7 เผลอใจอ่อยอร่อยไม่รู้ลืม

เช้าวันต่อมาณัฐณิชา ก็ตื่นสายเพราะเมื่อคืนเธอมัวแต่หลงใหลกับจูบแรกอยู่ ทำให้เธอต้องรีบร้อนในการแต่งตัว และลงไปทานอาหารเช้าพร้อมวิภากรและรัฐภูมิ

พ่อเลี้ยงวัยสี่สิบห้ามองณัฐณิชาด้วยสายตารู้ทันณัฐณิชาก้มหน้าด้วยความเขินอาย รัฐภูมิถามถึงเรื่องกวินภพหลายอย่างก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ

“ยังไงพ่อก็ฝากณิชา ช่วยดูแลกวินภพด้วยล่ะ เวลากวินภพเหนื่อยเขามักจะไม่ดูแลตัวเอง นี่ก็สายแล้วลูกไปทำงานเถอะ”

เมื่อไปถึงที่ทำงานเธอก็ถูกชาร์ล็อตต์มองด้วยสายตาตำหนิ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจจนเมื่อเธอเข้าไปในห้องทำงานของกวินภพ แล้วเธอก็ต้องตำหนิตัวเองอย่างหนักเพราะกวินภพมาทำงานตรงเวลา ทั้งที่เมื่อคืนนั้นกว่าเขาจะมารับอันดาก็ตีสามแล้ว ไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าได้นอนกี่ชั่วโมง

“ฉันขอโทษนะค่ะที่มาสาย” กวินภพละสายตาจากกองเอกสารตรงหน้า คิ้วเข้มของเขาขมวดกันแทบจะผูกโบว์

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณช่วยอ่านเอกสารตรงนี้หน่อยสิ ถ้าคุณเห็นด้วยผมจะได้เซ็นเลย” ณัฐณิชาแปลกใจไม่น้อยที่กวินภพไว้วางใจเธอ

เอกสารตรงหน้าเป็นสัญญาการตกลงซื้อขายทางธุรกิจ ซึ่งก็มีความเสี่ยงมากเช่นกัน สำหรับกวินภพแล้ว หลังจากที่เห็นการทำงานของณัฐณิชา ทำให้กวินภพรู้ว่าณัฐณิชาเป็นคนฉลาด ละเอียด รอบคอบไม่แพ้ชาร์ล็อตต์เลยหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ

เนื่องจากเอกสารงานต่างๆ ที่มากมายอาจทำให้เขาเบลอและสะเพร่าได้ การหาคนที่ไว้ใจได้มาช่วยคิดคงจะดีไม่น้อย

กวินภพและณัฐณิชา นั่งทำงานจวบจนเลยเวลาเที่ยง ชาร์ล็อตต์ซื้ออาหารเข้ามาให้กวินภพและณัฐณิชา เธอมองณัฐณิชา ด้วยสายตาไม่พอใจที่ณัฐณิชาได้ทำงานเกินหน้าเกินตาเธอ

แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร งานที่ณัฐณิชาและกวินภพต้องเคลียร์มีเยอะจนกินเวลาไปถึงเย็น

“เอ่อ นี่เป็นเวลาที่อันดาเลิกเรียนแล้วนี่คะ” ณัฐณิชา ถามเมื่อเห็นว่ากวินภพยังคงนั่งทำงานอยู่

“อ้อ...ผมวานให้พี่รัฐไปรับแล้วล่ะ สงสัยช่วงนี้ผมคงต้องฝากแกไว้กับพี่รัฐและแม่ของณิชาก่อนนะ

“คุณพ่อบอกว่าคุณแม่คุณชอบอันดาค่ะ แม่อยู่บ้านเฉย ๆ แล้วเหงา คุณพ่อเลยอยากให้น้องอันดาไปเล่นที่บ้านบ่อยๆ” ณัฐณิชารีบบอก เธอก็พอรู้เหมือนกันว่ามารดาของเธอนั้นไม่ชอบอยู่บ้านเฉยๆ

รัฐภูมินอกจากจะเป็นหุ้นส่วนสำคัญของโรงแรมที่กวีนภพเป็นเจ้าของอยู่ อายุของรัฐภูมิกับกวินภพนั้นห่างกันไม่น้อย

