บทที่ 9 อย่ามาใกล้ข้า

จ๋อม! จ๋อม!

มือปราบหนุ่มลืมตาขึ้นทันที เสียงคนหย่อนร่างลงในอ่างอาบน้ำอันเดียวกับเขา

“สบายหรือไม่?” คนถามยิ้มละไมในหน้า

ไอร้อนพวยพุ่งจากอ่างแต่ก็ยังไม่อาจบดบังคนผู้นั้น ม่อชิงฉือตกตะลึงเขาไม่คิดว่าจะมีคนบุกเข้ามาอาบน้ำด้วย ชายหนุ่มรีบใช้มือปิดส่วนสงวนของร่างกายแล้วหันข้างให้อีกฝ่ายทันที

“ท่านหมออู๋! ท่านมาได้อย่างไร?”

“นี่มันเรือนของข้า ข้าจะมาอาบน้ำก็ย่อมได้” แววตาของคนตอบคล้ายจะยั่วเย้า เขายื่นหน้าเขาไปหาม่อชิงฉือ “เจ้าจะอายยามนี้คงไม่ทันแล้ว ร่างกายของเจ้า” ชายหนุ่มเว้นระยะคำพูดแล้วมองไล่ต่ำลงไปอย่างมีความหมาย “ข้าได้เห็นและสัมผัสจนหมดแล้ว”

ม่อชิงฉือปากคอสั่น “เจ้าหมอบ้า! คนลามก! เจ้าฉวยโอกาสตอนข้าเมาถอดเสื้อผ้าข้าโดยไม่เต็มใจ”

“จุ๊ๆ ข้าช่วยม่อฮูหยินเช็ดตัวให้เจ้าต่างหาก นี่ข้าทำคุณได้โทษหรือ? อันที่จริงเจ้าควรจะตอบแทนข้าด้วยการหยิบผ้ามาขัดเนื้อขัดตัวให้ข้าจะถูกต้องกว่า” ไม่เพียงแต่พูด หากแต่ขาของอู๋หยางก็ยื่นมาเสียดสีน่องของม่อชิงฉือเบาๆ

มือปราบหนุ่มสะดุ้งรีบชักขาออก

“ไม่มีทาง! ข้ารับจ้างเฝ้ายามระวังโจร มิใช่มารับใช้ท่าน” พอเห็นสายตาเปี่ยมด้วยความหมาย ม่อชิงฉือก๊อกสั่นขวัญแขวน “ท่านหันไปเดี๋ยวนี้ ข้าจะขึ้นแล้ว ห้ามแอบมองข้าเด็ดขาด”

อู๋หยางหัวเราะด้วยความเอ็นดู “จะรีบขึ้นไปไหนเล่า? เจ้าเองก็เพิ่งเข้ามาแช่มิใช่หรือ? น้ำอบกุหลาบขวดนี้ ข้าปรุงขึ้นจากกุหลาบสายพันธุ์พิเศษเชียวนะ กลิ่นหอมติดร่างกายนานเชียวล่ะ อาบด้วยกันอีกสักหน่อยเถิด”

ม่อชิงฉือไม่กล้ามองหน้าของอู๋หยางนาน คนผู้นี้ทำให้เขาฝันถึงมาหลายคืนแล้ว ซ้ำบางคืนยังฝันลามก อู๋หยางมีคิ้วกระบี่ ดวงตาหงส์ จมูกโด่งสวยและกรามที่ชัดยิ่ง...หากเผลอมองแล้วก็อาจจะหลงใหลไม่รู้ตัว

มือปราบหนุ่มนึกถึงหวังฮั่น ภรรยาของหัวหน้ากู้ เขานึกอยากจะถามหวังฮั่นแล้วว่า...ในยามที่เริ่มรู้ตัวว่าชอบบุรุษเป็นอย่างนี้หรือไม่?

....แค่ได้ยินเสียงและรู้ว่าคนผู้นั้นอยู่ใกล้ๆ ใจเขาก็เต้นราวกับกลองศึกและร่างกายก็คล้ายจะโอนเอนเข้าไปใกล้อีกฝ่าย

“เจ้าแอบคิดลามกกับข้าหรือ? ดูสิ...เจ้าหน้าแดงไปถึงใบหูแล้ว”

“ใช่ที่ไหน? ท่านอย่ามาพูดจาส่งเดช”

ม่อชิงฉือหันไปดุคนรูปงาม พลันมองเห็นช่วงคอและหน้าอกขาวผุดผาดของอีกฝ่าย เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่กุมไว้ใต้น้ำเริ่มพองตัวขึ้น

