม่ใช่ไม่มีลูกแท้ๆหรอกนะ แม่ฉันน่ะมีน้องชายให้ฉันตั้ง 2 คนแน่ะ คอยดูเถอะ " เสียงเล็กๆโต้ตอบป้าหงส์ที่ยืนอึ้งอยู่กับที่กับคำพูดข้างๆคูๆที่ฟังดูแล้วไม่น่าจะเป็นจริงได้เลยทำให้ ทำให้หญิงกลางคนที่ยืนข้างกำแพงส่งเสียงหัวเราะลั่น

" ฉันจะคอยดูถ้าแม่เธอมีลูกชายได้ 2 คนฉันจะเอาขาหมูเค็ม 20 ขามาให้เธอเลย "