9 หลงเด็กปีนเกลียว...ทริปเที่ยวกินตับ

กวินภพขับรถมาส่งณัฐณิชา เขาแกล้งทำหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา สีหน้าของเขานั้นทำให้ณัฐณิชาไม่กล้าคุยด้วย เธอรู้สึกผิดเหลือเกิน แต่จะโทษเธอก็ไม่ได้เพราะเขาเป็นคนเริ่มเอง และที่สำคัญเขาก็ไม่ได้บอกความในใจให้เธอได้รับรู้ แล้วเธอจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเขาคิดจริงจังกับเธอ ไม่ได้ทำไปเพราะเห็นเธอเป็นแค่ของเล่น เธออยากให้เขาจริงจังกับเธอ ไม่ใช่ว่าได้เธอไปง่าย ๆ แล้วจะทำกับเธอเหมือนผู้หญิงไร้ค่า

เมื่อรถยนต์มาจอดที่หน้าบ้านณัฐณิชา กวินภพก็นั่งนิ่งเงียบ ไม่คิดจะเข้าไปในบ้าน เธอเองก็นั่งนิ่งเหมือนกัน เมื่อทนไม่ไหว ณัฐณิชาจึงพูดกับกวินภพไปตามตรง

“คุณกวินภพ คุณโกรธฉันใช่ไหมคะ” กวินภพไม่ตอบ พลางหันหน้าออกไปมองนอกกระจกรถ

“ถึงคุณจะโกรธฉันยังไง แต่ฉันอยากให้คุณรู้ไว้ว่าฉันมีเหตุผลของฉัน ไปก่อนนะคะ กู๊ดไนท์ค่ะ”

ก่อนจะลงจากรถหญิงสาวหันไปจุมพิตแก้มกวินภพไปหนึ่งที หัวใจของชายหนุ่มพองโตขึ้นมาทันทีรวมถึงความเป็นชายด้วย

นี่เพียงแค่เธอหอมแก้มเขาเท่านั้น นี่ถ้าเธอทำอย่างอื่น เขาคงไม่ต้องขาดใจตายหรอกหรือนี่

ณัฐณิชาลงจากรถไปหลายนาทีแล้ว แต่ร่างกายเขามันยังไม่อยากจะขยับไปไหน มือหนาเลื่อนขึ้นมาลูบแก้มสาก ๆ พลางเอามาสูดดมความหอมที่ยังเหลืออยู่ อีกไม่นานหรอกคนสวย เธอจะได้เป็นของเขาในอีกไม่ช้า เขาคิดอย่างมาดมั่นไว้ในใจ

เช้าวันต่อมา วิภากรมองลูกสาวที่ลงมาทานอาหารด้วยความประหลาดใจ เธอสบตากับสามีที่มองณัฐณิชา และสุดท้ายก็อดถามที่จะถามลูกสาวไม่ได้

“ณิชา...ยังไม่จัดกระเป๋าเสื้อผ้าอีกเหรอลูก แล้วนี่จะแต่งตัวไปไหนจ๊ะ” ณัฐณิชาทำหน้างงเมื่อมารดาเธอถามเธออย่างนั้น

“จัดกระเป๋าไปไหนเหรอคะแม่”

“อ้าว!!!.. คุณภพ..ไม่ได้บอกลูกหรอกเหรอว่าวันนี้ตอนเย็น คุณกวินภพกับลูกจะต้องไปสัมมนาที่ Strasbourg น่ะ เขาขออนุญาตแม่ตั้งแต่เมื่อสองวันที่แล้ว แม่ก็คิดว่าหนูรู้แล้วเสียอีก เดี๋ยวกวินภพจะมารับลูกตอนเย็นพร้อมกับฝากน้องอันดาไว้กับแม่ด้วย” ณัฐณิชา งงเข้าไปใหญ่ ไปสัมมนา? ทำไมเธอไม่รู้เรื่อง เมื่อวานนี้ก็อยู่ด้วยกันแท้ ๆ ทำไมเขาไม่บอก ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจยิ่งนัก

“เขาคงไม่อยากให้หนูไปแล้วล่ะค่ะ” ณัฐณิชาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ เธอทำหน้ามุ่ยก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาทานอาหารเช้า

“ทำไมล่ะลูก ทะเลาะกันหรือเปล่า” รัฐภูมิถามลูกสาว เธอส่ายหน้าไม่ตอบ เธอทานอาหารไปได้แค่สองสามคำ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์หน้าจอหัวใจก็สั่นวูบวาบ