รัฐภูมิอายุสี่สิบห้าปี ส่วนกวินภพนั้นอายุสี่สิบปี นอกจากความสัมพันธ์ฉันเพื่อนร่วมธุรกิจแล้ว กวินภพยังเหมือนเป็นน้องชายแท้ๆ ของรัฐภูมิด้วย

“รัฐภูมิเป็นเพื่อนที่ดีมาก เขาเคยช่วยผมเลี้ยงอันดาช่วงที่ผมยังหาแม่บ้านไม่ได้” ณัฐณิชา ยิ้มให้ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ แต่กวินภพก็อยากผ่อนคลายบ้างจึงชวนณัฐณิชาคุยต่อ

“อันดาบอกผมว่าณิชารับเป็นแม่ให้เธอแล้ว จริงหรือเปล่าครับ” กวินภพพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่มันทำให้ณัฐณิชา หน้าแดงก่ำ กวินภพละสายตาออกจากกองเอกสารตรงหน้า สายตาเป็นประกายนั้นทำให้เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก

“เอ่อ...”

“ผมยินดีมาก ถ้าได้ณิชามาเป็นคุณแม่ให้กับอันดา” เหมือนใบหน้าเธอมีความร้อนหลายร้อยองศา เธอคาดว่าหน้าเธอต้องแดงมากแน่ ๆ ดูจากเสียงหัวเราะในลำคอเขาแล้วจะมีอะไรที่น่าอายยิ่งกว่านี้อีกไหม

เขาทำงานต่อจนกระทั่งมืดค่ำ ซึ่งณัฐณิชาเองก็ทำงานจนหัวยุ่งไปเหมือนกัน เธอกับเขาไม่ได้พูดอะไรกันเลย

เมื่อนาฬิกาบอกเวลาหนึ่งทุ่มตรงกวินภพก็ผ่อนคลายโดยการเดินไปเดินมาในห้อง ไม่ต่างอะไรกับเธอที่เดินไปชงโกโก้ทาน

เมื่อเธอเดินกลับมาอีกครั้งด้วยโกโก้ร้อนสองแก้ว หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เธอก็ได้รู้ว่ากวินภพก็สนใจเธอเช่นกัน ไม่ใช่เธอที่สนใจเขาเพียงฝ่ายเดียว

ตอนนี้เธอได้อยู่กับเขาสองต่อสอง เธอควรจะทำให้เขาหลงใหลเธออีกสักนิดจะดีหรือเปล่า เธอมองแววตาคมกริบสีน้ำตาลนั้นก็พอจะเดาออกว่าเขาหลงใหลเธอ

รูปร่างหน้าตาเธอก็ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่เสียเมื่อไหร่ความคิดเจ้าเล่ห์นั้นแล่นปราดเข้ามาในสมองทันที เธอทิ้งสะโพกงามงอนลงบนโต๊ะทำงาน มือบางหยิบแก้วโกโก้ยกดื่ม

กวินภพตาวาวมองเรียวขาขาวผ่องนั้นอยู่ตรงหน้า ยิ่งยามที่เธอยกขาขึ้นไขว่ห้างยิ่งทำให้เขาร้อนวูบวาบ

เขาชักอยากกินโกโก้จากแก้วเธอเสียแล้วสิ ทางด้านณัฐณิชา เธอเห็นสายตาของกวินภพแล้วก็ได้ใจ มือบางเท้าแขนไปด้านหลังทำให้หน้าอกอวบนูนเด่นขึ้นมา อีกมือนึงก็ถือแก้วโกโก้ สองขาไขว่ห้าง

ท่านี้แหละที่เธอคิดว่าทำแล้วเซ็กซี่ที่สุดในชีวิต ยังไงภารกิจกระชากหัวใจพ่อม่ายหนุ่มสุดหล่อนี้ก็คงจะต้องดำเนินต่อไป กวินภพสะท้านวูบวาบ เรียวขาขาวของเธอช่างน่าสัมผัสเหลือเกิน อยากจะรู้นักว่ามันจะเรียบลื่นสักแค่ไหนยิ่งเห็นก็ยิ่งร้อนรุ่ม

เขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกสองเม็ด เพราะความร้อนที่อยู่ในเรือนกายนั้นทำให้เขาเหงื่อหยด

