ตอนที่ 1. เพียงหวัง...

เสียงเด็กชายตัวเล็กร้องด้วยความเจ็บปวดทำให้หญิงสาวที่ง่วนอยู่ในครัว รีบเงยหน้าขึ้นหันไปทางทิศทางของเสียงที่ได้ยิน นางรีบวางมือจากงานตรงหน้า ก้าวเร็วๆ ไปที่ด้านนอก สายตากวาดมองหาร่างเด็กชายผอมกะหร่องผู้หนึ่ง แต่มองหาอยู่นานก็ไม่เห็น

“จ้าวต้า” หญิงสาวร้องเรียกแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ มองหญิงรับใช้ผู้อื่นที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เห็นเพียงพยักพเยิดไปทางห้องเก็บฟืน นางจึงรีบเดินไปพลางเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนที่คาดเอวบางของตนอยู่

“จ้าวต้า” หญิงสาวเรียกอย่างอ่อนโยน มองเข้าไปในห้องเก็บฟืน กวาดตามองก็เห็นร่างเล็กขดตัวที่มุมห้อง นางเดินเข้าไปนั่งข้างๆ ดึงร่างนั้นเข้ามากอดอย่างไม่รังเกียจ แม้อีกฝ่ายสกปรกมอมแมมเพียงใด

“คุณหนูหนิงเหมย ตัวข้าสกปรกนัก ท่านอย่ามากอดข้าเลย” เด็กชายวัยสิบเอ็ดขวบเอ่ยขึ้น เขาพูดจาอู้อี้ พลางยกหลังมือปาดน้ำตา

“ข้าก็สกปรกไม่เห็นเป็นไรเลย” หญิงสาวพูดปนหัวเราะ พิศดู

ใบหน้าของเด็กชาย หัวใจกระตุกวูบแต่ฝืนยิ้มให้ “เจ้าโดนคุณชายทั้งสองแกล้งเอาอีกละสิ”

เด็กชายไม่ตอบแต่กลั้นเสียงสะอึกสะอื้นไว้ หัวใจของหญิงสาวพลอยเจ็บปวดไปด้วย นางเองก็ใช่ว่าจะมีฐานะปกป้องผู้ใดได้ จึงได้แต่ปลอบประโลมโดยการโอบกอดเด็กชายตัวน้อย

“เอาอย่างนี้ ประเดี๋ยวพี่หนิงเหมยคนนี้จะทำขนมปลอบใจเจ้าเอง เจ้าอย่าร้องไห้ไปเลยนะ” นางช่วยเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อย “ถ้าข้าหาบ้านดีๆให้เจ้าอยู่ได้ก็ดีสินะ”

“ไม่เอา ข้าไม่ไป ข้าจะอยู่รับใช้คุณหนูหนิงเหมย” เด็กชายเผลอพูดเสียงดังออกมา

“แต่เจ้าอยู่กับข้าแบบนี้ จะถูกผู้อื่นรังแกเอาอยู่เรื่อยนะสิ”

“คุณหนูไม่ต้องการข้าแล้วหรือ”

“แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าถูกผู้อื่นรังแกเช่นนี้” นางยิ้มให้ แม้เป็นรอยยิ้มปนเศร้าก็ตาม “เจ้าเรียกข้าว่าคุณหนู แต่กลับช่วยอะไรเจ้าไม่ได้ ข้าลำบากใจไม่น้อย”

เด็กชายเช็ดน้ำตาด้วยตนเอง จ้องมองหญิงสาวด้วยท่าทีมุ่งมั่น “ข้าจะเข้มแข็งและจะไม่ร้องไห้อีก ข้าจะปกป้องคุณหนู ตอบแทนพระคุณที่คุณหนูซื้อตัวข้ามา ขอเพียงคุณหนูไม่ผลักไสข้าก็พอแล้ว”

“ขอบใจเจ้า ขอบใจที่เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้านะ” หญิงสาวลูบผมของเด็กชายให้เข้าที่เข้าทางแล้วจูงมือออกมาจากห้องเก็บฟืน

“เจ้าไปล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย ข้าจะไปทำขนมให้เจ้ากิน”

หญิงสาวมองดูร่างเล็กของเด็กชายวัยสิบเอ็ดขวบรีบเดินจากไป ว่านหนิงเหมยถอนหายใจเบาๆ นางเองแม้ถูกเรียกว่า ‘คุณหนู’ แต่เพราะเป็นเพียงแค่ ‘ลูกอนุ’ ซ้ำยังมีแผลเป็นบนใบหน้า ทำให้ไม่ใคร่มีใครใส่ใจนางนัก อาจหลงลืมไปแล้วว่ามีนางอยู่ในบ้าน แต่สำหรับนางแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องดียิ่ง เพราะนางเองชอบชีวิตสงบท้ายเรือนมากกว่าไปวุ่นวายที่เรือนหลังใหญ่

หญิงสาวเดินกลับไปที่ครัว ล้างมือแล้วไปช่วยงานในครัวอย่างไม่นึกรังเกียจ บิดาของนางคือใต้เท้าว่านรองเจ้ากรมอากร นางเป็นเพียงลูกอนุ แม้แต่มารดาก็ยังชิงชังที่นางเกิดมาเป็นหญิง ไม่ใช่ชาย ซึ่งไม่อาจช่วยในฐานะอนุของท่านแม่ดีขึ้นแต่อย่างใด ท่านพ่อมีอนุถึงสี่คน นางจำได้ว่า เดิมทีภรรยาเอกของท่านพ่อมีบุตรสาวเพียงคนเดียว หลังจากนั้นก็ไม่ตั้งครรภ์อีก จึงเป็นสาเหตุทำให้บิดารับอนุมาเพิ่มอีกสี่คนในเวลาไล่เลี่ยกัน จนกระทั่งอนุตั้งครรภ์ ภรรยาเอกก็ตั้งครรภ์แต่ครั้งนี้ได้ลูกชายสมใจ ส่วนอนุได้ลูกหญิง จากนั้นบรรดาอนุต่างแข่งกันตั้งครรภ์เพื่อมีบุตรชาย ทว่ากลับมีแต่บุตรสาวมาเกิด นั่นรวมถึงนางด้วย แล้วภรรยาเอกตั้งครรภ์อีกครั้งและได้บุตรชายอีก

คุณชายว่านซือสือ ปีนี้อายุสิบแปดปีเท่ากับนาง ส่วนคุณชายว่านซือจี๋อายุสิบสองปี รุ่นราวคราวเดียวกับจ้าวต้า แต่เพราะเป็นลูกชาย จึงได้รับความรัก ความเอาใจใส่จากบิดามาก จะเรียกว่ามากจนเสียนิสัยก็ย่อมได้ กระนั้นไม่มีผู้ใดกล้าตำหนิ รวมถึงตัวนางเองด้วย