8

“ทำไมออกมาเจอได้ง่ายจัง คิดว่าการนัดเจอหมอ ต้องนัดเป็นสัปดาห์อะไรแบบนี้ซะอีก” สภาพหญิงสาวที่มีแววตาอิดโรย แต่ก็ยังฮึดสู้...นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับชายหนุ่มที่อยู่ในชุดเสื้อบาสกางเกงบอล ที่เคยเห็นเมื่อ 7 ปีก่อนเป็นอย่างไร

ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น จนนิชนันท์คิดว่าตัวเองกำลังย้อนเวลามา

“ผอมลงปะเนี่ย...ลดหุ่นเหรอ” นันทพัฒน์ว่าอย่างสบายๆ ยิ้มจนตาปิด ตามประสาหนุ่มตี๋ผมชี้ฟูเจ้าเก่า เจ้าเดิม

“ผอมลงนานแล้ว ก็แหง...ใครมันจะอยากอ้วนไปตลอดชีวิต” ใช่...เมื่อก่อนนิชนันท์เป็นคนเจ้าเนื้อ ตัวอวบ ไม่ถึงกับอ้วน แต่ก็หนักไปทางท้วมอยู่

“กินเยอะๆ เลย ฉันสั่งอาหารที่แกชอบมาทั้งนั้น” คำพูดและแววตาที่สะท้อนความเห็นใจและอยากจะให้กำลังใจชัดนั้น ทำเอาหญิงสาวสะดุด

มันไปรู้อะไรมารึเปล่านะ...

“จำได้ด้วยเหรอ ว่าฉันชอบทานอะไร”

“ทำไมจะจำไม่ได้ สมัยเรียน ฉันส่งข้าวส่งน้ำแกตลอด แกลืมไปแล้วเหรอ” นิชนันท์สะดุดเล็กน้อย

“จริงสิ...ฉันน่าจะลืมไปแล้วจริงๆ ว่ะ” เธอว่าไปแบบนั้น ใครลืมก็บ้าแล้ว

“แล้วมีอะไร ถึงได้อยากเจอ” คนที่คิดว่าจะรวบรวมความกล้า เล่าทุกอย่างให้เพื่อนสนิทที่ตัวเองคิดไม่ซื่อคนนี้ฟัง

เริ่มไม่แน่ใจ...

“เล่ามาได้ทุกเรื่องเลยนะ ฉันตั้งใจมาฟังเป็นพิเศษเลย” เขาพูดต่อ เมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจฉายชัด ของเพื่อนไม่เก่า

“เปล่า ก็คนมันไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วไงเนอะ...ก็อยากจะมาเห็นหน้าเห็นตาบ้าง เพราะบังเอิญผ่านมาแถวนี้น่ะ” หลังจากที่เธอได้คุยกับพิมพ์พา เธอก็ตัดสินใจว่าจะออกมาเจอเขา คนที่อยู่ไกลจากที่พักเธอแบบค่าแท็กซี่เกือบ 500 บาท

แล้วบอกว่าบังเอิญผ่านมา...

เขาคือทางเลือกสุดท้าย ที่เธอไม่อยากจะเลือกเลย แต่ก็ตัดสินใจไปแล้ว ว่ายังไงก็คงจะต้องพึ่งพาเขา

“แน่ใจนะ” ชายหนุ่มจดจ้องมาในแววตาใส ที่เริ่มมีหยาดน้ำรื้นขึ้น ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายเบือนหนีก่อน

“แน่ใจสิ อยากมาเจอแกเฉยๆ” ว่าด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะสั่น ความอ่อนแอนี่มัน...ช่างควบคุมยากเย็นเหลือเกิน ในความรู้สึกของเธอตอนนี้

“โอเค...เริ่มทานกันเถอะ เดี๋ยวอาหารเย็นหมด” เขาทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากจะให้เธออึดอัด

ความรู้ใจกันทุกอย่างที่ผ่านมา มันทำให้เขารู้ว่าควรจะต้องทำยังไง ถึงจะดีที่สุด

ตลอดระยะเวลา 7 ปีที่ผ่านมา...ก็มีบ้างแหละที่เขาหลงลืมเธอไปบ้าง แต่ทุกการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเธอ เขาก็พอจะทราบมาบ้าง แม้จะไม่เคยคุยเป็นการส่วนตัว เพราะเขาไม่อยากจะคุยกับผู้หญิงคนไหน นอกจากแฟนของตัวเอง

แต่เหตุการณ์ครั้งนี้...เขารู้ว่าเธอกำลังเดือดร้อนหนัก

แต่ก็ไม่อยากที่จะพูดอะไร นอกจากให้เธอเป็นคนพูดมันออกมาเอง

“เอ๊ะ...ทำไมคุ้นๆ จัง”

“คุ้นอะไรวะแก” สองสาวที่กำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่อีกมุมหนึ่งของร้าน หันไปมองยังทิศหนึ่งที่มีสองหนุ่มสาวนั่งรับประทานอาหารกันอยู่

“นั่นมันแฟนของหมอรินปะวะ?”

