บทที่ 2 ออกตามหา (1)

พอไม่รู้จะรับมือกับสถานการณ์ทำเช่นไร สลิลโรสจึงนำปัญหาใหญ่ที่เกิดขึ้นกับครอบครัวไปบอกเล่าให้เพื่อนสนิทในกลุ่มเพื่อขอคำปรึกษาทันที...

“ฟังแล้วน่าคิด ฉันว่าอาจเป็นฝีมือของท่านรัฐมนตรีก็ได้” แมมมอธกะเทยหน้าใสที่หล่อเฉียบ ดูดีทุกองศาจีบปากจีบคอออกความเห็น

แต่เจ้าของปัญหาที่เครียดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ถึงกับทำหน้ายุ่ง “ชีคคืออะไร? ฉันไม่รู้จัก กินได้หรือเปล่า?”

“จะบ้าหรือไงยัยโรส นั่นมันชีสเนยแข็ง แต่ที่พูดฉันหมายถึงท่านรัฐมนตรีผู้ปกครองต่างหาก”

“แล้วมันคืออะไรล่ะ?” สลิลโรสเท้าสะเอวทำหน้ายุ่ง

“ไม่เคยได้ยินหรือไง ก็ประมาณเจ้าชายนั่นแหละ เขาอาจตกหลุมรักพี่สาวของเธอ ก็เลยอุ้มตัวไปเป็นชายาก็ได้” หนุงหนิง สาวร่างอ้วนหน้าหวานซึ่งเป็นสาวช่างฝันร่วมแสดงความเห็นอีกคน แต่คนฟังถึงกับกรอกลูกตาไปมา

“บ้ากันไปใหญ่แล้ว พวกแกอ่านนิยายมากไปหรือเปล่า นี่มันเหตุลักขโมยตัวจากกองประกวดนะเว้ย”

“อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ คนที่ทำแบบนี้ได้มีแต่ผู้มีอิทธิพลเท่านั้น เธอไม่เคยได้ยินพวกเรื่องเล่า หรือพวกนิทานของพวกแขกบ้างเหรอ ที่พวกผู้ชายมีฮาเร็มเอาไว้เก็บสะสมสาวงามไว้คอยปรนนิบัติรับใช้ ยิ่งสุลต่านพระองค์ไหน มีอำนาจมาก ๆ นะ ในฮาเร็มมีผู้หญิงเป็นร้อย ๆ เลยล่ะ” ขณะเล่าแมมมอธได้กรีดนิ้วและหมุนตัวไปมาในลักษณะการเต้นระบำด้วยลีลาอ่อนช้อยไปด้วย

สลิลโรสทำหน้าหนักใจยิ่งกว่าเดิม “เคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่ฉันไม่คิดว่ายุคนี้สมัยนี้จะมีพวกบ้า ๆ โรคจิตชอบสะสมผู้หญิงเหลืออยู่”

“กี่ยุคกี่สมัยผู้ชายรวย ๆ ก็เห็นผู้หญิงสวย ๆ เป็นของสะสมทั้งนั้นแหละ ดูว่าเรื่องแบบนี้จะกลายเป็นค่านิยมของพวกเศรษฐีที่ไม่รู้จะเอาเงินไปใช้อะไรนะ” หนุงหนิงออกความเห็นบ้าง

ส่วนสลิลโรสทำหน้าหนักใจ นี่ถ้าพ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอคงได้รับคำปรึกษาที่ดีกว่านี้ แต่สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้ก็คือ แบกความลับที่หนักอึ้งเอาไว้กับตัวเองเท่านั้น

เธอโกหกคำโต สร้างเรื่องเท็จบอกแม่ไปว่าทางกองประกวดติดต่อสื่อสารกันผิดพลาด พี่สาวของเธอจึงเปลี่ยนแผนเดินทางกลับมาเมืองไทย เพราะทางกองประกวดต้องการเก็บภาพสวย ๆ จึงดึงตัวพี่สาวของเธอขึ้นปกนิตยาสารของประเทศคาเธียร์ ดังนั้นพี่สาวของเธอจึงต้องอยู่ที่ประเทศคาเธียร์อีกหนึ่งสัปดาห์พร้อมกับสาวงามจากประเทศอื่น ๆ

ส่วนเจ้าหน้าที่กองประกวดที่โทรมา เป็นอีกหนึ่งทีมงานซึ่งมีหน้าที่ดูแลพวกรองนางงามเท่านั้น

สลิลโรสรู้สึกละอายใจกับเรื่องโกหกที่สร้างขึ้นมาไม่น้อย แต่ที่ทำลงไปเป็นเพราะเธอห่วงใยสุขภาพของแม่นั่นเอง แม่ของเธอเป็นโรคซึมเศร้าและคิดมากตั้งแต่พ่อจากไป ขืนให้แม่รู้ว่าพี่สาวของเธอถูกจับตัวไปและยังไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีประการใด คงไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพของแม่แน่นอน

และที่สำคัญกว่านั้น เรื่องคงวุ่นวายมากกว่านี้แน่ หากแม่ทรุดไปอีกคน

“จริงของยัยหนิงพูดนะ เธอก็ดูเอาสิ พวกเศรษฐียังสะสมอีหนูไว้ดูเล่นได้เลย กี่ศตวรรษผ่านพ้นไป ผู้หญิงที่อ้อนแอ้นงดงามอย่างพวกเรา ได้กลายเป็นของสะสมชั้นเลิศของพวกผู้ชาย” แมมมอธออกความคิดเห็นอีกคน อีกทั้งยังทำท่าสะดีดสะดิ้ง

“ก็จริงของเธอ เฮ้อ ฉันชักอยากจะสะสมผู้ชายไว้ในฮาเร็มบ้างแล้วสิ”

หนุงหนิงที่ดูดน้ำอยู่แทบสำลักน้ำกับความคิดสุดห่ามของสลิลโรส “โหยยัยโรส! นี่แกเครียดจัดจนเพี้ยนไปแล้วหรือไง?”

สลิลโรสยักคิ้วให้อีกทั้งยิ้มมุมปาก ซึ่งรอยยิ้มแบบนี้ เป็นรอยยิ้มที่เพื่อน ๆ ในกลุ่มต่างลงความเห็นว่า เป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่แฝงไปด้วยเสน่ห์อันร้ายกาจ

“งานอดิเรกขำ ๆ น่า”

“ฉันขอค้านย่ะ ใจคอเธอจะงาบผู้ชายไว้คนเดียวเลยหรือไงยะ” แมมมอธค้อนคมใส่เจ้าของความคิด “แค่นี้ฉันยังหาผู้ชายเป็นของตัวเองไม่ได้สักคน ทั้ง ๆ ที่ฉันงดงามไปทั้งเรือนร่าง เฮ้อ คิดแล้วก็น่าน้อยใจเนอะ สาว ๆ สวย ๆ อย่างฉันกลับแห้งเหี่ยวเป็นต้นไม้กลางทะเลทราย ไม่มีผู้ชายตกถึงท้องสักคน”