บทที่ 1 หายตัว (4)

ทางประเทศคาเธียร์ได้รับเรื่องแจ้งความนี้ไว้เรียบร้อยแล้ว ทว่าทางผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ได้ขอให้ทางกองประกวดเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ และทางนั้นจะจัดการเรื่องตามหาคนหายให้ นอกจากนี้เจ้าหน้าที่ของคาเธียร์ได้ส่งตัวทีมงานของกองประกวดกลับเมืองไทยอย่างเร่งด่วน อีกทั้งกำชับให้เรื่องนี้เป็นความลับสุดยอด

พอรู้เรื่องนี้จากกองประกวดเท่านั้น สลิลโรสถึงกับมือไม้อ่อน...

เธอรู้จักประเทศคาเธียร์จากสื่อโฆษณา ประเทศนี้เป็นประเทศที่เปิดรับนักท่องเที่ยวจากทั่วโลก ถึงเมื่อหลายสิบปีก่อนประเทศนี้จะถูกจัดให้เป็นประเทศที่กำลังพัฒนา เธอรู้ข้อมูลจากอินเตอร์เน็ต ว่าในระยะ 20 กว่าปีเท่านั้น ประเทศนี้ได้พัฒนาตัวเองชนิดก้าวกระโดด

ถึงพื้นที่ของประเทศนี้กว่า 70% จะเป็นพื้นที่ทะเลทรายแทบใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้ แต่ด้วยผู้นำประเทศที่มีศักยภาพ มีความมุ่งมั่นที่จะพัฒนาประเทศให้เจริญก้าวหน้า ผู้นำประเทศจึงนำทรัพยากรธรรมชาติที่ประเทศของตนเองมีมาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด แต่เรื่องเดียวที่ติดอยู่ในใจของเธอก็คือ ประเทศนี้ห้ามไม่ให้คนในชาติแต่งงานข้ามสัญชาติ ซึ่งเป็นเรื่องน่าเสียดายนักที่ประเทศนี้ออกกฎหมายเหมือนกีดกันความรักของหนุ่มสาว

นอกจากคาเธียร์จะเปิดประเทศให้นักธุรกิจจากทั่วทุกมุมโลกสามารถลงทุนในประเทศของตนเองแล้ว ผู้นำประเทศยังสนับสนุนให้ประเทศของตนก้าวสู่ประเทศแห่งการท่องเที่ยวของโลกอีกด้วย

ซึ่งเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมา ทั้งนักท่องเที่ยว นักธุรกิจที่แสวงหาความร่ำรวยจึงได้หอบเม็ดเงินมาลงทุนในประเทศนี้มากมาย แม้แต่พ่อของเธอเองซึ่งเป็นชาวอเมริกาก็ทำสิ่งนี้เช่นกัน

แน่นอนว่าสลิลโรสแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำว่าเรื่องร้าย ๆ แบบนี้จะเกิดขึ้นกับพี่สาวของเธอ!!!

สิ่งเดียวที่เธอพอสรุปได้ในตอนนี้ก็คือ ความสวยมักเป็นอันตรายกับผู้หญิงเสมอ

“ทางกองประกวดไม่ได้นิ่งนอนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ถ้าเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไปในวงกว้าง คิดว่าหลายฝ่ายอาจต้องได้รับผลกระทบ ทางเราเลยอยากให้คุณน้อง และครอบครัวช่วยปิดข่าวเรื่องนี้ไว้ก่อน”

ได้ยินเช่นนั้นสลิลโรสถึงกับหน้าตึงเครียด “คนหายไปทั้งคน ครอบครัวของฉันได้รับความเสียหาย คุณจะให้ทางเราอยู่เฉย ๆ งั้นเหรอ?!”

“ไม่ใช่ค่ะ แต่ทางเราหมายถึงทางครอบครัวของน้องเจนอย่าเพิ่งใจร้อน ขอเวลาให้ทางเราสักหนึ่งสัปดาห์ในการตามหาตัวน้องเจนก่อนนะคะ แล้วหลังจากนั้นค่อยปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจและสื่อมวลชน ทางเราอยากให้ครอบครัวของน้องเจนใจเย็นก่อน รอทางสถานทูตไทย – คาเธียร์ติดต่อกลับมา ค่อยว่ากันอีกที”

สลิลโรสถึงกับเอามือนวดขมับที่เต้นตุบ ๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไร?!!!

