หึงหวง

“อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ถ้าลดามาเห็นเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่ นับไม่อยากให้พี่กับลดามีปัญหากัน” หญิงสาวพูดด้วยความกังวลพลางสอดส่องสายตามองไปโดยรอบเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครผ่านมาเห็นจริงๆ

“ไม่ต้องมาคิดแทนฉัน!”

“นับแค่หวังดีค่ะ”

“ถ้าฉันไม่พูด เธอไม่พูด ลดาก็ไม่มีวันรู้เรื่องนี้หรอก” ใบหน้าคมคายโน้มเข้าหาคนตัวเล็กจนเกือบจะจูบกันร่อมร่อ ทำเอานับดาวถึงกลับขยับถอยออกห่าง

“หรือว่าความจริงแล้วเธออยากให้ลดารู้เรื่องของเรา?”

“เปล่านะคะ นับไม่ได้คิดแบบนั้น”

“ไม่ได้คิดแบบนั้นก็ดี”

เธอเบือนหน้าหันหนี มองไปยังนอกหน้าต่างเมื่อรถหรูค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปพร้อมกับหัวใจที่ห่อเหี่ยว

“พี่คินน์ช่วยแวะร้านขายยาให้ด้วยนะคะ”

“ไม่สบายเป็นอะไร?”

“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่จะลงไปซื้อของใช้นิดหน่อย”

“แล้วของที่ว่านี่มันคืออะไร?”

“…..” คนตัวเล็กเลิ่กลั่กเมื่อได้ยินคำถาม เพราะของที่ต้องการ มันคือของใช้ส่วนตัวสำหรับผู้หญิง

“ฉันถามว่ามันคืออะไร?” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม หลังจากที่เห็นว่าเธอเอาแต่อึกอัก คล้ายกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“ยะ…ยาคุมกับผ้าอนามัยค่ะ”

“ก็แค่นั้น นั่งรออยู่บนรถ เดี๋ยวฉันลงไปซื้อให้”

“…..”

“จะเอาแบบไหนก็บอกมาสิ”

“จะดีเหรอคะพี่คินน์ ให้นับลงไปซื้อเองดีกว่า” คนตัวเล็กถามอย่างชั่งใจ เพราะไม่คิดว่าผู้ชายดิบเถื่อนอย่างเขาจะกล้าซื้อมัน

“เธอน่ะทำอะไรชักช้า ให้ฉันไปน่ะดีแล้ว”

“ถ้างั้นก็แล้วแต่พี่เลยค่ะ”

เธอได้แต่มองตามชายหนุ่มที่เดินลงจากรถตรงไปยังร้านขายยา ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะกล้าซื้อของพวกนี้ให้เธอ

ติ๊ด! ติ๊ด! เสียงข้อความไลน์ดังขึ้น หลังจากที่คินน์เดินลงจากรถไปแล้วนับดาวใช้มือล้วงหยิบสมาร์ตโฟนออกจากกระเป๋า ก่อนจะเห็นว่าเป็นครามที่ส่งข้อความมา

หมับ! ร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อโทรศัพท์ที่อยู่ในมือถูกกระชากไป ในระหว่างที่กำลังส่งข้อความตอบกลับหาคราม

“คุยกับใคร!?”

“นั่นมันโทรศัพท์นับนะ เอาคืนมา” เธอพยายามจะแย่งโทรศัพท์กลับคืน แต่ไม่เป็นผล

“…..” คินน์ไล่สายตามองสำรวจอ่านข้อความทุกบรรทัดอย่างถือวิสาสะ โดยไม่สนใจว่ามันคือข้อความส่วนตัว

“พี่คินน์! เอาโทรศัพท์นับคืนมา”

“กล้ามีความลับกับฉัน?”

“มันคือของส่วนตัว พี่ไม่ควรมายุ่ง”

“สำหรับเธอไม่มีคำว่าส่วนตัว ไม่ว่าจะทำอะไรหรือไปไหน ฉันต้องรู้!”

