บทที่ 2

“ลูกจะไปเยี่ยมฝ่ายนั้นเมื่อไหร่”

“วันนี้ค่ะคุณพ่อ”

“งั้นเดี๋ยวพ่อไปเป็นเพื่อน”

“ขอบคุณค่ะ” เอ่ยรับเสร็จก็ส่งยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ จากนั้น ภาสุก็สั่งให้เลขาส่วนตัวเตรียมแจกันดอกไม้มาให้ที่โรงพยาบาล เพื่อจะได้นำไปเยี่ยมคู่กรณี

โดยตันหยงเป็นคนถือแจกันดอกไม้นั่นเอง แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เจอทิวา โดยชายหนุ่มให้เหตุผลว่าเขายังไม่พร้อมจะพบเธอและครอบครัว ตันหยงเองก็เข้าใจจึงฝากคำเสียใจและคำขอโทษไปยังเขา พร้อมส่งแจกันดอกไม้ให้ครอบครัวของเขาแทน ซึ่งทางครอบครัวของทิวาก็เอ่ยถามถึงดาหลาว่าเธอเป็นยังไงบ้าง โดยคำตอบที่ภาสุให้ก็ไม่ได้ต่างจากที่เตรียมมา

“ไม่ทราบว่า ถ้าทางเราจะขอไปงานศพของคุณแป้งร่ำด้วย จะได้ไหมครับ” ภาสุเอ่ยถามได้ตรงใจตันหยง

“ได้ครับ” พ่อของทิวาเอ่ยรับขึ้นแทนทุกคน ทำให้ตันหยงโล่งอกขึ้นมา อย่างน้อยเธอก็ยังสามารถไปร่วมงานศพของ แป้งร่ำได้

“ถ้ามีอะไรที่พวกเราพอจะช่วยเหลือได้ ก็ขอให้รีบบอกนะครับ” ความจริงใจของภาสุและตันหยงที่แสดงออกมานั้น ครอบครัวของทิวาและแป้งร่ำรับรู้ได้ จากนั้นตันหยงกับผู้เป็นพ่อก็ขอตัวกลับ

ผิดกับแก้วตาและดาหลา เพราะทั้งสองคนแทบไม่เอ่ยถามถึงทิวารวมไปถึงแป้งร่ำแม้แต่น้อย กระทั่งออกจากโรงพยาบาล จะมีก็แค่ตันหยง ภาสุเท่านั้นที่แวะเวียนไปงานศพทุกวัน นั่นเพราะรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น รวมถึงอยากแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจที่จะรับผิดชอบ

ทุกครั้งที่มาร่วมงานศพของแป้งร่ำ ตันหยงพยายามมองหาทิวา พยายามหาจังหวะเข้าไปคุยกับชายหนุ่มเพื่อขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้ง แต่เขากลับไม่เปิดโอกาสให้เธอเลย ทุกครั้งที่เธอเห็นคือเขา ทิวามักจะนั่งอยู่ข้างๆ โลงศพของแป้งร่ำเสมอ เขาดูเศร้าเสียใจนั่นยิ่งทำให้ตันหยงรู้สึกผิด

เพราะหากเธอเป็นฝ่ายสูญเสียก็คงตั้งหลักได้ยากไม่แพ้กัน สิ่งที่เห็นทำให้เธอมั่นใจว่าทิวานั้นรักแป้งร่ำมาก ทั้งคู่วางแผนที่จะจัดงานแต่งงานในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้แล้ว แต่อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกลับทำให้แป้งร่ำเสียชีวิต ตันหยงเฝ้ามองทิวากระทั่งถึงวันเผาศพแป้งร่ำ จึงตัดสินใจเข้าไปหาชายหนุ่ม

“คุณทิวา”

“กลับไปซะ” ทิวาเอ่ยตอบกลับมาเสียงห้วน ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเธอด้วยซ้ำ เขารู้ว่าตันหยงคือใครแต่ไม่อยากพูดคุยกับเธอ เวลานี้เขาเสียใจกับการสูญเสียของแป้งร่ำอย่างไม่มีวันกลับมากพอแล้ว

วันเกิดเหตุเขาเห็นว่าแป้งร่ำได้รับบาดเจ็บมาก เขาพยายามที่จะเข้าไปช่วยเธอแต่กลับทำไม่ได้ ภาวนาขอให้เธอมีชีวิตอยู่แต่สุดท้ายคำภาวนาของเขาก็ไม่เป็นผล ทันทีที่รู้ข่าวร้ายเขาก็ช็อคจนร้องไห้ออกมา ไม่คิดว่านี่จะเป็นเรื่องจริง เขาจมดิ่งอยู่กับความเสียใจ ไม่กินไม่นอนอยากตายไปพร้อมแป้งร่ำด้วยซ้ำ

“ผมรักแป้งนะครับ และจะรักไปจนวันตาย” ทิวาบอกรักแป้งร่ำอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้เธอจะจากไปแล้ว แต่ยังไงแป้งร่ำก็จะยังคงอยู่ในใจเขาเสมอและตลอดไป

