หายไป

ติ๊ด~ ติ๊ด~ มือบางควานหาสมาร์ตโฟนเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นนับดาวลืมตาตื่นขึ้นมาในสภาพที่เปลือยเปล่าพร้อมกับอาการปวดร้าวอย่างหนักทันทีที่ขยับตัว

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อก้มลงมองหว่างขาของตัวเองแล้วเห็นคราบขุ่นเกรอะกรังของชายหนุ่มที่ทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

“ฮึก~ ฮืออ~” เธอนั่งกอดเข่าก้มหน้า ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์เลวร้าย

พอเริ่มตั้งสติได้ สิ่งแรกที่ทำคือรีบเก็บเสื้อผ้าและสิ่งของจำเป็นยัดใส่กระเป๋าสะพายใบใหญ่ สิ่งที่ควรทำในตอนนี้คือไปให้พ้นจากที่นี่ ไปให้พ้นจากเขาโดยไม่รู้ชะตากรรมหรือไปตายเอาดาบหน้า

“ป้าลีคะ นับมีเรื่องอยากจะคุยด้วยค่ะ” ร่างบางเรียกผู้เป็นป้าที่กำลังนั่งอ่านนิตยสารอยู่ที่ห้องรับแขก

“หนูนับมีเรื่องอะไรเหรอจ้ะ?” ลีลาวดีละสายตาจากสิ่งของตรงหน้า ก่อนจะมองไปยังหลานสาวที่มีสีหน้าอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด

“…..”

“ว่าไง หนูมีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับป้า”

“เอ่อ…คือนับอยากจะมาขออนุญาตป้าออกไปอยู่หอค่ะ” นับดาวรวบรวมความกล้าตัดสินใจพูดในสิ่งที่ต้องการออกไป ทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากเขา คือเธอต้องย้ายออกไปจากที่นี่

“อยู่หอ?”

“ใช่ค่ะ นับอยากออกไปอยู่หอ”

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ไหนลองเล่าให้ป้าฟังหน่อยได้ไหม”

“ปะ…เปล่าค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร พอดีนับสมัครงานพาร์ทไทม์ไว้ มันใกล้กับมหาลัยน่ะค่ะ” คนตัวเล็กรีบส่ายหน้าปฏิเสธ เธอรักและเคารพคนตรงหน้าเกินกว่าจะพูดความจริงออกมา

“เลิกงานมาคงเหนื่อย นับไม่อยากเทียวไปเทียวมา เลยว่าจะลองอยู่หอดูค่ะ”

“หนูลองคิดดูดีๆ นะ ป้าไม่อยากให้หนูออกไปอยู่ข้างนอก เป็นผู้หญิงไปอยู่คนเดียวแบบนั้นมันอันตรายนะรู้ไหม”

“นับคิดดีแล้วค่ะ ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ นับเอาตัวรอดได้ค่ะ”

“…..” ผู้เป็นป้ามองหน้าหลานสาวอย่างคิดไม่ตก นับดาวเป็นคนหน้าตาดีและไม่ค่อยทันคน เธอเลยกลัวว่าอาจจะได้รับอันตรายถ้าเกิดว่าต้องย้ายออกไปอยู่ตามลำพัง

“นับสัญญาค่ะ ถ้าอยู่ข้างนอกไม่โอเค นับจะรีบกลับมาหาป้านะคะ” คนตัวเล็กยังยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของลีลาวดี

“โถ่! หนูนับ”

“ป้าอนุญาตให้นับไปเถอะนะคะ”

“ถ้าหนูตัดสินใจดีแล้ว ป้าคงห้ามไม่ได้”

“…..” หญิงสาวคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเข้าไปกอดป้าไว้แน่น ถ้าทุกอย่างดีขึ้นเมื่อไหร่ เธอจะกลับมาตอบแทนบุญคุณอย่างแน่นอน

“นี่เงินขวัญถุงจากป้า ให้หนูเก็บเอาไว้ใช้นะ ส่วนเงินเดือนของหนู ป้าจะโอนเข้าบัญชีให้ทุกเดือนเหมือนเดิม” ลีลาวดีหยิบเงินจำนวนหนึ่งยัดใส่มือให้คนตัวเล็ก ถึงแม้จะรู้ว่านับดาวเอาตัวรอดได้ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

“ขอบคุณค่ะป้า”

“ขาดเหลืออะไรก็ให้รีบบอกนะ ป้าจะรีบจัดการให้” ผู้เป็นป้ายื่นมือไปลูบหัวหลานสาวด้วยความเอ็นดู เพราะนอกจากเธอแล้ว นับดาวก็ไม่มีญาติที่ไหนให้พึ่งพาได้อีก

“แต่ก่อนจะไปสัญญากับป้าได้ไหม ว่าจะกลับมาหาป้าทุกอาทิตย์”

