เผลอไผลในรสรัก

ความร้อนทรมานที่เข้าจู่โจมทั่วร่างกายมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้หญิงสาวหลับตาลงเสีย ไม่อยากสบสายตาเรืองรองนั้น ร่างกายเธอทรยศอีกครั้งแล้ว ปิ่นคณางค์คิดเศร้าใจ “ลืมตาสิ...อย่าลืมข้อตกลง ต้องทุกอย่างที่ฉันพอใจ” เสียงเข้มดังขึ้นตรงหน้าท้องเนียนราบ คนหลับตาจึงค่อยๆ ลืมตา ปากบวมเจ่อเม้มชิดกัน สบตาชายหนุ่มอย่างหวาดๆ อยากร้องไห้ในตอนนี้...ผู้ชายคนที่ฉกชิงความสาวของตนเองไป ไม่เคยคิดถึงใจกันเลยเพียงสักนิดเดียวจะเสียใจขนาดไหนเขาก็ไม่แคร์ไม่สน และสิ่งที่คนใจดำตอกย้ำออกมา เรื่องข้อตกลงระหว่างกัน มันยิ่งน่าเจ็บใจนัก หรือตนเองจะเป็นเหมือนคนโง่ดังแม่เคยบอก เผลอไผลกับรสรักที่เขาหยิบยื่น แม้รู้ว่าไร้ค่าเพียงใดสำหรับตัวเขา… แต่ก็ยังดีที่ชายหนุ่มไม่เคยเห็นน้ำตาของเธอ ความสะใจที่เขามีมากมายอยู่จึงไม่มีมากกว่าที่เป็นอยู่ เธอไม่มีวันร้องไห้ให้เขาเห็นเด็ดขาด

ปรินทรลุกขึ้นยืนเต็มตัวเหนือร่างเปล่าเปลือย เสื้อผ้าบนร่างแข็งแรงหายวับไปกองบนพื้นพรมสีแดงสด “เร่าร้อนสิ...เร่าร้อน ให้ทุกอย่างที่เธอมีแก่ฉัน” เสียงพึงใจปะปนการออกคำสั่งดังชิดยอดอกชูช่อข้างหนึ่ง ดวงตาคมนั้นจับจ้องวงหน้าแดงระเรื่อ หญิงสาวหนักหน่วงภายในอกเหลือเกินเมื่อได้ยิน ย้ำตนเองอีกครั้ง อย่าดีใจไปเลย มันไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่เสน่หา...แค่เซ็กส์ เซ็กส์ก็เท่านั้น

เวลาต่อมา ร่างสองร่างชุ่มโชกไปด้วยหยาดเหงื่อ ปิ่นคณางค์หันหน้าตะแคงหน้าเข้าพนักโซฟาเพราะไม่อยากเห็นแววตาปรินทรซึ่งนั่งจ้องกันแบบเดาสายตาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ ทำไมไม่ไปซะทีเธออึดอัดจะแย่ แต่ถึงแม้เขาจะเอาแต่จ้องก็ยังดีกว่าเสียงหยันเย้ยที่หญิงสาวคิดว่าคงจะมีอีกแน่นอน เมื่อมันไม่เกิดจึงทำให้ปิ่นคณางค์รู้สึกดีขึ้นบ้างแม้เพียงน้อยนิดก็ตาม

เธอหลับตาลงและเผลอหลับไปในที่สุด

ปิ่นคณางค์ลืมตาขึ้นตอนสาย ให้รู้สึกแปลกใจ เพราะรับรู้ว่าตนเองเข้ามานอนบนเตียงกว้างภายในห้องนอนตกแต่งหรูหราของโรงแรมแล้ว ก่อนหน้านี้ตนเองคงหลับใหลไปบนโซฟาด้านนอก ช่างน่าอายเสียจริง ลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ อ้อยอิ่งกับสายน้ำไม่นานจึงออกมาสวมเสื้อผ้า หลังจากนั้นเดินสำรวจห้องพักหรูด้านนอก เห็นทิวทัศน์ของเมืองด้านนอกชักอยากสัมผัสเมืองแสนสวยแห่งนี้ขึ้นมา เมื่อเปิดประตูห้องให้แปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มตัวสูง คงเชื้อชาติเดียวกับมารดาเจ้าของโรงแรม สองคนนั่งหน้าขรึมอยู่บนเก้าอี้ไม่ไกลหน้าห้องนอน

“มิสจะไปไหนครับ เรื่องอาหารจะมาส่งภายในห้านาทีครับและหากไม่ต้องการอะไรบอกพวกผมได้” คนที่ปิ่นคณางค์คิดว่าไม่แตกต่างผู้คุมถามขึ้น

“เจ้านายพวกคุณไปไหนหรือ” ไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะที่ถามออกไป แค่คนตั้งตัวเป็นโจทก์อุ้มเข้าห้องนอน ตระเตรียมอาหารให้ สถานะที่มีก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงสักนิด ยังไงเธอยังคงเป็นจำเลยของปรินทร เป็นนางบำเรอที่ต้องตามใจเขาในทุกๆ อย่างอยู่ดี

“มิสเตอร์ออกไปกับมิสมาเรียครับ...เช้านี้ไป...”

