บทที่ 6 มาเพื่อหมั้นหมายเยี่ย

“ลองกินนี่ดูหงเซียง ข้าชิมแล้วอร่อยมาก อีกทั้งหน้าตาก็ดูดีทีเดียว” นางเอื้อมตะเกียบคีบอาหารให้บ่าวคนสนิทที่นั่งอย่างเกร็ง ๆ ข้างตัว

“คุณหนูเจ้าคะ...ให้บ่าวนั่งด้วยเช่นนี้ จะเหมาะหรือ?”

“ไม่เหมาะแล้วอย่างไร ข้ามีเงินจ่ายให้พวกเขา จะทำอะไรก็ได้อยู่แล้ว?”

หงเซียงหัวเราะแห้ง ๆ คีบของของปากอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ขณะเจ้านายสาวหันกลับไปชมวิวด้วยแววตาเป็นประกายยิ่งกว่าเคยเสียอีก

นางเลือกที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างของภัตตาคารดังใจกลางเมืองหลวง อาหารทุกจานราคาแพงเท่าค่าแรงพนักงานทั้งเดือนในชีวิตก่อน ริมหน้าต่างเปิดโล่งให้เห็นถนนที่คึกคักด้วยผู้คน นางตั้งใจไม่เลือกห้องส่วนตัวเพราะชอบมองผู้คน ใช้ชีวิตช้า ๆ

คิดถึงชาติก่อนที่ต้องเบียดรถเมล์ กินข้าวคลุกน้ำปลาในห้องเช่า มาวันนี้ได้ใช้ชีวิตแบบคุณหนูรวย ๆ ในโลกนิยาย นางจะไม่ขอยุ่งกับใคร ใช้เงินให้คุ้มจนกว่าจะหมดบุญแล้วตายจากโลกนี้ไปก็ยังคุ้ม

แต่ยังไม่ทันได้กินของหวานคครบทุกจาน เสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนก็แทรกเข้ามาทำเอาอารมณ์ดีของนางสะดุดลงเสียแล้ว

“คุณหนูเยี่ยน ตอนนี้เจ้ากำลังใช้แผนปล่อยเพื่อจับใช่หรือไม่?”

เยี่ยนอวี่ซินเลิกคิ้วอย่างงุนงงกับคำถามที่จู่โจมเข้ามาอย่างไรมารยาท นางหันไปเจอกับร่างสูงของหวงจื่อหานที่ยืนกอดอกห่างจากโต๊ะอาหารของนางไปไม่ไกล เขามองนางด้วยแววตาแฝงความไม่พอใจ

“เจ้าพูดอะไร? ข้าไม่ได้วางแผนอะไรทั้งนั้น! เลิกแล้วต่อกันเสีทีเถอะ”

นางว่าเสียงสูงก่อนจะหันไปส่งสัญญาณให้หงเซียงกินข้างต่อ

“หึ เลิกแล้วต่อกัน? เลิกเล่นละครเสียเถิด ข้ารู้ทันสตรีเช่นเจ้าแล้ว!” เขาเสียงต่ำลง “เจ้าแสร้งทำเป็นว่าไม่ต้องการแต่งกับข้าแล้ว เพราะคิดว่าข้าจะไปร้องขอให้เจ้าแต่งงานด้วยสินะ”

เยี่ยนอวี่ซินลถอนหายใจแรง ใบหน้าเริ่มหงุดหงิดกับความดื้อด้านของตัวละครชายผู้นี้ เหตุใดพอนางร้ายเช่นนางไม่ตามตื้อแล้วกลายเป็นเขาที่มาตามตื้อนางกันเล่า!

เยี่ยนอวี่ซินสูดลมหายใจลึกคิดหนัก ตัดสินใจว่าจะต้องจบเรื่องนี้ที่ตรงนี้ หากปล่อยให้เข้าใจผิดต่อไปมีหวังเรื่องจะบานปลายอีกชีวิตที่สงบสุขที่นางวาดฝันไว้ก็ยิ่งถูกรบกวนเสียเปล่า

นางกวาดสายตามองรอบ ๆ พลันก็เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งอยู่มุมลึกสุดของภัตตาคาร เขาสวมชุดคลุมสีดำสนิท ร่างสูงใหญ่ สง่างาม ใบหน้าคมคาย นิ่งขรึม ริมฝีปากบางเหยียดเล็กน้อยเหมือนไม่ใยดีสิ่งใดในโลก

