8 ขัดจังหวะ

ก๊อก..ก๊อก...ก๊อก

เสียงเคาะห้องดังขึ้นเขายังอดชื่นชมความงามไม่ได้ มือหนาหยิบเสื้อเชิ้ตของเธอขึ้นมาสวมใส่ให้ เธอกลับมาอยู่ในชุดเดิมอีกครั้ง

“เชิญครับ”

“คุณกวีนภพค่ะ แขกคนสำคัญที่คุณกวีนภพนัดมาเขาอยากขอเลื่อนนัดเจรจาเป็น 17.00 น. ค่ะ” ชาร์ล็อตต์รีบแจ้งเจ้านาย เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง ณัฐณิชารีบก้มหน้าก้มตาทำงาน เธอพยายามไม่สบตากับชาร์ล็อตต์

“คุณชาร์ล็อต์ แจ้งตามที่ลูกค้าบอกได้เลยครับ”

“ค่ะ”

เมื่อชาร์ล็อตต์เดินออกจากห้องทำงานของกวีนภพไป

ณัฐนิชาจึงรีบเข้าห้องน้ำไป

เวลาผ่านไปไม่นานณัฐณิชา ก็ออกมาจากห้องน้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยเมื่อสักครู่ ถูกจัดให้อยู่ในลักษณะปกติแล้ว

กวินภพละจากเอกสารตรงหน้าที่ทำการตรวจสอบเรียบร้อย เขาปิดแฟ้มลงและเดินเข้าไปหาณัฐณิชา หญิงสาวนั่งก้มหน้าด้วยความเขินอาย มือหนาเลื่อนมาจับใบหน้าเธอไว้

“ณิชา หิวหรือเปล่า” หญิงสาวส่ายหน้า นิ้วมือไล้ไปตามพวงแก้มนุ่มนิ่ม

“แต่ผมหิว อยากกินคุณอีก” กวินภพยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ณัฐณิชาหน้าแดงก่ำ เธออับอายตัวเองยิ่งนัก ไม่คิดเลยว่าเธอจะหวั่นไหวไปกับเขาถึงเพียงนี้

“เอ่อ ฉันว่าเราควรจะกลับกันได้แล้ว”

“อืม! นั่นน่ะสิ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงยังอยากอยู่กับคุณต่อ” ณัฐณิชาจ้องหน้าชายหนุ่ม เธออยากรู้นักว่าเขาจะพูดเล่นกับเธอ หรือว่าเขาจริงจังกับเธอกันแน่

“ผมชอบคุณนะ...ณิชา” เหมือนคำพูดที่หลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว กวินภพตกใจกับตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่คงตกใจไม่เท่าหญิงสาวตรงหน้าที่นั่งตาโตเท่าไข่ห่าน

“คุณกวินภพ...พูดอะไรออกมาค่ะ”

“ผมพูดความจริงครับ”

ณัฐณิชาอายหน้าแดงก่ำ เธอตกใจหรือดีใจกันแน่ เนื้อตัวดูผิดปกติชอบกล จะก้าวเท้าก็ก้าวไม่ออก นั่งนิ่งแบบทำอะไรไม่ถูก จนกวีนภพต้องเอ่ยขึ้นมาก่อน

“เดี๋ยวผมไปส่งณิชาที่บ้านนะครับ...อันดาคงรอผมแย่แล้ว” กวินภพรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง ความรู้สึกนี้มันรุนแรงเหลือเกิน เธอจะรู้ตัวไหมนะว่ากำลังทำให้ผู้ชายคนนี้เร่าร้อนจวนจะขาดใจ กวีนภพไม่อยากสบตากับณัฐณิชาต่อ เพราะกลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ไหว

เมื่อกลับถึงบ้านกวินภพก็มารับอันดากลับ อันดายังไม่หลับเพราะตอนนี้เพิ่งสองทุ่ม แล้วสองพ่อลูกก็ต้องฝากท้องที่บ้านของรัฐภูมิอีกครั้ง

