ตอนที่ 1 ฝันร้าย

EP01

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“เฮือก..” ร่างเล็กสะดุ้งตกใจในทันใดเมื่อเสียงเคาะประตูจากด้านนอกปลุกเธอจากฝันร้าย มือเรียวยกขึ้นปาดเหงื่อตามกรอบหน้านวลออก พลางกวาดสายตามองนาฬิกาบนหัวเตียงบ่งบอกเวลาสองทุ่มตรง

“นิวาตื่นรึยังลูก” สีจันทร์เอ่ยเรียกเด็กสาววัยสิบแปดย่างสิบเก้าด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เธอเอ็นดูนิวาและรักใคร่ราวกับลูกแท้ๆ

“ตื่นแล้วค่ะ เดี๋ยวนิขออาบน้ำสักสิบนาทีนะคะป้า”

“แล้วนี่อาการดีขึ้นรึยัง”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ ป้าไม่ต้องห่วงนะ”

“งั้นถ้าเสร็จแล้วตามป้ามาที่ห้องครัวนะ”

“ค่ะป้าจันทร์” เธอบอกผ่านประตูห้องออกไป แล้วหยัดกายลุกจากเตียงนอนขนาดเล็ก เรียวขาคู่สวยเดินหายเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำจนเสร็จเรียบร้อยก็มาหยุดตรงหน้ากระจก ดวงตาหมองเศร้ามองตัวเองผ่านเงาสะท้อนก่อนจะฉีกยิ้มเจื่อนๆ ให้กำลังใจตัวเอง

“นิวา...มาทำอะไรที่ห้องครัว” เสียงของบุคคลมาใหม่ทำให้นิวาหยุดการกระทำในขณะที่เธอกำลังล้างผักอยู่

“มันหน้าที่หนูค่ะคุณแพร”

“มานี่มา” แพรพรรณเดินมาโอบไหล่บางแล้วจับผักวางไว้ในอ่าง เธอจูงร่างเล็กเดินออกมาตรงประตูเข้าห้องครัว

“คุณแพรจะพาหนูไปไหนคะ..”

“งานสำคัญแบบนี้หนูนิจะพลาดไม่ได้ ป้าจันทร์ฝากดูฝั่งนี้ด้วยนะ”

“ไม่ต้องห่วงค่ะคุณหญิง เดี๋ยวป้าจัดการเอง” สีจันทร์ฉีกยิ้มให้ แพรพรรณจึงพานิวามาที่ชั้นบนของบ้านไปที่ห้องแต่งตัวทันที ภายในห้องแต่งตัวเต็มไปด้วยชุดราตรีหลายชุดเรียงรายกันไว้ มีช่างแต่งหน้าและช่างทำผมสามสี่คนที่ยืนรอแปลงโฉมเด็กสาว

“ฝากจัดการด้วยนะ เอาให้สวยที่สุดในงานเลย”

“ได้ค่ะคุณหญิง”

“เชิญเลยค่ะคุณนิ”

“เรียกนิเฉยๆ ก็ได้ค่ะ หนูแค่คนรับใช้ที่นี้” นิวาฉีกยิ้มให้ แองจี้สาวประเภทสองจึงพาเธอมานั่งที่เก้าอี้นวมตรงหน้ากระจกบานใหญ่ก่อนจะจัดการแปลงโฉมให้เธอจนเสร็จ

“สวยแบบนี้ผู้ชายในงานต้องตกตะลึงแน่เลยค่ะน้องนิ”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ”

“เสร็จกันแล้วหรอจ้ะ” แพรพรรณเดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง พร้อมกับจับร่างเล็กที่สวมชุดราตรีสีขาวเปล่งประกายระยิบระยับหมุนดูด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ

“พร้อมเข้างานรึยัง”

“ที่จริงหนู...”

“ไม่ต้องปฏิเสธอะไรทั้งนั้นเลยนะ” แพรพรรณส่ายหัวเป็นเชิงให้เธอหยุดพูด นิวาจึงยอมเงียบ “ถ้าอย่างงั้นฉันพาหนูนิเข้างานก่อนนะ”

“ค่ะ คุณแพร” แพรพรรณพานิวาออกมาจากห้องแต่งตัว มุ่งหน้ามายังบริเวณงานที่ถูกจัดขึ้นบริเวณริมสระขนาดใหญ่ ภายในงานเต็มไปด้วยแขกคนสำคัญมากมาย บรรยากาศมีเสียงเพลงเปิดคลอเบาๆ เกรียงไกรเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่ใกล้จะถึงเวลาเปิดงาน แต่กลับไม่เห็นหน้าลูกชายเพียงคนเดียวมางานสำคัญของตัวเอง

“คุณเหนือยังไม่มาอีกหรอคะ” แพรพรรณที่พานิวาเดินมาหาเกรียงไกรตรงเข้างานหยุดถาม นิวาที่เกิดอาการประหม่าจึงกวาดสายตามองรอบๆ พอเห็นว่าคนที่ไม่อยากเจอที่สุดยังไม่มา เธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ยัง วันๆ หาแต่เรื่องให้ผมปวดหัว”

“คุณไกรครับ ผมว่าขึ้นไปเปิดงานก่อนดีกว่า ถ้ารอคุณเหนือคงจะทิ้งเวลาไปเปล่าๆ” ดนัย ทนายประจำตระกูลหรือเลขาคนสนิทของเกรียงไกรเอ่ยขึ้น

“อืม ฝากต้อนรับแขกด้วยนะคุณ”

“ได้ค่ะ”

“ฝากด้วยนะหนูนิ”

“ค่ะ คุณไกร” นิวาฉีกยิ้มให้ เกรียงไกรจึงเดินมุ่งหน้าไปที่เวทีเพื่อเปิดงานด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นัก...

พิธีในงานเลี้ยงฉลองเลื่อนยศดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนมาถึงช่วงสุดท้ายของงานแพรพรรณจึงขอปลีกตัวไปกล่าวปิดงาน ทำให้นิวาต้องยืนรับแขกที่ทยอยกลับอยู่คนเดียว

“โทษที มีเรื่องให้ช่วยหน่อย..” เสียงของบุคคลมาใหม่ดึงความสนใจให้นิวาหันไปมอง ผู้ชายตรงหน้าเธอสวมชุดสูทเรียบหรูในมือถือกล่องของขวัญ ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่ง ผมหน้ายาวคลุมเปลือกตาพอดี ทำให้นิวามองไม่ออกว่าคนตรงหน้าแสดงแววตาแบบไหน ตรงลำคอมีรอยสักท่าทางดูร้ายกาจ

“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ?”

“ฝากของคุณให้ลุงไกรที ฉันรีบ”

“ได้ค่ะ” นิวาเอื้อมมือจะรับกล่องของขวัญแต่ อิฐทิ กลับยื้อกลับ จนใบหน้าหวานฉายแววสงสัย

“ฉันอิฐทิ เธอล่ะ?”

“นิวาค่ะ” เธอตอบเสร็จอิฐทิจึงเอาของขวัญให้ แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับยังไม่ไปไหนสร้างความสงสัยให้เธอไม่น้อย

“เอ่อ..ขอตัวนะคะ”

“เดี๋ยวดิ”

“คะ?” เรียวคิ้วขมวดยุ่ง ปลายเท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงหยุดชะงัก

“เธอโสดป่ะ?”

ปึก!

“อ๊ะ!?” ไม่ทันที่นิวาจะรวบรวมสติและทวนคำถามอีกรอบ ก็มีร่างของใครบางคนจงใจเดินชนเข้าตรงกลางระหว่างสองร่างอย่างแรง จนนิวาแทบทรงตัวไม่อยู่

“ทีหลังก็ช่วยไปผสมพันธุ์กันที่อื่น เกะกะตีน..”

.

.

.

ความปากร้ายมาเหนือสมชื่อเลยนะ555555555555555555555

Next...

“ก็...ผมขอให้พ่อมีแต่ความฉิบหาย ไม่ประสบผลสำเร็จในการทำงาน สุดท้ายนี้เลิกพากะหรี่เข้าบ้านด้วยนะครับ..”