ตอนที่3 การเปลี่ยนแปลง

แม้เธอจะได้แต่งงานกับประธานบริษัทยักษ์ใหญ่แต่ปิ่นปักก็ยังคงเป็นหญิงสาวธรรมดาที่ไม่เคยลืมตัวตนของตัวเองเลยสักครั้ง เธอยังคงทำงานเป็นพนักงานทั่วไปคนหนึ่งอยู่ ทำโดยปกปิดฐานะของสามีไม่ให้ใครรับรู้ เพราะการแต่งงานของเธอมีเพียงการจดทะเบียนสมรสเพียงอย่างเดียวนั่นเลยทำให้เธอยังคงเป็น ปิ่นปัก พิพักษ์ ไม่ใช่ ปิ่นปัก อัศวะพงศ์พณิชย์

หลังจากเธอมาถึงบริษัทที่ทำงานอยู่ในช่วงเช้าที่บรรยากาศแตกต่างไปก็ทำให้เธออดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น นั่นจึงทำให้เธอเดินเข้าไปในวงสนทนาของเพื่อนร่วมงานแล้วถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“มีอะไรหรือเปล่า” เพราะเพื่อนร่วมงานจับกลุ่มพูดคุยกันด้วยน้ำเสียงและสีหน้าตื่นเต้นต่างจากปกติไม่น้อยทำให้ปิ่นปักอยากรู้อยากเห็นไปด้วย

“มาพอดีเลยปิ่น เธอรู้ไหมว่าบริษัทเราถูกเทคโอเวอร์!” เพียงพราวเพื่อนร่วมงานที่สนิทกับปิ่นปักบอกออกมาอย่างตื่นเต้น

“หืม? แล้วแบบนี้พนักงานล่ะ” เธอยังไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนร่วมงานของเธอยังตื่นเต้นทั้งที่มีการเปลี่ยนผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่อาจจะเปลี่ยนแปลงโครงสร้างบริษัทไปเลยก็ได้

“เจ้าของคนใหม่ใช้พนักงานเดิมหมด!” ความหมายก็คือเปลี่ยนแค่เจ้าของและผู้บริหารบางคน แต่ทุกอย่างยังคงเดิม

“แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มีการเทคโอเวอร์ขึ้นได้” ปิ่นปักยังไม่ค่อยเข้าใจเพราะที่ผ่านมาสถานการณ์บริษัทก็ปกติดีและไม่มีข่าวลือว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรด้วยซ้ำ

“อันนี้ก็ไม่มีใครรู้ แต่ที่พวกเขารู้คือกุลไพศาลเข้ามาเทคโอเวอร์!” นี่คือความตื่นเต้นของพนักงานสาวในออฟฟิศนั่นเอง เพราะมีข่าวลือหนาหูมาตลอดว่าประธานหนุ่มจาก KPS คอร์ปอเรชั่นนั้นหล่อเหลาหาตัวจับยากเพียงใด

“KPS งั้นเหรอ” ปิ่นปักเอ่ยชื่อเสียงเรียงนามที่คุ้นหูไม่น้อยเพราะบริษัทนี้ติดหนึ่งในสิบของบริษัทยักษ์ใหญ่ในระยะเวลาไม่กี่ปี และค่อยๆ ขยับขึ้นมาติดหนึ่งในห้าเมื่อปีที่แล้ว แม้ว่าประธานรายนั้นจะไม่เคยเปิดเผยหน้าตาสู่สาธารณะผ่านหน้าหนังสือหรือตามโซเชียล แต่คนที่อ้างว่าเคยพบเห็นเขาต่างก็ลือต่อๆ กันว่าเขานั้นหล่อเหลาและยังหนุ่มอยู่

“เขาจะหล่อเหมือนประธาน Assawa ไหมนะ” แล้วพนักงานสาวรายหนึ่งก็พูดขึ้นอย่างเพ้อฝัน

“!” และมันก็ทำให้ปิ่นปักชะงักไปอย่างไม่มีใครสังเกตได้ เพราะประธานอัศวะที่ว่าก็คือสามีของเธอนั่นเอง

“นั่นสิ ฉันอยากทำงานกับเจ้านายหล่อๆ เหมือนประธาน Assawa จะแย่อยู่แล้ว!” แล้วเพียงพราวก็พูดขึ้นอย่างเพ้อฝันไม่ต่างกับพนักงานสาวคนอื่นๆ ที่เฝ้ารอการปรากฏตัวของประธานคนใหม่อย่างแทบจะทนไม่ไหว

กระทั่งเสียงของผู้จัดการใหญ่ดังขึ้น

“ท่านประธานคนใหม่มา!” น้ำเสียงที่ดูตื่นตระหนกอย่างไม่ค่อยได้เห็นง่ายๆ ของผู้จัดการใหญ่ดังขึ้นบอกพนักงานอย่างไม่มีใครคาดคิดว่าประธานคนใหม่จะปรากฏตัวในวันนี้และมาในเวลาเช้าเหมือนพนักงานคนอื่นๆ แบบนี้

และนั่นก็เกิดความโกลาหลเล็กน้อยกับความตื่นเต้นและตื่นตระหนกของพนักงานที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ประจำที่ หรือต้อนรับประธาน

“นั่งที่เร็วเข้า!” ผู้จัดการใหญ่เอ่ยขึ้นอย่างดุดันทำให้พนักงานหลายคนได้สติกลับมาและกลับไปประจำที่ของตัวเองแม้ว่ายังไม่ถึงเวลาเข้างานก็ตาม

