4.1 ชายอัปลักษณ์

กาลเวลาผันผ่าน เด็กน้อยเริ่มเติบใหญ่เป็นเด็กชายวัยแรกรุ่น ใบหน้าครึ่งหนึ่งนั้นงดงามราวรูปสลัก เปล่งประกายและเจิดจ้าท่ามกลางแสงอาทิตย์ในยามเช้า ผิวกายขาวราวหยกเนื้อละเอียด โครงหน้าเรียกได้ว่าสวรรค์ช่างสรรค์สร้างได้อย่างละเมียดละไม ไร้ที่ติ

ทว่าใบหน้าอีกครึ่งที่อยู่ภายใต้เรือนผมสีน้ำตาลเข้มนั้น กลับคล้ายจะเป็นคำสาปจากขุมนรกก็ไม่ปาน ร่องรอยบาดแผลราวถูกไฟคลอกสร้างความหวาดกลัวกับผู้ที่ได้พบเห็น กระทั่งดวงตาที่โค้งมนคล้ายเมล็ดซิ่งยังมืดบอดสนิท ช่างน่าเวทนาในตัวเด็กชายนัก

“อานฉวน!! ไปยืนทำอะไรตรงไหน หลงลืมหน้าที่ของตนแล้วหรืออย่างไร!!”

เสียงตวาดดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำเด็กชายสะดุ้งโหยงด้วยตกใจ เขารีบก้มศีรษะอย่างนอบน้อม ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปภายในเรือนเก็บฝืน

แม้จะอายุย่างเข้าสิบห้าแล้ว แต่หลานอานฉวนก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกนอกจวนตระกูลหลาน ด้วยเพราะอับอายที่มีบุตรชายหน้าตาอัปลักษณ์ทั้งดวงตาข้างหนึ่งยังมืดบอด หัวหน้าหมู่บ้านหรือก็คือหลานปู้จงจึงสั่งให้เขาอยู่แต่ภายในเรือนด้านหลัง อย่าได้คิดออกไปสร้างความอับอายแก่ตระกูลของตนอย่างเด็ดขาด

“เจ้านี่มันไม่ได้เรื่อง! เกิดมาไม่สมบูรณ์แล้วยังปัญญาอ่อนอีก!!” หลานปู้จงตะโกนชี้หน้าด่าบุตรชายทันทีที่เขาเดินถือถาดอาหารเข้ามา

“เป็นเช่นนั้นท่านพี่ ขี้เกียจสันหลังยาว ทั้งยังโง่เขลาปัญญา ข้าเห็นแล้วแสนปวดใจยิ่งนัก” สตรีข้างกายหลานปู้จงกล่าวเห็นพ้อง นางก้มมองถ้วยข้าวต้มที่ถูกยกมาวางตรงหน้า ก่อนจะแผดเสียงกรีดออกมา

“น้องหญิงเป็นอันใด ไยร้องเสียงดังเช่นนี้”

“ท่านพี่! ไหนท่านสัญญากับข้าว่าจะหาอาหารดีๆ มาให้ แล้วนี่อะไร! ข้าวต้มอีกแล้วหรือ ข้าเบื่อเต็มทน ข้าจะกินอย่างอื่น!!”

หลานปู้จงเกาศีรษะอย่างอับจนหนทาง ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากหาของดีๆ มาปรนเปรอเมียรัก แต่ตระกูลหลานนั้นนับวันจะยิ่งตกต่ำ เงินทองขัดสน บ่าวไพร่ที่มีพากันหนีหายเพราะขืนอยู่ต่อก็พาลแต่จะพากันอดตายเสียเปล่าๆ

ส่วนหนึ่งก็มาจากกิจการค้าขายที่ไม่ได้สร้างกำไรมากเท่าเมื่อก่อน พืชผลในไร่นานั้นยังไม่ทันจะได้เก็บเกี่ยวก็พากันแห้งตายเสียหมด

แต่สาเหตุหลักน่าจะไม่แคล้ว ภรรยาคนใหม่ของหลานปู้จง

หลังจากเนรเทศภรรยาคนแรกไปอยู่ที่เรือนหลังเล็กพร้อมบุตรชายที่แสนน่าชัง หลานปู้จงก็รับสตรีแปลกหน้าที่ร่อนเร่มาจากที่ใดไม่รู้เข้ามาเป็นภรรยาอีกคน

