ข้าจะแต่ง 1

ข้าจะแต่ง

ภายในห้อง การเจรจาของนางเมิ่งซือจบลง เซียวเฟิงที่มึนงงพ่ายแพ้ย่อยยับ เพียงแต่พอคิดว่าต้องรับน้องสาวผู้นั้นเป็นภรรยา เขาก็ไม่รู้สึกว่าตนเสียเปรียบเท่าใด ยังไงตัวเองก็ไม่มีที่ไป ถือว่าตอบแทนบุญคุณที่อีกฝ่ายช่วยชีวิตก็แล้วกัน

เซียวเฟิงฟังคำถามมากมายจนหัวหมุน ทั้งยังพยายามนึกถึงความทรงจำ แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก ได้แต่นอนเงยหน้ามองหลังคาไม้ เพราะถูกผู้อาวุโสทั้งสองไล่ให้มานอนในห้องครัว

บ้านของเมิ่งจื่อปลูกเป็นกระท่อมไม้ติดกันสามหลัง ห้องครัวแยกออกมาด้านข้าง ส่วนหลังยังมีเล้าหมูและไก่ เลยไปอีกหน่อยเป็นแปลงผักเล็กๆ ที่นางกับมารดาช่วยกันทำสองคน

กระท่อมตรงกลางเป็นของบิดามารดา ฝั่งขวาเป็นของน้องชาย ฝั่งซ้ายจึงเป็นของนางเอง

เวลาเดินไปเรื่อยๆ เมิ่งจื่อร่าเริงน่ารักกระโดดโลดเต้นไปทั่ว นางราวกับลืมไปแล้วว่าเมื่อคืนเพิ่งคิดตาย กับกลายมาเป็นหญิงสาวที่ยิ้มร่า หยอกเย้ากับน้องชายอยู่บนเนินเขาหลังบ้านตนเอง

“เหอ! ก็นึกว่าใคร ที่แท้เป็นนางแพศยาเมิ่ง!”

ห่างไปไม่ไกลมีกลุ่มหญิงสาวสี่คน พวกนางผอมสูงต่างกัน กล่าวถากถางเมิ่งจื่อตั้งแต่นางยังไม่เห็นตัว

เมิ่งจื่อหันขวับ หากแต่พอเห็นผู้มา รอยยิ้มเมื่อครู่ของนางก็หายไปทันที คนซ้ายเป็นซ่งจูเอ๋อ ส่วนที่เหลือเป็นสหายของนางที่ชอบรังแกเมิ่งจื่อประจำ

“จื่ออี พวกเราไปเถอะ”สาวน้อยรีบชวนน้องชายหลบหนีทันที!

“เป็นไรคิดหนีหรือ? เมื่อเช้าข้าเห็นผู้ชายในบ้านเจ้า เพิ่งถอนหมั้นไม่กี่วัน เจ้าก็เปลี่ยนผู้ชายอีกแล้วสมกับเป็นนางร่านจริงๆ ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”

พอซ่งจูเอ๋อหัวเราะ สหายที่เหลือก็เฮลั่น วันนี้พวกนางถูกจูเอ๋อวิ่งไปหาที่บ้านแต่เช้า ทั้งยังเล่าให้ฟังอย่างตื่นเต้น ว่าหลังบ้านเมิ่งจื่อมีผู้ชายแปลกหน้าอาบน้ำ เพราะอยู่ค่อนข้างไกลจึงมองไม่เห็นหน้า แต่ก็ดูออกว่ามิใช่บิดาของนาง

สิบกว่าวาหลังพุ่มไม้ เนื่องจากกลัดกลุ้มเซียวเฟิงจึงออกจากห้องครัวมาเดินเล่น เขากับคิดไม่ถึงว่าจะพบเข้ากับเหตุการณ์นี้

เมิ่งจื่อเองก็คิดไม่ถึง คำว่าร่านรุนแรงมาก แม้นางจะยังเล็กไม่รู้ความ แต่คำด่านี้ก็ถือว่าหนักเกินไป สุดท้ายสาวน้อยโยนกิ่งไม้ในมือทิ้ง ยกสองมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้โฮวิ่งหนี แม้แต่น้องชายที่อยู่ข้างหลังนางก็ไม่สนใจ

จื่ออีกำหมัดน้อยๆของตนแน่น แต่เขาไม่กล้าอาละวาดใส่พวกใจร้ายเหล่านี้ ดังนั้นจึงทำได้แค่หันหลังวิ่งติดตามพี่สาวไป

เงาดำสั่นไหว เซียวเฟิงยืนมองหญิงสาวทั้งสี่หัวเราะคิกคัก นินทาเมิ่งจื่ออีกหลายเรื่อง สนุกสนานอยู่บนเนินเขา สะใจที่ได้กลั่นแกล้งนางแพศยาน้อย!

เมิ่งจื่อหารู้ไม่ เหตุผลที่นางถูกรังเกียจจากหญิงสาวในหมู่บ้าน เพราะตั้งแต่เด็กทุกคนอิจฉานาง บิดามารดานางทะนุถนอมนางยิ่ง ทั้งยังได้ชุดใหม่ใส่ทุกปี

นี่เป็นหมู่บ้านยากจน ปกติลูกสาวไม่เป็นที่ใส่ใจของครอบครัว แต่เมิ่งจื่อกับต่างออกไป มีของดีอะไรบิดามารดาก็หามาให้ กลายเป็นที่อิจฉาของทุกคน

อย่าว่าแต่พอนางเริ่มแตกเนื้อสาว ใบหน้ารูปร่างก็ยิ่งกลายเป็นที่อิจฉา ทั้งๆที่เกิดมายากจนเหมือนกันแท้ๆ

