7

Team Paul: ทักครับ

คนที่กำลังง่วนในการเตรียมตัวหางานเสริมนั้น ก็ต้องสะดุดกับข้อความจากบุคคลที่เคยทักเธอมาเมื่อหลายวันก่อน

นิชนันท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองข้อความนั้นเล็กน้อย ก่อนกดเข้าไปเพื่อที่จะตอบกลับ

Nichanan Phu: ว่าไงคะ

อันที่จริง...เรื่องการขายพรหมจารีนั้น เธอเริ่มที่จะลังเลแล้ว

ภาพและเสียงของใครบางคนที่กลับมาชัดเจนอีกครั้งในปัจจุบันขณะ มันทำให้เธอคิดว่าจะหาทางสู้ใหม่ ที่ไม่ใช่การขายพรหมจารีอีกต่อไปแล้ว

ถึงแม้ว่านันทพัฒน์จะมองว่าเธอเป็นแค่เพื่อน และเขาเองก็มีแฟนอยู่แล้ว แต่เธอก็อยากจะเป็นคนที่เหมาะสมกับเขา แม้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสนั้นหรือเปล่าก็ตาม

Team Paul: เจ้านายผมตัดสินใจได้แล้ว

ข้อความนั้น ส่งผลต่อจิตใจของนิชนันท์ที่เต้นแรงขึ้น รีบพิมพ์ข้อความปฏิเสธตอบกลับ อย่างกลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนใจอีกครั้ง

Nichanan Phu: ฉันไม่ขายแล้ว

แล้วก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อตัวเองทำได้ทันพอดี ฝ่ายนั้นเงียบไปชั่วครู่ ก่อนขึ้นว่ากำลังพิมพ์อยู่นานสองนาน...

Team Paul: ล้านหนึ่งเลยนะครับ

Nichanan Phu: ค่ะ ไม่ขาย

ยืนยันอย่างหนักแน่น พร้อมมองรูปกอดคอกับเพื่อนชาย ที่เธอไปค้นมาจากกล่องความทรงจำ จัดใส่กรอบขึ้นตั้งโต๊ะ เพื่อเตือนสติ ไม่ให้ตัวเองทำอะไรบ้าๆ ลงไป

Team Paul: ให้เวลาคิดอีกสามวัน

Nichanan Phu: ฉันคิดดีแล้วค่ะ ต้องขอโทษด้วย ฉันแค่ล้อเล่นเฉยๆ

Team Paul: ครับ ในระหว่างสามวันนี้ถ้าเปลี่ยนใจ ติดต่อมาได้เสมอ

Nichanan Phu: นี่คุณพูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง ก็บอกว่าไม่ขายแล้วไง

หญิงสาวเริ่มหงุดหงิด แล้วอีกฝ่ายก็ไม่ยอมอ่านข้อความของเธออีกเลย จนเธอต้องเลือกที่จะไม่สนใจ

สนใจในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจจะทำต่อเท่านั้น

ตื๊ด!

เมื่อเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เสียงแจ้งเตือนแบบสั่นก็ดังขึ้น

“ว่าไง”

‘เจ้ มีเงินรึยัง...เหลือเวลาอีกวันเดียวละนะ เขาบอกโทรหาเจ้แล้วไม่ติดอ่ะ ก็เลยโทรมาหาฉัน’ อดีตลูกน้องว่าอย่างร้อนใจ จนคนที่ลืมเลือนเรื่องนี้ไปใจชาวาบ

“อ้าวเหรอ สงสัยมีช่วงที่ฉันปิดเครื่องชาร์ตแบตน่ะ”

‘อะไรก็ช่างเถอะ เจ้มีเงินแล้วใช่มั้ย?’ ถามอย่างนึกขยาด เริ่มสัมผัสได้ถึงความไม่ปลอดภัย

“อื้อๆ เดี๋ยวเจ้ติดต่อเขาไปเอง ขอเบอร์หน่อย” เธอรีบจดเบอร์ตามที่ลูกน้องได้ให้มา พร้อมเริ่มคิดไปว่า...จะหาเงินสามหมื่นไปตัดดอกเบี้ยได้ยังไง

“ฉันก็ไม่มีไงแก...จะเอายังไงล่ะเนี่ย” พิมพ์พาผู้ออกมานั่งรับประทานอาหารเย็นกับเพื่อน ตามประสาคนเจอกันบ่อยสัปดาห์ละครั้งได้ เอ่ยขึ้นอย่างเชิงเป็นห่วง

และไม่เห็นด้วยเป็นที่สุด ที่เพื่อนรักเลือกหาทางออกด้วยการไปกู้เงินนอกระบบ

“ทำไมแกไม่ลองยืมหมอพัฒน์ดูวะ เขาน่าจะช่วยแกได้นะ” คนที่พอจะรู้จักฝ่ายนั้นอยู่บ้าง แม้จะไม่ได้สนิทนัก แต่ก็รู้ว่ารายนั้นพร้อมช่วยเหลือนิชนันท์เสมอ

“ไม่เอาหรอกแก ฉันไม่อยากไปรบกวนมันว่ะ”

“แล้วแกจะทำยังไง เมื่อเข้าตาจนจริงๆ อะไรที่ไม่เคยคิดจะทำ ก็ควรจะทำรึเปล่า แกไม่มีทางเลือกเยอะนะเว้ย” นั่นแหละเธอถึงได้ถอนหายใจออกมา