ยิ่งเอ่ยคำว่ารักก็ยิ่งตอกย้ำให้ทิวาเจ็บปวด เขากับแป้งร่ำรักและคบหากันมานานหลายปี และอีกสามเดือนก็จะถึงวันแต่งงานของเธอกับเขาแล้ว แทนที่จะได้เห็นเธอในชุดเจ้าสาว ได้ใช้ชีวิตกับเธอไปจนวันตาย สุดท้ายทุกอย่างก็พังทลายลงไปต่อหน้าต่อตา

น้ำเสียงของเขาทำให้ตันหยงสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ยิ่งรับรู้ถึงความรักที่ทิวามีให้แป้งร่ำเธอก็ยิ่งเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนอยากย้อนเวลากลับไปเพื่อแก้ไข

“ฉันอยากขอโทษคุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้อุบัติเหตุครั้งนี้เกิดขึ้น คุณอยากให้ฉันทำอะไรเพื่อไถ่โทษ ฉันจะยอมทำทุกอย่าง” ทิวาหันมามองหน้าตันหยงนิ่งๆ ก่อนจะหันกลับไปมองควันที่กำลังลอยออกมาจากปล่องของเมรุ

“กลับไปซะ ถ้าผมมีอะไรอยากให้คุณชดใช้ ผมจะไปหาคุณเอง” เอ่ยจบทิวาก็เดินห่างตันหยงออกไป เขาไม่ให้ความสนใจเธอด้วยซ้ำ แม้จะเห็นเธอในงานศพของแป้งร่ำทุกคืน แต่บ่อยครั้งที่ทิวามักจะมองเธอเป็นอากาศธาตุ ไม่ได้ให้ความสำคัญ ซึ่งตันหยงก็รู้และเข้าใจ เพราะหากเธอเป็นฝ่ายสูญเสียก็คงทำใจได้ยากเช่นกัน

คดีความครั้งนี้มีผู้รับผิดชอบนั่นคือตันหยง เธอยอมรับผิดและแสดงความรับผิดชอบต่อคู่กรณีไม่ได้หายหน้าไป โทษของเธอจึงเป็นรอลงอาญา แต่คนที่ทำผิดเรื่องนี้จริงๆ กลับไม่ได้รู้สึกสำนึกผิด ไม่แม้แต่จะไปร่วมงานศพของแป้งร่ำแม้แต่น้อย ยังคงใช้ชีวิตในทางประมาทเหมือนผ่านๆ มา

หลังเสร็จสิ้นงานศพของแป้งร่ำ ทิวาก็จับตามองตันหยงอยู่ตลอดเวลา นั่นเพราะอยากรู้ว่าเธอจะสำนึกผิดได้อีกนานแค่ไหน สิ่งที่เธอพูดมันคือลมปากเพราะอยากได้ยินคำว่าอภัยจากเขา หรือเพราะเธอสำนึกผิดจริงๆ แต่ทำไมเขาถึงเกลียดเวลาที่เห็นว่าเธอกำลังยิ้ม

“เธอได้ชดใช้ให้ฉันแน่...ตันหยง”

เวลาผ่านไปสองเดือนนิดๆ หลังจากเกิดอุบัติเหตุร้ายแรง ทุกคนกลับไปใช้ชีวิตตามปกติ แต่มีเพียงหนึ่งคนที่ใช้ชีวิตยังจมอยู่กับความแค้นเพราะการสูญเสียในครั้งนั้นมันยังคงตามหลอกหลอนชายหนุ่ม ที่เข้าไปช่วยชีวิตของคนรักไว้ไม่ได้

ทิวาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ชายหนุ่มปล่อยเนื้อปล่อยตัว จากผู้ชายสมาร์ทหล่อเหลาเวลานี้กลับเหมือนโจรที่ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยหนวดเครา เขาใช้ชีวิตตามเฝ้ามองผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาเป็นแบบนี้ ยิ่งได้รู้ว่าเธอกำลังจะไปเมืองนอก ทิวาก็ยิ่งไม่พอใจ

“ไหนบอกจะอยู่ชดใช้ให้ฉันไง” ชายหนุ่มกัดฟันแล้วเอ่ยออกมา สายตาแข็งกระด้างจับจ้องไปที่ตันหยง เธอไม่ได้อยากไปจากที่นี่ แต่เพราะขัดคำสั่งของผู้เป็นแม่ไม่ได้ จึงจำต้องบินตามไปดูแลพี่สาวซึ่งเวลานี้ไปรอที่อังกฤษได้หลายอาทิตย์แล้ว

ทั้งๆ ที่ตันหยงเองก็มีแผนไปเรียนต่อต่างประเทศหลังเรียนจบ เธอจัดเตรียมทุกอย่างไว้พร้อม แต่แผนที่วางไว้กลับต้องมาถูกชะลอออกไปอย่างไม่มีกำหนด เพราะจู่ๆ ดาหลาพี่สาวก็บอกว่าอยากไปเรียนต่อปริญญาโทเช่นกัน และถ้าต้องเลือกว่าใครจะได้ไปเรียนต่อก่อนเป็นคนแรก คำตอบคงหนีไม่พ้นดาหลา