ณัฐณิชา เห็นท่าทีของชายหนุ่มก็ได้ใจ เธอลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง แสร้งทำเหมือนบิดขี้เกียจไปมา แต่มันทำให้ชายเสื้อเชิ้ตนั้นลอยขึ้นมาเผยให้เห็นเอวคอดกิ่ว กวินภพมองตามตาละห้อย

ยิ่งยามเธอบิดกายไปมานั้นยิ่งเซ็กซี่เหลือร้าย ณัฐณิชา เอาแขนวางพาดขอบหน้าต่าง เธอก้มหน้ามองดูเบื้องล่างของตึก ท่าที่เธอยืนนั้นช่างทำให้จินตนาการอันแสนล้ำเลิศของกวินภพเตลิดไปไกล

‘ถ้าเขารักเธอในท่านี้ มันจะเร่าร้อนขนาดไหนนะ’

เธอชะโงกหน้าลงต่ำอีกนิด สะโพกอวบกลมกลึงก็ลอยสูง กระโปรงตัวเก่งถลกขึ้นเรียวขาขาว ๆ นั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม

กวินภพพยายามตั้งสติ แต่ยิ่งตั้งสติก็เหมือนยิ่งเตลิด สองขายาว ๆ ก้าวไปหาณัฐณิชา โดยไม่รู้ตัวกว่าจะรู้ตัวอีกทีเขาก็เข้ามาประชิดร่างบางเสียแล้ว

ณัฐณิชาได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ก็แอบยิ้มกริ่มในใจ เธอจึงหันหลังให้หน้าต่างบานใหญ่ ทำให้ร่างทั้งสองเบียดเสียดกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ กวินภพกลืนน้ำลายก้อนเบ้อเริ่มลงคอ

เมื่อหน้าอกแกร่งได้สัมผัสกับหน้าอกอวบๆ โดยบังเอิญ สติเขากระจัดกระจายไปไกลเกินกู่กลับ

‘เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน ยังไงวันนี้ของจริงก็อยู่ตรงหน้า’

เขารีบเดินเข้าไปเบียดเสียดณัฐณิชา หญิงสาวตาโตไม่คิดว่ากวินภพจะทำแบบนี้ เธอจึงพลิกกายหันหลังให้กวินภพ แต่นั่นหมายถึงสะโพกของหญิงสาวจะต้องเบียดเสียดกับกวินภพน้อยเข้าอย่างจัง

กวินภพพยายามข่มอารมณ์ร้อนระอุในอก แต่เมื่อมันเกินทน เขาก็ต้องยอมให้ฝ่ายไฟตัณหาเป็นผู้ครอบครองสติไปเรียบร้อย กวินภพสวมกอดหญิงสาวจากด้านหลัง ใบหน้าหนุ่มซบลงกับบ่าเล็ก ลมหายใจอบอุ่นเป่ารดต้นคอ

“คุณกวินภพค่ะ...”

“ผมอยากรัก”

“คุณก็รักสิคะ ฉันไม่ได้ว่าอะไรคุณซะหน่อย” เสียงเธอเริ่มสั่นนิดๆ เขามองหญิงสาวจากทางด้านหลังเห็นเนิ่นอกอวบอิ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา เขาค่อยๆ ไล้ริมฝีปากไปที่ลำคอ ณัฐณิชา ขนลุกซู่เมื่อเขาออกแรงขบเม้มไปจนทั่ว

“คุณกวินภพค่ะ” เสียงลมหายใจเธอหอบกระชั้นเมื่อมือหนาลากผ่านทรวงอกอวบ เขากำลังตื่นเต้นกับเรือนร่างหญิงสาว เขาเปรียบเสมือนแมวที่หิวโซเพราะขาดการร่วมรักจากหญิงสาวมาหลายปี

การที่รัฐภูมิฝากณัฐณิชา ให้มาทำงานกับเขา ก็เหมือนกับฝากปลาย่างหอมกรุ่นน่ากินมาไว้กับแมวที่อดอยาก แล้วแมวที่แสนเจ้าเล่ห์อย่างกวินภพมีหรือจะปล่อยให้ปลาย่างที่น่ากินอย่างณัฐณิชาไป

