บทที่1

“วาดเลือกเองก็แล้วกันว่าจะยอมช่วยพี่ หรือให้พี่ส่งยัยแป้งไป!” นั่นถือเป็นสองทางเลือกที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมาให้ ก่อนที่เขาทำท่าจะผละตัวเข้าไปในบ้านเพื่อเรียกตัวน้องสาวแท้ๆ ออกมาจากห้อง

“วาดจะไปเอง! แต่ว่านี่มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่วาดจะช่วยพี่ หลังจากนี้ถือว่าเราสองคนไม่อะไรติดค้างอะไรกันอีก!” วาดจันทร์ใช้วินาทีสุดท้ายเพื่อตอบตกลง แม้ลึกๆ เธอจะไม่อยากทำมันเลยก็ตาม

เมื่อรับปากวาดจันทร์ก็ถูกพี่ชายต่างมารดาพาตัวมาที่คลับที่เขาบอกว่าทำงานอยู่ ลักษณะของสถานที่แห่งนี้ดูผ่านๆ ก็เหมือนที่อโคจรทั่วไป แต่น้อยคนจะรู้ว่าชั้นสองนั้นคือบ่อนขนาดย่อม ที่มีทุกอย่างไว้พร้อมสำหรับคนที่ชื่นชอบการเสี่ยงโชคคนอย่างพี่ชายเธอ!

และใครอีกหลายๆ คน

“แกมาสาย รู้ใช่ไหมว่าเจ้านายไม่ชอบรอ” เสียงเข้มของผู้ชายรูปร่างน่ากลัวคนหนึ่งดังขึ้นในทันทีที่เธอกับพี่ก้าวขาเข้ามาด้านใน

“ขะ...ขอโทษครับพี่ นี่วาดจันทร์ครับ น้องสาวของผม” และเหมือนว่าพี่ชายของเธอจะค่อนข้างเกรงกลัวผู้ชายตรงหน้าอยู่มาก

แต่ไม่นานก็กลบเกลื่อนด้วยการผลักเธอไปข้างหน้า เหมือนจะให้ผู้ชายคนนั้นได้สำรวจ

“สวยนี่หว่า แบบนี้นายต้องถูกใจมากแน่ ว่าแต่สดแน่นะมึง!” อีกฝ่ายถามย้ำเหมือนอยากจะให้แน่ใจว่าตัวเองจะไม่งานเข้าทีหลัง

“สดแน่นอนพี่” บทสนทนาของพวกเขาสองคนยิ่งทำให้เธอนึกอยากจะหมุนตัวแล้ววิ่งหนีไปให้ไกลๆแต่ก็ทำได้แค่เพียงคิดเท่านั้น

เพราะทั้งหมดนี้เดิมพันด้วยลมหายใจของคนที่เธอเรียกว่า‘พี่’

“ตามมาทางนี้!” วาดจันทร์หันกลับไปมองพี่ชายอีกครั้งอย่างชั่งใจ และเหมือนจะได้เห็นว่าแววตาของเขานั้นดูเหมือนจะสำนึกผิดลงไปเล็กน้อย แต่ไม่นานมันก็หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“พี่ขอโทษ วาดอย่ามองพี่แบบนี้สิ พี่สัญญานะว่าต่อไปนี้พี่จะกลับตัวใหม่ จะช่วยวาดหาเงินส่งยัยแป้งเรียนสูงๆ พี่สัญญา...” ต่อให้เขาไม่พูดแบบนั้น เธอเองก็ตั้งใจแล้วว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะยอมช่วยเขา เพื่อตอบแทนบุญคุณ ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยช่วยชีวิตเธอไว้ตอนที่เกือบจมน้ำ ยอมรับว่าถ้าครั้งนั้นไม่ได้เขาช่วย อาจไม่มีผู้หญิงชื่อวาดจันทร์อยู่บนโลกใบนี้แล้ว เพราะอย่างนั้นทุกครั้งที่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ เขาก็มักจะหยิบยกเอามันขึ้นมาพูดอยู่บ่อยๆ

ความเย็นเยือกเป็นสิ่งแรกที่หญิงสาวสัมผัสได้หลังจากก้าวเท้าเข้ามาในห้องๆ หนึ่ง จากนั้นชายที่เดินนำเธอเข้ามาก็โค้งให้กับบางคน ก่อนจะพาตัวเองออกไปและไม่ลืมกดล็อกประตูให้ตามหลัง

