บทที่ 1

เพราะทันทีที่คำสั่งสายฟ้าฟาดถูกสั่งออกไปทั่วทั้งไร่ก็เกิดชุลมุนยกใหญ่แทบจะทันทีก่อนเหล่าคนงานนับร้อยชีวิตจะพากันออกตามล่าตัวทั้งสามกระทั่งพบเข้าที่ท้ายไร่ อินทิราก็ยังไม่วายแสดงความเห็นแก่ตัวด้วยการขอร้องให้น้องสาวช่วยล่อคนงานไปอีกทางเพื่อที่เธอกับคนรักใหม่จะได้หลบหนีไปได้สำเร็จ เอมอรจำต้องยอมรับคำขอร้องของพี่สาวเพราะเป็นห่วงหลานในท้องที่กำลังจะเกิดมาอย่างไม่มีทางเลือก เธอจำเป็นต้องทำมันทั้งๆ ที่ใจไม่เคยมีเลยสักครั้งที่อยากจะคิดทรยศหักหลังบุตรชายผู้มีพระคุณ

เธอรู้ดีกว่าเมฆาเป็นคนอารมณ์ร้ายแค่ไหน เขาต้องไม่เอาพี่เธอไว้แน่หากรู้เรื่องลูกของชูกที่อยู่ในท้องเธอ หญิงสาวยอมอยู่ต่อเพื่อรับโทษด้วยการวิ่งล่อคนงานไปอีกทางกระทั่งถูกนายดำและนายอิฐคนงานที่เธอรู้จักดีจับตัวได้และพากลับมาในที่สุด

“ไงแม่ตัวดี! เธอมีอะไรจะสั่งเสียก่อนตายรึเปล่าเอมอร!!” น้ำเสียงเกรี้ยวโกรธของคนตรงหน้าดูเยือกเย็นกว่าทุกๆ ครั้งที่เขายอมลดตัวมาคุยด้วยนั้นทำเอาหญิงสาวตัวสั่นไปด้วยความกลัว แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว

“ดี! ถ้าเธอไม่มีอะไรจะพูดฉันคงหมดคำพูดกับงูพิษอย่างเธอ!” น้ำเสียงดุดันเอ่ยขึ้นอีกคราเมื่อคนผิดตรงหน้าไม่แม้แต่จะพูดอะไร เธอไม่คิดจะร้องขอชีวิตจากเขาเลยด้วยซ้ำนั่นยิ่งทำให้ความโกรธเกลียดที่มีอยู่ภายในใจยิ่งเพิ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนอดใจไม่ไหวต้องเอื้อมมือไปคว้าเอาปืนพกสีดำที่วางอยู่ไม่ไกลตัวออกมาถือ เสียงบางสิ่งบางอย่างที่ดังขึ้นทำให้เอมอรต้องเงยหน้าขึ้นช้าๆ ก่อนดวงตาของหญิงสาวจะเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นเมฆาชี้ปืนในมือของเขามาที่เธอเหมือนจะบ่งบอกกันเป็นนัยๆ ว่าเขาพร้อมที่จะเหนี่ยวไกลคร่าชีวิตกันได้ตลอดเวลาก็ไม่ผิด ซึ่งเธอรู้ว่าเขากล้าที่จะทำมันจริงๆ เพราะคนอย่างเมฆาไม่เคยเกรงกลัวต่ออะไรทั้งนั้น

“ถ้าคุณเมฆจะฆ่าอร อรขอได้ไหมคะ ปล่อยพี่อินไป คุณเมฆอย่าทำร้ายพวกเขาสองคนได้ไหมคะ อรขอร้อง” แม้ในวินาทีสุดท้ายของชีวิตผู้หญิงคนนี้ก็ยังไม่วายเป็นห่วงพี่สาวที่รักตัวกลัวตายเอาตัวเองรอดหนีไปกับชู้แต่กลับปล่อยให้น้องสาวเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่เธอเพียงแค่มีส่วนร่วม แค่นั้นความผิดของเอมอรก็ร้ายแรงมาพอที่จะทำให้เขาเกลียดจนไม่อยากมองหน้ากัน

“งูพิษเลี้ยงไม่เชื่องอย่างเธอมีสิทธิ์อะไรมาขอร้องฉัน!! เธอกล้าที่จะร่วมมือกับพี่สาวของเธอทำเรื่องชั่วๆ ถามจริงๆ เถอะ! บุญคุณที่พ่อกับแม่ฉันมีให้พวกเธอสองคนพี่น้องมันไม่ได้ช่วยทำให้จิตใจที่แสนจะต่ำทรามของพวกเธอคิดได้เลยรึไงหา!” คำด่าที่เสียดแทงใจทำเอาหญิงสาวแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ทำไมเล่าเธอจะไม่รู้สึกผิดต่อผู้มีพระคุณทั้งสองคน ในเมื่อทุกๆ วันก็เฝ้าภาวนาขอโทษท่านทั้งสองกับสิ่งที่จำใจต้องทำเพราะไม่อยากให้พี่สาวต้องถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงสองใจคบชู้สู่ชายลับหลังเขา เธอคิดแค่ว่าอินทิราพี่สาวจะคิดได้ว่าในที่สุดแล้วคงไม่มีผู้ชายคนไหนรักเธอได้เท่ากับผู้ชายคนนี้ แต่ใครเลยจะไปคิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ได้ เธอไม่เคยคิดเลยจริงๆ จนกระทั่งมันเกิดขึ้นจริงๆ และยากที่จะควบคุมหรือทำการเปลี่ยนแปลงอะไร

“ฮึก! อรขอโทษ…อรไม่ได้ตั้งใจ…”

“หุบปาก! อย่ามาพูดว่าไม่ได้ตั้งใจเพราะสิ่งที่เธอทำไปทั้งหมดมันคงจะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าหากขาดความตั้งใจที่จะทำ! เธอตั้งใจทำให้มันเกิดขึ้นเอมอร!!” หญิงสาวก้มหน้ารับความผิดโดยไม่คิดจะขอร้องอะไรเขาอีกเพราะความผิดที่เธอก่อเอาไว้มันหนักหนาสาหัสเหลือเกิน หนักหนาขนาดที่เธอยังไม่เคยคิดจะอภัยให้ตัวเองที่หักหลังเขา ทำร้ายลูกชายของผู้มีพระคุณอย่างเลือดเย็น

เธอรู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปมันเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์แต่ก็ยังเลือกที่จะทำ เพราะฉะนั้นจะโทษใครได้นอกเสียจากตัวเธอเองที่เห็นแก่สายเลือดมากกว่าบุญคุณ เธอเองที่เป็นคนตัดสินใจทำมันเอง

หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ เฝ้ารอความตายอย่างใจเย็น หากวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเธอมันก็ดีที่ได้ตายด้วยฝีมือของชายที่รัก แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจะไม่เคยมองเห็นมันเลยก็ตาม ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขา

ความรักที่แสนจะไร้ค่า…ของผู้หญิงที่แทบจะไม่เคยมีตัวตนอะไรในสายตาของเขาเลย