‘แย่แล้ว...นี่ข้าจะทำเช่นใด? เจ้าลูกชายยุบลงเดี๋ยวนี้’

อู๋หยางก้มลงมองไปใต้น้ำ แม้จะไม่ชัดนักแต่ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามทำสิ่งใด ท่านหมอตัวร้ายขยับเข้าไปใกล้พร้อมยกยิ้มมุมปาก เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระเส่า

“เจ้ารู้สึกกับข้า อย่างเดียวกับข้ารู้สึกกับเจ้าใช่หรือไม่? ม่อชิงฉือ เจ้าไม่ปฏิเสธจูบของข้า แล้วยัง...คิดไม่ซื่อกับข้าอีก”

“หยะ อย่า....อย่ามาใกล้ข้านะ เจ้าหมอบ้า ถอยไปก่อน”

อู๋หยางไม่ฟังสิ่งที่ม่อชิงฉือพยายามจะบอก เพราะน้ำเสียงและท่าทางของม่อชิงฉือดูแล้วเหมือนกำลังจะห้ามปรามตนเองมากกว่า แขนของอู๋หยางทาบลงบนแขนที่มีหยดน้ำเกาะพราวของม่อชิงฉือ

พลั่ก!

มือปราบหนุ่มสะดุ้ง รีบลุกขึ้นก้าวพรวดออกจากอ่างอาบน้ำ คว้าเอาผ้าซับตัวมาพันกาย หอบเอาเสื้อผ้าที่กองไว้ของตนวิ่งหนีกลับไปห้องพักในทันที เสียงหัวเราะของบุรุษเจ้าของเรือนดังลั่นไล่หลังด้วยความพอใจ

ปัง!

ม่อชิงฉือวิ่งกลับไปถึงห้องก็รีบลั่นดาล เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะโยนเสื้อผ้าที่หอบไว้ลงบนเตียง รีบเช็ดตัวแล้วสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

‘เจ้าหมอบ้า! ที่แท้นี่ก็เรือนเจ้า ข้าติดกับดักเสียแล้วหรือ?’

ใจของมือปราบหนุ่มยังเต้นระส่ำ ใบหน้าหล่อเหลาที่มีน้ำกระเซ็นโดนใบหน้า เรือนร่างขาวผ่องกำยำยังติดตา รอยยิ้มยั่วเย้านั้น เกือบทำให้ม่อชิงฉืออดใจไม่อยู่

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“เจ้าคนเลว! ข้าไม่มีทางให้เจ้าเข้ามาในห้องนี้แน่” ม่อชิงฉือโมโหตนเองที่เกือบพลาดท่าเสียทีให้กับอู๋หยาง เขาตะโกนออกไปเต็มเสียง

“เอ๋? นี่ข้าเองนะ พ่อบ้านฝู มือปราบม่อท่านเป็นอันใดหรือ?”

“อ๋า? ท่านพ่อบ้านเองหรือ?”

ม่อชิงฉือรีบเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“ข้าขออภัยขอรับ ข้าไม่ทราบว่าเป็นท่าน”

“ท่านตะโกนด่าผู้ใดอยู่?”

“ขะ ข้า ข้าซ้อมเฉยๆ ขอรับ ไม่มีอันใด?”

“ได้เวลาที่จะต้องตรวจคฤหาสน์แล้ว ข้ามาตามท่านไปเพื่อจะได้ดูผังโดยรอบจะได้รู้จักทุกซอกทุกมุมของที่นี่”

“ขอรับ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเลย”

บ่าวรับใช้ที่ทำหน้าที่ตรวจตรารอบเรือนยืนกันหน้าสลอน พวกเขาหันมามองมือปราบหนุ่มที่ถูกว่าจ้างมาคอยดูแลความปลอดภัยของคุณชายรองด้วยความประหลาดใจ...ที่นี่มีคนมากมายอยู่แล้ว ตัวคุณชายรองเองก็มีวรยุทธ์สูง เหตุใดต้องจ้างมือปราบตัวเล็กๆ มาคอยดูแลด้วย

คหบดีอู๋ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวงามตรงกลางห้อง มองเห็นม่อชิงฉือก็ยิ้มให้

“เป็นอย่างไรบ้าง? เสื้อผ้าที่ตัดเย็บให้เจ้า พอดีหรือไม่?”