“จะยืนอยู่แบบนั้นทั้งคืน...” เสียงของ ‘เขา’ เข้มจัด และในวินาทีต่อมาเธอก็ได้เห็นใบหน้าคมคายของเพื่อนร่วมห้องยามเมื่อเขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและหันมาเผชิญหน้ากัน

เขาดูไม่แก่อย่างที่คิดไว้ ซ้ำใบหน้าก็ยังหล่อเหลามากด้วย แต่เรื่องพวกนั้น คงไม่ช่วยอะไรเมื่อสำนึกได้ว่าเธอมาทำอะไรกับเขาที่นี่

“คนของฉันบอกว่าเธอยังไม่เคย เป็นความจริงรึเปล่า” กระทั่งคำถามตรงๆ ดังขึ้น พร้อมกับเขาที่ขยับเข้ามาหา ถึงได้เผลอถอยหนี

ไม่บ่อยนักที่เธอจะได้ใกล้ชิดกับเพศต้องข้ามนี่เป็นครั้งแรก และเป็นครั้งแรกที่ต้องมาทำเรื่องอะไรแบบนี้ หากไม่รู้สึกกลัวก็คงแปลกเต็มที

“ฉันไม่นิยมฝืนใจใครถ้าเธอไม่เต็มใจก็แค่ถอยหลังกลับไป”

ผู้หญิงที่เข้ามาให้เขาได้เลือกยังมีอีกเยอะ สวยกว่านี้ก็ใช่ว่าจะไม่เคยพบเคยเจอ หากหล่อนไม่เต็มใจ ก็ไม่ควรรับปากทำมาตั้งแต่แรกเพราะมันทำให้เขาเสียเวลาและเวลาของเขาก็มีค่าทุกนาที!

“คะ...คือฉัน...”

“ไปสิ เวลาของฉันมีค่าเกินกว่าจะมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ” เขาพูดถูก เธอตัดสินใจไปแล้ว จะมามัวเกรงกลัวอยู่ก็ใช่เรื่อง

รีบๆ ทำให้มันจบๆ ไปจะดีกว่า!

แค่คืนเดียวเท่านั้นวาด อดทน แล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี!

“ฉะ...ฉันขอโทษค่ะ” เสียงหวานดังขึ้นเบาๆ ก่อนในนาทีต่อมาจะทำใจกล้าเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเขาบ้าง แม้จะไม่รู้ว่าควรต้องเริ่มจากตรงไหน แต่นี่อาจทำให้เขาหายหงุดหงิดได้ ไม่มากก็น้อย

“ถอดเสื้อผ้าให้ฉัน” เธอรับคำด้วยการพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเริ่มต้นทำในสิ่งที่เขาสั่ง แม้ว่ามันจะไม่ง่ายนักแต่ก็ถอยหลังไม่ได้แล้ว

มือของหล่อนกำลังวุ่นวายอยู่กับกระดุมเสื้อของเขาสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด และนั่นมันทำให้ ‘เขา’ รู้สึกตื่นเต้นไม่เบาที่ได้เห็น

และไม่ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจะเป็นมารยาหญิงหรืออะไรก็ตาม แต่ถ้ามันทำให้เขาพอใจ ก็ถือว่าหมดปัญหา ทุกอย่างก็เป็นไปตามข้อตกลงที่คนของเขากับพี่ชายของหล่อนคุยกันไว้ก่อนหน้านี้...’หนึ่งคืนแลกกับหนี้หกหมื่น’ ค่าตัวของผู้หญิงคนนี้ถูกกว่านาฬิกาที่เขาใส่เสียอีก แต่ในเมื่อหล่อนเลือกแล้วก็ต้องเป็นไปตามนั้น และไม่แน่ว่าบางทีเขาอาจใจดีให้ทิปถ้าหล่อนทำให้เขาได้ปลดปล่อยในค่ำคืนนี้

“อุ้ย! คุณคะ...”

เหมือนว่าความอดทนของเขาจะสิ้นสุดลงแล้วเมื่อจู่ๆ มือแกร่งก็เอื้อมมือมากระชากเอวเธอเข้าหาอย่างแรง ก่อนที่เขาจะปลดเปลื้องชุดเดรสสีขาวที่เธอสวมออกมาอย่างช้าๆ ราวกับต้องการจะแกล้งแม่คนขวัญเสียเล่น ก่อนที่นาทีถัดมาจะถูกเล่นกลับเมื่อได้เห็นดอกบัวคู่สวยขนาดพอดีมือเข้า...