ตอนที่ 2

ปรินดาเองก็ถูกพวกมันจับตัวไป และแน่นอนว่ากันตะต้องบุกไปช่วย เขาต่อสู้กับพวกโจรอย่างไม่กลัวต่ออันตรายเพื่อชิงตัวเธอกลับมา แต่พลาดท่าถูกพวกมันรุมทำร้ายจบสลบไป แต่นั่นไม่เท่ากับคำพูดประโยคสุดท้ายที่พวกมันทิ้งท้ายไว้ให้เจ็บหัวใจเล่นว่า

‘หมดเวลาสนุกกับไอ้นี่แล้ว กลับไปกับพวกกูก่อน เดี๋ยวฉลองความสำเร็จด้วยกัน’

เขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเพราะได้รับความช่วยเหลือจากตำรวจที่ตามไปสมทบ สภาพของเกาะกลทีป์ที่เห็นมีแต่ความสูญเสีย ขวัญและกำลังใจของชาวบ้านกระเจิดกระเจิงหายไปหมด มีแต่เสียงร่ำไห้และคร่ำครวญถึงชะตาชีวิตที่จะเดินต่อไปในวันข้างหน้า

สิ่งที่ทำให้หัวใจกันตะเจ็บปวดที่สุดนั่นก็คือ นายอวนคนสนิทของเขาถูกทำร้ายปางตายจนบัดนี้ยังต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล และสิ่งที่ทำร้ายหัวใจของชายหนุ่มให้ช้ำมากไปกว่าเดิมก็คือ คำบอกเล่าของชาวบ้านที่ให้การตรงกันว่า ก่อนเกิดเหตุเป็นปรินดาคุยกับคนแปลกหน้าที่มาซื้อของในตลาดตอนเช้าอย่างสนิทสนม มันทำให้เขาปักใจเชื่ออย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่า นางนกต่อตนนี้คือสายของโจรที่บุกเข้ามาในคืนนั้น และต่อจากนี้เป็นต้นไปปรินดาต้องได้ชดใช้ทุกอย่างที่ชาวบ้านเสียไปคืนกลับมามากที่สุดเท่าที่จะทำได้

เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้งกันตะกลับเข้ามาพร้อมกับจานข้าวหนึ่งใบและเสื้อผ้าอีกสองสามชุด เขาวางจานไว้ที่บนเตียงและโยนข้าวของที่เตรียมมาไว้บนเตียงเช่นเดียวกัน

"กินซะ เดี๋ยวจะเป็นลมตายเสียก่อน" เขาเมินหน้าหนีไม่อยากมองหน้าคนที่พยายามสบตาด้วย

"คุณต๊ะคะ ได้โปรดปล่อยฉันกลับบ้านเถอะ พรุ่งนี้ฉันต้องเปิดโรงเรียนอนุบาลแล้วถ้าจู่ๆ ฉันหายตัวไปแบบนี้ที่บ้านคงเป็นห่วงแย่" ปรินดาพยายามโน้มน้าวใจเขาให้ปล่อยตัวเธอไป

"จะเปิดโรงเรียนอะไรนะ โรงเรียนสอนโจรหรือว่าสอนวิชานางนกต่อล่ะ ที่ดินตรงนั้นราคาไม่ใช่ถูก สร้างโรงเรียนใหม่ต้องใช้เงินมากขนาดไหน ส่วนแบ่งที่ได้จากการขโมยของคนอื่นคงมากถึงขนาดไปตั้งตัวได้เลยซินะ" แววตาคนโกรธวาววับเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด

"คุณพูดเรื่องอะไรคะ" สาวน้อยย้อนถามด้วยสีหน้างุงงงเล็กน้อย

ปรินดาไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แม้จะดูออกว่าท่าทีของอีกฝ่ายมีความไม่พอใจอยู่มาก แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดจากสาเหตุอะไรและใครทำให้กันตะอารมณ์ขุ่นมัวเช่นนี้ แต่สิ่งที่ต้องการตอนนี้ก็คือกลับกรุงเทพฯให้เร็วที่สุด และหวังว่าเขาจะยอมทำตามที่ขอร้อง

"คุณต๊ะคะ คุณช่วยพาฉันกลับบ้านได้ไหม พรุ่งนี้ฉันต้อง..."

