ถูหลัง

ปรินทรเข้าตรวจงานภายในโรงงานเครื่องหนัง กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็เลยหกโมงเย็น ลูคัสทำงานอยู่ไม่ห่างหาญกล้าพูดว่า “เจ้านายกลับไปพักผ่อนเถอะครับ เมื่อคืนก็ไม่ได้พักเพราะกว่าจะกลับยังโรงแรมก็เกือบเที่ยงคืน”

ปรินทรรู้ดีว่าฝ่ายนั้นหาญกล้าแหย่ตนเองเรื่องที่โดนคู่หมายกักตัวให้เต้นรำด้วยกันร่วมชั่วโมง ใครจะรู้เขาไม่อยากใช้เวลาวันอื่นกับมาเรียอีกจึงใช้เมื่อคืนที่ผ่านไปเลยให้เต็มที่ คุณตาจะมาตำหนิไม่ได้เมื่อตนได้จัดสรรเวลาให้หญิงสาวไปแล้ว “นายเก่งทุกเรื่องฉันรู้ดี เก่งพอๆ กับที่กล้าออกคำสั่งกับฉัน แต่อย่าลืมฉันไม่ชอบนั่งฟังรายงานอย่างเดียว อีกอย่างนายจะได้เหนื่อยน้อยหน่อย อย่าทำให้ฉันต้องเพิ่มเงินเดือนให้นายอีกเลยน่าลูคัส”

ลูคัสรู้เจ้านายก็แค่แกล้งแขวะกันก็เท่านั้น แม้ฟังดูเหมือนพูดให้ตลก แต่เจ้านายหรือจะตลก เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว “คุณปิ่นคณางค์อยู่คนเดียวนะครับ” ลูคัสให้เหตุผลอีกอย่าง สายตาจ้องเจ้านายไม่กะพริบ แม้เข้าใจการทำงานของเจ้านายเลขายังไม่ยอมแพ้ รู้เจ้านายคงไม่อัดหรือแตะแบบที่เคยทำกับลูกน้องคนอื่นๆ ( แม้บางครั้งจะหวั่นๆ ) ปรินทรเดินออกจากห้องช่างซ่อมบำรุง พนักงานหลายคนยืนเรียงแถวรอบอสใหญ่อยู่ ชายหนุ่มจำหยุดฟังการรายงานชั่วคราวหันมาคุยกับคุณเลขาจอมบงการอีก “ฉันไม่ได้มาฮันนีมูน ไม่ได้พาใครมาเที่ยว ฉันเคยทิ้งงานเพราะใครเหรอ นายอย่าพูดมากนัก รีบทำงานให้เสร็จ ถ้าไม่พูดมาก งานคงเสร็จเร็วกว่านี้”

ลูคัสอมยิ้มไม่แปลกใจที่เจ้านายอารมณ์ไม่ค่อยดี มันก็เรื่องที่ทำเป็นไม่สนข้อเสนอเลขารู้งานอย่างนายลูคัสล่ะน่า

กลับถึงที่พักปรินทรมองหาคนในห้อง เห็นร่างบางเดินออกมาจากห้องนอนในมือมีหนังสืออะไรสักอย่างมาด้วย “ทานอะไรหรือยัง” ถามออกไปก่อนเดินไปทรุดนั่ง ได้รับคำตอบสั้นๆ ว่า “ทานแล้ว” แม้เหนื่อยกับงานอยากชวนคุยต่อแต่เมื่อเห็นหน้าเย็นชาจึงเลือกจะเฉยเสีย พูดมากอาจจะคิดว่าเขาให้ความสำคัญเสียฟอร์มกันพอดีอีแบบนั้น

เครื่องดื่มเย็นๆ มาอยู่ตรงหน้าปรินทรยกขึ้นดื่ม

ปิ่นคณางค์แปลกใจมากที่ได้ยินปรินทรสอบถามแบบนั้น หรืออากาศต่างบ้านต่างเมืองทำให้หัวใจคนด้านชาเปลี่ยนไป รู้จักห่วงใยคนรอบข้างแม้แต่คนที่ไม่เคยใส่ใจสุข (แต่ทุกข์คงไม่ละเลยจะสะใจ) “คุณล่ะ...” หญิงสาวจึงถามกลับบ้างเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดีกว่านี้

“คุณล่ะอะไร...เรื่องอาหารหรืออะไร” พูดประโยคยาวๆ จะพูดเป็นบ้างหรือเปล่านะ ปรินทรเผลอยิ้มออกมาตรงมุมปากหากดีที่คนคุยอยู่ด้วยไม่ทันสังเกตเห็น

“ใช่ เอ่อ อาหาร”

ดู้ ดูเจ้าหล่อนยังตอบแบบประหยัดซะคำเหลือเกิน ได้ฟังหลายครั้งแต่ปรินทรก็ไม่ชินเสียที “เป็นห่วง อย่าบอกว่าแบบนั้น...”