คนหายทั้งคน ครอบครัวของเธอเป็นผู้เสียหาย แต่ทางกองประกวดกลับขอร้องให้ครอบครัวของเธอใจเย็น ทั้ง ๆ ที่ครอบครัวของเธอควรแจ้งความเพื่อร้องขอความเป็นธรรมจากสังคม!

“ฉันไม่เข้าใจว่าพวกคุณทำแบบนั้นทำไม ในเมื่อเรื่องนี้ฝ่ายเราเป็นผู้เสียหาย” หญิงสาวโต้ตอบกลับไปอย่างฉุนเฉียว

“จริง ๆ ทางเราก็ไม่นิ่งนอนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะคะ แต่... เอ่อ แต่ทางกองประกวดถูกทางคาเธียร์ข่มขู่น่ะค่ะ”

อีกครั้งที่สลิลโรสต้องอึ้งไป หญิงสาวกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอเต็มที “ขู่อะไร?”

“เราไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ทางนู้นบอกว่าจะส่งคนมาเก็บคนที่ปากสว่างพูดเรื่องนี้ ทางเรากลัวว่าน้องเจนและครอบครัวจะได้รับอันตราย ทางเราจึงไม่อยากให้ข่าวนี้หลุดออกไปในมุมกว้าง”

สลิลโรสถอนหายใจใส่โทรศัพท์ “คนที่โทรมาข่มขู่พวกคุณ ฆ่าคนทั้งประเทศไม่ได้หรอก”

“ก็จริง แต่ทางเราไม่กล้าเสี่ยงกับภัยมืดที่มองไม่เห็น”

สลิลโรสถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาอีกเฮือกใหญ่ อยากจะบ้าตาย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!

“คุณก็เลยคิดจะปิดปังเรื่องนี้ไว้เป็นความลับงั้นเหรอ?”

“ทางเราไม่มีทางเลือกจริง ๆ”

เป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นสักนิด!

คนหายทั้งคน สมควรแจ้งความและรีบเร่งช่วยกันออกตามหา แต่ทางกองประกวดกลับขอให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ สลิลโรสสูดลมหายใจเข้าปอดลึกอีกครั้ง

“คุณคิดว่าจะปิดหูปิดตาคนทั้งประเทศได้นานเท่าไหร่ คนหายนะคุณ ถูกอุ้มไปดื้อ ๆ แบบนั้น คุณยังจะช่วยผู้ร้ายปิดบังความผิดเหรอ?”

“ทางเราไม่มีทางเลือกค่ะ”

หญิงสาวกรอกลูกตาไปมา “เอาเถอะ ทางกองประกวดจะเป็นเต่าซุกหัวอยู่ในกระดองก็ไม่ว่า แต่ทางครอบครัวของดิฉันคงอยู่เฉยไม่ได้แน่!” บอกแค่นั้นสลิลโรสจึงตัดสายทิ้งทันที

หญิงสาวถอนหายใจออกมาอีกหนึ่งเฮือกใหญ่ พลางเอามือตะกุยเส้นผมที่ตัดสั้นในทรงลองทรงเหมือนเด็กผู้ชาย แต่กลับเสริมบุคลิกให้เธอดูเป็นสาวเปรี้ยวและมั่นใจตัวเองในทุกองศา เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นเรื่องใหญ่ คนที่ลงมือทำเรื่องนี้ต้องมีอิทธิพลอยู่พอสมควร และที่สำคัญ พอเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เธอชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าประเทศคาเธียร์ที่เจริญและเป็นประเทศแห่งอารยะนั้น จะสวยงามเพียงแค่เปลือกนอกหรือเปล่า...

ความหนักใจตกมาอยู่ที่สลิลโรสทันที เธอจะบอกเรื่องนี้กับแม่อย่างไร?!