บทที่ 2

เมฆาจ้องมองนักโทษหนึ่งในสามเบื้องหน้าด้วยความเคียดแค้นจับหัวใจ แม้จะรู้ดีว่าการทำให้ใครสักคนที่ไม่ค่อยจะมีตัวตนสำหรับใครหายไปจากโลกเป็นเรื่องที่ไม่เหนือบากกว่าแรงอะไรหากเขาคิดที่จะทำมันเข้าจริงๆ เพราะด้วยอำนาจเงินตราและการเป็นที่รู้จักของคนใหญ่คนโตทำให้ชายหนุ่มนึกอยากจะฆ่าหญิงสาวตรงหน้านี้ให้ตายตามความต้องการ หากไม่เผลอคิดไปถึงเรื่องราวในอดีตเรื่องหนึ่งขึ้นมาซะก่อน เรื่องบางเรื่องที่ทำให้เขาไม่กล้าทำสิ่งที่อยากจะทำเพราะคำว่าบุญคุณมันกำลังค้ำหัวกันอยู่ บุญคุณที่เขาไม่เคยคิดที่จะลืมมัน ถึงแม้ใจอยากจะลบลืมมันออกไปแค่ไหนก็ไม่เคยลืมมันได้อย่างที่ต้องการเลยสักวัน

ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน

“โอ้ย!!” เสียงร้องที่เกิดจากความเจ็บปวดของคนที่แอบมองอยู่ใกล้ๆ ทำให้เด็กสาวในชุดเดรสสีส้มอ่อนต้องรีบวิ่งออกจากที่ซ่อนไปหาเด็กหนุ่มที่กำลังล้มกลิ้งอยู่ที่พื้นหญ้าสีเขียวขจีด้วยสีหน้าที่เหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บด้วยความเป็นห่วง

“คุณเมฆเป็นอะไรคะ….”

เสียงหวานๆ ของเด็กสาวที่ชอบแอบมองแถมยังสะกดรอยตามกันทุกฝีก้าวทำให้เด็กชายเมฆาวัยสิบขวบต้องเผลอกัดริมฝีปากของตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาเดินหนีมาไกลถึงท้ายไร่เธอก็ยังอุตส่าห์แอบเดินตามกันมาถึงที่นี่เข้าอีกจนได้

“ฉัน….ถูกงูกัด!!” เด็กหนุ่มบอกไปตามตรงก่อนจะจ้องมองคนตัวเล็กตรงหน้าที่ดูเหมือนจะตกใจไม่น้อยกับคำตอบที่เขาเพิ่งจะมอบให้ เอมอร เด็กที่พ่อกับแม่ของเขารับมาเลี้ยงพร้อมกันกับพี่สาวที่น่ารักของเธอ

แต่ไม่รู้ทำไมสองพี่น้องถึงต่างกันราวกับฟ้ากับเหว

“คุณเมฆเจ็บไหมคะ ฮึก! คุณเมฆอย่าตายเลยนะคะ อย่าตายนะคะ! อรจะช่วยคุณเมฆเองค่ะ”

เด็กสาวถามพร้อมร้องห่มร้องไห้หนัก หากเลือกได้อยากเลือกที่จะเจ็บแทนเขาเสียมากกว่า จนเมื่อเห็นร่องรอยความเจ็บปวดของอีกฝ่ายเธอก็ไม่รีรอที่จะรีบปฐมพยาบาลให้เขาตามแบบที่ลุงป่านคนสวนภายในไร่เคยเสี้ยมสอน เพราะรอบๆ บริเวณๆ ไร่ข้าวโพดแห่งนี้ล้วนแล้วมีแต่ป่าทำให้สัตว์มีพิษ

“ทำบ้าอะไรของเธอ! นี่หยุดนะยัยบ้า! โอ้ย!” เด็กสาวไม่หยุดตามคำสั่ง นี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอกล้าขัดคำสั่งเขา เอมอรยังคงทำต่อไปเรื่อยๆ กระทั่งมีคนงานผ่านมาจึงได้รีบพาคุณชายของไร่ไปโรงพยาบาล

โชคยังดีที่ได้รับการปฐมพยาบาลที่ถูกต้องก่อนพิษงูร้ายจะแล่นไปทั่วร่างทำให้เมฆาแค่จับไข้ไปหลายวันเท่านั้นส่วนเอมอรก็ได้รับคำขอบคุณมากพ่อและแม่ของเขาอยู่หลายรอบจนหญิงสาวรับมันไม่ไหวในฐานะที่เธอคือคนช่วยชีวิตเมฆาให้รอดพ้นมาจากความตายจากพิษงูร้ายในวันนั้น

นั่นเลยทำให้เขาจำต้องติดหนี้ชีวิตเด็กผู้หญิงที่ตัวเองไม่ค่อยชอบขี้หน้ามาจนถึงทุกวันนี้…

ปืนที่กำไว้แน่นถูกวางลงอย่างแรงทำเอาอีกคนที่กำลังรอรับความตายอยู่เผลอสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยก่อนเธอจะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าปืนที่เคยถูกชี้เตรียมจะปลิดชีวิตกันนั้นบัดนี้ถูกวางลงที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ของเจ้าของห้องไปเรียบร้อย

“ครั้งนี้ฉันจะยอมไว้ชีวิตเธอสักครั้ง เพราะเห็นแก่ที่เธอเคยช่วยชีวิตฉันไว้! ที่นี้เราสองคนก็ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไปนอกจากหนี้แค้นที่เธอต้องชดใช้เอมอร!!” น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดทำเอาเอมอรหลับตาแน่นิ่ง เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ให้เขา แม้ว่าจะต้องแลกด้วยลมหายใจที่มันไม่เคยมีค่ากับใครเลยสักคนของตัวเองเธอก็พร้อมแลกหากนั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องการ

เธอพร้อมและยอมทำทุกอย่างเพื่อเป็นการไถ่โทษให้

“อรยอมทำทุกอย่างค่ะ…”

“ดี! ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้เธอต้องทำงานที่นี่ชดใช้ค่าเครื่องเพชรที่พี่สาวกับชู้รักขโมยไป! จำนวนค่าเสียหายก็ราวๆ สองล้านบาท! ฉันจะหักไปครึ่งหนึ่งจากเงินเดือนของเธอทุกๆ เดือนจนกว่าจะครบ! และอย่าได้คิดหนีเพราะถ้าเธอกล้าทำมันฉันก็จะไม่เก็บเธอกับพวกมันสองคนเอาไว้แน่! เธอรู้ใช่ไหมว่าการตามหาคนสองคนไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรสำหรับคนอย่างฉัน!” เอมอรรู้ดีว่านั่นไม่ใช่คำขู่เพื่อให้เธอรู้สึกกลัว ด้วยชื่อเสียงและการเป็นที่รู้จักทำให้เธอมั่นใจเกินครึ่งว่าเมฆาสามารถทำได้ทุกอย่างที่เขาเพิ่งจะพูด