ทาสหัวใจเถื่อน

พรุ่งนี้แล้วที่ความฝันในชีวิตของปรินดาจะเป็นจริงเสียที พิธีเปิดโรงเรียนอนุบาลอย่างเป็นทางการจะมีขึ้นในตอนเช้า และเข้าสู่การเรียนการสอนในวันแรกตามที่ตั้งใจไว้ เมื่อหันหลังกลับมามองสิ่งที่สร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงแล้วก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นและดีใจอย่างบอกไม่ถูก โรงเรียนอนุบาลในฝันของเธอ

รถเก๋งสีดำขับเข้ามาจอดอยู่ด้านหลังของคุณครูสาว ปรินดาหันมามองด้วยความแปลกใจว่าใครกันที่มาในเวลาเช่นนี้ แต่เมื่อเห็นหน้าของคนที่ลงจากรถและก้าวมาหาเธอแล้ว หญิงสาวก็มีรอยยิ้มทักทายด้วยมิตรภาพที่แสนดีเหมือนเช่นทุกครั้ง

"สวัสดีค่ะ คุณต๊ะ มากรุงเทพฯตั้งแต่เมื่อไรคะ" ปรินดาเอ่ยถามเสียงหวาน พลางก้าวเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาใกล้

"ผมมารับคุณ" ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบและมองหน้าสาวน้อยที่ยืนอยู่ตรงข้าม

"มารับฉัน" เธอทวนคำพูดเขาด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยังไม่ทันที่ปรินดาจะได้ถามอะไรต่อ ร่างของคุณครูสาวก็ทรุดลงอย่างอ่อนแรงโดยมีอ้อมแขนของชายหนุ่มรองรับ

"กลับไปรับผิดชอบสิ่งที่คุณทำไว้ได้แล้ว ปรินดา" แววตาที่จ้องมองปรินดาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ชายหนุ่มอุ้มร่างที่ไร้สติขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว ความฝันที่แสนสุขดับวูบลงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว อะไรคือความรับผิดชอบที่หญิงสาวต้องรับมันกันแน่...

เกาะชลทีป์

ปรินดาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความมึนงง กวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความสงสัย เธออยู่ที่ไหนและมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ในเวลาเช่นนี้เธอควรพักผ่อนหรือเตรียมงานที่ยังสะสางไม่เสร็จ สำหรับพิธีเปิดโรงเรียนอนุบาลในวันพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือ ทว่า...เสียงแว่วที่ได้ยินเข้าหูคือเสียงคลื่น ใช่แล้ว เสียงคลื่นแน่ๆ

ปรินดาทบทวนตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น เธอยืนชื่นชมความสำเร็จอยู่ที่หน้าโรงเรียนอนุบาลในฝัน และสักพักเขา ใช่แล้ว กันตะ กลทีป์ ผู้ชายที่มีโอกาสได้รู้จักเมื่อครั้งที่มาพักผ่อนที่จังหวัดตราด เขาเดินเข้ามาใกล้และพูดเพียงสั้นๆ ว่ามารับตัวเธอ และจากนั้นก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปที่ประตูห้องซึ่งลงกลอนอย่างหนาแน่นจากข้างนอก หน้าต่างที่มีลูกกรงแข็งแรงเป็นปราการกั้นทำให้ปรินดาต้องร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ ที่นี่ที่ไหนและใครพามา ที่สำคัญคือเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ เพราะจะต้องกลับไปจัดการเรื่องพิธีเปิดโรงเรียนให้เร็วที่สุด

"มีใครอยู่บ้างคะ เปิดประตูให้ฉันหน่อย" ปรินดาตบประตูเสียงดัง พยายามจะเขย่าทำทุกวิถีทางเพื่อเปิดมันให้ได้

"ใครก็ได้ เปิดประตูให้ฉันหน่อยค่ะ"

