บทที่ 3 ฉากพบรักของพระนางในนิยาย

เยี่ยนอวี่ซินนั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามบ่ายที่ทอดผ่านกรอบหน้าต่างบานหนึ่งในห้อง แม้ลมอ่อน ๆ จะพัดผ่านผ้าม่านอย่างแผ่วเบา แต่กลับไม่อาจพัดพาใจของนางให้สงบลงได้แม้แต่น้อย

นางกำลังถูกกักบริเวณ เป็นการลงโทษที่เบาอย่างที่คาดไว้

นางสูดลมหายใจลึก พยายามตั้งสติ เพราะการที่บิดาส่งสารไปหาสกุลหวงแล้วแปลว่าพระเอกในนิยายอย่างหวงจื่อหานก็ต้องมีความรู้สึกไม่ชอบใจนางที่เป็นต้นเหตุให้เขาถูกสกุลหวงบังคับแล้วแน่นอน

หากนางไม่อยากเป็นปรปักษ์กับตัวเอกในนิยายก็จำเป็น ต้องไปคุยกับหวงจื่อหานให้รู้เรื่อง ว่านางไม่ได้ตั้งใจให้บิดาไปสู่ขอ นางไม่ได้ตั้งใจบีบบังคับเขาใด ๆ ทั้งสิ้น

ขณะอวี่ซินกำลังวางแผน เสียงฝีเท้าก็แว่วมาใกล้ประตูห้องนอนก่อนเป็นหงเซียงที่ผลักบานประตูเข้ามาพร้อมถาดขนม

“คุณหนู นายหญิงให้บ่าวนำขนมมาให้ท่านเจ้าค่ะ”

อวี่ซินมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างครุ่นคิด ก่อนจะผุดไอเดียขึ้นมาในหัว

“หงเซียง…เจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่?”

“เจ้าคะ?”

อวี่ซินนิ่งไปครู่หนึ่งนางกำลังคิดถึงสิ่งที่อ่านมาในนิยายอยู่...

ในช่วงเวลาไล่เลี่ยกันนี้ ถ้าจำไม่ผิด... จวนสกุลไป๋ใกล้จะจัดงานเลี้ยงน้ำชาขึ้น เขาเชิญตระกูลขุนนางสำคัญทั่วเมืองหลวงให้ไปร่วมงาน

และในงานนี้เองเป็นฉากสำคัญที่หวงจื่อหานกับซุนตานถิงพบกันครั้งแรก และเริ่มตกหลุมรักกันที่นั่น

นางควรจะใช้โอกาสที่ไปร่วมงานเดียวกันพูดคุยกับหวงจื่อหานได้ นางต้องอธิบายให้เขาเข้าใจว่านางไม่ได้ต้องการบังคับให้เขาแต่งด้วย ไม่ได้คิดดูแคลน...อย่างน้อยที่สุด อาจลดความเกลียดชังในใจเขาได้บ้างก็ยังดี

“หงเซียงฝากเจ้ารีบไปหาท่านพ่อ บอกว่าข้าอยากไปงานเลี้ยงที่จวนสกุลไป๋กับท่านแม่ด้วย!”

หงเซียงอ้าปากค้าง “แต่ว่า...ใต้เท้าเยี่ยนสั่งห้ามคุณหนูออกจากเรือนเดือนนึงนะเจ้าคะ!”

“ข้ารู้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าข้าจะทำให้ท่านพ่อใจอ่อนไม่ได้นี่ เจ้าเพียงทำตามที่ข้าบอกก็พอ” นางกัดริมฝีปากแน่นแต่สายตายังมุ่งมั่นไม่ต่างจากเดิม

หงเซียงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้จำต้องรับปากเดินไปทำตามคำสั่งของเจ้านายที่ตนรักและเถิดทูล

...

เสียงล้อรถม้าบดผ่านทางลาดหินอย่างนุ่มนวลตามคุณภาพของรถม้า รถม้าสีเข้มประดับลวดลายวิจิตรของตระกูลเยี่ยนเคลื่อนเข้าสู่เขตตะวันออกของเมืองหลวงที่ตั้งของจวนสกุลไป๋อย่างสง่างาม

ภายในรถม้า เยี่ยนอวี่ซินนั่งเก็บมืออย่างเรียบร้อยอย่างมีเจตนา

“อย่าลืมว่าเจ้ามาในนามตระกูลเยี่ยน” เสียงของหลัวซื่อเหม่ยผู้เป็นมารดาเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง “งานเลี้ยงวันนี้รวมตระกูลใหญ่ไว้มาก เจ้าอย่าแสดงความดื้อรั้นเหมือนก่อนหน้า อย่าสร้างเรื่องให้ท่านพ่อเจ้าต้องเช็ดล้างอีกเล่า”