"จะเปิดโรงเรียนสอนวิชาโจรให้พวกเด็กๆ หรือวิชานางนกต่อที่คุณถนัดล่ะ ถ้าคิดจะเป็นโรงเรียนแบบนี้ผมว่า สิ่งที่ผมทำช่วยให้สังคมน่าอยู่ขึ้นเยอะเลยนะ"

"พูดแบบนี้หมายความว่าไง โรงเรียนโจรอะไรคะ" ปรินดาฟังแล้วทะแม่ง

"ผมพูดขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจอีก นี่คุณแกล้งโง่หรือว่าทำแอ๊บหลอกให้คนอื่นตายใจอีก เลิกได้แล้วปรินดา ไอ้หน้าใสๆ ตาซื่อๆ ของคุณหลอกคนอื่นไม่ได้แล้วรู้ไหม"

"คุณต๊ะ คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ และฉันก็จะไม่เสียเวลาพูดกับคุณอีกแล้วนะ" คำพูดสองแง่สองง่ามหลายความหมายทำให้ปรินดาชักเริ่มไม่พอใจ

"ผมก็จะไม่เสียเวลาพูดกับคุณเหมือนกัน กินข้าวแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้านอนซะ พรุ่งนี้มีงานให้ทำแต่เช้า" กันตะตัดบทแล้วหันหลังเดินหนี

"เดี๋ยว อย่าเพิ่งไปนะ" หญิงสาวรีบวิ่งมาขวางเขาไว้ ปรินดาสบสายตากับเจ้าของเกาะหนุ่มอย่างไม่หวั่นเกรง

"อะไรอีกล่ะ อย่าบอกนะว่าอยากให้ผมอยู่ด้วย" เขาทำยียวนกวนประสาทแกล้งทำเดินเข้ามาใกล้ใช้สายตาจาบจ้วงไปที่ร่างกายของหญิงสาว

"คุณต๊ะ อย่าทำบ้าๆ นะ" ปรินดาชักเริ่มใจคอไม่ดี รู้สึกว่ากันตะที่อยู่ตรงหน้าเหมือนไม่ใช่คนเดิมที่เคยรู้จัก

"ทำบ้าอะไร ทำอย่างกับว่าไม่เคยอยู่ใกล้กันไปได้" ลมหายใจอุ่นของชายหนุ่มเฉียดผ่านแก้มสาวอย่างตั้งใจ ใบหน้าหวานร้อนวูบหัวใจปรินดาเต้นรัว

"ทีเมื่อก่อนผมอยู่ใกล้กว่านี้ คุณยังไม่ว่าไม่เคยไล่เลยไม่ใช่เหรอ" สองแขนแข็งแรงท้าวไปที่ฝาผนังห้อง ร่างเล็กขยับตัวติดกับข้างฝาด้วยความรู้สึกอึดอัด

"ถอยไปนะ" เธอไล่เสียงสั่น ความใกล้ชิดที่เมื่อก่อนเคยมีเป็นความสุภาพอ่อนโยนและทำให้หัวใจดวงนี้มีความสุข ไม่ใช่ความหวาดกลัวที่กำลังรู้สึกอยู่ในเวลาเช่นนี้

"คุณเป็นอะไรไปคุณต๊ะ ทำไมคุณถึงได้กลายเป็นแบบนี้" ปรินดาไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

หลังจากที่ได้รับความช่วยเหลือจากตำรวจให้รอดพ้นจากพวกโจรบนเรือลำนั้น ปรินดาก็ไม่มีโอกาสได้รู้ข่าวคราวของคนที่เกาะกลทีป์อีกเลย ทุกอย่างเงียบสนิทติดต่อใครก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่ามีใครเป็นตายร้ายดีอย่างไร ข่าวเดียวที่หาได้จากสารวัตรเพื่อนสนิทของกันตะ ก็คือข่าวว่าเขาปลอดภัยดีและกำลังวุ่นวายกับงานบนเกาะ