“นับรับปากว่าจะกลับมาเยี่ยมป้าทุกอาทิตย์”

“วันนี้พี่ครามหยุดพอดี เดี๋ยวป้าให้พี่ครามไปส่งนะ”

“ค่ะป้า”

ห้างสรรพสินค้า

“มีนัดที่ไหนหรอคะ ลดาเห็นพี่คินน์ก้มมองแต่นาฬิกา” ลดาเอ่ยถามแฟนหนุ่มด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าเขาคอยนั่งมองแต่นาฬิกาข้อมือ

“ไม่มีนัดที่ไหนหรอก รีบกินเข้าสิ เสร็จแล้วจะได้รีบกลับ” ชายหนุ่มตอบกลับ พลางจ้องมองคนตรงหน้า หลังจากที่โดนเธอลากให้มากินข้าวหลังเลิกเรียน

“อย่าเพิ่งกลับสิคะ อยู่ดูหนังด้วยกันก่อน”

“เอาไว้วันหลัง วันนี้ฉันไม่ค่อยมีอารมณ์”

“งั้นกินข้าวเสร็จไปกินไอติมกันต่อดีไหม ลดาไม่ได้กินนานแล้ว”

“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกว่าไม่มีอารมณ์”

“พักนี้พี่เป็นอะไร ทำไมถึงชอบหงุดหงิดให้ลดาอยู่เรื่อยเลย” ร่างบางถามเสียงสั่น เพราะเดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูจะขัดหูขัดตาเขาไปซะทุกอย่าง

“…..”

“หรือว่าพี่มีคนอื่น?”

“ถ้ามีก็ไม่เห็นแปลก เพราะว่าเธอทำตัวน่ารำคาญแบบนี้ไง!”

“พี่พูดแบบนี้หมายความว่าไง? พี่จะบอกเลิกลดาใช่ไหม”

“…..”

“ลดาไม่เลิก แล้วก็จะไม่มีวันเลิกกับพี่ด้วย” ร่างบางพูดราวกับคนสติแตก อาจจะเป็นเพราะเขาคือรักครั้งแรก เธอเลยทำใจไม่ได้ถ้าเกิดว่าจะต้องเสียเขาไป

“ถ้าจะอยู่แบบนี้ก็ทนให้ได้แล้วกัน” สิ้นประโยคนั้นเขาจึงหยัดตัวลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกมา โดยไม่สนใจลดาที่คอยมองตามออกมาเลยสักนิด

บ้านเอกอนันต์

“คุณคินน์ของป้ากลับมาแล้ว วันนี้ได้อะไรมาเยอะแยะเลยคะ?” ประนอมวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านพร้อมข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือ

“มีแต่ของกินที่คุณนับชอบทั้งนั้นเลย เดี๋ยวป้าเอาไปแกะใส่จานให้นะคะ”

“นับดาวอยู่ในห้องเหรอ ทำไมผมถึงไม่เห็น” คินน์เอ่ยถามเมื่อมองไปโดยรอบไม่เห็นหญิงสาวที่คอยทำงานบ้านเหมือนทุกวัน

“คุณนับไม่ได้อยู่ในห้องหรอกค่ะ”

“ไม่อยู่ในห้องแล้วอยู่ที่ไหน ถ้างั้นป้าช่วยไปตามเธอให้มากินข้าวกับผมที”

“คุณนับออกไปแล้วค่ะ”

“ออกไปไหน ไปกับใคร?” คิ้วหนาขมวดปมเข้าหากันด้วยความสงสัย

“คุณนับเธอย้ายออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”

“…..”

ปึ้ง! เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ก่อนที่ครามจะหันไปมองยังต้นตอของเสียง แล้วพบว่าเป็นน้องชายที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต

“วันหลังหัดพกมารยาทมาด้วยก็ดี จะได้รู้ว่าอะไรควรไม่ควร” ครามพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“นับดาวอยู่ไหน?”

“ถามทำไม?”

“มึงไม่ต้องพูดมาก แค่บอกกูมาว่านับดาวอยู่ที่ไหน!?”

“แล้วทำไมกูต้องบอกมึง”

“อย่ามายุ่งกับเมียกู!”

“รู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรลงไป!?”

“มันไม่ใช่เรื่องของมึง”

“ออกไปสงบสติอารมณ์ อย่ามาปีนเกลียวทำตัวเป็นหมาบ้าคอยไล่กัดคนอื่นแบบนี้ มันดูทุเรศ!”

“กูไปแน่ถ้ามึงยอมบอกว่านับดาวย้ายไปอยู่ที่ไหน”

“นับดาวเป็นคนขอร้องกูเองว่าไม่ให้บอกเรื่องนี้กับมึง”

“…..”

“ทำชั่วอะไรไว้ ก็รับผิดชอบการกระทำของตัวเองซะ!”