อวี่ซินหันมายิ้มบางพยักหน้าอย่างคนว่าง่าย

“เจ้าค่ะ ท่านแม่วางใจเถิด ข้าจะไม่ก่อเรื่องใด ๆ เลย”

แต่ในใจกลับรู้สึกผิดเล็กน้อยเพราะนางมีแผนที่จะต้องทำแล้ว แต่นางจะพยายามไม่ให้เกิดเรื่องวุ่นวายตามที่สัญญาไว้

รถม้าหยุดลงหน้าจวนใหญ่ของสกุลไป๋ ข้ารับใช้ในชุดทางการรุดมารับด้วยท่าทางนอบน้อม สองแม่ลูกตระกูลเยี่ยนถูกเชื้อเชิญเข้าสู่งานเลี้ยงที่รายล้อมด้วยขุนนางและสตรีสูงศักดิ์มากมาย บรรยากาศชวนตื่นตา แต่เยี่ยนอวี่ซินกลับไม่มีแก่ใจมองสิ่งใดเลย

นางรู้ดีว่า ฉากตกหลุมรักกันครั้งแรกของพระนางในนิยาย จะไม่เกิดขึ้นในโถงรับรองนี้ แต่เกิดที่สวนด้านหลังของจวนต่างหาก…

“ฮูหยินเยี่ยน! ไม่เจอกันนานเลยนะเจ้าคะ!”

เสียงเรียกหนึ่งทำให้หลัวซื่อเหม่ยต้องหันไปตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะมีสตรีอีกสองสามคนทยอยเข้ามา ตระกูลเยี่ยนที่ใครก็อยากสนิทด้วยไม่แปลกที่พอเข้ามาจะมีแต่คนเข้ามารุมล้อม

จังหวะนี้แหละ!

เยี่ยนอวี่ซินย่อตัวถอยห่างออกมาช้า ๆ อย่างแนบเนียนที่สุดก่อนจะแอบลัดเลาะออกจากห้องโถง เดินตามเส้นทางหินทอดยาวที่ล้อมด้วยต้นเหมยและผีเสื้อที่โบยบินตามธรรมชาติอันเป็นลักษณะเฉพาะของสวนที่เต็มไปด้วยไม้ดอก

“ต้องที่นี่แน่…” นางพึมพำเบา ๆ ขณะมองรอบตัว

สวนเงียบสงบ มีกระถางบรรจุดอกไม้สีสดตั้งเรียงราย พุ่มไม้พุ่มดอกสีอ่อนสั่นไหวตามแรงลม

ทว่าตอนนี้คงยังไม่ใช่เวลา ไม่พบหวงจื่อหาน...ไม่พบซุนตานถิง... หรือแม้แต่ข้ารับใช้สักคนก็ยังไม่มี

“หรือข้ามาเร็วเกินไป?” นางขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะมองซ้ายขวาแล้วตัดสินใจซุกตัวเข้าไปหลบในพุ่มไม้ริมกำแพงที่ให้มุมมองพอดีต่อพื้นที่กลางสวน

ข้าจะรอ... ให้ฉากพบรักของพระนางในนิยายจบก่อนนางค่อยหาทางไปคุยกับหวงจื่อหานส่วนตัว

หัวใจของนางเต้นตุ้บ ๆ ด้วยความตื่นเต้นปนประหม่า ฉากหวานซึ้งที่เคยอ่านกำลังจะปรากฎต่อหน้านางแล้ว ใครจะไม่ตื่นเต้นกันเล่า!

เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ใกล้เข้ามาจากทางด้านหลัง เยี่ยนอวี่ซินที่กำลังซุกตัวอยู่ในพุ่มไม้ชะงักรีบเขยิบเข้าแอบลึกขึ้นทันที

“ตานถิง เจ้าดูสิ ใครกันกำลังแอบอยู่ใต้พุ่มไม้นั่น?”

เสียงของคุณหนูผู้หนึ่งดังขึ้นพร้อมหัวเราะขบขัน แต่นั่นทำให้คนที่อาจจะเป็นเป้าหมายลืมตาโตตกใจโดยพลัน

ตานถิง?

ตานถิง...ซุนตานถิง! นางเอกของนิยายมาแล้ว! แต่เหตุใดถึงยังเห็นนางอยู่อีกเล่า ไม่ใช่ว่านางหลบมิดชิดแล้วหรือ?