ตอนที่ 5

ภัสราเริ่มสั่น หญิงสาวเหมือนลูกนกตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ต่อหน้าพญาเหยี่ยวกำลังกางกรงเล็บใส่เธออย่างไรอย่างนั้น

“ออกไปได้แล้ว เบนจามินรอเธออยู่ข้างนอก กลับไปที่พักของเธอแล้วคืนนี้มาที่ห้องฉันตอนสองทุ่ม”

ชายหนุ่มออกคำสั่งด้วยเสียงห้าว ๆ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมแต่ก็อดที่จะเหลือบมองร่างบอบบางตอนเดินออกจากห้องทำงานของเขาไม่ได้

ดมิทรีเผลอถอนหายใจออกมาพร้อมกับความคิดในหัวว่า เขาจะแกล้งให้ภัสราอยู่ที่นี่ไม่ได้ เพราะเขาไม่ชอบวิธีการคิดของลูกหนี้ตัวจริงของเขานัก พอเป็นหนี้แล้วคิดจะแก้ปัญหาด้วยการส่งหลานมาอยู่เพื่อแก้ขัด แต่อะไรก็ไม่ทำให้เขาสับสนใจเท่ากับที่ภัสราเป็นผู้หญิงสวยมากคนหนึ่งทีเดียว

แล้วความคิดหนึ่งก็แว่บเข้ามาในหัว ถ้าเขาจะลองแกล้งทำให้ภัสราหมดความอดทนจนทนอยู่ที่นี่ไม่ได้ ถึงเวลานั้นเขาจะได้ยื่นคำขาดให้เธอกลับเมืองไทยแล้วให้ป้าตัวดีของหล่อนคืนเงินใช้หนี้แทนที่จะยัดเยียดหลานสาวคนสวยให้มารับใช้เขา

นาฬิกาบอกเวลาจวนสองทุ่ม ดมิทรีวางแก้วไวน์ของเขาลงบนโต๊ะไม้ภายในห้องอันโอ่อ่าสมกับเป็นห้องของมหาเศรษฐีแห่งเกาะเซนต์ลูเซีย ชายหนุ่มนั่งปลดปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อยกระทั่งบานประตูห้องถูกผลักเข้ามา

ภัสรานั่นเอง หญิงสาวอยู่ในชุดกระโปรงผ้าพิมพ์ลายดอกไม้สีสันสดใส เธอก้าวเข้ามาด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมเหมือนเดิม มันทำให้ดมิทรีซึ่งยังอยู่ในชุดลำลองอดคิดไม่ได้ว่ามันเป็นอากัปกิริยาโดยธรรมชาติของเธอหรือเป็นท่าทีที่เสแสร้งดัดจริตเพื่อสร้างมันขึ้นมากันแน่

“เป็นยังไงบ้าง?” เขาถามห้วนสั้นขึ้นมา ภัสราเอียงหน้าเหมือนไม่เข้าใจ

“อะไรหรือคะ?” ถามกลับไปหน้าซื่อ ๆ

“ที่พักของเธอที่ฉันให้เบนจามินจัดการให้ เป็นยังไงบ้าง”

พอเขาถามภัสราก็นึกไปถึง บ้านหลังเล็ก ที่เขาว่า มันเป็นบ้านหลังเล็กสำหรับดมิทรีซึ่งอยู่บนเนินเขาห่างจากคฤหาสน์ของเขาไปไม่กี่สิบเมตร แต่มันเป็นบ้านที่แสนวิเศษสำหรับเธอ มันตั้งอยู่บนเนินที่สามารถมองเห็นทัศนียภาพของท้องทะเลฟากหนึ่งบนเกาะเซนต์ลูเซียแห่งนี้

“ก็ดีค่ะ”

“ฉันคิดว่าเธอจะอยู่ได้ถ้าไม่เรื่องมาก”

เธอไม่เคยเรื่องมากอยู่แล้ว...ภัสรานึกในใจ บางครั้งเธอก็เกิดอาการหมั่นไส้เล็ก ๆ ดมิทรีเป็นมหาเศรษฐี เขาคงเคยชินกับการใช้ชีวิตแบบสบายและที่สำคัญดูท่าทางเขาชอบบงการชีวิตคนอื่นเสียด้วย

“เข้าไปเตรียมน้ำให้ฉันเถอะ ฉันเหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว”

เขาพูดเหมือนไม่ใส่ใจ แต่พอภัสราเดินตรงไปยังห้องน้ำเขาก็อดไม่ได้ที่จะหันมองเธอ น่าแปลกที่ภาพร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวชาวไทยยังติดตราอยู่ในใจของเขาตั้งแต่เธอก้าวเข้าไปในห้องทำงานของเขาเมื่อบ่าย