“…..” ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขายังกดดูรายชื่อ เบอร์โทรเข้าออก พร้อมแอพพลิเคชันต่างๆ เพื่อจับผิด แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ

ประวัติการติดต่อส่วนมากจะเป็นของครามและแม่เขาซะส่วนใหญ่ นับดาวได้แต่นั่งนิ่ง ราวกับถูกผู้ปกครองกำลังทำโทษ

“วันนี้มีนัดกับไอ้ครามงั้นเหรอ?” คินน์หันไปถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ เมื่อเลื่อนดูข้อความแล้วเห็นการนัดหมายของคนทั้งสอง

“จะพากันไปไหน?”

“พี่ครามบอกว่าจะพานับไปหาสมัครงานค่ะ”

“ไม่ต้องไป เพราะฉันไม่อนุญาต”

“แต่นับนัดกับพี่ครามไว้แล้ว ไม่อยากผิดนัด”

“ไอ้ครามมันเป็นผัวเธอหรือไง ถึงต้องไปเชื่อมันหมดทุกอย่าง”

“…..”

“คนที่เธอควรฟังมากที่สุดคือฉัน ฉันที่เป็นผัวเธอ!”

“…..” นับดาวเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เมื่อถูกเขากระชากตัวให้เข้าหา ก่อนจะเลื่อนมือมาบีบที่ต้นแขนอย่างแรง

“โทรไปบอกยกเลิกมันเดี๋ยวนี้”

“แต่นับ…”

“เธอจะโทรไปเอง หรือจะให้ฉันเป็นคนโทร?”

“ดะ…เดี๋ยวนับโทรเองก็ได้ค่ะ”

“มัวนั่งรออะไรอยู่ล่ะ รีบโทรบอกมันสิ”

หญิงสาวกดโทรออกหาครามท่ามกลางสายตากดดันของคินน์ที่มองมา เธอไม่ได้อยากทำแบบนี้เลยสักนิด แต่เพราะไม่อยากมีปัญหาจึงต้องจำใจทำตามที่เขาสั่ง ไม่นานนักคนที่อยู่ปลายสายก็กดรับ…

“ค่ะพี่คราม นี่นับดาวเองนะ”

(พี่ใกล้จะถึงบ้านแล้วนะ เตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง)

“นับขอเลื่อนนัดไปก่อนได้ไหมคะ พอดีว่าวันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”

(ถ้างั้นเลื่อนนัดออกไปก่อนก็ได้)

“วันนี้ขอโทษที่ผิดนัดนะคะ”

(แล้วเป็นอะไรมากไหม กินยาหรือยัง พี่เป็นห่วงเรานะ)

“นับไม่เป็นไรมากค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”

ติ๊ด! สิ้นประโยคนั้น เธอจึงรีบกดวางสายในทันที

“นับไม่เข้าใจ ว่าทำไมพี่ต้องทำแบบนี้” เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางยกมือลูบหน้าเพื่อดึงสติ ตอนนี้เธอได้แค่อดทนและรอให้เขารีบจบเรื่องบ้าๆ แบบนี้สักที

“เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจ รู้แค่ว่าอย่าอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่นนอกจากฉัน!”

“…..”

หลายสัปดาห์ต่อมา

“นี่แม่ตาฝาดไปหรือเปล่า ทำไมพักนี้คินน์ถึงได้กลับบ้านเร็วนัก พระอาทิตย์ยังไม่ทันตกดินเลยนะ” ลีลาวดีหันไปมองลูกชายคนเล็กที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน พักหลังมานี้ดูเหมือนว่าเขาจะกลับบ้านเร็วเป็นพิเศษ

“แล้วมันดีหรือไม่ดีล่ะครับ”

“ไอ้ดีน่ะมันดี แต่แม่แค่แปลกใจ ปกติเห็นเรากลับถึงบ้านมืดค่ำตลอด”

“…..” ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ตอบ พลางสอดส่องสายตามองหาบุคคลที่ต้องการเจอ

“แล้วทำไมพักนี้หนูลดาไม่มาบ้านเราเลย ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า?”

“ไม่ได้ทะเลาะ แค่ผมไม่ได้ชวนเธอมา”

“แม่ว่าหนูลดาก็โอเคนะ เธอดูเหมาะกับคินน์ แถมยังเข้ากับทุกคนในบ้านเราดี ถ้าคินน์รักหรืออยากให้แม่ไปคุยกับผู้ใหญ่ฝั่งนั้นให้ก็บอกนะ”

“…..”