“งานเยอะเหรอ” รัฐภูมิเอ่ยถามกวินภพขณะที่เขากำลังทานอาหารพร้อมกับณัฐณิชาแค่สองคน เพราะคนในบ้านทานกันหมดแล้ว

“ครับพี่รัฐ ช่วงนี้ที่โรงแรมลูกค้าเยอะครับ”

“แต่ดูภพไม่เครียดเลยนะ” รัฐภูมิเอ่ยถาม กวินภพยักไหล่เล็กน้อย

“ผมคงจะมีกำลังใจดีน่ะครับ” กวินภพเหลือบสายตามามองณัฐณิชาเล็กน้อย และแน่นอนว่ารัฐภูมิสามารถสังเกตมันได้ทันท่วงที

“อะแฮ่ม” รัฐภูมิกระแอมเรียกสติให้กวินภพต้องหันกลับไปนั่งทานอาหารตามเดิม ตอนนี้รัฐภูมิได้ทำหน้าที่พ่อหวงลูกสาวและพร้อมจะหยิบปืนขึ้นส่องชายหนุ่มที่มาขายขนมจีบให้ลูกสาวเขาทุกคน แต่สำหรับกวินภพแล้ว เขาอาจจะยกเว้นให้ก็ได้

สายตาของทั้งคู่แอบสบประสานกันเป็นระยะ ณัฐณิชา ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ เมื่อกวินภพทานอาหารเสร็จก็ขอตัวกลับบ้านพร้อมกับอันดา เขายังบอกทิ้งท้ายอีกว่าไม่แน่พรุ่งนี้เขาอาจจะฝากอันดาอีกวัน

เมื่อกวินภพกลับไปแล้วณัฐณิชาก็ขอตัวขึ้นไปทำธุระส่วนตัว คืนนี้เธอนอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดถึงกวินภพ

ความอ่อนโยน อบอุ่น อ่อนหวานที่เขามอบให้กำลังจะทำให้เธอขาดใจ เธอไม่รู้เลยว่าหัวใจเธอนั้นมันยกให้เขาไปตั้งแต่แรกเห็นแล้ว ยิ่งเขาทำแบบนี้มันยิ่งทำให้เธอหวั่นไหว

เธอเอามือลูบที่ริมฝีปากตัวเอง เขาจูบเธอด้วยความอ่อนโยน ผู้หญิงอย่างเธอจะมีโอกาสสักครั้งไหมที่จะเป็นแม่ของอันดา เธออยากดูแลเขา อยากดูแลอันดาให้มากกว่านี้

ณัฐณิชานอนคิดถึงกวินภพ แต่แล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ณัฐณิชาเห็นเบอร์ของคนที่โทรมาหัวใจก็สั่นระรัว

“สวัสดีค่ะ”

“คืนนี้ผมคิดถึงคุณจังเลยณิชา” ณัฐณิชาถึงกับพูดไม่ออก เพราะประโยคแรกของเขาก็ทำให้เธอใจละลายเสียแล้ว

“อันดาหลับแล้วเหรอคะ” ณัฐณิชาแกล้งทำเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย ทั้งที่จริงแล้วเธออยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าเธอเองก็คิดถึงเขาใจจะขาด

“หลับไปสักพักแล้วล่ะครับ คุณคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า” ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย แต่กวินภพก็มักจะพาเธอเข้าเรื่องเดิมเสมอ

“ไม่ค่ะ ฉันง่วงนอนแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ” เพราะรู้ตัวว่าถ้าเธอยังคุยกับเขาอย่างนี้อีก เธอจะต้องละลายเหมือนน้ำแข็งแน่ ๆ ไม่คิดเลยว่าผู้ชายอย่างกวินภพจะอ่อนหวานกับเธอถึงขนาดนี้

“กู๊ดไนท์นะครับ”

