ผิดทาง

"แล้วเจอกันครับ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเบาๆ

“ค่ะบอส” พวกเขาลากันก่อนจะแยกย้ายกันที่ลานจอดรถ

หญิงสาวใช้เวลาซื้อของไม่นาน ถ้าไม่ติดว่ากลัวของจะหมดเสียก่อนเธอก็อยากจะมาช่วงเสาร์อาทิตย์มากกว่าจะได้เดินดูของแบบสบายๆ ไม่ต้องรีบกลับเหมือนวันนี้

'เอ๊า ผิดทางเฉย ยัยไหม ยัยเบ๊อะเอ้ย! '

ทอไหมต่อว่าตัวเองอยู่ในใจ หญิงสาวไม่ได้มาที่ห้างนี้บ่อยนัก แถมก่อนหน้านี้ห้างยังปิดปรับปรุงเธอเลยหลงลืมไปว่าประตูด้านหลังที่เชื่อมกับทางออกที่เดินไปรถไฟฟ้าได้นั้นอยู่ทางไหน

'แต่เอ๊ะ คนนั้นเหมือนคุณตุลย์จังเลยแฮะ…ใช่จริงๆ ด้วย! '

ทอไหมคิดพลางเขม้นมองไปยังร่างสูงโปร่งที่ยืนห่างออกไปไม่ไกล

ทางออกที่เธอหลงมานั้นเป็นทางเชื่อมไปโรงแรมหรูที่อยู่ในเครือเดียวกันกับห้างสรรพสินค้าแห่งนี้

แน่นอนว่าเธอไม่เคยมา เพราะแขกของประธานคนเก่านิยมไปพักที่โรงแรมหรูฝั่งริมแม่น้ำมากกว่า แต่ตุลย์มาที่นี่ด้วยธุระส่วนตัวที่เธอเองก็ไม่รู้และไม่ได้เซ้าซี้หรือละลาบละล้วงถาม จึงเป็นไปได้ว่าชายหนุ่มอาจจะนัดใครไว้

'รีบไปดีกว่า เดี๋ยวหันมาเจอแล้วคิดว่าเราแอบตามมาดู'

แม้ธรรมชาติของงานจะเปิดโอกาสให้ได้รู้เรื่องส่วนตัวของนายจ้าง แต่ทอไหมไม่ใช่คนสอดรู้สอดเห็น เธอรับรู้เท่าที่เจ้านายยอมให้รู้เท่านั้น และแน่นอนว่าทุกอย่างที่เธอรู้จะถูกเก็บเป็นความลับ

เพราะอย่างนี้มารดาของชายหนุ่มจึงไว้วางใจให้เธอมาช่วยงานทั้งที่อายุยังน้อยและเมื่อเลขาฯ คนเก่าลาออกไปเธอก็ได้เลื่อนมาเป็นเลขาฯ คู่ใจภายในเวลาไม่นาน

ทอไหมหันหลังออกก้าวเดินได้สองสามก้าวก็ต้องหยุดชะงัก

"เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป! "

เสียงนี้เป็นเสียงของตุลย์ไม่ผิดแน่ เพียงแต่ชายหนุ่มไม่ได้พูดกับเธอ เพราะพอพูดจบก็มีเสียงผู้หญิงพูดโต้ตอบไม่ดังนักแต่ก็พอจะจับใจความได้ว่าอีกฝ่ายไม่อยากไปกับเจ้านายของเธอแล้ว

หมอนี่โดนสาวเทงั้นหรอ ผู้หญิงทิ้งเขาต่อหน้าต่อตาทอไหม

ทอไหมลังเลอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะตัดสินใจหันหลังกลับไปทางด้านหลัง ดวงตากลมโตเป็นประกายโบกโพลง

สิ่งที่เห็นทำให้หญิงสาวตกใจอยู่ไม่น้อย

จากชายหนุ่มร่างสูงสง่าเมื่อตอนเย็นบัดนี้กลายเป็นเด็กชายตัวโตยืนคอตกเพราะเพื่อนไม่เล่นด้วย

'คิกๆ น่าเอ็นดูจัง เฮ้ย ไม่ได้ดินั่นเจ้านายนะ' ทอไหมคิดแล้วปรับสีหน้าทันที

ดูจากระยะห่างเธอมั่นใจว่าตุลย์คงเห็นเธอแล้ว เดินหนีไปตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ทอไหมจึงเปลี่ยนใจเดินเข้าไปหา ร่างอรชรสืบเท้าเข้าไปหาผู้เป็นเจ้านายอย่างรู้สึกอยากช่วย

"คุณตุลย์โอเคไหมคะ? "

ทอไหมถามเสียงเบาในใจนึกหวั่นว่าอีกฝ่ายจะโกรธที่เธอดันมาเห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น

แต่ผิดคาด เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแทนที่จะเห็นแววตากราดเกรี้ยวเธอกลับมองเห็นแค่เพียงความโดดเดี่ยวและเหงาหงอย

'อย่างกับลูกหมาโดนเจ้าของเอาไปปล่อยวัด! '

อาจจะฟังว่าแรงเกินไป แต่ทอไหมยังยืนยันว่าไม่มีคำพูดไหนจะบรรยายท่าทางของเจ้านายหนุ่มของเธอได้ดีไปกว่าประโยคนี้อีกแล้ว

โดยไม่รู้ตัว หญิงสาวเอ่ยถามออกไปทั้งที่ปกติแล้วไม่ใช่คนชอบละลาบละล้วงเรื่องคนอื่น

"มีอะไรเล่าให้ไหมฟังได้นะคะ"

คำพูดของเธอว่าแปลกแล้ว คำตอบของชายหนุ่มกลับผิดคาดยิ่งกว่า

"กับคนเมื่อกี้ เราเจอกันบ่อย เราชอบอะไรเหมือนๆ กัน…"

"แต่ตอนนี้เค้าไม่ชอบบอสแล้ว? "

"ไม่ครับ เค้าชอบบอส"

ทอไหมพยายามจะเข้าใจแต่ทำยังไงก็ไม่เข้าใจ อีกฝ่ายเหมือนจะดูออกเลยอธิบายเพิ่ม

"เค้าไม่อยากเป็นบอสแล้ว…เค้าชอบบอส! "

แน่นอนว่าคำอธิบายนั้นไม่ได้ช่วยอะไร เจ้านายหนุ่มของเธอทำท่าเรียบเรียงคำพูดอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะอธิบายอีกครั้งด้วยท่าทางมั่นใจเต็มที่ว่าคราวนี้เธอต้องเข้าใจแน่ๆ

"เค้าอยากให้ผมเป็นบอส!"เจ้าหมาหงอยกำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่

หญิงสาวได้แต่คิดในใจแล้วมองหน้าเขาอย่างครุ่นคิด