กระโปรงสั้นเลยหัวเข่านั้นทำให้เขาอยากจะปลดมันออกไปให้รู้แล้วรู้รอด เขาพลิกร่างเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

“ณิชา คุณสวยมากรู้ตัวไหม” น้ำเสียงอบอุ่นกระซิบบอกข้างหู เขาค่อยๆ พรมจูบตั้งแต่ใบหูเรื่อยลงมายังนวลแก้มและหยุดที่ริมฝีปากรูปกระจับ เขาแช่จูบแน่นิ่งแล้วบดคลึงไปมา

ณัฐณิชาจับชายเสื้อของกวินภพเอาไว้แน่นด้วยกลัวว่าเธอจะทรุดตัวลงไปกับพื้น กวินภพค่อย ๆ ไล้ปลายลิ้นไปที่ริมฝีปากบาง

เขาค่อย ๆ จูบด้วยกลัวว่าเธอจะตกใจเหมือนเมื่อคืนนี้อีก ร่างบางกำลังสั่นสะท้าน เขาผลักร่างเธอให้ไปชนกับโต๊ะทำงาน แล้วอุ้มเธอขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงาน

เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ เธอกำลังหลงใหลในความอบอุ่นที่เขามอบให้ เมื่อทนกับสัมผัสร้อนแรงไม่ไหว ริมฝีปากบางจึงเผยอออกพร้อมกับส่งเสียงร้องคราง เขาได้โอกาสค่อยๆ ส่งปลายลิ้นเข้าไปด้านในโพรงปาก เธอกำลังจูบตอบเขาอยู่ ลิ้นเล็กกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะตอบสนองทำให้อารมณ์ของเขาเดือดพล่าน

สองมือหนาปลดกระดุมเสื้อณัฐณิชาออก เผยให้เห็นถึงเต้าเต่งตึงอวบ สองมือประคองทรวงอกที่มีขนาดใหญ่เกินตัวแล้วออกแรงคลึงเคล้นไปมา

ณัฐณิชาร้อนรุ่มยิ่งกว่าถูกไฟเผา ร่างเธอกำลังจะละลายเพราะเขา เสียงหวานครางระงม ขนในกายพร้อมใจพากันลุกชัน

เขาหลงไปกับความหวานที่ริมฝีปากเนิ่นนานก่อนจะก้มลงมาหาความหวานที่ลำคอระหง ลิ้นร้อนลากไปมาตามลำคอหญิงสาวก่อนจะผละใบหน้าออกมาเชยชมเรือนร่างที่กำลังจะเปิดเผย

มือของกวีนภพค่อย ๆ ปลอดกระดุมเสื้อหญิงสาว เธอหายใจหอบระรัว ความร้อนกำลังทำให้ณัฐณิชาไม่เป็นตัวของตัวเอง กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออกพร้อมกับสาบเสื้อที่แยกออกจากกัน

กวินภพมองความงามด้วยอาการตื่นตะลึง ไม่คิดเลยว่าภายใต้เสื้อเชิ้ตนั้นจะซ่อนอะไรที่น่าหลงใหลขนาดนี้ ทรวงอกอวบอยู่ภายใต้การกอบกุมของบราเซียร์สีขาวลายลูกไม้

เขาอยากจะชิมร่างบางนี้เหลือเกิน ริมฝีปากค่อย ๆ ประกบลงมาที่ต้นคอแล้วลากเรื่อยมาถึงทรวงอก ร่างบางสะดุ้งทุกครั้งที่เขาลากไล้ไปตามเนื้อสาว มือบางทั้งสองข้างสอดเข้าไปที่ท้ายทอยแล้วออกแรงกดใบหน้าเข้าหากายด้วยความปรารถนา

เสียงหอบดังออกมาให้เขาได้ยินเป็นระยะ ริมฝีปากและลิ้นอันแสนฉกาจลากผ่านยอดอกไปมา แล้วเขาก็ตัดสินใจทำอะไรที่นอกเหนือความคิด

เขาปลดเสื้อของเธอออกหลงเหลือไว้แต่บราเซียร์แสนหวาน ณัฐณิชายินยอมพร้อมใจให้เขาได้ทำแบบนั้นเพราะความเร่าร้อนในร่างกายที่ลุกโชนไม่หยุดหย่อน