คิดไม่ตก...และเวลาของเธอก็เหลือน้อยลงทุกทีแล้ว

‘พรุ่งนี้ไม่เกินเที่ยงคืน...เงินต้องเข้าบัญชีที่ฉันส่งให้ ไม่อย่างนั้น เตรียมรับชะตากรรมได้เลย’ ผู้แทนเจ้าหนี้ที่เป็นเสียงผู้หญิงวัยกลางคน จากเบอร์ที่โทรไปทันทีหลังจากที่คนเป็นธุระให้ได้ส่งต่อ

นั่นหมายความว่า...ตอนนี้เธอกำลังนับถอยหลัง

“ฉันว่าจะคุยกับไอ้นันดู...มันเพิ่งเรียนจบใหม่ มันอาจจะพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง” เอาเข้าจริง ตั้งแต่ที่เธอซื้อคอนโดให้ เธอก็ไม่ได้ส่งเสียอะไรน้องชายอีกเลย แต่ก็นั่นแหละ รายนั้นยังไม่เคยที่จะตอบแทนเธอเลยเช่นกัน ทั้งๆ ที่เธอได้ส่งเสียให้เรียนจนจบ

อันที่จริง เธอก็ไม่เคยจะหวังอะไรจากน้องชาย

แต่ครั้งนี้...เธอถึงตาจนแล้วจริงๆ

“ก็ขอให้มีเก็บจริงๆ เถอะ เด็กจบใหม่นี่ตัวดีเลยนะ เงินออกช้า บางทีไม่พอใช้เลยด้วยซ้ำ”

“เฮ้อ นั่นแหละ ยังไงก็จะลองดูก่อน”

แพทย์หญิงรินนารี เทพพินิจ รีบตรวจคนไข้พร้อมเหลือบมองนาฬิกาเรือนใหญ่ ที่แขวนอยู่เหนือประตูสีขาว

“เรียบร้อยแล้วค่ะ รอรับยาด้านหน้านะคะ” เอ่ยพร้อมรอยยิ้มหวานจ๋อย หันมองพยาบาลที่เปิดประตูช่วยเชื้อเชิญให้ผู้ป่วยได้ออกไป

“มีอีกสองเคสค่ะคุณหมอ” แจ้งอย่างรู้ใจ

“รีบเอาเข้ามาเลยค่ะพี่” เธอว่าอย่างเป็นกันเอง แม้จะรู้สึกเร่งรีบ แต่ก็พยายามไม่เอาอารมณ์ไปลงที่ใคร

วันนี้เธอมีตรวจทั้งวัน ทั้งๆ ที่เป็นวันสำคัญ...สำหรับเธอกับเขา

‘แฟนหนุ่ม’ ผู้คบกันมายาวนานถึง 7 ปี และในวันนี้เธอก็คาดหวัง ว่าจะได้มีโอกาสขยับขึ้นไปอีกขั้น

การแจ้งเตือนแบบสั่น สะเทือนขึ้นมาในกระเป๋าเสื้อกราวน์สีขาว ที่มีโทรศัพท์ของเธอซุกอยู่

แต่เธอไม่มีเวลาที่จะเหลือบหรือคว้าขึ้นมาดู เพราะเร่งตรวจคนไข้

“ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ” เสียงของคนไข้คนสุดท้าย ในประโยคปิดท้าย ทำเอาเธอตอบรับยิ้มกว้าง ก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อคนไข้ได้เดินออกจากห้องไป

หยิบแก้วน้ำทรงสูงของตัวเองขึ้นมาจิบ ก่อนที่จะล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูการแจ้งเตือนต่างๆ นั้น

Myboo: ริน เรื่องทานข้าวไว้เป็นพรุ่งนี้ได้เปล่า พอดีเรามีเคสด่วนน่ะ

และมีเพียงแจ้งเตือนเดียวเท่านั้นที่เรียกความสนใจของเธอได้เป็นอันดับแรก

ข้อความนี้ส่งผลให้หัวใจของเธอชาวาบ...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาผิดนัด แต่สำหรับวันครบรอบที่คบกัน เขาไม่เคยที่จะให้อะไรมาสำคัญกว่า

Rin: ได้สิพัฒน์ ไว้พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ

และหน้าที่ของคนรอ ก็ต้องรอมันให้ได้เสมอ...นันทพัฒน์เริ่มมีเวลาให้เธอน้อยลง ตั้งแต่ที่เขาได้เรียนต่อเฉพาะทาง

เวลาเจอกันก็น้อย เพราะเธอเองก็ไม่ว่าง...

การทำงานคนละโรงพยาบาล ทำให้โอกาสในการเจอกัน ก็น้อยตามไปด้วย

แต่เธอก็ไม่เคยจะท้อเลย เพราะนันทพัฒน์ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางมาก่อน เขาซื่อสัตย์และไม่เคยที่จะโกหกเธอเรื่องอะไรเลย

“ไม่เป็นไร เจอพรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้...พรุ่งนี้เรามีตรวจแค่ครึ่งวัน จะได้มีเวลาเตรียมตัวเพิ่มด้วย” และคนที่มองโลกในแง่บวกมาเสมออย่างแพทย์สาว ก็ทำให้ตัวเองใจชื้นขึ้นมาได้