มือปราบหนุ่มก้มลงมองชุดที่ตนเองสวมใส่ด้วยสายตาปลาบปลื้ม เขารู้แล้วว่าเสื้อผ้าของเขาคล้ายกับขององครักษ์คหบดีอู๋แต่มีลายปักงดงามกว่า

“พอดีขอรับ ขอบพระคุณท่านอู๋ที่กรุณา”

“อืม...จริงอย่างเสี่ยวหยางว่า เจ้าสวมใส่ชุดนี้แล้วดูดีจริง”

ใบหน้าของม่อชิงฉือพลันครึ้มลงอีกหลายส่วน ที่แท้เสื้อผ้าที่เขาได้รับก็เป็นเพราะเจ้าหมอโฉดผู้นั้น ชายหนุ่มได้แต่บอกตนเองให้อดทนและพยายามหลีกเลี่ยงการพบเจออู๋หยางจนกว่าภารกิจนี้จะเสร็จสิ้น เวลาสิบเก้าวันข้างหน้า เขาต้องหลบให้พ้น

“หน้าที่ของข้าน้อยคือทำสิ่งใดบ้างขอรับ?”

บุรุษรูปร่างสูงแต่งกายงามสง่าเดินเข้ามาทางด้านหลัง

“ก็แค่คอยดูแลข้าให้ปลอดภัยจากขโมยก็พอ”

อู๋หยางก้าวเข้าไปนั่งเก้าอี้เคียงข้างบิดา ม่อชิงฉือยังโมโหเรื่องเมื่อครู่ไม่หายเขาพยายามไม่หันไปมองหน้าคนพูด

“มือปราบม่อ เรือนที่เจ้าพักอยู่นั่นล่ะที่เจ้าจะต้องดูแลให้ดี ในนั้นมีของมีค่าอยู่หลายอย่าง โดยเฉพาะความปลอดภัยของเสี่ยวหยาง”

“ขอรับ ข้าจะทำอย่างเต็มความสามารถ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้พ่อบ้านฝูพาเจ้าไปดูรอบๆ เรือนเถิด”

ม่อชิงฉือปรายตาแวบเดียวไปมองอู๋หยาง พลันเขาก็เห็นหมอหนุ่มแอบยักคิ้วหลิ่วตาให้ เขารีบหลบตาแล้วเร่งฝีเท้าตามหลังพ่อบ้านฝูไป

พ่อบ้านฝูพามือปราบหนุ่มเดินวนเวียนไปตามเรือนหลักหกหลังแล้วก็พากลับมายังเรือนของคุณชายรอง

“ท่านไปนอนเถิด ยามนี้พวกบ่าวรับใช้จะเดินเวรยามกันเอง หากมีเสียงผิดปกติท่านค่อยออกมาดูนะ”

“เอ๊ะ! พวกท่านจ้างข้ามาให้ตรวจตราถึงเที่ยงคืนมิใช่หรือ?”

“ไม่เป็นไร ท่านนอนพักได้ หากมีเรื่องค่อยออกมาดูแลก็ได้ นายท่านบอกว่าให้แค่มีท่านอยู่ก็พอแล้ว”

ม่อชิงฉือถึงกับโคลงศีรษะ เขาเกรงใจผู้ว่าจ้างแต่ก็ยอมรับในสิ่งที่พ่อบ้านฝูบอกจึงได้นั่งอยู่ในห้องพักรอฟังเสียง ชายหนุ่มไม่กล้านอนเพราะกลัวว่าหากเกิดเหตุร้ายขึ้นในคฤหาสน์แห่งนี้ เขาก็จะกลายเป็นผู้บกพร่องในหน้าที่

ปึง! ปัง!

ห้องที่อยู่ติดกับเขาเกิดเสียงดังเหมือนโต๊ะเก้าอี้กำลังล้ม ม่อชิงฉือได้ยินก็พุ่งออกจากห้องตนเองวิ่งไปยังห้องข้างๆ

“ชิงฉือ เจ้ามาเร็วดีจริง” อู๋หยางยืนอยู่ข้างเก้าอี้ที่ล้มลงไป

“นี่ท่านแกล้งข้าหรือ?”

“ไม่ได้แกล้ง ข้าแค่ใช้เก้าอี้ปีนขึ้นไปค้นหาของหลังตู้เสื้อผ้าเฉยๆ แต่เหยียบพลาดไปหน่อยก็เลยล้ม”

ม่อชิงฉือพลันคิดขึ้นได้ว่าอู๋หยางเรียกตนอย่างสนิทสนมก็ทำหน้าตึง

“คราวหน้า ท่านเรียกข้าว่ามือปราบม่อจะดีกว่า”

*****************