2

“พี่พงศ์ พอแล้วค่ะ ปริมเจ็บ”

เธอดันหน้าท้องของเขาออกห่าง เพราะเขากระแทกรุนแรงจนเจ็บแสบไปหมด เธอเป็นลมหมดสติทุกครั้งที่มีเซ็กซ์กับเขา

“แต่ฉันชอบ ผู้หญิงก็มีอยู่อย่างเดียวเท่านั้นล่ะ เป็นทาสกาม เป็นที่รองรับความใคร่ ไว้บำเรอผู้ชาย”

เขากดใบหน้าของเธอเอาไว้กับหมอนก่อนจะกระแทกจนร่างน้อยแทบจมเตียง

ปริมาร้องไห้กระซิกด้วยความเจ็บแปลบ เธอส่ายหน้าไปมา กัดปากจนห่อเลือด ภาวนาให้เขาทำกิจให้เสร็จไปโดยเร็ว

“อ่า... ถ่างขาอีกสิปริมา”

พงศ์ศูรย์ครางเสียงหลงเมื่อกล้ามเนื้อสาวตอดรัดเขาแน่นถนัดถนี่ เขารู้ว่าได้ความสาวของเธอเป็นคนแรก จึงหวงเอามากๆ ไม่อยากให้ประวัติศาตร์ซ้ำรอย พอเรียนจบม. 6 เขาก็ไม่ให้เธอเรียนต่อ แต่กลับมาอยู่บ้าน เพราะกลัวไปเรียนมหาวิทยาลัยแล้วโดนผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันจีบเอา

เขาเลี้ยงเธอมา เธอก็ต้องเป็นของเขา ทั้งตัวและหัวใจ

เขาเป็นเจ้าชีวิตของเธอด้วย...

เธอไม่มีวันหนีเขาพ้น...

เธอต้องทำตามคำสั่งของเขาทุกอย่าง!!!

พงศ์ศูรย์ทอดสายตามองร่างน้อยที่ถูกจับมัดเอาไว้บนเตียง

เธอหนีเขาไป!

กล้าดียังไงมาหนีคนอย่างเขา เขาไม่มีวันปล่อยเธอไปเสวยสุขกับชู้เหมือนพี่สาวเธอแน่นอน

พงศ์ศูรย์จัดการมัดมือเธอเอาไว้ เขาจะทำให้เธอเจ็บปวดอย่างที่สุด ไม่ยอมให้พลาดพลั้งเหมือนตอนเปมิกาอีกแล้ว มีคนมาห้ามมาเตือนเขาเรื่องเปมิกา แต่เขาก็ไม่เคยเชื่อว่าเธอมีชู้ โง่เง่าจนโดนสวมเขาอยู่นาน

เขาตาสว่างก็ตอนที่ลืมของบางอย่างไว้ที่บ้านตอนออกไปทำงาน ต้องกลับมาเอา เขาจึงเห็นคาตาว่าหล่อนขึ้นกระแทกทาบทับอยู่บนร่างชู้คาเตียง

เตียงที่เขากับเธอเคยนอนเสพสุขด้วยกันทุกคืน

พงศ์ศูรย์จัดการถอดเสื้อผ้าของเจ้าหล่อนออกจากกาย สิ่งที่เขาจะทำต่อไปนี้คือความสะใจ ใบหน้าคมเข้มเหี้ยมเกรียมแสแยะยิ้มมองคนที่นอนหลับสนิทไม่ได้สติ

การแก้แค้นคือสิ่งหอมหวานสำหรับคนอย่างเขา ความตายมันเป็นการปรานีสำหรับหล่อน

เขาจะทำให้หล่อนเจ็บเจียนตาย ตอบแทนพี่สาวสารเลวของเธอ

ถ้าเปมิการู้ว่าน้องสาวที่หล่อนทิ้งเอาไว้ต้องทุกข์ทรมานขนาดไหน เขาอยากดูน้ำหน้านังนั่นนัก

ปริมาค่อยๆ ปรือตาตื่น อาการมึนศีรษะไม่เท่าร่างกายท่อนล่างของเธอกำลังถูกล่วงล้ำอย่างรุนแรง

ความเจ็บปวดแสบร้อนเพราะถูกเสียดสีอยู่ตลอดเวลา ทำให้เธอร้องครางประท้วง ดิ้นรนแต่มือโดนมัดเอาไว้

พงศ์ศูรย์ในเวลานี้ หน้าตาดุดัน เขากำลังควบขี่เธออยู่ กระแทกกายอย่างไม่ปรานี ทำให้ปริมากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เขาตะปบมือปิดปากของเธอเอาไว้ ปริมาส่ายหน้าไปมาอย่างหวาดกลัวยามเห็นสีหน้าสะใจของเขา

เธอหนีเขาไปจริงๆ เพราะทนความทารุณของเขาไม่ไหว แม้จะรักเขาเพียงใดก็ตาม แต่เขามีแต่ความแค้นให้เธอเพียงเท่านั้น เธอแค่คิดอยากหนีไปตั้งหลัก ไม่ใช่จะหนีเขาไปตลอด

ในยามนี้แม้เธอจะทำดีกับเขาเช่นไร แต่เขาไม่เคยรักเธอเลยแม้แต่น้อย

“คิดจะหนีจากฉันไปเหรอนังแพศยา ไม่มีทางเสียหรอก เธอต้องเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ สันดานเธอนี่มันเหมือนพี่สาวไม่มีผิด”

“พี่พงศ์อย่าทำปริมเลยค่ะ”

“มีความสุขไหมล่ะเมียจ๋า เสียวร่องไหม ร่องแน่นแบบนี้ทำให้ฉันเสียวไปทั้งลำ กระแทกยังไงก็ไม่มีวันเบื่อ”

เขาพูดยียวนกวนประสาท มองเธอด้วยสายตาลุกวาบ

“พะ... พี่พงศ์ ปริมเจ็บ อ่า... อ่ะ!”

เธอเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดทั้งร่องรัก

“เจ็บหรือเสียวกันแน่ เธอครางแบบนั้นเสียวมากกว่านะ”

เขาโยกกายหมุนวนจุ่มจ้วงในร่องฉ่ำเยิ้มไม่ยอมล่าถอย

“พอแล้ว อย่าค่ะพี่พงศ์ โอ๊ย!”

“ยังก่อน ฉันจะต้องพาเธอไปลงนรกด้วยกันเสียก่อน ริจะหนีฉัน นัดชู้ตัวไหนเอาไว้ล่ะ ถึงจะหนีไปด้วยกัน อย่าคิดว่าไม่รู้นะ”

“ปริมเปล่านะคะ”

ที่เธอหนีเพราะทนความป่าเถื่อนของเขาไม่ไหว

เขาหัวเราะอย่างชั่วร้าย เธอดิ้นแต่มือบางถูกมัดกับเชือกเอาไว้ที่หัวเตียง

“นึกว่าฉันโง่เป็นควายอย่างนั้นเหรอ เสียใจนะ ฉันไม่โง่รอบสองแน่นอน”

เธอดิ้นแต่ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บ ส่วนล่างเสียดสีรุนแรง มันยิ่งทำให้เธอปวดแสบมากยิ่งขึ้นไปอีก

ความทารุณของเขาคือการกระแทกท่อนเนื้อใหญ่โตเข้ามาในร่องสวาท เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด แต่เขาหาได้ใส่ใจไม่

มีเพียงความสะใจเท่านั้นที่เขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน

ไม่มีความปรานี ไม่มีความใจอ่อน ไม่มีความเมตตาสงสารแม้แต่เศษเสี้ยวของจิตใจ