บอสใหญ่

4

รถคันยาวสุดหรูเคลื่อนออกจากมุมถนนซึ่งผู้คนน้อยมากจะเดินเท้า สายฝนยังโปรยปรายไม่ขาดสู่พื้นคอนกรีต รถหรูวิ่งออกสู่ถนนสายหลักของเมืองใหญ่ ไม่นานต่อมาจอดนิ่งสนิทหน้าตึก เอพี ทาวเวอร์ ตึกสูงกว่าสามสิบชั้น สถานที่ทำงานซึ่งเป็นสำนักงานใหญ่ของต้นตระกูลอัครพิภพ ตรัยไว้ใจลูกชายให้ดูแลพนักงานร่วมพันเพราะปรินทรเป็นคนเด็ดขาด รอบคอบและไหวพริบเป็นเลิศ เกือบแปดปีที่เข้าดูแลเต็มรูปแบบ ปรินทรทำกำไรเข้าบริษัทหลายแสนล้านในแต่ละปี อุตสาหกรรมเครื่องหนัง ทั้งธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รวมไปถึงธุรกิจด้านโรงแรมของตระกูลนับวันจะรุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆ

เรือนร่างสมาร์ท ในชุดสูทเรียบกริบนั้นเรียกสายตาพนักงานแทบทุกคนทั้งผู้คนที่เข้าติดต่อธุรกิจ เพราะยิ่งมองยิ่งพบความหล่อเหลาบาดจิตบาดใจ เดินเข้าภายในอาคารสูง ประชาสัมพันธ์สาวสวยต่างมองกันตาปรอยแต่ทุกคนก็รู้ดี ได้แค่มองฝ่ายเดียว ทุกคนพอจะทราบ เจ้านายรูปงามราวเทพบุตรลงมาจุติคนนี้ไม่เคยชายตาแลสาวสวยภายใต้การปกครอง นอกการปกครองนั้นสาวสวยทั้งหลายอาจมีสิทธิ์ได้ลุ้น แต่ก็นั่นแหละถ้าหวังให้ปรินทร มาร์โก จริงจังด้วย คุณรอเป็นแม่สายบัวอย่างแน่นอน พนักงานหลายคนรู้ คุณตรัย ท่านประธานใหญ่เตรียมสะใภ้ไว้ให้ลูกชายสุดหล่อเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็พอรู้อีกเหมือนกัน นี่อาจเป็นเหตุผลที่สัมพันธ์กับสาวๆ สวยๆ ไม่เคยยั่งยืนสักราย

ปรินทร เดินเข้าลิฟต์ ตามหลังด้วยเลขาหน้าตาไร้รอยยิ้ม

“ใครช่างเลือกผู้ชายที่ตามหลังท่านประธาน นั่นเหรอคนที่เป็นเลขา เปลี่ยนเป็นบอดี้การ์ดหรือพวกมือปืนอะไรประมาณนั้น คงใช่กว่านะเธอ” สาวสวยคนหนึ่งเอ่ยขึ้น สาวอีกคนขันเพื่อนซึ่งเข้าทำงานไม่นาน บอกให้หูตาสว่างว่า “นั่นแหละเลขาพร้อมบอดีการ์ดย่ะยายโง่” พนักงานใหม่จึงได้ถึงบางอ้อ ยิ้มแหยเขินอาย

ภายในห้องทำงาน เกือบสองชั่วโมงปรินทรตรวจตรางาน งานลุล่วงก่อนลุกจากโต๊ะทำงาน สายตาคมมองโทรศัพท์บนโต๊ะแวบหนึ่ง “นายออกไปก่อน” เสียงทุ้มเอ่ย เลขาได้ยินทำตามคำสั่งเจ้านายเดินออกจากห้องทำงาน ปรินทรจึงกดหาคนบางคนที่ทำให้ตนเองทำงานไม่ใคร่รู้เรื่องมากนัก