นางไม่รู้ว่าเขาคือใคร รู้แค่ว่าหล่อมาก... หากนางจะใช้เขามาเป็นข้ออ้างเพื่อให้พระเอกในนิยายตรงหน้าเลิกมายุ่งกับนางก็คงจะสมเหตุสมผลพอตัว

“ข้า...ไม่ได้ชอบเจ้าแล้ว ตอนนี้ข้าหลงรักบุรุษผู้นั้นต่างหาก!” นางพูดรวดเร็ว ชี้ไปยังบุรุษชุดดำผู้นั้นทันที

หวงจื่อหานชะงักไปชั่วครู่ก่อนหันตามนิ้วของนาง สีหน้าของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นตะลึงเล็กน้อยทันใด

เยี่ยนอวี่ซินชี้ไปที่โจวเหวินเจีย...อ๋องติ้งแห่งราชวงศ์โจว บุรุษผู้เย็นชา ไร้หัวใจ ตัดหัวคนไม่กระพริบตา และมีข่าวลือว่ามีสตรีนับไม่ถ้วนร้องไห้ใต้ปลายดาบของเขา

นี่คือคือบุรุ๋ที่นางไปหลงรักแทนเขา?

“เจ้า...ไปหลงรักอ๋องติ้งได้อย่างไร?” หวงจื่อหานถามอย่างเหลือเชื่อ

เยี่ยนอวี่ซินกลืนน้ำลาย รู้สึกตัวทันทีหลังจากรู้นามของบุรุษที่นางชี้ อา...นางชี้ผิดคนเสียแล้ว

ตายแล้ว! นั่นมันตัวร้ายสุดอันตรายในนิยาย...นางไปบอกว่าหลงรักเขาเนี่ยนะ!?

แต่หวงจื่อหานกลับยืดตัวขึ้นเหมือนจะไม่ยอมเสียหน้าต่อหน้าอวี่ซิน เขาไม่รอช้าก้าวฉับ ๆ ไปยังโต๊ะของอ๋องติ้งทันที

เยี่ยนอวี่ซินได้แต่เบิกตาโตแทบจะตะโกนห้ามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“กระหม่อม หวงจื่อหาน ขอคารวะอ๋องติ้งพ่ะย่ะค่ะ”

จื่อหานค้อมศีรษะให้อ๋องติ้งอย่างสุภาพขณะที่เหลือบสายตามองทางอวี่ซินเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ

“คุณหนูเยี่ยนบอกกระหม่อมว่า นางตกหลุมรักพระองค์ กระหม่อมในฐานะคือคนก่อนหน้าที่นางตามตื้ออยากจะเตือนพระองค์หน่อยพระยะค่ะ ว่าต่อไปนี้พระองค์อาจถูกนางตามตื้อจนรำคาญใจไม่ต่างจากกระหม่อมก็เป็นได้นะพะยะค่ะ”

อ๋องติ้งเลิกคิ้วมองคนพูดอย่างยากคาดเดาก่อนจะเบนสายตาจับจ้องไปยังเยี่ยนอวี่ซินที่ยืนหน้าเจื่อนอยู่ริมหน้าต่างอย่างไม่รู้ว่าจะจัดการกับความยุ่งยากที่เกิดขึ้นอย่างรู้เท่าไม่ถึงการอย่างไรดี

นางยืนนิ่งค้าง ยกพัดขึ้นบังหน้าแทบไม่ทัน คนที่น่าหลีกหนีมากกว่าหวงจื่อหาน พระเอกแสนดีในนิยายก็คือ อ๋องติ้ง ตัวร้ายที่ฆ่าทุกคนที่ขัดขวางความรุ่งเรื่องของสตรีที่ตนรักนั่นล่ะ !

นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายรักโรแมนติก แต่เป็นนิยายดาม่าที่เน้นแสดงให้เห็นถึงความทะเยอะทะยานของนางเอกในนิยายที่พยายามถีบตัวเองขึ้นที่สูงด้วยน้ำมือของตนเอง!

บ้าไปแล้ว! นางจะไปชี้ใครไม่ชี้ ดันไปชี้ตัวร้ายที่โหดเหี้ยมและเป็นหนึ่งในคนที่ตานถิงเรียกใช้งานในการกำจัดอุปสรรคขวากหนามมากที่สุดเสียได้!