หญิงสาวยกมือข้างหนึ่งเบรกถ้อยคำต่อไปที่จะพร่างพรู เพราะคำตอบแค่เพียงสั้นๆ ก็เพียงพอทำให้ตนหมดสนุกเรื่องเดินชมเมือง ชมของสวยๆ งามๆ แล้ว

“เข้าใจแล้วล่ะ” จึงย้ำอีกหนเมื่อเห็นนายตัวโตทำทีจะพูดต่อ ปรินทรคงออกไปเมื่อคืนและยังไม่กลับ เธอสรุปความเอาเอง

ระหว่างการเดินทางมาที่นี่ปิ่นคณางค์พยายามคิดว่าตนเองมาเที่ยวเปิดหูเปิดตา ไม่ได้ช๊อปปิ้งแต่ได้เดินดูของสวยๆ ก็ยังดี จะไม่คิดว่ามาเพราะเหตุผลอะไรอื่นให้ปวดร้าวใจ

การได้เที่ยวฆ่าเวลาคงจะช่วยได้มากเพราะมิลานได้ชื่อว่าเป็นเมืองที่สวยมากเมืองหนึ่ง อุตสาห์เก็บแผนที่ไว้ ทั้งโรงแรมแห่งนี้ของปรินทรนั้น หญิงสาวได้รับรู้ว่าอยู่ไม่ไกลกับโบสถ์ใหญ่เก่าแก่ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องความงามโอ่อ่าทั้งแสนวิจิตรตระการตา โบสถ์ดูโอโม (Duomo) ทว่าเรื่องที่ต้องการเป็นอันต้องยกเลิกในที่สุด

ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเสียดาย ปลอบใจตนเอง เราไม่ได้มาเที่ยว และเป็นเพียงนักโทษของเขาก็เท่านั้น จึงปิดประตูเบาๆ ไม่สนใจสองหนุ่มหน้ามึน ทำงานเหมือนโดนไขลานอีกต่อไป

นั่งเหม่อมองรูปภาพขนาดใหญ่ของคนที่พร่ำพลอดรักกันบนโซฟา ให้หวนคิดถึงวันวานที่ไม่น่าจดจำอีกครั้ง ครั้งแรกที่ตนไปหาชายหนุ่มยังคอนโดนั้น เธอสลบไปทันทีที่คนใจดำได้สิ่งที่หวัง แม้พยายามไม่นึกว่าเขาดูแลกันอย่างดีหลังจากนั้นก็ไม่อาจทำได้ จะเรียกว่าความอ่อนโยนของปรินทร ก็ไม่อยากสรุปตามนั้น แต่เขาดูแลเช็ดตัวให้กันโดยไร้คำพูดใดใดตอนเธอสะลึมสะลือเพราะพิษไข้ เธอก็ลืมมันไม่ได้สักที หลังจากรู้สึกตัวตื่นขึ้น แม้อยากวิ่งหนีจากคนใจดำ แต่ไม่สามารถทำได้ แต่ก็นั่นแหละเขาทำให้กันแค่นั้นถือว่าชดใช้ไม่ได้กับสิ่งที่ตนเองต้องสูญเสียไปสักนิด ทว่าหลังจากนั้น หญิงสาวให้ละอายในใจนัก ด้วยความช่ำชองเชี่ยวชาญของชายหนุ่มเขานั้นสามารถชักจูงเธอให้คล้อยตาม ให้ยินยอมไม่ยากเย็น แก้มสาวแดงก่ำเมื่อคิดว่าตนเองอาจตกอยู่ในวังวนรสรักของผู้เชี่ยวชาญอย่างปรินทรเสียแล้ว...อย่าเชียวนะ ใจสองภาคห้ำหั่นกันภายใน คิดไปคิดมาจึงได้ข้อสรุป ตนเองจะไม่นั่งฝันหวานกับบทรักที่นายปรินทรหยิบยื่นและสอนสั่งอีก ทั้งบอกใจตนเองว่าอย่าฝันเกินความเป็นจริง เห็นอยู่ว่าตอนนี้เขาออกไปไหน ป่านนี้ปรินทรคงพร่ำพรอดกับตัวจริงอยู่เป็นแน่แท้ พสุกานต์ มาเรีย บูรกิจ คุณหนูจากตระกูลสูงส่งแสนสวยนั่นเอง

ปิ่นคณางค์คว่ำฉากรูปถ่ายนั้นเสียเมื่อนึกว่าคนในรูปนั้นทารุณจิตใจกันเสมอแม้เรื่องเล็กน้อย