สงสัย

นายหญิงของผม

"เค้าอยากให้ผมเป็นบอส! "

เจ้าหมาหงอยกำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่

หญิงสาวได้แต่คิดในใจแล้วมองหน้าเขาอย่างครุ่นคิด

ทอไหมจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ไม่ใช่เพราะตกใจกับคำตอบเสียทีเดียว แต่เพราะไม่รู้จะแสดงปฏิกิริยายังไงกับคำตอบนั้นต่างหาก

แม้จะเห็นเสี้ยวหน้าเพียงแวบเดียว แต่อะไรหลายๆ อย่างบอกเธอว่าหญิงสาวผู้นั้นน่าจะมาจากครอบครัวที่มีฐานะ แต่ต่อให้ไม่รวยและอยากทำงานมากขนาดไหนแต่ก็ไม่น่าจะถึงขั้นมาตัดความสัมพันธ์กับคนตรงหน้าเธอนี่นา

'นี่ก็อีกคน! '

ทอไหมคิดในใจพลางมองหน้าเจ้านายหนุ่ม

'ตัวเองก็เป็นบอสอยู่แล้วทำไมไม่ให้เค้ามาทำงานด้วยเล่า! ปัญหาแค่นี้เอง'

ไม่รู้ว่าหญิงสาวทำหน้ายังไงออกไป แต่อีกฝ่ายทำท่าเหมือนเด็กโดนดุ ยิ่งมองนิ่งเหมือนลูกหมาถูกทิ้ง

ทอไหมอยากปลอบแต่จะยืนคุยกันตรงนี้ก็ดูไม่เหมาะนัก แถม รปภ. ก็เริ่มเดินวนมาดูแล้วด้วย

เลขาสาวดูนาฬิกาเห็นว่ายังไม่ดึกมาก จึงอาสาอยู่เป็นเพื่อนปลอบใจชายหนุ่มที่มีตำแหน่งเป็นถึงประธานบริษัทของเธอ

'ถ้าปล่อยให้อยู่คนเดียว แล้วไปกินเหล้าเมาจนเสียงานเสียการเดี๋ยวจะแย่เอา'

"เดี๋ยวเราไปหาที่นั่งคุยดีไหมคะ? "

"เอ่อ…"

"ไม่ต้องเกรงใจนะคะ เดี๋ยวไหมอยู่เป็นเพื่อนบอสเอง! "

"ผมไม่อยากเป็นบอส! "

"โอเคค่ะ ไม่เป็นบอส งั้นไหมขอเรียกว่าคุณตุลย์นะคะ"

หมอนี่เป็นเอามากจังเลยกับเรื่องเป็นบอสไม่เป็นบอส สงสัยเก็บกฎมานานเพราะแม่บังคับให้มาเป็นบอสมั้ง ทอไหมคิดแค่นั้นแล้วเริ่มยิ้มให้เขาด้วยความเอ็นดู ด้วยที่ว่าตนมีอายุมากกว่าจึงมองภาพนั้นเป็นความเอ็นดูและอยากช่วยเหลือเขาจริงๆ

"ตุลย์"

"คะ? "

"ตุลน์เฉยๆ "

"เอ่อ…อ๋อ…ค่ะ ตุลย์ ก็ตุลย์"

ทอไหมยังงงๆ แต่ก็ตามใจไปก่อน แต่ถ้าตอนนี้ให้เรียกสรรพนามตามสีหน้าและท่าทางของเขาก็คงจะต้องเรียกว่า เจ้าหมาถูกทิ้งแหละมั้ง

'เฮ้ยไม่ได้ดินั่นเจ้านายนะ' ทอไหมตีกับซาตานในความคิดของตัวเองสักพักก็ต้องสลัดภาพทิ้ง เพราะเจ้าหมาหงอย เอ้ยเจ้านายของเธอสำคัญกว่า

"เราจะไปไหนกันดีคะ? ตุลย์"

อีกฝ่ายทำท่าอึกๆ อักๆ ดูน่าเอ็นดู ทอไหมเลยย้ำอีกครั้ง

"อยากไปไหนบอกมาได้เลยค่ะ"

"จริงๆ นะครับ? "

"จริงสิคะ"

"ตุลย์อยากไปเที่ยวบาร์ครับ"

ทอไหมยิ้มกว้างพลางคิดในใจว่า

'แค่นี้เอง' เธอไม่ใช่สาวนักเที่ยว แต่ถ้าเพื่องานก็ไม่มีปัญหา

เธอไม่คิดว่าตุลย์จะคิดมิดีมิร้ายกับเธอ แต่ต่อให้ชายหนุ่มคิดจะทำอะไรขึ้นมา เธอก็มั่นใจว่าเธอเอาตัวรอดได้

ถ้าบาร์ที่ว่ามันเป็นบาร์ธรรมดาน่ะนะ…

"เอ๋...วันนี้ตุลย์มากับบอสคนใหม่เหรอคะ? "

ทันทีที่ทั้งคู่ก้าวขาเข้าไปในห้องมืดสีดำแดงหญิงสาวในชุดพยาบาลก็ปรี่เข้ามาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

ใช่แล้ว…นางพยาบาลสุดเซ็กซี่ในบาร์สีดำแดง

ไม่ใช่แค่พยายาลนะ แต่ที่นี่ยังมีทั้ง

คุณหมอ คุณตำรวจ คุณครู และอีกหลายๆ อาชีพที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วหันมาส่งยิ้มพิมพ์ใจให้พวกเธอสองคน เจ้านายหนุ่มของเธอยิ้มตอบเหมือนคุ้นเคยกันดี เธอเองก็พลอยยิ้มไปด้วย

แต่ยิ้มอย่างเดียวนะ ไม่รู้จะตอบอะไร

ก็ใครลองมาเป็นเธอดูสิ อยากรู้นักว่าจะรับมือกับเรื่องตรงหน้ายังไง

ตอนที่ตุลย์ให้คนขับรถกลับไปก่อนแล้วนั่งแทกซี่มากันสองคน ทอไหมคิดว่าชายหนุ่มคงอยากระบายความในใจและไม่อยากให้คนขับรถได้ยิน

ความรู้สึกตอนนั้นคือดีใจและภูมิใจมากที่ชายหนุ่มไว้ใจเธอมากกว่าลูกจ้างคนอื่นๆ แต่ตอนนี้เธอเองก็ชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าควรจะภูมิใจดีไหม

"เชิญทางนี้เลยค่ะ"

พยาบาลสาวเดินนำทั้งคู่ไปที่โต๊ะใกล้เวที ท่าทางดูเอาอกเอาใจเต็มที่

'คงคิดว่าเราก็เป็น…สินะ'

แม้ตุลย์จะยังไม่ได้บอกรายละเอียดกับเธอ แต่แค่เห็นบรรยากาศรอบตัวทอไหมก็พอจะเดาได้

เพราะแค่เดินพ้นประตูเข้ามาเธอก็มองเห็นกรงขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางบาร์ ด้านบนมีโซ่ทั้งเส้นเล็กเส้นใหญ่ห้อยระโยงระยาง ส่วนด้านข้างก็มีราวแขวนอุปกรณ์จำพวกแส้และอะไรอีกหลายอย่างที่เธอไม่รู้จัก

ความรู้สึกปั่นป่วนเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ ทอไหมไม่อาจบอกได้ว่าเป็นความรู้สึกอะไร รู้แค่ว่ามันไม่ได้แย่อย่างที่คิด