อวี่ซินหันหลังและก้าวเดินจากไปอย่างไม่อาจอยู่รั้งรออันใดได้ นางรีบก้าวเร็ว ๆ ออกจากภัตตาคารโดยไม่เหลียวหลังกลับไปอีกเลย

สายตาคมลึกยังคงจับจ้องแผ่นหลังของสตรีนางนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ริมฝีปากของอ๋องติ้งจะขยับน้อย ๆ ไม่รู้ว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่กันแน่...

เช้าวันใหม่ที่ควรจะสดใส…หากมิใช่เพราะมีขบวนเสลี่ยงสีดำทะมึนที่นำหน้าด้วยองครักษ์ชุดดำมากหน้าหลายตายืนเรียงรายขวางประตูหน้าจวนสกุลเยี่ยนเอาไว้หมดสิ้น ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของชาวบ้านที่แอบมองจากหน้าต่างบ้านหลังถัดไป ผู้คนลือกันสนั่นว่าท่านอ๋องติ้ง องค์ชายผู้โหดเหี้ยมแห่งราชวงศ์โจว เสด็จด้วยพระองค์เองมาติดสินโทษใครบางคน!

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งบ่าวในจวนวิ่งหน้าตาตื่นมารายงาน

“คุณหนู! มีราชองค์รักษ์ของอ๋องติ้งมาที่หน้าจวนเจ้าค่ะ! มากันทั้งขบวน...ดูเหมือนจะ...เหมือนจะมีรถม้าหลวงด้วย!”

เยี่ยนอวี่ซินวางถ้วยชาแทบไม่ถูก มือแข็งค้างราวหินผา

อ๋อง...อ๋องติ้ง!?

สายตานางเหลือบมองท้องฟ้าที่คล้ายมืดลงฉับพลัน รู้สึกเหมือนชีวิตนางกำลังจะถึงจุดจบเร็วกว่าที่นิยายเขียนไว้เสียอีก

“หรือว่าเขาจะมาฆ่าข้า? เมื่อวานข้าไปชี้หน้าเขาแล้วบอกชอบเขากลางร้านอาหาร...แถมทำต่อหน้าหวงจื่อหานอีก…”

นางหน้าซีดลงไปสองเฉดทันที ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าอนาคตมืดบอดลงทุกที

ภายในเรือนใหญ่ ใต้เท้าเยี่ยนในฐานะเจ้าของจวน กำลังค้อมกายทำความเคารพด้วยใบหน้าขรึมขณะต้อนรับบุรุษในชุดคลุมสีดำที่นั่งอยู่กลางห้องโถงตรงตำแหน่งประธาน

อ๋องติ้งผู้เลื่องชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมและไร้เมตตา ใบหน้าของเขานิ่งเสียจนไม่อาจเดาอารมณ์ใด ๆ ได้แม้แต่น้อย

สององครักษ์เงาที่แผ่รังสีเย็นเยียบยืนอยู่เบื้องหลัง เหล่าบ่าวในจวนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ

“ใต้เท้าเยี่ยน” น้ำเสียงของอ๋องติ้งราบเรียบแต่มีพลังจนทั้งห้องเงียบงัน “เมื่อวานบุตรีของท่าน กล่าวต่อหน้าผู้คนมากมาย ว่านางมีใจให้ข้า”

เยี่ยนอวี่ซินที่เพิ่งเดินตามเข้ามาถึงหน้าห้อง สะดุ้งจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง

บ้าไปแล้ว! ไยต้องมาพูดประโยคนี้ต่อหน้าบิดานางด้วย!

ใต้เท้าเยี่ยนยืนทั้งที่ขาและมือสั่น เขาพยายามไม่ให้หน้าตาตกใจมีมากจนทำให้อีกฝ่ายคิดว่าเขาไม่ชอบใจ

“เรื่องนั้น...กระหม่อม...”

“แล้วข้าก็มิชอบคนไร้ความรับผิดชอบ...” อ๋องติ้งเอ่ยขึ้นอีกอย่างแสดงเจตนาว่าเขาเพียงอยากพูดไม่ได้ขอความคิดเห็น “เมื่อมีข่าวลือแพร่ไปทั่วทั้งภัตตาคารลามจนทั้งเมืองหลวง ข้าไม่อาจปล่อยให้ชื่อเสียงของตนเองแปดเปื้อนได้”

เยี่ยนอวี่ซินแทบเป็นลม เขาจะตัดหัวนางเพื่อล้างมลทินหรือ?!

“...ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงมาเพื่อหมั้นหมายเยี่ยนอวี่ซินอย่างเป็นทางการ”