แต่เจ้านายใหม่มาก็ต้องทำตัวให้ดีหน่อยสิถึงจะถูก

เมื่อออฟฟิศกลับมาอยู่ในความสงบอีกครั้งแต่ก็ยังคงมีหัวดำของพนักงานสาวที่ชะเง้อเฝ้ามองรอการปรากฏตัวของเจ้านายคนใหม่อย่างใจจดใจจ่อ

กระทั่งร่างสูงของชายหนุ่มรายหนึ่งที่ก้าวมาด้วยชุดสูทสีดำเข้าชุดขับเน้นรูปร่างสูงโปร่งของเขาอย่างน่าหลงใหลพร้อมกับใบหน้าคมคายราวฟ้าประธาน คิ้วเข้มโก่งหัวคิ้วเกือบชนกัน ดวงตาคมเฉี่ยวดูดุดัน จมูกโด่งเป็นสันยาวรับกับปากบางเฉียบ ทำเอาพนักงานสาวเกือบทั้งออฟฟิศลืมหายใจไปเลยแม้แต่ปิ่นปัก

เขาหล่อเหลามากจริงๆ หล่อกว่าที่คำร่ำลือพวกนั้นพูดอย่างเทียบไม่ได้เลย ทั้งที่สามีของเธอก็หล่อเหลาหาตัวจับยากแล้วแท้ๆ เธอไม่คิดว่าเธอจะได้เจอคนที่หล่อไม่แพ้กับสามีของเธอได้อย่างง่ายดายแบบนี้อีก

หล่อจนมีบางส่วนที่จ้องดีๆ เหมือนสามีของเธอเลย

“คิดบ้าอะไรของแก” ปิ่นปักสลัดความคิดไร้สาระของตัวเองออกจากหัวไปทันที

“สวัสดีค่ะท่านประธาน” ผู้จัดการใหญ่เอ่ยทักทายขึ้นมาอย่างมีมารยาทก่อนพนักงานคนอื่นๆ จะพากันลุกจากที่นั่งอย่างกระตือรือร้นแล้วเอ่ยทักทายประธานคนใหม่ของบริษัท

“สวัสดีค่ะท่านประธาน” เสียงของสาวๆ ดูจะดังและสดใสเป็นพิเศษ

“สวัสดีทุกคนครับ ผมนำทัพยินดีที่ได้ร่วมงานกับทุกคน” น้ำเสียงที่ราวกับเบสชั้นดีของ ทัพ หรือ นำทัพ ดังขึ้นอย่างลื่นหูดูเป็นกันเองพร้อมกับมุมปากที่ยกขึ้นอย่างบางเบา

“!” ปิ่นปักเผลอชะงักเล็กน้อยหลังจากสายตาคมของเขากวาดมองพนักงานไปทั่วแล้วมาหยุดอยู่ที่เธอจนกลายเป็นสบตากัน เป็นสายตาที่ทำให้เธอไม่กล้ามองอย่างไม่ทราบสาเหตุจนหลุบตาลงทันที

“อย่างที่ทุกคนรู้กันแล้วว่าผมได้เข้ามาเป็นประธานคนใหม่ของที่นี่ แน่นอนว่าพนักงานทุกคนยังคงได้ทำงานของตัวเองต่อไป...”

“แต่ถึงยังไงก็อาจจะมีการปรับเปลี่ยนตำแหน่งเกิดขึ้นบ้างเล็กน้อย หวังว่าทุกคนจะไม่มีปัญหานะครับ” นำทัพเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกันเองแต่กลับมีรังสีแห่งความเป็นผู้นำที่แผ่ออกมาจนไม่มีใครกล้ามีปัญหาอะไรอะไร

“ไม่มีค่ะ” เสียงของพนักงานสาวตอบรับอย่างขันแข็งโดยแต่ละคนมีสายตาเพ้อฝันไม่น้อยระหว่างมองไปยังประธานหนุ่มคนใหม่

“ตามสบายครับ ถ้ามีการเปลี่ยนแปลงตรงไหนหัวหน้าแผนกพวกคุณจะแจ้งให้ทราบอีกที” นำทัพพูดจบก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของประธานบริษัททันที

บริษัทขนาดกลางที่สร้างความสงสัยและแปลกใจไม่น้อยว่าเพราะเหตุใดเขาถึงได้เข้ามาเทคโอเว่อร์บริษัทแห่งนี้ไป

และหลังจากประธานหนุ่มหายลับสายตาไปเสียงอื้ออึ้งของพนักงานสาวก็ดังขึ้นอย่างตื่นเต้นกับคำชมมากมายที่มีต่อตัวประธานหนุ่มคนใหม่ของบริษัท แต่เสียงจ้อแจ้ได้ไม่นานก็ถูกหัวหน้าแผนกตำหนิจนต้องกลับไปทำงานของตัวเองคืนอีกครั้ง

กระทั่งเวลาผ่านไปจนเกือบถึงเวลาเลิกงานที่มีคำสั่งการปรับเปลี่ยนตำแหน่งต่อพนักบางคนเกิดขึ้นโดยมีหัวหน้าแผนกเดินเข้ามาเพื่อแจ้งการเปลี่ยนแปลงนี้

และ....

“ปิ่นปัก”