เมิ่งจื่อมิได้ถูกมอบหมายให้ทำงานหนักเหมือนคนอื่น ไร่นาก็ไม่มี อย่างมากก็เพียงช่วยบิดาแล่เนื้อสัตว์ป่าที่หามาได้เท่านั้น ไม่ต้องทำไร่ทำสวนมากมายเหมือนหญิงสาวคนอื่นในหมู่บ้าน

แต่แล้วก็มาถึงจุดแตกหัก เมื่อก่อนทุกคนยังแค่กลั่นแกล้งเล็กน้อย แต่หลังจากหมั้นกับคุณชายเสิ่น ความอิจฉาก็พุ่งขึ้นถึงขีดสุด นั่นคือบัณฑิตนะ! เป็นบัณฑิตชิวไฉอายุน้อย อนาคตต้องได้เป็นขุนนางแน่นอน!

บ้านตระกูลเสิ่นอยู่ในตัวอำเภอ ห่างจากหมู่บ้านของเมิ่งจื่อเกือบสามสิบลี้ แต่ระหว่างหมั้นหมาย เขากับแวะเวียนมาหาเมิ่งจื่อแทบทุกวัน เพียงเท่านี้ก็ทำให้หญิงสาวในหมู่บ้าน อิจฉานางแทบตายแล้ว

ครอบครัวที่ไม่มีบุตรสาว ต่างบอกว่าตระกูลเมิ่งโชคดี แต่ผู้ที่มีบุตรสาวอยู่ในวัยไล่เลี่ย ต่างก็พากันนินทาไปทั่ว สงสัยว่าตระกูลเมิ่งใช้เล่ห์เหลี่ยมใด ไฉนคว้าจับเอาคุณชายที่มีความรู้ความสามารถมาได้

เพียงแต่เรื่องนี้มีที่มาที่ไป...

สองปีก่อน ขณะเมิ่งไท่อี้ขึ้นเขาล่าสัตว์ เขาบังเอิญพบเสือตัวใหญ่ตัวหนึ่ง ประจวบกับเจ้าตัวดุร้ายกำลังจู่โจมใส่สองพ่อลูก ด้วยธนูน้ำหนักสามต้าน และความบังเอิญยิ่งนัก นายพรานปลายแถวเช่นเขากับปล่อยลูกเกาทัณฑ์ได้แม่นยำยิ่ง ยิงออกไปดอกเดียวก็ปักเข้าใส่ตำแหน่งหัวใจ!

นี่เป็นศรช่วยชีวิต หากช้าเพียงเสี้ยวพริบตา คุณชายเสิ่นและบิดาคงสิ้นชีพแล้ว หลังจากนั้นไม่กี่วัน นายท่านเสิ่นก็ตามมาขอบคุณถึงที่บ้าน และบังเอิญเห็นเมิ่งจื่อที่จิ้มลิ้มน่ารัก จึงได้เรียบเรียงเคียงถาม สุดท้ายคุยไปคุยมา เสิ่นผู้พ่อก็เรียกพี่เรียกน้องกับเมิ่งไท่อี้ จึงเป็นเหตุให้ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น ตระกูลเสิ่นก็ส่งของหมั้นหมาย กำหนดวันแต่งงานให้เมิ่งจื่อทันทีหลังจากเข้าพิธีปักปิ่น

เรื่องราวก็เป็นเช่นนี้เอง

ในมุมมองคนนอก ตระกูลเมิ่งถือว่าอาจเอื้อมขึ้นสูง เมิ่งจื่อราวกับอีกากลายเป็นหงส์ แม้ตระกูลเสิ่นจะมิได้ร่ำรวยนัก แต่ใครๆก็มองออกว่าอนาคตเขาต้องไปได้ไกลมาก การแต่งครั้งนี้เสิ่นจงก็ได้ชื่อเสียงเพิ่มขึ้น กลายเป็นคุณชายผู้ยึดถือคุณธรรมน้ำใจ ไม่รังเกียจที่จะรับหญิงชาวบ้านยากจนมาเป็นคู่ทุกข์คู่ยาก

ด้วยเหตุนี้ หลังถอนหมั้น ทุกคนต่างก็ลงความเห็นว่า เป็นตัวของฝ่ายหญิงแน่ๆที่มีปัญหา แต่มิทราบว่ามีปัญหาอยู่ตรงที่ใด?

ในยุคสมัยที่บุรุษเป็นใหญ่ มีเพียงฝ่ายชายเท่านั้นที่ถอนหมั้นหรือหย่าร้างได้ ความผิดที่ใช้หย่าก็มีเพียงไม่กี่ข้อเท่านั้น ชาวบ้านหลิวชิ่งจึงพากันเดาไปต่างๆนาๆ

“ไม่รักนวลสงวนตัว!”

ไม่กี่วันให้หลัง ข่าวลือนี้ก็กระจายไปทั่วหมู่บ้าน!

เรื่องที่เมิ่งจื่อจูบกับเสิ่นจงถูกเปิดโปง ไม่นานแม่สื่อก็เดินเข้าออกประตูบ้านนางวุ่น เพื่อติดต่อให้สาวน้อยแต่งออกให้กับพวกกเฬวรากในหมู่บ้าน...

ค่าตัวของเมิ่งจื่อเหลือเพียงแป้งหนึ่งกระสอบ

บุรุษเกียจคร้านที่หาเมียไม่ได้ต่างก็หมายปองในตัวนาง แม่สื่อก็รับเงินเพียงไม่กี่ร้อยเหวิน จัดการเป็นธุระติดต่อทาบทามนางจากบิดา เรื่องนี้ก็ทำให้เมิ่งผู้พ่อแทบอกแตกตาย!

***