ตอนที่ 2 เผชิญหน้า

EP02

นิวาเพียงปรายตามองแผ่นหลังกว้างด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่ใบหน้าหวานจะเบือนกลับมามองคนตรงหน้า

“เป็นเหี้ยไรของมัน” อิฐสบถออกมาอย่างไม่เข้าใจ เขากวาดสายตามองรอบข้างพื้นที่ก็มีเยอะแยะทำไมไม่ไป? “เธอเป็นอะไรรึป่าว”

“ไม่ค่ะ..นิขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวดิ..”

นิวาเอ่ยบอกเสียงแผ่วเบาแล้วรีบปลีกตัวเดินหนีอิฐโดยไม่สนใจเสียงเรียกของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย อิฐมองตามแผ่นหลังบางอย่างนึกเสียดาย เขาแค่อยากทำความรู้จักกับเธอให้มากกว่านี้แต่หญิงสาวกับเดินหนี..

“แล้วเราจะได้เจอกันอีกนิวา..” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นอิฐก็เดินออกมาจากงาน เขาเพียงแวะเอาของขวัญมาให้เกรียงไกร เพื่อนสนิทของผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้ติดภารกิจอยู่ต่างประเทศจึงมอบหมายให้เขามาแทน แต่อิฐก็ไม่ได้เข้าไปร่วมงานเพราะเขาเกลียดงานสังคมพวกนี้ พอเห็นนิวาเข้าก็เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรสักอย่างให้เข้าไปทำความรู้จักกับเธอ...

“อ้าวหนูนิ ถือกล่องอะไรมาละ?” เกรียงไกรเอ่ยถามนิวาที่เดินมาบริเวณข้างเวทีเพื่อเอาของขวัญให้เกรียงไกร

“มีคนฝากมาให้ค่ะ เขาบอกว่ามาจากเพื่อนสนิท”

“สงสัยจะเป็นของกรเดช”

“แบบนี้หนูนิก็เจอกับตาอิฐแล้วสิ?” แพรพรรณพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ทำเอานิวาก้มหน้าหงุด

“ค่ะ...เราเจอกันเมื่อกี้”

“ดีเลยคราวหน้าจะได้ชวนมาทานข้าวที่บ้าน ดีมั้ยคะคุณ..”

“สวัสดีครับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ผมศิวกร..” ไม่ทันที่แพรพรรณจะพูดจบเสียงของใครบางคนบนเวทีก็ดึงความสนใจจากทุกคนภายในงานให้มองไปที่ชายหนุ่มเป็นจุดเดียว “เนื่องในวันนี้เป็นวันดีผมลูกชายคนเดียวเลยอยากมากล่าวแสดงความยินดีกับคุณพ่อนิดหน่อย”

ทิศเหนือที่สวมชุดสีดำทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า ดึงสายไมค์ออกแล้วก้าวเท้ามาที่รูปของเกรียงไกรที่มีดอกไม้สีสันสดใสประดับอยู่ เขากระตุกยิ้มบางๆ แล้วชูดอกไม้จันทน์ขึ้น

“ก็...ผมขอให้พ่อมีแต่ความฉิบหาย ไม่ประสบผลสำเร็จในการทำงาน สุดท้ายนี้เลิกพากะหรี่เข้าบ้านด้วยนะครับ..” พูดจบทิศเหนือก็โยนไมค์ทิ้งแล้ววางดอกไม้จันทน์ตรงกรอบรูป สร้างเสียงฮือฮาให้แขกที่เหลือในงานรวมถึงเกรียงไกรที่เลือดแทบขึ้นหน้าแทบพุ่งเข้าไปต่อยทิศเหนือ แพรพรรณและนิวาจึงจับแขนเอาไว้แล้วลูบเบาๆ ให้เกรียงไกรระงับอารมณ์

ส่วนบนเวทีดนัยก็รีบวิ่งไปลากทิศเหนือที่ยืนแสยะยิ้มลงมา แต่ชายหนุ่มกลับสะบัดออกแล้วเดินลงมาเองอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร สายตาที่เต็มไปด้วยความนึกรังเกียจปรายตามองผู้เป็นพ่อแล้วลามมาถึงแพรพรรณหยุดที่นิวาเป็นคนสุดท้าย จนหญิงสาวต้องหลบสายตา

“ไอ้...”

“คุณคะ...ไว้ใจเย็นค่อยคุยกับแก” แพรพรรณจับแขนสามีเอาไว้ เกรียงไกรเลยเดินหายเข้าไปในบ้านเพื่อระงับอารมณ์ตัวเองเขาอับอายจนทำอะไรไม่ถูก

แพรพรรณมองตามแผ่นหลังกว้างของทิศเหนือที่เดินหายออกไปจากงานแล้วถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ เธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยสักนิด อยากให้ทิศเหนือเปิดใจรับเธอสักที...

“ไม่เป็นไรนะคะคุณแพร ต้องมีสักวันที่คุณเหนือยอมรับคุณแพรได้”

“ก็หวังว่าจะมีวันนั้น หนูนิไปพักเถอะเดี๋ยวฉันไปดูคุณไกรก่อน”

“แล้วตรงนี้..”

“ดนัยเขาจัดการได้ ไม่ต้องห่วงนะ”

“ค่ะ” นิวาขานรับ แพรพรรณจึงปลีกตัวเดินหายออกจากบริเวณงานเข้าไปในบ้านใหญ่ เธอคือภรรยาใหม่ของเกรียงไกรที่ถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง แต่ที่มาของชีวิตเธอคืออาชีพผู้หญิงขายตัว...

