ซ้ำรอย

วันต่อมา

“ตาคินน์ไปมหา’ลัยแล้วเหรอ?”’ลีลาวดีถามขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อมาที่ห้องอาหาร แล้วมองไม่เห็นลูกชายคนเล็ก ทั้งๆ ที่ตอนนี้ได้เวลาไปเรียนแล้ว

“ลุงบุญช่วยบอกว่าคุณคินน์ขับรถออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะคุณนาย จนป่านนี้ยังไม่กลับเข้ามาเลย” ประนอมตอบกลับผู้เป็นเจ้านาย

“ทำไมทำตัวแบบนี้นะ พอฉันไม่ว่าก็ชักทำตัวเหลวไหลขึ้นทุกวัน”

“เห็นลุงบุญช่วยบอกว่าเมื่อคืนคุณคินน์เมามากด้วยนะคะ”

“เฮ้ออ! ฉันล่ะเหนื่อยใจกับมันจริงๆ” พอได้ยินดังนั้น ผู้เป็นแม่ถึงกลับถอนหายใจออกมายกใหญ่ด้วยความเหนื่อยหน่าย แต่เธอก็ยังรู้สึกโชคดีอยู่บ้างที่ลูกชายคนโตไม่ค่อยทำตัวเหลวไหลสักเท่าไร

“นอมว่าพักนี้คุณคินน์ดูแปลกไป อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ยังไงไม่รู้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย นอมล่ะเดาอารมณ์ไม่ถูก”

“นอมคิดคนเดียวที่ไหน ฉันก็คิดเหมือนกับนอมนั่นแหละ”

“หรือว่าจะทะเลาะกับคุณลดา”

“ตาคินน์บอกฉันแล้วว่าไม่ได้ทะเลาะกับหนูลดา”

“ถ้าไม่ได้ทะเลาะกับคุณลดาแล้วจะทะเลาะกับใครล่ะคะ”

“…..” นับดาวได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบฟังบทสนทนาที่กำลังพูดถึง เธอรู้สึกดีที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขาในตอนนี้

“อาหารวันนี้ไม่ถูกปากเหรอหนูนับ ทำไมถึงทานนิดเดียวเอง”

“นับไม่ค่อยหิวค่ะป้า”

“แล้วคอไปโดนอะไรมา ทำไมถึงเป็นรอยแดงแบบนั้น”

พอได้ยินผู้เป็นป้าทักแบบนั้น เธอจึงรีบดึงคอเสื้อขึ้นมาปิด มันคือร่องรอยจากการที่ถูกเขาทำร้ายเมื่อคืน

“นับเผลอเกาแรงไปหน่อยเลยเป็นรอยค่ะ”

“อย่าลืมทายาด้วยนะ จะได้หายไวๆ”

“ค่ะป้า” หญิงสาวคลี่ยิ้มบางตอบกลับ เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด

“นั่นไงคะ พูดถึงก็มาพอดี” ลีลาวดีร้องทักลูกชายที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ สภาพของคินน์ดูเหมือนกับคนที่ยังไม่ได้นอนมาทั้งคืน

“มาหาแม่หน่อยสิคินน์”

“…..” ชายหนุ่มเดินตรงมายังผู้เป็นแม่ พลางปรายสายตามองนับดาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“เมื่อคืนคินน์หายไปไหนมา ทำไมถึงไม่กลับมานอนบ้าน”

“ผมไปอยู่ที่คอนโด”

“จะไปไหนมาไหนควรบอกแม่บ้าง แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ผมโตแล้วไม่ใช่เด็ก จะให้รายงานทุกเรื่องเลยหรือไง”

“ยังจะมาเถียงอีก แล้วมือไปโดนอะไรมา คินน์ไปมีเรื่องอีกเเล้วใช่ไหม?” ลีลาวดีถามอย่างคาดโทษเมื่อมองเห็นหลังมือลูกชายมีแต่คราบเลือดเกรอะกรังติดอยู่

“ไม่ได้มีเรื่องกับใครทั้งนั้นแหละ”

“…..” นับดาวก้มหน้าหลบสายตา เพราะเธอรู้ดีว่าบาดแผลนั้น มันคือร่องรอยจากการที่เขาชกประตูห้องของเธอเมื่อคืน

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปนอนก่อน เพราะเมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลย”

“แล้ววันนี้ลูกไม่ไปเรียนหรือไง?”

“วันนี้ไม่มีอารมณ์”

“อย่าเพิ่งไป มาทานข้าวเช้ากับแม่ก่อนแล้วค่อยไปนอน”

“ยังไม่หิว ให้คนยกขึ้นไปให้ด้วยแล้วกัน”

“ไอ้ลูกคนนี้นิ นิสัยเหมือนพ่อไม่มีผิด”

ผู้เป็นแม่ได้แต่มองตามแผ่นหลังของคินน์ที่เดินออกไป ถึงสามีของเธอจะตายไปนานแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่เขายังคงทิ้งไว้ให้คือลูกชายคนเล็กที่มีนิสัยเหมือนกันทุกอย่าง

“หนูนับจ๊ะ”

“ค่ะป้าลี มีอะไรหรือเปล่าคะ?” คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของป้า

“ช่วยไปเตรียมอาหารเช้าให้พี่คินน์ทีนะ พอดีป้าเพิ่งนึกได้ว่าต้องพาป้า

นอมไปร้านตัดเสื้อ”

“เอ่อ…” พอได้ยินดังนั้น เธอกลับรู้สึกอึดอัดขึ้นมาในทันที เพราะไม่แน่ใจว่าจะถูกเขารังแกอะไรอีกหรือเปล่า

“ยังไงก็รบกวนด้วยนะ พอดีช่างส่งข้อความมาเตือนแล้ว ป้าต้องรีบไปก่อน” ลีลาวดีคว้ากระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้างๆ แบบเร่งรีบ ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นเดินออกจากบ้านไป

“…..”