“ฮัลโหล”

“ณิชา เมื่อวานผมลืมบอกคุณไปว่าวันนี้เราต้องไปสัมมนาที่ Strasbourg เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าไว้เลยนะ เราจะไปกันห้าวัน” พอพูดจบกวินภพก็รีบวางสายไป

นี่เขาไม่คิดจะถามเธอหน่อยหรือไงว่าเธออยากจะไปด้วยหรือเปล่า แล้วน้ำเสียงที่พูดกับเธอนั้นมันช่างเรียบเฉยเสียจนเธอน้อยใจ

เมื่อเธอทานอาหารเสร็จก็รีบไปจัดกระเป๋าเสื้อผ้า เธอไม่รู้ว่าจะต้องเอาอะไรบ้าง เธอจึงเลือกชุดที่เหมาะสมและดูดีที่สุดไป เมื่อจัดกระเป๋าเสร็จกวินภพก็ขับรถมาที่บ้านพร้อมกับพาหนูน้อยอันดาฝากไว้กับมารดาของเธอ

“สวัสดีครับ พี่รัฐ คุณวิภากร”

“สวัสดีครับ /ค่ะ”

“ณิชากำลังจัดกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่ รบกวนคุณภพรอสักครู่นะคะ” มารดาของณัฐณิชารีบเอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไรครับผมรอได้ ผมผิดเองครับที่ไม่ได้บอกณิชาเอาไว้ล่วงหน้า”

“ไม่เป็นไรภพ เราคนกันเอง งานนี้พี่ฝากณิชาด้วยละกันนะ อะไรที่ไม่ดีก็บอกกล่าวตักเตือนกันเอานะ” รัฐภูมิบอกกวินภพ

“ยินดีครับพี่รัฐ ณิชาทำงานเก่งครับ ช่วยแบ่งเบาภาระผมได้เยอะเลย”

“ขอบคุณนะคะคุณภพ ดิฉันฝากลูกด้วยนะคะ” วิภากรรีบเอ่ย เพราะเธอเป็นห่วงลูกสาวคนเดียวของเธอ

“ผมก็ฝากหนูอันดาไว้กับคุณพี่ด้วยนะครับ” เขาก้มลงไปหอมแก้มลูกสาวหนึ่งที แล้วอันดาก็รีบวิ่งเข้าไปหาณัฐณิชาทันทีที่เธอลงมาจากชั้นสอง

“คุณแม่ขา จะไปแล้ว จุ๊บแก้มหนูทีหนึ่งสิคะ” สาวน้อยเอียงแก้มพร้อมกับเอานิ้วชี้จิ้มที่แก้ม ป่อง ๆ ของตัวเอง ณัฐณิชา ก้มลงหอมแก้มอันดาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ผมไปก่อนนะครับ” กวินภพลาทุกคน พร้อม ๆ กับณัฐณิชา ชายหนุ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม รัฐภูมอาสาขับรถไปส่งกวินภพและณัฐณิชาที่สถานีรถไฟ

เมื่อถึงแล้วเธอได้นั่งกับเขาสองคน ความน้อยใจที่เขาไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับเธอตั้งแต่เมื่อวานทำให้เธอถามออกไปด้วยความอัดอั้น

“จากปารีส ถึง สตราสบูร์ก เดินทางโดยรถไฟใช้เวลนานเท่าไหร่ค่ะ” หญิงสาวถามขึ้นเพราะเธอไม่เคยไปมาก่อน ส่วนกวินภพนั้นไปมาบ่อย ๆ อยู่แล้ว เขาไปทำหน้าที่แทนรัฐภูมิอยู่หลายต่อหลายครั้ง

“ประมาณห้าชั่วโมงครับ” กวินภพตอบหญิงสาวที่นั่งมาด้วยกันข้าง ๆ โดยไม่หันมามอง

“ทำไม่คุณภพไม่บอกณิชาว่าจะไปสตราสบูร์ก วันนี้คะ” หญิงสาวเริ่มถามเพราะดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ยอมอ้าปากเลยตั้งแต่นั่งรถไฟมาด้วยกัน

“ผมลืมน่ะ” กวินภพตอบสั้น ๆ มือหนาก็หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน ณัฐณิชาดึงหนังสือพิมพ์ออกจากมือกวินภพ ดวงตากลมโตจ้องเขม็งมาที่ชายหนุ่ม

“ลืมเหรอ ฉันคิดว่ามันเป็นคำแก้ตัวที่แย่ที่สุดเลยล่ะค่ะ งานสำคัญขนาดนี้คุณบอกว่าลืม ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะลืม นอกเสียจากว่าคุณตั้งใจที่จะไม่บอก”

“ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่ผมลืมจริง ๆ” กวินภพยังคงค้านเสียงแข็ง สีหน้าเขาเรียบเฉยกับหญิงสาวจนทำให้อารมณ์เธอเดือดปุด ๆ

“ที่จริงแล้วคุณไม่น่าจะให้ฉันมาเลยนะคะ หน้าที่นี้มันควรจะเป็นหน้าที่ของคุณชาร์ล็อตต์มากกว่าฉัน” ณัฐณิชาหันหน้าหนีทันทีที่พูดจบ

กวินภพนึกขำขันกับท่าทางของหญิงสาวนัก ยิ่งเห็นสีหน้าและแววตาที่หงุดหงิดนั้นเขาก็ยิ่งอยากจะแกล้งให้มากกว่าเดิม สายตาว่องไวของเขาเหลือบมองหน้าอกนวลเนียนโผล่พ้นจากเสื้อตัวสวย

เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเธอต้องขยันทำให้ความเป็นชายของเขาพองโตด้วยทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ เนินอกอวบทั้งสองข้างไม่เคยรอดพ้นจากสายตาแหลมคมของเขาไปได้และครั้งนี้ก็เช่นกัน

ชายหนุ่มก้มมองดูเนินอกอิ่ม ร่างสูงพยายามยืดตัวให้ตรงกว่านี้อีกนิด ‘วิวดีจริง ๆ เลย’ อีกนิดเดียวเขาอาจจะได้เห็นอะไรที่ลึกกว่านี้แล้ว และลมหายใจเขาต้องหยุดชะงักเมื่อเธอก้มตัวลงไปเก็บเศษกระดาษทิชชูที่หล่นจากมือ

เหมือนแรงโน้มถ่วงของโลก หน้าอกอวบโผล่ออกมาจนเห็นหมดเลย ใบหน้าของเขาแดงเถือกไปจนถึงใบหู ความเป็นชายพองโตคับกางเกงเขาแทบจะปล่อยเสียงครางออกมา

หญิงสาวตรงหน้าของเขาทำให้เขาทรมานอะไรขนาดนี้ ขนาดเธอใส่เพียงชุดธรรมดา แต่เธอก็ยังคงความเซ็กซี่เอาไว้อย่างเหลือร้าย

เมื่อรถไฟถึงที่หมาย ก็มีรถของโรงแรมมารับกวินภพและณัฐณิชาตามที่เขาให้ชาร์ล็อตต์ได้จองโรงแรมล่วงหน้าเอาไว้ให้

กวินภพให้ชาร์ล็อตต์จองโรงแรมเพียงห้องเดียว ชาร์ล็อตตนึกในใจว่ากวินภพไปคนเดียว เลยไม่ได้สงสัยอะไร กวินภพตั้งใจที่จะจองเพียงห้องเดียวเท่านั้น และบอกกับชาร์ล็อตต์ว่าเธอไม่ต้องเดินทางไปกับเขา และให้เธออยู่เคลียร์งานที่นี่

ตลอดทางณัฐณิชาพยายามข่มอารมณ์เดือดพล่านไว้ในใจ ‘นี่เขาไม่คิดจะคุยกับเธอเลยใช่ไหม’

เพียงเพราะเธอปฏิเสธเขาใช่ไหม ทำไมเขาช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย สองแขนยกขึ้นกอดอก ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างอวดดี

กวินภพมองหญิงสาวข้างกายแล้วก็อดขำในใจไม่ได้ ท่าทางน่ารักของเธอมันน่าจับปล้ำเสียจริง

รถยนต์คันหรูของโรงแรมจอดสนิท ณัฐณิชารีบเปิดประตูออกไปทันทีพร้อมกับปิดประตูเสียงสนั่น แก้วหูของกวินภพแทบจะระเบิด

เมื่อถึงโรงแรมพนักงานบริการขนกระเป๋าของทั้งสองคนวางไว้หน้าห้อง เธอมองดูบรรยากาศรอบ ๆ โรงแรมแล้วก็อดชื่นชมคนออกแบบไม่ได้ โรงแรมแห่งนี้ช่างกลมกลืนกับธรรมชาติเสียจริง แต่เธอก็ต้องหยุดมองธรรมชาติโดยรอบ เพราะพนักงานบริการยกกระเป๋าของเธอเข้าไปอยู่ในห้องเดียวกับกวินภพ