นิวาพาตัวเองเดินทอดน่องออกมาจากบริเวณงาน อาการหนักอึ้งจากศีรษะยังเข้าเล่นงานไม่หยุดทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอนอนพักมาแล้วหลายชั่วโมงอาการมันก็ดีขึ้น ทวากลับรุนแรงมากกว่าเดิมจนต้องปลีกตัวกลับมาที่บ้านเล็กแทนการไปช่วยคนอื่นๆ เก็บงาน เธอหยุดที่ห้องครัวเล็กๆ แล้วคว้ายาแก้ปวดพร้อมยกน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม..

หมับ!

ซ่า..! แก้วน้ำในมือถูกใครบางคนแย่งจากด้านหลังแล้วเทราดศีรษะ จนเธอต้องรีบหลับตาแน่น การกระทำแบบนี้ทำให้นิวารู้ดีว่ามาจากฝีมือใคร เธอค่อยๆ หมุนตัวกลับไปมอง แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่ก็ต้องกล้ำกลืนเก็บมันเอาไว้เธอไม่อยากมีเรื่องกับคนตรงหน้า...

“ไอ้เหี้ยนั้นใคร?” ไม่ทันที่นิวาจะเดินผ่านเขตห้องครัวทิศเหนือก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทวาหญิงสาวกลับไม่ตอบ อาการหนักอึ้งที่ศีรษะทำให้เธออยากเข้าไปพักผ่อนในห้องเร็วๆ

หมับ!

“ใบ้แดกรึไง ถึงตอบคำถามฉันไม่ได้?!”

“นิเจ็บ” นิวาพยายามบิดข้อมือออก เธอไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มหมายถึงใคร ปลายจมูกเชิดรั้นสัมผัสได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ บ่งบอกว่าทิศเหนือไปดื่มมา

“ตอบ”

“อย่ามาหาเรื่องนิได้มั้ย คุณกลับไปสักทีเถอะ”

“ฉันถามก็ตอบมาดิว่ะ!” ทิศเหนือออกแรงบีบข้อมือเล็กมากกว่าเดิมตามอารมณ์โกรธ เขาไม่ชอบหน้าอิฐตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ไหนจะยัยแม่เลี้ยงตัวดีที่จงใจจะจับคู่นิวากับผู้ชายคนอื่นยิ่งทำให้เขาหมั่นไส้แพรพรรณมากกว่าเดิม

“นิไม่รู้จักเขา...”

“ไม่รู้จักแล้วจะยืนคุยกันได้ยังไง!?”

“โอ๊ย!”

ปัก!

“นิวา!!”

ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ เธอออกแรงกระแทกเข่าใส่เป้าทิศเหนือเต็มแรงแล้วใช้โอกาสสะบัดมือออก เรียวขาวิ่งหนีออกมาจากห้องครัวยิ่งเพิ่มความโมโหให้กับชายหนุ่มทวีคูณมากขึ้นกว่าเดิม ร่างหนารีบสาวเท้าเดินตามเธอมาที่ห้องอย่างรวดเร็ว ในจังหวะที่ประตูห้องกำลังจะปิดปลายเท้าก็สอดเข้ามาดักเอาไว้ แล้วผลักบานประตูออกเข้ามาในห้องพร้อมกับล็อกกลอนเอาไว้…

“...นิบอกว่านิไม่รู้จักเขา” เท้าเล็กถอยหลังมาเรื่อยๆ ตอนนี้ในบ้านเล็กยังไม่มีใครกลับมาสักคนทำให้เธอเริ่มรู้สึกหวาดกลัวผู้ชายป่าเถื่อนตรงหน้าสุดขีด

“หึ...” ทิศเหนือเค้นหัวเราะออกมาพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำออกทีละเม็ด ทำเอานิวาที่มองอยู่ใบหน้าซีดเผือดราวกับกำลังจะถูกเชือด

“คุณเหนือ...อย่าทำนิเลยนะ” เธอเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงเสียงสั่นเครือ แววตาสั่นระริก

“เก็บคำอ้อนวอนของเธอไว้เถอะนิวามันใช้ไม่ได้ผลหรอก..” ทิศเหนือพูดจบก็กระชากเสื้อออกแล้วคว้าร่างเธอเข้าหาตัวเองก่อนจะมัดข้อมือกลมเข้าหากันด้วยเสื้อแล้วทุ่มร่างเธอลงบนเตียงอย่างรุนแรง

“มะ...ไม่เอา” ใบหน้าหวานส่ายปฏิเสธร่างเล็กตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างหนาทาบทับบนแผ่นหลังเธอแล้วกระชากเสื้อเกาะอกออกจนมันขาดหลุดลุ่ย... “เมื่อไหร่คุณจะหยุดรังแกนิสักที...ที่ผ่านมายังไม่พอใจใช่มั้ย..”

“อยากให้ฉันปล่อยเธองั้นหรอ?”

“....”

“นอนฝันไปก่อนนะนิวา :) ”

.

.

.

เจอหน้าจับกระแทก สุดจริงไรจริง โปรดทำใจกับพระเอกของไรท์ด้วยนะคะ 555555555555555

Next...

“ฉันอยากได้ยินเสียงครางไม่ใช่เสียงสะอื้น หรือท่านี้มันไม่เร้าใจพอ?”