ปรินทรนั้นแม้เกลียดชิงชังปิยา มารดาของปิ่นคณางค์มากเท่าไหร่แต่ก็ไม่อยากทำให้บิดาไม่สบายใจ เพราะบิดามีโรคประจำตัวทั้งความดันและโรคหัวใจ เมื่อเกิดเหตุน่าอับอายขึ้นภายในตระกูลจำต้องเก็บงำเอาไว้ แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ ในใจรู้ดี เขาเพียงรอวัน มิมีวันยอมให้ยายนางบำเรอของบิดาคนนั้นมีความสุขและคิดว่าตนเองเป็นผู้ชนะ ทำตัวการไม่ได้ จะทำลูกสาวของผู้หญิงคนนั้นแทน ปิยาต้องเจ็บปวดเท่าเทียมกับความน่ารังเกียจที่ทำกับบิดาของตน ไอ้ผู้ชายอีกคนที่กล้าหักหาญน้ำใจเพื่อนที่ดีอย่างบิดามันก็ต้องได้รับรู้ว่านรกบนดินมีอยู่จริง รออีกไม่นานหรอก เรื่องแบบนี้หากเกิดขึ้นกับตนเอง ชายหนุ่มคงไม่สนใจสักนิด เพราะผู้หญิงที่เป็นคู่ควงต่างฝ่ายต่างเพียงต้องการแค่เซ็กส์ การปล่อยปล่อย ความสนุกก็เท่านั้นแต่คิดอีกทีจะเกิดขึ้นได้ยังไง ผู้หญิงแต่ละคนที่ผ่านมาตามเขาแจเหมือนเด็กเล็กๆ ที่กินนมจากเต้าแม่ก็ไม่ปาน จนเขาเองที่เบื่อหน่ายและเป็นคนเดินจากมาเสียเองแทบทุกรายไป แต่สำหรับบิดานั้นมันไม่เหมือนกัน บิดาใส่ใจผู้หญิงคนนี้มาก นี่คือเหตุผลที่บิดาไม่ควรจะเก็บผู้หญิงแบบนั้นไว้ในอัครพิภพ บ้านที่อบอวลไปด้วยรักบริสุทธิ์ที่บิดามารดามอบให้เขามาตลอดชีวิตที่ผ่านเลยมา

ปิ่นคณางค์รู้สึกสดชื่นรู้ว่าปรินทรไม่เข้ามาบริษัท จึงนั่งทำงานโดยไม่ต้องระแวงว่าเมื่อไหร่มือถือเครื่องเล็กจะดังและเสียงทรงอำนาจจะมาสั่งโน่นนี่ ผู้จัดการฝ่ายบุคคลซึ่งหญิงสาวทำงานในแผนกพูดคุยกับพนักงานอีกคนปิ่นคณางค์ได้ยินโดยบังเอิญเมื่อวานนี้

“บอสไม่อยู่สาวๆ ด้านล่างแห้งเหี่ยวกันพอดีเนอะแต่ดีไปอย่างไม่ต้องคอเคล็ดกันอีกหลายวันแต่ละคนแหงนเครื่องบินกันแทบทุกวี่ทุกวัน”

คนเดิมที่คุยกับผู้จัดการหันไปพูดกับอีกคนเมื่อผู้จัดการออกไปแล้ว จากนั้นปิ่นคณางค์เห็นทั้งคู่ซุบซิบกันต่อพร้อมหัวเราะกันเบาๆ

“สาวๆ ด้านล่าง แค่นั้นจริงอ่ะ ฉันคิดว่าแกเป็นอีกคนที่ชะเง้อหาท่านและอยากเฝ้าบ้านให้บอสใจจะขาด” ดูเหมือนมีอีกคนเข้ามาร่วมวงสนทนาเย้าแหย่อีก

“ฉันไม่ใช่เจ้าตูบนะ ยายบ้า” ได้ยินคนแรกที่พูดคุยเรื่องบอสใหญ่กรี๊ดกร๊าดโวยวายที่โดนแหย่แรงๆ

ใช่เพียงประชาสัมพันธ์หน้าตาสวยเด่นด้านล่างที่ชะเง้อเพ้อหาปรินทร ไม่ว่าแผนกไหนก็ต่างชะเง้อ ตาปรอยแทบทุกนาง ใช่ปิ่นคณางค์จะตาบอดหูหนวก ‘บอสใหญ่’ คือขวัญใจสาวๆ ของเอพีกรุ๊ป

หลายคนเปรียบปรินทรเป็นเครื่องบิน ฟังดูสูงยากเหลือเกินจะไขว่คว้าเพื่อได้ใกล้ชิดผู้ชายคนนี้ สำหรับตนเองนั้น ความคิดที่มีนั้น บอสใหญ่ก็ ‘สูง’ จริงๆ แต่เหมือนคนสูงวัยที่อารมณ์แปรปรวนซะมากกว่า เพราะไม่เคยมีครั้งไหนที่เจอกันบอสใหญ่เสียงดุจะอารมณ์คงที่คงวาสักเพียงครั้งเดียว