ปรินดาเองเมื่อได้รับความช่วยเหลือและถูกกันให้เป็นพยานเรียบร้อย เธอก็ถูกครอบครัวรับตัวกลับไปและวุ่นวายกับงานโรงเรียนที่เป็นรูปเป็นร่างขึ้น แต่ก็ไม่เคยลืมเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในระหว่างที่อยู่ที่นี่ รวมถึงเขา ผู้ชายที่เคยทำให้หัวใจดวงนี้หวั่นไหว

"กลายเป็นแบบไหน" เขาลอยหน้าลอยตาถาม แกล้งยั่วให้อีกฝ่ายกลัวมากขึ้น

"คุณต๊ะ ถอยไปค่ะ" ปรินดาเอ่ยเสียงสั่นเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้มากขึ้น

"คิดว่าผมอยากแตะต้องถูกตัวคุณมากนักเหรอ สำคัญตัวเองผิดแล้วปรินดา ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินจนไม่คิดถึงหัวใจคนอื่น ไม่มีค่ามีความหมายในสายตาผมเลยสักนิด"

"คุณต๊ะ" หญิงสาวน้ำตารื้นขึ้นมาทันทีด้วยความเสียใจ คำพูดเขาทิ่มแทงทำร้ายความรู้สึกได้ดีทีเดียว

"เลิกทำเป็นแอ๊บได้แล้ว พรุ่งนี้เช้าคุณก็จะรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ต้องตอบแทนให้คนบนเกาะนี้" สิ้นคำกันตะก็เดินหนีออกไปอย่างไม่ไยดีเลยสักนิด ทิ้งให้ปรินดาน้ำตาไหลด้วยความเสียใจและสับสนว่า ตนเองทำอะไรผิดไยจึงต้องถูกกระทำเช่นนี้

"ได้โปรด อย่าทำแบบนี้เลย คุณต๊ะ พาฉันกลับบ้านเถอะ ขอร้องล่ะ" ปรินดาพูดเสียงสะอื้น กันตะชะงักฝีเท้าหันหลังกลับมามองคนที่เริ่มคร่ำครวญของความเห็นใจด้วยสายตาแวววับเป็นประกาย

"บอกฉันหน่อยได้ไหม ว่าคุณจับฉันมาทำไม" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ คำถามของปรินดายิ่งจุดไฟแห่งความแค้นในหัวใจของชายหนุ่มให้ลุกโชนมากขึ้นอีก

"ทำอะไรกับใครไว้ ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าเพราะอะไร" เจ้าของเกาะหนุ่มเค้นไรฟันพูด

"ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าทำอะไรให้คุณโกรธ ช่วยบอกฉันสักนิดเพื่อว่าจะอธิบายได้" ปรินดาจับต้นชนปลายไม่ถูกจริงๆ ไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้กันตะต้องทำเช่นนี้

"นางนกต่ออย่างคุณคงไม่เคยสำนึกต่อการกระทำของตัวเองเลยซินะ"กันตะมองหน้าปรินดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาโมโหตัวเองจริงๆ ว่าครั้งหนึ่งเคยรู้สึกดีๆ กับผู้หญิงใจอำมหิตคนนี้ได้อย่างไร

"คุณพูดเรื่องอะไร" ปรินดาไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

"เลิกเล่นละครได้แล้วก่อนผมจะหมดความอดทน คุณควรสารภาพและเล่าความจริงทั้งหมดออกมา ว่าใครคือคนที่อยู่เบื้องหลัง ใครส่งคุณมาเป็นสายให้ปล้นเกาะผม แล้วผมอาจจะเห็นใจไม่เอาเรื่องคุณก็ได้"