“…”

ปรินทรพลันเลิกคิ้วดกหนาขอคำตอบอีก “ว่าไง” แต่เธอยังเงียบไม่ยอมตอบ ปรินทรเริ่มรำคาญความขบขันที่เกิดหายไปสิ้น จึงพูดยียวนเสียเลย “ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก เรื่องสะใจยังไม่สาใจ อย่าห่วงไปเลย”

เป็นงั้นไป…เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย ปิ่นคณางค์เหลือบมองเขา อารมณ์ผู้สูงวัยมาอีกแล้วมั้ง

“มานั่งข้างๆ สิ” ปรินทรแตะตรงโซฟาใกล้ๆ สีหน้าเขาเรียบเฉยเหมือนการพูดแขวะคนอื่นเป็นเรื่องแสนธรรมดา ปิ่นคณางค์ได้แต่ปลงๆ เดินไปทรุดนั่ง ทว่าเมื่อเดินไปใกล้มือแกร่งกลับกระตุกมือตนเองเพื่อให้ขึ้นไปนั่งบนตักกว้าง ปิ่นคณางค์วอนขอด้วยสายตาให้ปล่อย ดวงตาคมจ้องว่ายังไงจะไม่ปล่อย หญิงสาวจึงนั่งตัวแข็งทื่อ อยากตีร่างสูงให้หน่ำใจแต่กลัวสายตาดุๆ กลัวชายหนุ่มจะทำอะไรให้อาย เพราะทั้งสองไม่ได้อยู่เพียงลำพัง จึงทำได้แค่คิดเท่านั้น

“ไม่ออกไปไหนเหรอ สถานที่เที่ยวเยอะ แหล่งช็อปอย่างที่ผู้หญิงชอบก็เยอะ” เขาชวนคุย

“ฉันอยากพักผ่อน” ปดคำโตออกไป ‘ฉันไม่ใช่สาวนักช๊อป’ ทั้งๆ ที่นอนไม่หลับสักนิดและเธออยากออกไปข้างนอกมากๆ

“เพลีย !” ปรินทรเลียนแบบหญิงสาวโดยไม่รู้ตัว ถามคำตอบคำ

ปิ่นคณางค์ร้อนวูบที่ใบหน้า แต่หญิงสาวบอกตนเองว่า ‘อาย’ ต้องใช้กับการเกี้ยวพา ไม่ใช่คำพูดที่เอ่ยเพื่อกลั่นแกล้งกันแบบนี้ ปรินทรหงุดหงิดที่ไม่เห็นสีหน้าอันใด เลยแกล้งไล้แก้มนวลเล่น ดูสิจะทนเฉยได้หรือเปล่า ยิ่งตอนนี้ความแข็งแรงของเขาเริ่มก่อตัวใกล้ร่างนุ่มนิ่มแล้วด้วย

มือร้อนรุ่มที่ไล้แผ่วเบา ทั้งการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของปรินทร ปิ่นคณางค์รับรู้และอดจับจ้องดวงตาคมกล้า “อย่า...คุณจะทำอะไร”

“คิดว่าฉันจะทำอะไร หือ ฉันนั่งอยู่เฉยๆ นะตอนนี้” ปรินทรจ้องเรียวปากระริกที่เป็นอาวุธเขย่าความฮึกเหิมของตน เรียวปากนุ่มชื้นที่ชายหนุ่มรู้ว่าช่างหอมหวานยากหาสิ่งใดเปรียบ

ดวงตาลุ่มลึกทำให้ปิ่นคณางค์หน้าแดงก่ำ รีบขอตัว “คุณไม่คุยอะไรแล้วใช่มั้ย แค่นั่ง ถ้าอย่างนั้นฉันไปพักนะ ง่วง...นอนแล้ว” ไม่รอให้ชายหนุ่มตกลงลุกขึ้นรวดเร็วจากตักหนา ปรินทรมองร่างบางที่ไม่บอบบางเมื่อไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ อารมณ์ต้องการพลั่งพรูสู่ร่างกายกำยำ ไม่นานจึงเดินตามหญิงสาวไปในห้องนอน หนีไม่พ้นหรอก แม่นางเชลยปรินทรเผลอยิ้มสุขใจ

“ยังไม่ง่วงรีบขึ้นเตียงทำไม อาบน้ำให้หน่อยสิ” เอ่ยเสียงดังทันทีที่เข้าไปปิ่นคณางค์ถอนใจเมื่อคนลามากตามเข้ามาจนได้ จะมีสักคืนมั้นเนี้ยที่เขาจะไม่มารบกวนกัน