ก๊อก! ก๊อก! นับดาวถือถาดอาหารยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องของชายหนุ่มแบบไม่มีทางเลือก ในเมื่อเป็นคำสั่งของป้า เธอต้องจำใจทำมัน

“ขออนุญาตค่ะ”

เมื่อไม่มีสัญญาณตอบรับ เธอจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา ก่อนจะเห็นว่าคนตัวโตกำลังยืนถอดเสื้อสูบบุหรี่อยู่ที่ริมระเบียง

“นับเอาอาหารเช้ามาให้ วางไว้ที่โต๊ะนะคะ”

ดวงตาคู่คมหันมามองหญิงสาวแค่เสี้ยววินาที แล้วรีบเดินไปหยิบสิ่งของบางอย่างมาให้เธอ

“ฉันชื่อชุดมาเปลี่ยนให้ใหม่ ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่ทำของเธอขาดเมื่อคืน”

“…..” นับดาวยืนมองคนตรงหน้านิ่ง ไม่กล้ารับสิ่งของที่เขายื่นมาให้

“แบบเดิมหมดแล้ว ฉันเลยซื้อแบบใหม่มาให้ มีตั้งหลายชุด ลองเปิดดูสิว่าชอบไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ นับไม่อยากได้แล้ว”

“แต่ฉันซื้อมาแล้ว รับไว้ซะ!”

“…..” ยังไม่ทันได้ตอบหรือปฏิเสธอะไร ก็ถูกเขายัดเยียดใส่มือเอาไว้เสียก่อน

“หายโกรธหรือยัง”

“นับมีสิทธิ์คิดหรือโกรธด้วยเหรอคะ?” คนตัวเล็กถามอย่างตรงไปตรงมา สำหรับเขาแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์จะคิดหรือทำในสิ่งที่ต้องการ

“มีสิ ทำไมจะไม่มี” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงต่ำหมายจะขยับเข้าไปจูบแต่เธอกลับถอยห่างออกไป

“อย่าค่ะพี่คินน์!”

“ทำไม?”

“ตอนนี้นับกำลังเป็นประจำเดือน ไม่อยากทำเรื่องแบบนั้น”

“ถ้างั้นขอแค่จูบก็ได้” มือหนารั้งใบหน้าแสนหวานลงมาประกบจูบกับเธอแบบเร่าร้อน ก่อนจะพยายามสอดเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็กเพื่อดูดกลืนน้ำลายของเธออย่างไม่รังเกียจ

“เธอนี่หอมไปทั้งตัวเลยรู้ไหม”

“อื้ออ” เสียงหวานร้องท้วงในลำคอเมื่อเนินอกอวบอิ่มถูกเขาบีบเคล้นอย่างเอาแต่ใจ…

ปึ้ง! คนทั้งสองต่างรีบผละออกจากกันเมื่อประตูห้องถูกเปิดออก นับดาวเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่มาใหม่คือ ‘ลดา’ แฟนสาวของคินน์

“ทำอะไรกัน!?” ลดาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือแฟนของเธอกำลังอยู่ในห้องนอนกับผู้หญิงคนอื่นแบบสองต่อสอง แถมเสื้อผ้าของนับดาวก็ยับยู่ยี่จนทำให้อดคิดมากไม่ได้

“ลดาถามไม่ได้ยินหรือไง?” มือไม้ของเธอสั่นเทาเมื่อไม่มีคำตอบใดๆ จากคนทั้งสอง

“ก็ไม่ได้ทำอะไร?” คินน์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ต่างจากนับดาวที่ยืนตัวสั่นระริกด้วยความกลัว

“ลดาไม่เชื่อ”

“ฉันแค่ไม่สบาย นับดาวเลยเอาข้าวขึ้นมาให้ มันไม่ได้มีอะไรทั้งนั้น”

“แต่เมื่อกี้ลดาเห็น…”

“มันไม่ได้มีอะไรทั้งนั้นแหละ เธอกำลังเข้าใจผิด”

“พี่คินน์ไม่ได้นอกใจลดาใช่ไหม” ลดาถามแฟนหนุ่มทั้งน้ำตา เธอรู้สึกสับสนและไม่อยากมองโลกในแง่ร้ายเกินไป บางทีเขาสองคนอาจจะไม่ได้ทำในสิ่งที่เธอคิด

“ใช่! ฉันไม่เคยทำแบบนั้น ฉันไม่เคยนอกใจเธอ”

“นับดาวออกไปเถอะ เดี๋ยวลดาจะดูแลพี่คินน์เอง” เมื่อได้ยินคำยืนยันแบบนั้น เธอจึงหันไปบอกนับดาวที่ยืนอยู่

“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ แล้วเดินออกจากห้องมา ภาพสุดท้ายที่เห็นคือลดาดึงชายหนุ่มมาจูบแบบดูดดื่ม ริมฝีปากที่เขาเคยจูบเธอ เขาก็เคยใช้จูบลดาเหมือนกัน!