“สำหรับหนูลดา สินสอดเท่าไหร่แม่ก็ไม่ว่าหรอก”

“แต่ผมยังไม่เคยคิดไปไกลถึงขนาดนั้น”

“…..” ลีลาวดีถึงกลับทำสีหน้าเลิ่กลั่กเมื่อได้ยินคำตอบที่ไร้เยื่อใยของลูก

ชาย

“ตอนนี้นับดาวอยู่ไหน ตั้งแต่กลับมาผมยังไม่เห็นเธอเลย”

“ตาครามเพิ่งพาหนูนับออกไปดูหนังเมื่อกี้นี่เอง เห็นบอกว่าดูหนังเสร็จแล้วจะแวะกินข้าวเย็นด้วยกันต่อ”

“…..” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนักเมื่อได้ยินในสิ่งที่แม่บอก ทั้งๆ ที่เคยสั่งเอาไว้แล้วแต่เธอก็ยังทำ…

“พักนี้พวกเขาสองคนออกไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ถ้าให้แม่เดา พี่ชายของเราคงกำลังชอบหนูนับอยู่แน่ๆ”

แกร้ก~ เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับหญิงสาวที่เดินเข้ามา

นับดาวหยุดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคินน์ได้มานั่งรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว เธอไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรมากนัก เพราะเขามักจะเข้ามารอเธออยู่ในห้องบ่อยๆ

กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ถูกพ่นออกมาทางลมหายใจแสดงให้เห็นว่าเขาคงผ่านการดื่มเหล้ามาอย่างหนัก

ดวงตาคู่คมไล่สำรวจมองคนตรงหน้า แล้วก้มมองนาฬิกาข้อมือที่บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว

“เธอกล้าดียังไงถึงได้ใส่ชุดที่ฉันซื้อให้ไปเที่ยวกับผู้ชายคนอื่น!?”

ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กด้วยท่าทางเอาเรื่อง

“นับไม่ได้คิดอะไรเลยนะคะ แค่เห็นว่าชุดที่พี่คินน์ซื้อให้มันสวยดี ก็เลยใส่ค่ะ” เธอพยายามบอกปฏิเสธเพื่อให้เขาใจเย็นลง

แคว่ก! เสียงผ้าบางขาดออกจากกันเมื่อชายหนุ่มฉีกกระชากชุดสวยที่คนตัวเล็กสวมใส่จนขาดวิ่น

“พี่คินน์ อย่านะ นี่มันชุดของนับ”

“ฉันซื้อให้เธอได้ ฉันก็ทำลายได้เหมือนกัน”

“นับขอเถอะนะ อย่าทำแบบนี้เลย”

“ถ้าไม่เชื่อฟังกันก็ต้องโดนแบบนี้มันถึงจะสาสม!”

แต่ดูเหมือนว่าคำขอจะไม่ได้ผล เขายังคงทำลายชุดที่เธอสวมใส่จนขาดหลุดออกจากกันแบบไม่มีชิ้นดี

“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน! ทำไมไม่ฟัง หรืออยากได้ไอ้ครามเป็นผัวอีกคน”

“พอสักที หยุดพูดจาดูถูกนับได้แล้ว” นับดาวร้องไห้สะอื้น รีบวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ ก่อนจะล็อกประตูอย่างแน่นหนาเพราะกลัวว่าเขาจะตามเข้ามาทำร้ายเธออีก

ปึ้ง! ปึ้ง! เป็นเหมือนที่คิดเมื่อคินน์ตามมาทุบที่ประตูจนเกิดเสียงดังลั่นหญิงสาวได้แต่นั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้องด้วยความกลัว ก่อนจะกอดเข่าก้มหน้าแล้วปล่อยให้น้ำตามันไกลออกมาเพื่อระบายความรู้สึกในใจ

“เปิดประตูแล้วออกมาเคลียร์กันให้รู้เรื่อง หรืออยากให้ฉันพังประตูเข้า

ไป!”

“…..”

“ฉันบอกให้เปิดประตู เปิดเดี๋ยวนี้นะนับดาว”

“อย่ามายุ่งกับนับ นับเกลียดพี่ ได้ยินไหมว่านับเกลียดพี่!”

“…..”