ศพลอยน้ำ 2

พออยู่ในรูปลักษณ์ปกติ แม้แต่นางเมิ่งซือที่ลูกสองแล้วยังคิด ชายหนุ่มตรงหน้าต้องมีความเป็นมาไม่ธรรมดาแน่ ชาวบ้านทั่วไปไหนเลยมีหน้าตาแบบนี้ ผิวพรรณก็ขาวราวกับสตรี ดังนั้นจึงคิดได้แผนการหนึ่ง ใช้ปลายเท้าสะกิดขาสามีไว้ ห้ามมิให้เขาอาละวาดออกมา

เมิ่งจื่อเองก็เช่นกัน นางอายุเท่าไรกันเชียว นอกจากพี่เสิ่นก็มีเพียงบุรุษในหมู่บ้าน ทุกคนหาได้ดูดีเหมือนเขา ดังนั้นสาวน้อยจึงรู้สึกหวั่นไหว เขินอายทุกครั้งที่มองหน้าอีกฝ่าย มิทราบไฉนรู้สึกเช่นนี้

หลังมื้ออาหาร เมิ่งจื่อและน้องชายถูกไล่ให้ออกไปเล่นนอกบ้าน เซียวเฟิงถูกนางเมิ่งซือรั้งไว้ สอบถามความเป็นมา โดยให้สามีนั่งบูดบึ้งอยู่ข้างๆ ใช้สายตาดุร้ายข่มขวัญให้เขาหวาดกลัว “…”

ในมือเมิ่งผู้แม่มีหยกห้อยเอวหนึ่งชิ้น นี่เป็นสิ่งที่นางค้นมาจากชุดที่ชายหนุ่มถอดออก พร้อมทั้งถามอีกฝ่ายว่าจำของสิ่งนี้ได้หรือไม่ เซียวเฟิงก็ตอบว่าจำไม่ได้ แม้แต่ตนเองเป็นใครมาจากไหน เขาก็จำไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

นางเมิ่งซือรู้หนังสืออยู่บ้าง นางบอกว่าหยกชิ้นนี้แกะสลักอักษรเซียวไว้ ทั้งเนื้อผ้าที่เขาสามใส่ตอนตกน้ำก็เป็นแพรพรรณชั้นดี คาดว่าเขาคงมิใช่ชนชั้นขอทาน

สองฝ่ายพูดคุยซักถามกันครู่ใหญ่ สุดท้ายมิได้ความอันใด เซียวเฟิงก็ตอบแบบมึนๆงงๆ จบต้นชนปลายไม่ถูก ว่าไฉนตัวเองลงไปลอยอยู่ในน้ำ

“สรุปคือ คุณชายจำอะไรมิได้?”

“ใช่แล้วฮูหยิน” เซียวเฟิงตอบ

“แล้วท่านจำได้หรือไม่ว่าล่วงเกินบุตรสาวข้า”!!!

ที่ผ่านมานางเมิ่งซือถามตอบด้วยท่าทีนุ่มนวลอ่อนหวาน จู่ๆพลันตบโต๊ะดังปัง! แม้แต่เมิ่งผู้พ่อที่หนวดเคราเฟิ้มยังสะดุ้ง คิดในใจว่า ตนเองอยากอาละวาดแทบตายกับถูกนางห้าม แต่บัดนี้ผู้ห้ามกับโวยวายออกมา

ชายหนุ่มเองก็สะดุ้ง เขาปรับตัวไม่ทัน ทั้งคิดไม่ออกว่าล่วงเกินอันใดแม่นางน้อยนั่น เพราะฟื้นขึ้นมาก็เห็นใบหน้าโกรธเกรี้ยวเด็กชายเป็นคนแรก ส่วนสาวน้อยนางนั้นร่ำไห้อยู่ข้างๆ มิทราบหลั่งน้ำตาเพราะเหตุใด

“ท่านพี่ ตอนท่านพบพวกเขาทั้งสอง จื่อจื่อของเราอยู่ในสภาพใด?” นางเมิ่งซือมีแผนอยู่ในใจ เมื่อตรวจสอบจนแน่ชัดว่าเจ้าผู้นี้โง่งมจริง ดังนั้นจึงลงมือไล่ต้อนต่อ ดึงสามีเข้ามาเสริม เล่นบทสอบสวนผู้ร้าย คนหนึ่งขานคนหนึ่งรับ จู่โจมจนเซียวเฟิงงุนงง “…”

เมิ่งผู้พ่อย่อมบรรยายตามจริง ทั้งเซียวเฟิงก็เริ่มจำได้ สาวน้อยนั่นเสื้อผ้าหลุดลุ่ย แม้กระทั่งทรวงอกเล็กๆก็เห็น เขายังแอบดูอยู่สองรอบ ยลความงามแรกแย้มตามประสาผู้ชาย

“เออ หรือว่าจะล่วงเกินนางจริงๆ?”