“ลุกสิ เร็วเข้า” ปรินทรแกล้งคนโกหกว่าง่วงนอนเพราะยังมองมาเหมือนไม่ได้ยินที่ตนพูด

“ฉันง่วง...นี่”

“เมื่อคืนไม่ได้เข้านอนตอนรุ่งสางสักหน่อย ที่เมืองไทยเห็นทุกครั้งไปทำงานไหวนี่ อย่าให้รอนานล่ะ”

หญิงสาวเม้มปาก เคืองที่คนเอาแต่ใจเอาแต่ออกคำสั่ง ยังมีหน้าพูดให้เธอใจสั่นอีก พูดเพราะๆ ไม่เคยได้ยินสักครั้ง ปรินทรรู้คนบนเตียงเดินตามมาแล้ว มุมปากที่ไม่เคยยกยิ้มให้คนข้างหลังได้เห็นเผลอทำสิ่งนั้นอีกครั้ง

ปิ่นคณางค์หันหน้าไปอีกด้านเมื่อรู้ว่า คนหน้าด้านคงเดินโทงๆ ลงอ่าง โดยชุดวันเกิด นายปรินทรคนหน้าด้าน แบบนี้เสมอแหละน่า ไม่เคยอายผีสาง ผีบ้านผีเรือนเลยสักครั้ง

“มาเร็วสิ”

หญิงสาวจำใจเดินไปใกล้ๆ ไม่นานเธอก็ลงไปนั่งในอ่างชิดใกล้ร่างเปล่าเปลือยนั้น เริ่มลงมือถูหลังกว้างอย่างที่เคยทำมาแล้ว มือบางที่ต้วมเตี้ยมยุกยิกทำให้ปรินทรขัดใจนัก “ถูแรงๆ ก็ได้ไม่ต้องกลัวผิวฉันจะถลอกหรอกน่า” ปิ่นคณางค์ซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังปรินทรภายในอ่างจากุดชี่จึงได้โอกาส แกล้งกดมือแรงๆ

“โอ้ย ! จะฉีกเนื้อฉันรึไงเบาหน่อย” ร่างใหญ่ขยับจนน้ำในอ่างกระเพื่อมเขาหันมองหน้าคนที่กลั่นแกล้งเขม็ง ปิ่นคณางค์ยังคงวางสีหน้าเฉย ไม่รู้ร้อนหนาว “ไหนว่าเบาไงเมื่อกี้ ถ้างั้นแบบเดิมดีกว่า” เมื่อเขาจ้องนานไม่ยอมหันกลับไปหญิงสาวจึงพูดเสียงอ้อมแอ้มและก้มถูหลังบึกบึนต่อ

ปรินทรมองหน้าคนใจกล้าทำร้ายแผ่นหลังตน ไม่ได้โกรธอย่างที่เจ้าหล่อนร้อนตัวหรอก ชายหนุ่มกำลังจ้องอย่างอื่นต่างหาก จากพวงแก้มขาวที่นุ่มนวลน่าลูบไล้ เลื่อนลงสู่ร่องอกอวบที่อยู่ใต้เสื้อนอนตัวบางที่หญิงสาวไม่ยอมถอดตั้งแต่แรกเมื่อเข้ามาในห้องน้ำ ปิ่นคณางค์แม้จะไม่มองหน้าเขาแต่รู้ตัวว่ากำลังโดนจ้อง ใจหวิวสั่น จึงแกล้งทรุดตัวลงใต้น้ำเสีย

“หันหลังไปสิไหนว่าอยากให้ถูหลังไงคุณ”

“ฉันเปลี่ยนใจแล้วและดีใจที่ยอมให้เธอใส่เสื้อบ้าบอตัวนี้ลงมาในอ่าง เพราะดูไปจ้องมาก็เร้าใจไปอีกแบบ ฉันมองแล้วคึกคักเชียวละ”

น้ำอุ่นๆ ชักจะร้อนจนหญิงสาวต้องแกล้งใช้มือลูบใบหน้าตนเองแรงๆ

ปรินทรไม่เคยอดทนเมื่อต้องการผู้หญิงคนนี้ มือแกร่งเรียวรั้งคนก้มลูบหน้าตามานั่งบนตัก

“ว้าย !” ปิ่คณางค์ร้องตกใจและเผลอคล้องคอชายหนุ่มเพราะต้องการพยุงตัวเอง สายตาสองดวงสบกันนานแสนนาน ก่อนน้ำในอ่างจะร้อนฉ่าและกระเพื่อมแรงขึ้น แรงขึ้น ตามแรงขับเคลื่อนของสองร่างที่ร่วมประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน