บทที่ 2 ออกตามหา (5)

ภาษาที่เธอไม่เข้าใจ พวกเขาคุยโทรศัพท์ลิ้นรัวพันกัน หน้าตาขึงขัง และเหมือนว่าทุกคนกำลังเครียดจัดกับสิ่งที่เกิดขึ้น

พอเห็นหน้าของเขา ความอึดอัดจึงตกมาที่สลิลโรสอีกครั้ง

คำถามก็คือ เธอกำลังเผชิญหน้าอยู่กับคนกลุ่มไหนล่ะเนี่ย?!

“เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณจะพาฉันไปไหน?” พอเขาวางโทรศัพท์แล้วเธอจึงตั้งคำถามให้กับชายหนุ่มแปลกหน้าเป็นภาษาอังกฤษ

ดวงตาสีเขียวมรกตที่ประดับด้วยแพขนตาหนาชนิดที่ผู้หญิงยังต้องอายได้ปรายมาหยุดที่เธอ ใบหน้าหล่อเหลาของเขายังติดดุ และดูไม่ค่อยเป็นมิตรเหมือนเดิม “ไม่ต้องกังวล ยังไงผมต้องผลักดันให้โสเภณีอย่างคุณกลับประเทศของคุณอย่างปลอดภัย”

“อะไรนะ?!” สลิลโรสแก้มกระตุก

โชคดีที่เธอใช้ภาษาอังกฤษได้เป็นอย่างดี เธอจึงเข้าใจในทุกคำพูดของเขา และสิ่งที่สลิลโรสรู้ก็คือ เขากำลังดูถูกเธออยู่!!

“ฟังให้ดีนะคุณสุภาพบุรุษ ฉันไม่ใช่โสเภณีอย่างที่คุณเข้าใจ ฉันคือนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวบ้านเมืองของคุณ และฉันก็โชคร้ายที่มาเจอระเบิดที่สนามบินเข้า!”

คราวนี้ชายหนุ่มจ้องมองเออยู่นาน นานจนเธอหายใจสะดุด จะบอกว่าเขามองเธออย่างเสียมารยาทก็ไม่ผิด และที่ทำให้สลิลโรสรู้สึกหงุดหงิดหัวเสียมากกว่าเดิมก็คือ มุมปากหยักได้รูปของเขาที่ยกขึ้นเหมือนรอยยิ้ม แต่มันคือการเหยียดยิ้ม!!!

“ผมแยกแยะได้น่า โสเภณีที่เราจับตัวได้ส่วนใหญ่ก็ปากแข็งปฏิเสธทั้งนั้น”

สลิลโรสกลอกลูกตาทันที แค่เจอเรื่องร้าย ๆ ก็เครียดจนสมองบวมจนสมองแทบปริอยู่แล้ว นี่เธอยังต้องมาถูกเข้าใจผิดว่าเป็นอีตัวที่เข้ามาลอบค้าประเวณีในประเทศนี้อีก

ชีวิตช่างบัดซบเหลือเกิน!!!

“ฟังให้ดีนะ ฉันไม่ใช่โสเภณีอย่างที่คุณเข้าใจ ฉันคือนักท่องเที่ยวเคราะห์ร้าย คุณเข้าใจมั้ย!”

สลิลโรสโกรธจนตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับกวาดสายตามองเธออย่างละเอียดถี่ถ้วน ซึ่งวิธีการมองของเขา ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“คุณไม่ใช่นักท่องเที่ยว”

หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนกัดฟันถามออกไป “อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้น?”

“นักท่องเที่ยวที่มาประเทศของผมส่วนใหญ่จะแต่งตัวเรียบร้อย พวกเขาให้เกียรติสถานที่ ซึ่งก่อนเดินทางมาที่นี่พวกเขาเหล่านั้นจะศึกษาประเพณีและวัฒนธรรมของคาเธียร์อย่างละเอียด ยกเว้นก็แต่... “ ชายหนุ่มหยุดพูดดื้อ ๆ แต่เขาใช้วิธีการมอง ด้วยสายตาดูถูกแทน

“ยกเว้นอะไร?!”

“มากอบโกยทอง โดยใช้เนื้อหนังมังสาเป็นการแลกเปลี่ยน”

สลิลโรสถึงกับหน้าชา ขณะเดียวกันใบหน้าของเธอก็เห่อร้อนขึ้นมาด้วยความโกรธ!

นี่เขาตำหนิว่าเธอแต่งตัวไม่เรียบร้อยงั้นสิ ซ้ำเขายังเอาเธอไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงค้าประเวณีอีก!

พระเจ้า อยากจะเอาหัวโขกรถลาตาย!

เธอก็แค่สวมเสื้อกล้าม คลุมทับด้วยเสื้อแขนยาว สวมกางเกงยีนส์ขาสั้นตามสมัยนิยม สวมรองเท้าผ้าใบ และปิดท้ายที่สะพายเป้บนหลัง สำหรับเธอ การแต่งกายในลักษณะนี้คือการบ่งบอกว่าเธอเป็นนักท่องเที่ยวหนึ่งล้านเปอร์เซ็นต์ แต่เขากลับตาถั่ว ไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพยายามแสดงออกสักนิด

“การแต่งตัวก็แค่รูปลักษณ์ภายนอก คุณตัดสินผู้หญิงสักคนว่าเขาทำอาชีพอะไร ด้วยเรื่องการแต่งตัวงั้นเหรอ?!”

“ใช่!!”

หญิงสาวหน้าตึง เธอเม้มปากเป็นเส้นตรง อีกทั้งปิดเปลือกตาลงเพื่อข่มอารมณ์โกรธแล้วลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“ฟังให้ดีนะ ฉันไม่ใช่โสเภณี ฉันเป็นแค่นักท่องเที่ยว จอดรถซะ!!!” สลิลโรสตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีเขียวมรกตด้วยความโกรธ

“ไม่มีความจำเป็นที่ผมต้องเชื่อฟังคำสั่งของคุณ สิ่งที่ผมต้องทำ คือผลักดันโสเภณีที่ลักลอบเข้ามาค้าประเวณีออกนอกประเทศเท่านั้น”

“โอ๊ย คุณจะอะไรนักหนากับโสเภณี ถามจริงเถอะ ตั้งแต่โตมาจนป่านนี้ คุณไม่เคยเที่ยวซ่องเพื่ออึ๊บอีตัวบ้างเลยหรือไง?!!”

หลุดปากออกมาเท่านั้นสลิลโรสจึงได้ยินเสียงคำรามของเขา เธอรู้ว่าเธอทำให้เขาโกรธแล้วล่ะ แต่เธอก็ถอนฉุนออกมาอีกครั้ง “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น ฉันจี้ใจดำหรือไง?!”

“คุณควรรู้ว่ากำลังพูดอยู่กับใคร”