ถูกซักไซไปมา แม้แต่เซียวเฟิงก็เริ่มสงสัยในตัวเองแล้ว หากแต่นางเมิ่งซือก็จู่โจมเขาเป็นครั้งสุดท้าย ถามว่าระหว่างแต่งงานรับผิดชอบ กับไปที่ว่าการให้นายอำเภอตัดสิน เขาจะเลือกอะไร?

จนถึงตอนนี้ แม้แต่เมิ่งไท่อี้ก็ทราบความคิดภรรยา ชั่วพริบตาเขาเองก็เห็นด้วย เพราะสถานการณ์ตอนนี้ จื่อจื่อของเขาชื่อเสียงป่นปี้ ย่อมแต่งออกไปกับบุรุษที่ดีไม่ได้อยู่แล้ว

เมิ่งผู้พ่อรับลูกอย่างไว เขาตบโต๊ะทำท่าโมโหโทโส โวยวายว่าไม่ยินยอม ต้องนำตัวเจ้าสารเลวผู้นี้ไปตัดหัวเท่านั้น ตีอกชกศีรษะเป็นตายไม่ยกบุตรสาวให้

เนื่องจากเครารุงรังจึงมีใบหน้าดุร้าย เซียวเฟิงที่โง่งมก็ตกใจมาก อะไรกันถึงขั้นตัดหัวเลยหรือ ในเวลาคับขันเขายังขบคิดไม่ทัน

แต่นี่คือความจริง กฎหมายต้าเว่ยวลี่ระบุไว้ชัดเจน ฆ่าคนชดใช้ชีวิต โทษของการขมขืนสตรีดีงามก็เช่นกัน ย่อมต้องฆ่าให้ตายต่อหน้าธารกำนัล!

***

ตีนเขาหลังบ้าน เมิ่งจื่อมือขวาถือกิ่งไม้กวัดแกว่ง นางรังแกตั๊กแตนผีเสื้อไปเรื่อย กลับมาร่าเริงอีกครั้ง ลืมความเสียใจหลายวันที่ผ่านมาชั่วคราว

“พี่สาว ท่านมิได้ถูกข่มเหงจริงหรือ?”

“ไม่ฟัง! ไม่ฟัง! ข้าไม่อยากฟังเต่าสวดมนต์!”

เมิ่งจื่อใช้มือปิดหูวิ่งหนี นางรำคาญแล้วนะ! ทั้งๆที่อธิบายบอกกล่าวไปตั้งมาก แต่น้องชายตัวดียังนำเรื่องนี้มาหยอกเย้า ซักไซให้นางเขินอาย

“คิก คิก ข้าดูแล้วพี่ชายผู้นี้หล่อกว่าพี่เสิ่นของท่านอีกพี่สาวว่าใช่หรือไม่?” จื่ออีหัวเราะคิกไล่หลัง เขาเพียงแค่อยากเย้าให้พี่สาวลืมคุณชายเสิ่นบัดซบนั่น มิได้คิดจริงจังว่าผู้พี่จะชอบชายแปลกหน้าจริงๆ

แต่จื่ออีคิดผิด!

เมิ่งจื่อแรกเห็นสารรูปจริงเซียวเฟิงก็นึกชอบ เขาเป็นแบบที่นางไม่เคยเจอในหมู่บ้าน บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าไฉนชอบเขา

อย่างไรสาวน้อยเพิ่งเขาวัยแรกแย้ม นางไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไรกันแน่ บังเอิญที่เซียวเฟิงหล่อเหลา หากเขามีใบหน้าขี้ริ้วสภาพเหมือนขอทานเฒ่า นางไหนเลยนึกชอบจนใจเต้นตูมตามแบบนี้

“…”