ตอนที่2 ชีวิตการแต่งงาน

ชีวิตคู่สำหรับใครหลายๆ คนอาจจะเริ่มจากความรัก แต่สำหรับชีวิตเธอแล้วมันกลับเริ่มจากความจำเป็น

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเกิดความรักไม่ได้…ใช่ไหม(?)

“ไม่ต้องคิดมากเรื่องที่คุณย่าพูดหรอกนะ” เสียงราบเรียบของคนที่ได้ชื่อว่าสามีอย่าง คราม เอ่ยบอกภรรยาของตัวเองขึ้นหลังจากกลับจากบ้านของครอบครัว

“ค่ะ” แม้จะตอบแบบนั้นแต่ ปิ่น หรือ ปิ่นปัก ก็อดรู้สึกอึดอัดไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่เจอหน้าคำถามนี้จะถูกกดดันมาที่เธอเสมอ

“เมื่อไหร่จะมีลูกสักทีล่ะ นี่ก็แต่งงานกันมาหลายเดือนแล้ว”

“เธอต้องรีบมีลูกรู้ไหม ความสัมพันธ์ของเธอกับตาครามจะได้ดีขึ้นกว่าเดิม”

เธอทำได้เพียงก้มหน้าเงียบทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับคำถามเหล่านี้ ไม่ใช่ว่าเธอตอบไม่ได้ว่าเมื่อไหร่เธอจะท้อง แต่เธอตอบไม่ได้เพราะห้าเดือนหลังการแต่งงานของเธอกับสามี...เรายังไม่เคยมีอะไรกัน

เธอกับเขาแต่งงานกันด้วยความจำเป็นทั้งสองฝ่าย แต่งงานโดยไม่ได้เริ่มจากความรักแม้แต่น้อย แม้จะอยู่บ้านหลังเดียวกัน นอนร่วมเตียงกัน แต่มันเป็นเพียงฉากประกอบของคำว่าสามีภรรยา ส่วนความสมจริงด้านอื่น...

แล้วบนรถก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งกระทั่งถึงบ้านของครามที่ใช้เป็นเรือนหอของเขากับภรรยาอย่างเธอ เรือนหอที่เขาเคยวาดฝันไว้แล้วอย่างสวยงามแต่ไม่ได้ใช้จริงอย่างที่คิด

ทั้งคู่เดินเข้าบ้านไปด้วยกันโดยภายนอกพวกเขาไม่ต่างกับคู่รักสามีภรรยาทั่วๆ ไปเลยสักนิด แต่ใครจะรู้ว่าเส้นแบ่งของพวกเขามันมากแค่ไหน

“เธออาบน้ำก่อนเถอะ” ครามบอกปิ่นปักขึ้นหลังจากเข้ามาในห้องนอน

“ค่ะ” ปิ่นปักตอบรับก่อนจะพาตัวเองไปยังโซนห้องแต่งตัวแล้วเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวของด้วยเวลาไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป

เธอออกมาอีกครั้งหลังจากจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยในชุดนอนผ้าคอตตอนแขนสั้นขาสั้น ด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบาของเธอทำให้คนที่อยู่ในส่วนของห้องนอนไม่รับรู้การเคลื่อนไหวของเธอ นั่นทำให้เขายังคงอยู่ในภวังค์ของตัวเองเหมือนบ่อยครั้ง

ปิ่นปักมองภาพสามีตัวเองที่มือขวาถือสร้อยคอสีเงินโดยในนั้นมีแหวนเงินวงเล็กของผู้หญิงคล้องไว้อยู่ สิ่งที่เขามักจะเหม่อมองดูมันแทบทุกคืนเวลาเขาอยู่กับตัวเอง มองมันด้วยสีหน้าแววตาที่เจ็บปวดจนไม่รับรู้การเคลื่อนไหวใดๆ รอบข้างเลยสักครั้งถ้าเธอไม่ปรากฏตัวใกล้กับเขา

น่าขันเหลือเกินที่การแต่งงานด้วยความจำเป็นภายในเวลาเพียงห้าเดือนกว่าทำให้หัวใจของเธอบีบรัดกับภาพนี้ของเขา สิ่งของที่เธอรู้ดีว่ามันเป็นของใครอีกคน

“ฟู่ว!” ปิ่นปักพ่นลมหายใจออกทางปากเรียกกำลังใจและปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติก่อนจะก้าวออกจากโซนห้องแต่งตัวไปเงียบๆ และขึ้นเตียงไป

แรงยวบของเตียงและการเคลื่อนไหวของการดึงผ้าห่มทำให้ครามกลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง เขาวางสร้อยคอไว้ที่ชั้นข้างหัวเตียงของเขาอย่างทุกวันและพาตัวเองเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองโดยไม่ได้พูดอะไร

ปิ่นปักมองแผ่นหลังกว้างของร่างสูงจนลับสายตาก่อนจะหันไปมองยังกองสีเงินเล็กๆ บนชั้นข้างเตียงอย่างรู้สึกอิจฉาไม่น้อย เพราะขนาดแค่สิ่งของเขายังรักและหวงแหนขนาดนี้ ไม่ต้องถามถึงเจ้าของแหวนวงนั้นเลยว่าเขาจะรักและหวงแหนแค่ไหน

สร้อยที่เขามักจะถอดไว้ข้างหัวเตียงทุกวันก่อนอาบน้ำและสวมใส่มันอีกครั้งหลังอาบน้ำแต่งตัวยามเช้า สิ่งที่เธอเห็นประจำแต่ยิ่งเห็นกลับยิ่งไม่ชินเลยสักนิด

สุดท้ายก็ทำได้เพียงถอนหายใจออกมาอย่างไม่สบายใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเงียบและทำเหมือนไม่เห็นไม่รู้สึกอะไรต่อไป

ครามออกจากโซนห้องแต่งตัวหลังจากจัดการธุระเรียบร้อย เขาขึ้นประจำที่ของเขาก่อนจะยื่นมือไปปิดไฟ

“ฝันดีนะ” นี่คือประโยคสั้นๆ ประโยคเดียวที่เขาพูดทิ้งท้ายกับเธอก่อนนอนอย่างในทุกวันด้วยฐานะของสามี

“ฝันดีค่ะ” เธอเองก็ทำได้เพียงตอบรับออกไปแค่นั้นอย่างทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้ก่อนภายในห้องจะตกอยู่ในความมืดและความเงียบอย่างทุกๆ คืน แล้วก็รอเวลาต่างคนต่างหลับไปเพียงแค่นั้น

นี่แหละชีวิตการแต่งงานของเธอ