ยีจางหลัน ไม่นับว่าเป็นสตรีที่งดงามเท่ามารดาของหลานอานฉวน ทว่าการหว่านเสน่ห์และลีลาบนเตียงของนางนับได้ว่าเหนือชั้นกว่ามาก เพียงข้ามคืนสตรีผู้ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าก็ถูกยกให้เป็นฮูหยินใหญ่ของจวน เงินทองมากมาย เครื่องประดับอาภรณ์ถูกจัดหามาตามใจนางปรารถนา

การใช้จ่ายที่ขาดความยั้งคิด อีกทั้งบิดาที่เอาแต่หลงยีจางหลันจนไม่เป็นการทำงานทำการ วันๆ เอาแต่ขลุกอยู่กับสตรี หากตะวันไม่ขึ้นตรงหัว มีหรือที่เขาจะยอมจากห้อง

คิดมาถึงตรงนี้หลานอานฉวนก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเอือมระอาในตัวบิดาของตนยิ่ง

“ทั้งหมดก็เพราะเจ้า!! ไอ้ลูกอกตัญญู ลูกมารลูกปีศาจมาเกิด ชักนำแต่หายนะเข้ามาสู่ตระกูลข้าไม่หยุดหย่อน” กล่าวจบ หลานปู้จงก็หันไปคว้าแจกันที่อยู่ด้านข้าง พลางยกขึ้นเหนือศีรษะตั้งท่าจะเขวี้ยงใส่หลานอานฉวน

หลานอานฉวนไม่ได้ตื่นตกใจหรือถอยหนีแต่อย่างใด เขาเพียงเงยขึ้นและจ้องบิดาของตนด้วยทีท่าสงบนิ่ง ราวกับเรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยจนเจ้าตัวชาชินเสียแล้ว

“ท่านพี่ ดูสิเจ้าคะ บุตรชายท่านหาได้เกรงกลัว กลับจ้องท่านตาเขม็งเช่นนี้ ช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก”

ได้ยินยีจางหลันกล่าวยุ บุรุษก็ยิ่งเดือดดาลมากขึ้นหลายเท่าตัว ขณะส่งเสียงคำรามในลำคอและเตรียมจะทุบศีรษะบุตรชาย แต่จู่ๆ ร่างของสตรีตัวเล็กแสนบอบบางพลันวิ่งเข้ามาร้องห้ามไว้

“ท่านพ่อใจเย็นก่อนเถิด ไยถึงต้องลงไม้ลงมือเช่นนี้ด้วย หากท่านพี่เลือดตกยางออกหรือเกิดแผลสาหัสจนถึงแก่ชีวิตจะทำเช่นไร”

“มู่หลันอย่ามาห้ามพ่อ วันนี้เป็นตายอย่างไร พ่อก็จะเอาเลือดหัวไอ้ลูกทรพีนี้ออกให้จนได้”

“ท่านพ่อ ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร ทุกวันนี้คนที่ดูแลจัดการงานทุกอย่างภายในจวนมิใช่ท่านพี่หรอกหรือ งานหนักงานเบาท่านพี่ไม่เคยปริปากบ่น ล้วนทำเพื่อท่านทั้งสองอย่างเต็มใจ หากนี่ไม่เรียกกตัญญูจะให้เรียกว่าอย่างไรได้”

ได้ยินบุตรสาวกล่าวอบรม หลานปู้จงจึงคล้ายจะคลายโทสะลงเล็กน้อย

ทว่ายีจางหลันกลับไม่ยอมง่ายๆ นางรีบตวาดหลานมู่หลันกลับทันที “เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างท่านพ่อกับพี่ชายเจ้า ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะต้องมาสอด!!”

“งั้นท่านแม่ก็สอดเช่นเดียวกันกับข้าสิเจ้าค่ะ”

“มู่หลัน!!!”

ยีจางหลันเงื้อมือขึ้นหมายจะตบบุตรสาว ทว่ากลับถูกหลานอานฉวนคว้ามือไว้ได้ทัน “ท่านน้า หากอยากตบตีก็มาลงที่ข้า อย่าทำร้ายหลันเอ๋อร์”

ยีจางหลันรีบสะบัดมือของตนออกโดยเร็ว พลางทำหน้าตารังเกียจราวกับลูกเลี้ยงของตนเป็นสิ่งสกปรก น่าชิงชังยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนที่นางเกลียดเสียอีก

“พวกเจ้าสองพี่น้อง รีบไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้!!”