“หมอริน...อ๋อ สาวฮอตตอน ม.ปลายที่สอบติดแพทย์นะเหรอ” พัชรี เขตสุธา ผู้รู้จักคนที่ถูกเอ่ยถึงแบบผิวเผิน ว่าเชิงไม่ได้สนใจ

“ใช่ๆ นางได้แฟนเป็นหมอเหมือนกัน รวยแบบมากๆ รวยสมกับบ้านนางนั่นแหละ”

“อ๋อ จำได้ละ...นางที่แบบนามสกุลใหญ่โต แต่เหมือนเป็นแค่ส่วนหนึ่งของตระกูล แบบพ่อนางเป็นแค่ลูกบุญธรรมใช่ปะ?”

“แหม เหมือนจะจำไม่ได้ แต่รายละเอียดนี่เก็บหมดเลยนะ” ฉันทนา อาสาเลิศ เอ่ยแซวตามประสาผู้รู้นิสัย เพื่อนสมัยเรียน ม.ปลายคนนี้ของตัวเองดี

“ก็ธรรมดา ตอนนั้นเขาพูดกันทั้งโรงเรียน...ว่านางไม่มีอะไร มีแค่ได้ใช้นามสกุลนั้นก็เท่านั้น”

“เออ ช่างเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ...ทำไมแฟนนางถึงมากับผู้หญิงคนอื่นวะ ดูดิ..ไม่น่าใช่นางนะ” คนที่เหมือนไม่อยากจะยุ่งตั้งแต่แรก เหลือบไปมองเชิงช่วยพิจารณา

ก่อนตาเบิกกว้างขึ้น...

ยัยนิด?

“ฉันขอถ่ายรูปเอาไปเมาท์หน่อยดีกว่า ฉันว่างานนี้...นางโดนนอกใจว่ะ” ฉันทนารีบยกโทรศัพท์ขึ้นซูมและกดถ่าย

คนอย่างมัน รู้จักระดับหมอเลยเหรอ...เป็นไปไม่ได้ เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นคือเพื่อนร่วมงานเก่าของตัวเอง ก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ พร้อมอิจฉาอยู่ลึกๆ

อันที่จริง...เธอรู้สึกไม่ชอบผู้หญิงคนนี้มาตั้งแต่ทำงานด้วยแล้ว เพราะเป็นคนที่ทำงานเก่ง เป็นลูกรักของหัวหน้าและได้รับคำชมมากกว่าตัวเองมาเสมอ

แถมยังลาออกไปทำธุรกิจก็ประสบความสำเร็จ เธอรอที่จะเหยียบซ้ำมานานแสนนาน และวันนั้นมันก็ได้มาถึง

และในวันที่เธอกำลังจะเหยียบซ้ำได้แบบสบายๆ กลับมาเห็นว่านิชนันท์ ได้ควงหนุ่มหล่อดีกรีหมอออกมาทานข้าว

“แก...หมอคนนี้ รวยมากมั้ย” คนที่ถ่ายรูปเสร็จก็ส่งรูปต่อรัวๆ ตามประสาขาเมาท์ สะดุดเล็กน้อย

“รวยมากสิ เป็นทายาทของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ที่เป็นคู่แข่งกับโรงพยาบาลแกทำอยู่น่ะ”

“อ๋อ...ทายาทเลยเหรอ” พูดขึ้นเชิงร้อนใจ พร้อมรู้สึกว่าตัวเองจะต้องทำอะไรสักอย่าง

“เขาเจ้าชู้เหรอคนนี้ ดูไม่น่าเลยนะ”

“ปกติก็ไม่นะแก ถ้าจะนอกใจแฟน...ก็ควรที่จะหาสวยๆ กว่านี้หน่อยปะ หมอรินสวยจะตาย จะทิ้งเพชรมาคว้ากรวดเหรอ ไม่ควรปะ” แล้วสองสาวก็พากันหัวเราะอย่างออกรส แบบไม่ดังมาก...พร้อมเมาท์กันอย่างกระจาย