ดูเหมือนว่าความพยายามของปรินดาจะได้ผล สักพักมีเสียงเปิดประตูดังมาจากด้านนอก หญิงสาวถอยมาให้ห่างประตูพร้อมทั้งหาอาวุธที่อยู่ใกล้มือเตรียมพร้อมไว้ป้องกันตัว

"คุณต๊ะ" ปรินดาอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาในห้องคือคนที่รู้จักเป็นอย่างดี

"ขอต้อนรับสู่เกาะกลทีป์อีกครั้ง ปรินดา" น้ำเสียงและสายตาของชายหนุ่มเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด ปรินดาใจคอไม่ดีเมื่อรู้ว่าเขาคือคนที่พาตัวเธอมาที่นี่

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

"ชดใช้ไง" เขาจ้องหน้าหวานที่ซีดเซียวด้วยความตกใจโดยไม่รู้สึกสงสารแม้แต่น้อย

แรงแค้นความอาฆาตที่มีอยู่ในหัวใจ มันมากจนเกินกว่าที่กันตะจะรู้สึกสงสารหรือเห็นใจผู้หญิงคนนี้ สิ่งที่เธอทำไว้ขอเรียกมันว่าความหายนะ วิปโยคครั้งยิ่งใหญ่และเลวร้ายเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้หมดว่า เจ็บปวดและเสียใจเพียงไร กี่ครอบครัวที่ต้องหลั่งน้ำตาเพราะการกระทำที่แสนใจร้ายของนางนกต่อเช่นเธอ

"คุณพูดเรื่องอะไร ฉันไปทำอะไรให้คุณแล้วทำไมถึงต้องชดใช้ ชดใช้ให้ใครกัน" ปรินดารัวถามเป็นชุดด้วยความอยากรู้

"พรุ่งนี้เช้าเธอจะได้เห็นสิ่งที่เธอทำไว้ แล้วรับรองว่าเธอจะได้ชดใช้สิ่งที่ทำอย่างสาสมแน่" บุรุษหนุ่มผู้มีหัวใจแห่งความแค้นเต็มอกกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"ไม่จริง คุณล้อเล่น ฉันไม่ได้ทำอะไรและตอนนี้ฉันควรจะกลับบ้าน" หญิงสาวส่ายหน้าและคิดจะเดินหนีออกไปจากห้องแห่งนี้ แต่กันตะคว้าข้อมือเธอไว้แล้วเหวี่ยงปรินดาให้กลับเข้าไปในห้องอย่างรุนแรง

"คุณ" ร่างเล็กถลาลงที่พื้น ปรินดาเจ็บตัวเล็กน้อยกับการกระทำที่แสนป่าเถื่อนของเขา และเริ่มรู้สึกว่าต้องต่อสู้กับความอยุติธรรมที่ได้รับจากการพิพากษาในสิ่งที่ไม่ได้กระทำ

"ฉันทำอะไรใคร ไหนคุณพูดมาซิ" ปรินดาร้องถามยันตัวเองลุกขึ้นมาพูดกับเขาให้รู้เรื่อง ใจหนึ่งยังหวังว่าอาจจะเป็นการเข้าใจผิด และสามารถอธิบายให้เข้าใจกันได้เพื่อที่เธอจะได้กลับบ้าน

"ยังต้องให้พูดอีกเหรอว่าทำอะไรลงไปบ้าง เธอไม่มีสำนึกในหัวสมองเลยใช่ไหม ปรินดา" กันตะตะคอกถามกลับมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

"ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร แต่ฉันจำได้ว่าไม่เคยทำอะไรใครทั้งนั้น" หญิงสาวตอบโต้กลับอย่างไม่ลดละ

"ดี ไม่รู้ใช่ไหม ถ้าไม่รู้งั้นฉันให้เวลาคืนหนึ่ง คิดให้ออกว่าทำอะไรไว้บ้าง สำนึกให้ได้นะ แล้วพรุ่งนี้เช้าฉันจะมาถาม" ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับออกไปที่ประตู ปรินดารีบวิ่งตามเพื่อที่จะหาทางออก

"เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะคุณต๊ะ ฉันบอกให้เปิดประตู คุณไม่มีสิทธิ์มาขังฉันแบบนี้นะ" หญิงสาวตะโกนลั่นห้อง ปรินดาไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้แน่ ต้องทำทุกทางเพื่อที่จะได้ออกไปจากที่แห่งนี้

"บอกแล้วไงว่าให้เวลาสำนึก ถ้าพรุ่งนี้เช้าฉันมาถามแล้วเธอยังบอกว่าไม่ได้ทำอะไรอีกล่ะก็ อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน" กันตะคล้องโซ่ที่อยู่นอกห้องเสร็จก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก ในขณะที่คนอยู่ในห้องทรุดตัวลงนั่งที่พื้นอย่างหมดแรง ปรินดาคิดทบทวนตัวเองเป็นร้อยครั้งก็คิดไม่ออกว่า ตนเองทำอะไรใครไว้จนถึงกับต้องให้กันตะทำเช่นนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

กันตะเดินออกมาจากประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ภายในจิตใจไม่ได้รู้สึกนิ่งเฉยตามสีหน้าที่เป็นอยู่ในเวลานี้ เขาก้าวเดินออกมาริมหาดห่างจากบ้านที่ปรินดาถูกขังไว้ หันหน้ากลับไปมองความมืดมิดในยามค่ำคืนของเกาะกลทีป์

ทุกอย่างที่นี่เปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่ผู้หญิงคนนี้ก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา ปรินดาได้ชื่อเป็นคนที่ช่วยคุณเจริญวิทย์บิดาของกันตะไว้ด้วยความมีน้ำใจ และทุกอย่างดูเหมือนจะดีเมื่อสาวน้อยหน้าหวานคนนี้สามารถสั่นหัวใจเจ้าของเกาะกลทีป์ให้หวั่นไหวได้

เพราะบิดาล้มป่วยกระทันหันและต้องเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลอย่างไม่มีสาเหตุ ในขณะที่ไปติดต่องานกับลูกค้าในจังหวัด และบังเอิญว่าปรินดามาช่วยไว้ทันนำตัวคุณเจริญวิทย์ถึงมือหมออย่างปลอดภัย แม้ชายวัยกลางคนจะขอบอกขอบใจในความช่วยเหลือครั้งนี้ แต่กันตะกลับพบความผิดปกติที่น่าสงสัยว่า ทำไมต้องเป็นปรินดาที่เข้ามาในจังหวะนั้น ความระแวงและระวังภัยในสายเลือด ทำให้ชายหนุ่มออกอุบายเชิญเธอมาที่เกาะแห่งนี้ เพื่อพักผ่อนเที่ยวชมทะเลและความงดงามของเกาะกลทีป์ที่ไม่ได้อนุญาตให้ใครเข้าออกได้ง่ายๆ เบื้องหลังคือต้องการจับตามองดูความเคลื่อนไหวของเธอต่างหาก

ปรินดากลายเป็นแขกคนสำคัญและเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้หัวใจกันตะหวั่นไหว เขายอมรับว่ารู้สึกดีๆ กับเจ้าหล่อนมากจนถึงขนาดที่คิดจะเดินหน้าสานสัมพันธ์ด้วยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน และมองออกว่าหญิงสาวเองก็คงรู้สึกดีกับตนไม่น้อยเช่นกัน แต่ทว่าทุกอย่างที่วาดฝันพังพินาศ

เมื่อเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นในคืนวันเลี้ยงส่งปรินดากลับ มีผู้บุกรุกขึ้นเกาะกลทีป์โดยไม่ได้รับเชิญ พวกมันปล้น ทำลายข้าวของและแย่งชิงสิ่งที่ชาวบ้านเก็บสะสมด้วยน้ำพักน้ำแรง ผู้ใดขัดขืนก็ถูกทำร้ายบ้างก็เจ็บปางตาย บ้างก็ยอมให้มันเอาข้าวของและเงินทองไปเพื่อรักษาชีวิต