เลิกสนใจเรื่องปรินทร ปิ่นคณางค์เปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานหยิบมือถือออกมา กดโทรไปหาแม่ อยากคุยกับแม่มาหลายวันแล้ว คิดถึงและเป็นห่วงแม่มาก ตอนนี้เจ้านายหน้าดุไม่อยู่เธอจะแอบไปหาแม่ที่อัครพิภพ จะไปกอดแม่ให้หายคิดถึงไปเลย รอสายไม่นานเด็กในบ้านรับ บอกว่าแม่และคุณลุงตรัยไปเกาะซิซิลี หญิงสาวจึงนั่งหน้าเศร้าสร้อย ไม่น่าเลยอดเจอแม่ทั้งที่โอกาสเอื้ออำนวยแล้ว ไม่รู้อีกเมื่อไหร่จะมีโอกาสแบบนี้อีก วูบหนึ่งในหัวใจปิ่นคณางค์รู้สึกเศร้าใจที่แม่ดูจะไม่สนใจเธอเลย แม่กำลังสุขขณะที่เธอทุกข์ เจ็บปวดใจทุกเมื่อเชื่อวัน และอยากรู้นักถ้าแม่รู้ว่าลูกสาวคนนี้ทำเพื่อท่านขนาดนี้แม่จะแสดงความรักกับเธอมากขึ้นหรือเปล่า หรืออาจต่อว่าอีกก็เป็นได้ ‘โง่’ คำนี้ปิ่นคณางค์จำได้เสมอ ฟังแล้วเศร้าในหัวใจมาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว

ติด ติด ติด มือถือมีเสียง เบอร์ไม่คุ้นเคย ปิ่นคณางค์ระแวงกลัวเป็นปรินทร สิ่งที่เธอคิดเป็นจริงจนได้ โทรมาทำไมเนี่ย ? ไหนว่าไปมิลาน จำต้องกดรับสาย ฟังน้ำเสียงเข้มได้แต่จุกในอก เขาบอกว่าต้องการผู้หญิงสักคนมาดูแล นี่ควรดีใจที่ได้รับคัดเลือก ควรเป็นแบบนั้นสินะ หญิงสาวเย้ยหยันตัวเอง หากก็เป็นแบบนั้นไม่นานเพราะรู้ดีว่าถ้าเกิดเธอขัดใจเขาไปรังแต่จะโดนทวงความทรงจำเรื่องที่ตกลงกันไว้อีกแน่นอน หลังจากนั้นไม่นานตั๋วเครื่องบินมาอยู่ในมือ ลูกน้องหน้าเข้มตัวใหญ่ไม่ต่างเจ้านาย หนวดดำโค้งเหนือริมฝีปากไร้รอยยิ้มเอกลักษณ์ที่ดูโดดเด่นนั้นปิ่นคณางค์จำได้แม่น ผู้ชายคนนี้คือคนซึ่งติดตามปรินทรเสมอ ร่างบางลุกขึ้นสะพายกระเป๋าออกจากห้องทำงานด้วยความเบื่อหน่าย สายตาหลายคู่มองตาม อดคิดไม่ได้เพราะแม้ว่าไม่มีใครซักถามอะไรก็รู้สึกกระอักกระอวนใจ ลางานโดยที่ไม่บอกกล่าวล่วงหน้า สหัวำหรับหน้างาน หญิงสาวพอเดาได้ลูคัสคงจัดการเอง ไร้ปัญหาแน่นอน เคยคุยกันตอนทำงานใหม่ๆ ทางนั้นดูจะเข้าใจว่าเธอรู้จักสนิทสนมกับเลขาเจ้านายคนนี้เป็นพิเศษ

แม้บอกตนเองว่าไม่มีใครรู้เรื่องราวของตนเองและผู้ชายที่เหล่าสาวในห้องนี้คลั่งไคล้เพียงสักนิด แต่ในใจลึกๆ ก็คิดเครียดอยู่เสมอ ใครคงมองอย่างสมเพช ใครคงเลิกมองเธอด้วยสายตาสงสัยแบบเรียบๆ หากได้รู้เรื่องราวนี้ คงคิดว่าเธอนั้นไม่ต่างกับคู่นอนคนเก่าก่อนหน้านี้ของบอสใหญ่ แต่ช่างเถอะอีกใจบอก ใครเหล่านั้น ไม่ได้รับรู้อะไร ไม่ได้รู้ถึงความจำเป็นที่เกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้นี้ หรือพูดอีกคำ ทางออกที่เธอนั้นจำเป็นต้องทำมันนั่นเอง