กวินภพวางสายจากเธอไปนานแล้ว แต่หัวใจดวงน้อยกลับเต้นระรัวไม่หยุดหย่อนจนเวลาล่วงเลยมาสองชั่วโมง ไม่ว่าเธอจะพลิกกายไปมาหรือจะไปล้างหน้าล้างตา เธอก็ไม่สามารถระงับหัวใจอันสั่นระรัวเอาไว้ได้ เธออยากจะลบล้างสิ่งที่อยู่ในหัวสมองตัวเองนัก

เธอกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำระหว่างเธอกับกวินภพ ความร้อนรุ่มในตอนนั้นเธอจำได้ดี

ณัฐณิชาหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่าน เธอพยายามตั้งสมาธิกับหนังสือเรียนปริญญาโทให้มากกว่าความคิดเรื่องนั้น เธออ่านหนังสือหลายชั่วโมงกว่าความง่วงจะครอบงำ และวิธีนี้ก็ใช้ได้ผล เธอลืมความร้อนรุ่มไปได้ชั่วขณะ แต่กว่าจะลืมได้เข็มนาฬิกาก็บอกเวลาตีสามกว่า เธอจึงล้มตัวนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า

ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ณัฐณิชา กับกวินภพไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เพราะช่วงนี้กวินภพกำลังเปิดสาขาใหม่ที่ประเทศอเมริกา เธอจึงต้องรับบทเป็นคุณแม่ของอันดามากกว่าที่จะไปทำงานที่บริษัท

“คุณแม่ขา วันนี้อันดาอยากกินไอศกรีม” อันดาอ้อนณัฐณิชา ทันทีที่เธอก้าวขาเข้ามาในบ้านกวินภพ กวินภพกำลังนั่งจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้า วันนี้เขามีนัดประชุมผู้ถือหุ้นทั้งหมดของบริษัท และกว่าจะเลิกประชุมก็คงถึงค่ำ

“อันดาอย่ากวนคุณแม่นักสิครับ” กวินภพเอ็ดอันดาเล็กน้อย อันดาก้มหน้าลงเพราะถูกดุ

“คุณอย่าว่าอันดาสิคะ เมื่อวานนี้ฉันเล่นเกมกับอันดาแล้วแพ้ ฉันเลยต้องทำตามข้อตกลงของอันดา” ณัฐณิชา หัวเราะพลางเดินจูงมืออันดาเข้าไปนั่งบนโต๊ะอาหารเช้า

“แต่...” กวินภพทำท่าอึกอัก หลายวันมานี่เขาไม่มีโอกาสได้อยู่กับณัฐณิชาสองต่อสองเลย ตั้งแต่วันที่เขาได้ช่วงชิมเรือนร่างสาว เขาก็เฝ้ารอวันที่เขาจะว่างและอยู่กับเธอสองคนเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ให้มันลึกซึ้งกว่านี้ แต่ทุกอย่างมันกลับไม่เป็นใจกับเขาเลย โดยเฉพาะลูกสาวตัวน้อยที่เป็นดั่งดวงใจ

อันดาจะมานั่งคั่นกลางระหว่างเขากับณัฐณิชา ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขาไม่มีโอกาสได้จับมือถือแขนณัฐณิชา อย่างที่ต้องการเลย และที่สำคัญอันดาติดณัฐณิชามาก

“ไม่มีแต่ค่ะ วันนี้ฉันจะไปซูเปอร์มาเก็ต แล้วก็จะพาอันดาไปทานไอศกรีมด้วย”

“ผมขอไปด้วยคนได้มั้ยครับ” กวินภพสารภาพความจริง เขาอยากรอให้ตัวเองว่างแล้วพาลูกและณัฐณิชา ไปทานไอศกรีมพร้อมกันมากกว่า

“เอาไว้ให้งานคุณเรียบร้อยก่อนดีไหมคะ แล้วเราค่อยไปด้วยกัน”

“ผมกลับมาเคลียร์วันหลังก็ได้นี่ครับ” กวินภพทำเสียงออดอ้อน ณัฐณิชาหัวเราะเบาๆ กับท่าทีงอแงเหมือนเด็กๆ อันดาปีนขึ้นไปนั่งตักกวินภพ แล้วหอมแก้มฟอดใหญ่

“เอาไว้อันดาจะซื้อไอศกรีมมาฝากนะคะ” ณัฐณิชา หัวเราะเสียงดัง กวินภพหัวเราะผ่านลำคอ เขาจ้องมองใบหน้าเล็กๆ ของอันดา

“ก็ได้ครับ แล้วอย่าทำไอศกรีมละลายก่อนถึงบ้านล่ะ ยายตัวแสบ” กวินภพขยี้ผมของอันดาเล่น ซึ่งอันดาก็พยักหน้ารับอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ

ซูเปอร์มาเก็ต

ณัฐณิชาหยิบสิ่งของต่างๆ ใส่รถเข็น โดยที่มีอันดาอยู่ข้างกาย สาวน้อยคนนี้ทำให้ณัฐณิชาเธอรักมากขึ้นทุกวัน ความน่ารักและนิสัยที่เหมือนกับกวินภพไม่มีผิด ทำให้ณัฐณิชาทั้งรักทั้งหลงอันดาแล้วก็กวินภพ

“คุณแม่ขา วันนี้คุณแม่จะทำอะไรให้หนูกินคะ” อันดาจับมือบางของณัฐณิชา แล้วถาม

“วันนี้คุณแม่จะทำซุปมักกะโรนีหมูสับ แล้วตามด้วยไอติมของโปรดของหนูไงค่ะ”

“เย้!... อันดารักคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ”

เมื่อกลับมาถึงบ้าน สาวน้อยต่างวัยก็ช่วยว่าที่คุณแม่ทำอาหารกันอย่างขะมักเขม้น กวินภพกลับมาถึงบ้านก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข

มันก็ทำให้มีความสุขตามไปด้วย เขาแอบมองณัฐณิชา ที่หน้าประตู วันนี้เธอใส่เดรสสีส้มอ่อน ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าหลวม ๆ ยิ่งมองก็ยิ่งนารัก

กวินภพชอบมองเรียวขาสวย ๆ คู่นี้นัก อันดาเห็นกวินภพมาก็ตะโกนเรียกเสียงดัง

“คุณพ่อมาแล้ว!!” กวินภพสะดุ้งโหยง เพราะกำลังแอบมองณัฐณิชาอยู่ จินตนาการอันล้ำเลิศหายไปในพริบตาสติเขาถึงขั้นหลุดกระจุยกระจาย

“อ้าว! คุณกวินภพกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ณัฐณิชา เอ่ยถาม เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขาเลย

“มาได้สักครู่แล้วครับ เห็นคุณยุ่ง ๆ เลยไม่ได้ทัก” กวินภพกลั้นหัวเราะเอาไว้ เพราะสีหน้าจริงจังยามที่เธอทำอาหารนั้น มันช่างเหมือนกับภรรยาที่ทำกับข้าวรอสามี

เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ กวินภพก็พาอันดาไปดูทีวี เล่นเกม ก่อนจะส่งเข้านอนพร้อมกับที่ณัฐณิชา

“คุณแม่ขา เล่านิทานให้อันดาฟังหน่อยได้มั้ยคะ”

“อืม!.. ได้สิคะ..”

