ตอนที่7.

“ตั้งแต่มีข่าวองค์ชายเฟยเทียนจะเสด็จกลับเมืองหลวงนั่นแหละ”

“อย่างนั้นรึ” นางวางหมากขาวของตนเอง ไม่ถามอะไรเพิ่ม เพียงแต่ลอบมองผู้อื่นในร้าน เพียงครู่เดียวร่างหญิงสาววัยสามสิบเดินตรงเข้ามา ทำหน้าบึ้งตึงใส่

“ท่านนี่นะ พอเจอไร้นามเข้าก็ทิ้งได้ทุกอย่าง”

“น้าฉิงจือ” ว่านหนิงเหมยส่งเสียงทักทาย รู้ดีว่าน้าฉิงจือทำเสียงดุนั่นก็เพียงดุพี่ชายหรือท่านลุงถังเท่านั้น

“เลิกๆ เลิกเดินหมากล้อมนี่แล้วไปฝึกผีผากับข้าดีกว่า” ถังฉิงจือดึงมือเล็กที่กำหมากอยู่ให้ลุกขึ้น ไม่สนใจมารยาทในวงหมากล้อมสักนิด

“นี่! เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาแย่งไร้นามของข้า” คนเป็นพี่โมโหเดือดดาล รู้ทั้งรู้ว่าชอบเดินหมากเป็นชีวิตจิตใจ แต่น้องสาวกลับไม่ชอบเลยสักนิด

ว่านหนิงเหมยหัวเราะเสียงใส อยู่ในบ้านนางไม่เคยได้หัวเราะแบบนี้ ใครต่างมองว่าชีวิตนางโชคร้าย สำหรับนางแล้ว นี่ต่างหากชีวิตที่นางปรารถนา.

.....

ในตำหนักของฮองไทเฮามีฮ่องเต้ประทับอยู่ด้วย แม้จะมีเพียงคนสนิทในห้องนี้ แต่พระองค์ยังมีสีพระพักตร์เคร่งเครียดไม่น้อย

“เสด็จแม่ คำพูดของหลวงจีนผู้นั้นเชื่อถือได้หรือไม่”

“แม่นับถือไต้ซือซู่ยิ่งนัก” ฮองไทเฮาเอ่ยย้ำในสิ่งที่ตนได้พูดออกไปแล้ว “และแม่ก็ไม่เห็นจะเสียหาย หากเจ้าผู้เป็นบิดาจะประทานสมรสให้ลูกชายตัวเอง”

“เฮอะ!” ฮ่องเต้แค่นเสียงในลำคอ “ลูกชายที่ว่านั้นคือเฟยเทียน ที่เป็นปีศาจไปแล้ว!”

“ไม่ใช่เพราะเจ้ารึ! ทำให้เขาต้องเป็นเช่นนั้น!” ฮองไทเฮาขึงตาใส่ “เป็นเพราะเจ้ารังเกียจ ‘หลินหลาน’ ของข้า มัวเมากับนางสนมเอก ‘จื่อลู่’ หวังให้นางนั่งตำแหน่งฮองเฮาแทนหลินหลาน ปลดเฟยเทียนหลานชายข้าจากตำแหน่งรัชทายาท! ส่งเขาไปตายในสนามรบ! เรื่องพวกนี้เจ้าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้อยู่รึ!”

“ใครใช้ให้มันเรียกปีศาจออกมา!” พระองค์ยังไม่ยอมรับความผิดที่เกิดเมื่อสิบปีก่อน หลินหลานเป็นฮองเฮาของพระองค์ เป็นสตรีที่ฮองไทเฮาเลือกให้เคียงข้าง แต่เขารังเกียจนาง! มิเคยรักใคร่สักปลายเล็บ แต่นางก็ดันมอบพระโอรสองค์แรกให้เขา “เทพเจ้ามีมากมายไยกลับเรียกปีศาจมาเล่า!”

“แม้เป็นมารปีศาจ แต่บ้านเมืองเรารอดปลอดภัยไม่ใช่หรือไร สิบปีมานี้ เฟยเทียนขยายอาณาเขตไปเท่าไหร่ เฟยเทียนมาเรียกร้องเอาอะไรกับเจ้ารึ! โน่น! เขาอยู่ตุนหวง ไกลจากเมืองหลวงกี่ร้อยกี่พันลี้!”

“ท่านก็เข้าข้างมัน”

“มันที่เจ้าเอ่ยถึงคือหลานชายข้า และข้าได้สัญญากับหลินหลานไว้แล้วว่าจะดูแลเขาแทนนาง นางยอมตายอย่างโดดเดี่ยวในตำหนักเย็น จื่อลู่ได้เป็นฮองเฮา ฉวนโหยวก็ได้เป็นรัชทายาท เจ้าก็ควรปล่อยวางเรื่องเฟยเทียนเสียบ้าง”

“ถ้าท่านคอยให้ท้ายมัน...เอ่อ...เฟยเทียนเช่นนี้ ก็ตามใจท่านเถิด แต่จะหาสตรีใดมาแต่งงานกับปีศาจเช่นเขาเล่า”

“เรื่องนี้ข้าจัดการเอง” ฮองไทเฮาโบกมือไปมาคล้ายไม่ต้องการพูดถึงเรื่องพวกนี้อีก

“ได้! ตราบใดที่คนผู้นั้นไม่สร้างความอัปยศให้แก่วงศ์ตระกูล ข้าก็ยังเห็นมันเป็นลูก!”

ฮ่องเต้กัดฟันข่มโทสะ รีบลุกขึ้นเดินจากไปทันที ฮองไทเฮาได้แต่ถอนหายใจ สงสารหลายชายที่บิดาไม่รัก แม้เรียกว่าลูก น้ำเสียงก็แสนรังเกียจยิ่งนัก

ฮองไทเฮานึกถึงมเหสีหลินหลาน นางเป็นหญิงที่ถูกวางหมากให้นั่งตำแหน่งนี้ตั้งแต่เกิด นิสัยเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ เรื่องความงดงามนั้นเหนือผู้ใด ทว่ากลับไม่อาจครองใจฮ่องเต้ได้ อาจเป็นเพราะถูกบังคับให้อภิเษกจึงต่อต้าน หลินหลานเป็นคนยอมใครไม่เป็น ไม่รู้จักมารยา แม้ตนเองเป็นฮองเฮา เมื่อใดที่เห็นฮ่องเต้ให้ความสำคัญกับหญิงใดมากเกินไป ก็สั่งกำจัดเสีย ฮองไทเฮาย่อมรู้เรื่องเหล่านี้ดี แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

จนกระทั่งสนมเอกจื่อลู่ประสูติพระโอรส ทำให้ฮองเฮาไม่พอพระทัย หวังกำจัดทั้งแม่และลูก ฮองไทเฮาจึงจำเป็นต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือเชื้อสายมังกร ทว่ากลับทำให้ฮองเฮาไม่พอใจ กลายเป็นคนเกรี้ยวกราด โมโหร้าย เอะอะสั่งประหารชีวิต ฮองไทเฮาจำใจส่งนางไปอยู่ตำหนักเย็นเพื่อสงบสติอารมณ์ แต่ฮ่องเต้กลับส่งเฟยเทียนไปสนามรบให้นำทัพเป็นครั้งแรก