กวินภพดึงบราเซียร์ลงมาเผยให้เห็นความงามอย่างเต็มตา ทรวงอกอวบทั้งสองข้างกำลังกระเพื่อมไหวตามแรงหายใจ เขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วไล่สายตามองเธอด้วยความปรารถนา ณัฐณิชา ใช้มือทั้งสองปิดความงามเอาไว้ เธออายเขาเหลือเกิน

“ณิชา.. ขอให้ผมได้ชื่นชมคุณเถอะนะ..” น้ำเสียงอ้อนวอนพร้อมกับมือหนาที่ดึงมือบางทั้งสองข้างที่ปิดเต้าอวบไว้ออก เธอใจบางเพราะคำพูดที่แสนอ่อนหวาน

ริมฝีปากเขาครอบครองยอดอกข้างขวาแล้วออกแรงดูดดึง ร่างเธอส่ายไหวเพราะความเสียวซ่าน เขาย้ายริมฝีปากไปมาทั้งสองข้าง มือหนาก็ไม่หยุดกลับถลกกระโปรงเธอขึ้นมาถึงเอว

สองมือลากไล้วกวนไปตามเรียวขาสวย เธอกำลังถูกแผดเผาด้วยไฟตัณหา ยิ่งยามที่เธอกดใบหน้าเขาเข้าไปหาทรวงอกเขายิ่งชอบ เธอตอบสนองเขาเป็นอย่างดี มือหนาเกี่ยวขอบชั้นในตัวจิ๋วออก เขาผละสายตาลงมาชื่นชมความงามด้านล่าง

“คุณกวินภพค่ะ...ขอร้องเถอะค่ะ” เธอรู้สึกตัวพลางหนีบขาเข้าหากัน มือบางปกปิดความสาวไว้ด้วยความเอียงอาย

“ไม่ต้องครับ...ผมจะทำให้ณิชามีความสุข”

“ณิชาครับ คุณรู้ตัวมั้ยว่าคุณสวยมาก ผมอยากทำความรู้จักกับคุณให้มากกว่านี้” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบบอก

เขาก้มหน้าลงไปเพื่อลากจูบที่เรียวขาสวยงาม เธอผ่อนคลายตัวเองได้มากเพราะความอ่อนโยนที่เขามีให้ สองมือแยกเรียวขาออกพร้อมกับลากลิ้นไปถึงกุหลาบงาม

ณัฐณิชาครางเสียงสั่น ใบหน้าเธอบิดเบี้ยวเพราะความเสียวซ่านที่เกินทน ลิ้นร้อนลากไล้ไปมาไม่หยุดหย่อน สองมือคลึงเคล้นอกอวบจนเธอวาบไหว ร่างบางแอ่นหยัดขึ้นมา

สะโพกสวยส่ายไปมาไม่หยุดยั้ง เมื่อความร้อนมารวมกันจนแทบจะระเบิด เธอก็ยิ่งส่ายสะโพกไปมา เขาเร่งเรียวลิ้นให้มากยิ่งขึ้น สองมือคลึงเคล้นหนักหน่วง

หญิงสาวสะท้านวูบเมื่อความร้อนได้แตกกระจายไปทั่วร่าง เธอหอบสะท้านแน่นิ่งไปหลายวินาที ก่อนจะอ่อนยวบลงมาบนตักชายหนุ่ม

“ที่รัก คุณน่ารักมาก” มือหนาไม่หยุดที่จะลูบไล้ เขาอุ้มเธอไปวางที่โซฟาตัวสวย ร่างบางยังคงหมดแรง ดวงตากลมโตคู่นั้นยังคงฉ่ำปรือไปด้วยไฟพิศวาส

เขาลากลิ้นไปมาทั่งเรือนร่างหญิงสาว อยากจะทำให้เธอมีความสุขอีกครั้ง ณัฐณิชาแทบจะคลั่งกับความร้อนที่เขามอบให้ ร่างบางเกร็งกระตุกอีกคราพร้อม ๆ กันกับเสียงครางอันแสนหวาน

“อื้อ!.. ฮื้อ ๆ..”

“ณิชา..ไม่ไหวแล้วค่ะ อื้อ!...