หญิงสาวเล่านิทานให้อันดาฟัง หลังจากนั้นไม่นานสาวน้อยอันดาก็หลับไปเหลือเพียงณัฐณิชา กับกวินภพเพียงสองคนเท่านั้น

ณัฐณิชาเดินเข้าไปในครัวพร้อมกับทำความสะอาดอย่างขะมักเขม้น กวินภพเดินไปข้างหลังพร้อมกับสวมกอดหลวมๆ

“คุณกวินภพ จะทำอะไรคะ” ณัฐณิชาถามอย่างตกใจ ชายหนุ่มฉวยโอกาสหอมพวงแก้มนุ่มนิ่มไปหนึ่งฟอด

“คิดถึงจังเลย ไม่ได้กอดมาตั้งหลายวันแล้วแน่ะ” ณัฐณิชา มองชายหนุ่มตาเขียว พยายามดิ้นรนให้พ้นจากอ้อมกอดของเขา เธออยากให้เขากอดเธอนั้นเนิ่นนาน แต่ก็กลัวห้ามใจตัวเองไม่อยู่

“ปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

“ไม่มีใครเห็นหรอกน่า ตอนนี้อันดาก็หลับไปแล้ว ก็คงจะเหลือแต่เรา...สองคน” กวินภพกระซิบที่ข้างหู พร้อมกับอุ้มหญิงสาวไปที่โซฟาตัวยาว

“คุณจะทำอะไรคะ” หญิงสาวร้องลั่นเมื่อเขาวางเธอลงบนโซฟานุ่ม พร้อมกับทาบทับตัวเองลงไป

“ก็คิดถึง แล้วก็อยากกอดให้หายคิดถึง”

“แต่คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“อื้อ!..”

“อย่านะคะ มันไม่ดีค่ะ”

ณัฐณิชา รีบบอกเมื่อกวินภพถลกชุดเดรสสีส้มขึ้นมาถึงเอว กวินภพชะงักกึกเมื่อได้ยินประโยคนั้น พร้อมกับส่งสายตาขอโทษมาให้

“วันนั้นคุณยังไม่ว่าเลย”

“คุณอย่าพูดเรื่องวันนั้นสิคะ”

“ทำไม...ทำไมผมจะพูดไม่ได้..คุณชอบลิ้นผมมั้ยณิชา”

“คุณอย่าพูดถึงมันอีกเลยค่ะ”

“ผมขอโทษ” กวินภพดึงตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งหลังตรง นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ เธอคงจะโกรธเขามากแน่ ๆ ที่ทำอะไรไม่เหมาะสม

บางที...เขาควรจะบอกความในใจให้หญิงสาวได้รับรู้ แต่เขาก็ยังกลัวเหลือเกินว่าเธอจะไม่รับรัก

ณัฐณิชามองชายหนุ่มที่นั่งเงียบ เธอว้าวุ่นอยู่ในใจ ด้วยกลัวว่ากวินภพจะโกรธเธอ เธอจึงวางฝ่ามือบางไปที่หน้าขา ซึ่งมันก็ทำให้เขาสะดุ้งเฮือก

“ณิชา ...” เขาครางเสียงแผ่ว เขาอุตส่าห์นั่งนิ่ง ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์พุ่งพล่าน แต่แม่คุณกลับเอามือมาวางไว้ที่ต้นขา ถึงเธอจะไม่คิดอะไรก็เถอะ แต่เขานี่สิ...คิดไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้ว

“โกรธฉันหรือคะ” ณัฐณิชาก้มหน้านิ่ง กวินภพอยากจะบอกไปเหลือเกินว่าไม่ใช่เลย แล้วแผนการชั่วร้ายก็แอบวิ่งปรู๊ดเข้ามาในหัวสมอง

“เปล่าหรอกครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่บ้านตอนนี้” กวินภพลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงรี่ไปที่รถ เขาตอบณัฐณิชาเสียงแข็ง

หญิงสาวรู้สึกหน้าชา ไม่คิดเลยว่าเขาจะโกรธเธอเพราะเรื่องแบบนี้ เธอกลัดกลุ้มใจยิ่งนักแต่หารู้ไม่ว่าเมื่อเขาลุกขึ้นไปแล้ว กวินภพแอบยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันครบสามสิบสองซี่