3

ทุกครั้งที่โดนกระแทกลงมาหา เธอรู้สึกเหมือนโดนกระทำย่ำยีเยี่ยงสัตว์

หยดเลือดติดไปตามลำกายที่สับสะโพกลงมาหาเธอ ความแข็งชันที่เสียดสีเข้าหารุนแรง ทำให้เธอทนรับความป่าเถื่อนนั้นไม่ไหว

เขาครางเสียงหนักด้วยความกระสัน ก่อนจะเร่งจังหวะรักรุนแรงขึ้นตามลำดับ ปลดปล่อยน้ำกามในร่องของเธอจนหมดสิ้นทุกหยาดหยด

“อ่า... โอ้ว...”

เขาครางยาวที่ได้ปลดปล่อย มีความสุขกับความคับแคบที่บีบรัดเขาทุกทิศทาง ในขณะที่เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ อยากหนีแต่หนีเขาไปไม่พ้น อยากเลิกรักเขาแต่เลิกรักไม่ได้

ปริมารู้สึกเกลียดตัวเองจับใจ!

“ปล่อยปริมไปเถอะค่ะ ในเมื่อพี่พงศ์ก็ไม่ได้รักใคร่ไยดีอะไรปริม”

“จะปล่อยไปได้ยังไงล่ะสาวน้อย เธอยังสดๆ ซิงๆ แบบนี้ มัดเอาไว้ก่อน เดี๋ยวฉันค่อยกลับมาเอา... ใหม่อีกหลายๆ รอบ ให้หายอยาก โทษฐานที่เธอทิ้งฉันไปหลายวัน ทำให้ฉันหิวโซ ไม่มีใครกระแทกมันเท่าเธออีกแล้ว”

พงศ์ศูรย์บีบปลายคางสวยเอาไว้ ก่อนจะแสดงสีหน้าที่ทำให้ปริมาแทบกลั้นใจตาย

“พอแล้ว ปริมกลัวพี่พงศ์แล้วค่ะ ถ้าปริมเคยทำอะไรให้พี่พงศ์ไม่พอใจ ปริมขอโทษ แต่ได้โปรดอย่าทำกับปริมแบบนี้เลยนะคะ”

“ฉันบอกแล้วว่าอย่าหนีฉัน ฉันเป็นเจ้าชีวิตของเธอสาวน้อย”

“ปริมจะไม่หนีพี่พงศ์อีก แต่พี่พงศ์อย่าทำรุนแรงกับปริมนะคะ”

ความรุนแรงของเขาทำให้เธอแทบจะขาดใจตายใต้ร่างหนา ยามเขากระแทกหนักหน่วงรุนแรง

“ครั้งก่อนเธอก็เคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งฉันไป จำไม่ได้หรือไง การปล่อยเธอไปมันง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ แต่การขังเธอเอาไว้ที่นี่มันสนุกยิ่งกว่าอะไร”

เขายิ้มเหี้ยม หัวเราะอย่างดุดัน ก่อนจะเปิดประตูและกระแทกปิดปังใหญ่ ทิ้งให้คนบนเตียงนอนร้องไห้น้ำตาปริ่มไหล

ปริมาสะดุ้งสุดตัวเมื่อประตูกระแทกปิดลง เธอพยายามดึงมือออกจากเชือกที่เขามัดเอาไว้ แต่ยิ่งดึงทึ้งยิ่งเจ็บแสบไปหมด ข้อมือเป็นรอยแดงจากแรงเสียดสี

ปริมากวาดสายตามองรอบกาย มันไม่มีอะไรที่จะสามารถช่วยให้เธอเอาตัวรอดไปจากสถานการณ์ในขณะนี้ได้เลย

ในสมองครุ่นคิดอะไรมากมายจนหลับไป ตื่นขึ้นมาแล้วลำคอแห้งผาก ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด

ร่องสาวที่โดนกระแทกกระทั้นจากผู้ชายใจร้ายยับเยินเจ็บแปลบจนเธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะไม่สบาย

ร่างกายรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวหลังจากนั้นหลายชั่วโมง

คนใจร้ายที่จับเธอมาขังเอาไว้ เข้ามาในห้องอีกครั้งหลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง

เธอปรือตามองด้วยพิษไข้ ริมฝีปากแห้งแตกพยายามเอื้อนเอ่ยแต่ไม่มีเสียง

พงศ์ศูรย์แก้มัดให้เธอ กระชากทีเดียวร่างน้อยร่วงลงไปกองแทบเท้าบนพื้นหน้าเตียง

“สำออย! ลุกขึ้นมา ฉันอยากอาบน้ำ อยากให้เมียถูหลังให้สักหน่อย วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน”

เขากระชากอีก เธอล้มตึงลงไป สติดับวูบในทันทีด้วยพิษไข้

พงศ์ศูรย์สบถอย่างหัวเสีย เขาไม่เชื่อมารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนอย่างเธอแน่นอน

มารยาสาไถเหมือนพี่สาวไม่มีผิด!

ร่างสูงของพงศ์ศูนย์เดินเข้าห้องน้ำด้วยสีหน้าโมโห เขาเอาน้ำมาสาดไปที่ตัวเด็กสาว ร่างที่อ่อนแรงสลบไปปรือตาตื่นขึ้นมาหลังจากนั้น

“อย่าเพิ่งรีบตายล่ะ ฉันยังทรมานเธอไม่สมใจเลย”

เพราะเธอหนีเขา ทำให้เขานึกถึงอดีตเมียรัก ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิมทำให้รู้สึกแค้นหนัก

รอบก่อนเขาปล่อยเปมิกาหนีไปได้ แต่รอบนี้ปริมาต้องเป็นเมียของเขาไปจนวันตาย

เขากระแทกจูบปากเธออย่างดุเดือด เลือดไหลซิบรสชาติเค็มปร่า

ปริมาส่ายหน้าไปมาแต่หนีไม่พ้น มือน้อยทุบตีร่างสูงใหญ่แต่เขาไม่ยอมปล่อย

เขาอุ้มเธอเดินตัวปลิวไปยังห้องน้ำกว้างด้านใน

ก่อนจะทิ้งร่างของเธอลงบนพื้นอย่างไม่ปรานีปราศรัย

“โอ๊ย!”

ร่างน้อยเซไปชนกับอ่างล้างหน้า ศีรษะของเธอโขกกับขอบอ่าง เลือดไหลซิบ ปริมายกมือขึ้นแตะหน้าผากตัวเองเบาๆ ด้วยความเจ็บ เธอหวาดกลัวอดีตพี่เขยจับใจ ยามนี้เขาเหมือนซาตานร้ายที่คอยทำลายล้างให้เธอต้องตายอยู่แทบเท้าเขา