ทำเพื่อแม่

กาแฟดำในมือหมดลง ร่างสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรของปรินทรซึ่งยังอยู่ในชุดเสื้อคลุมก้าวเดินไปหยิบบางอย่างจากโต๊ะซึ่งเข้ามุมตรงกระจกมองทิวทัศน์บานใหญ่ก่อนเดินกลับยังริมบานกระจกทรงยาว ปรับเลนส์กล้องส่องให้ชัดเพ่งมองร่างบางที่จำได้แม่น มือข้างนั้นที่ปรับลำกล้องพลันชะงักเพียงครู่เมื่อเห็นใบหน้าซึ่หวานแหงนขึ้นมายังห้องชุดสุดหรู คิดว่าหญิงสาวเห็นตนเองซะที่ไหน ดวงตาคมจึงสำรวจคนก้มหน้าตาเดินต่อไป… ไม่หนาวหรือไง เห็นร่างบอบบางเดินท่ามกลางสายฝนโปรยใจข้างในรู้สึกหงุดหงิดชอบกล ช่วงจังหวะนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้นจึงละสายตาจากสิ่งที่จับจ้องชั่วครู่เดียวหันมองประตู “เข้ามา” รู้ดีว่าเป็นใครจึงตอบรับ จากนั้นหันสนใจมองข้างล่างต่อ

ลูคัสเลขาวัยสามสิบอายุรุ่นราวคราวเดียวเจ้านายอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำอย่างที่เคยเห็นจนชินตาเดินเข้ามาภายในห้อง แววตาฉลาดช่างสังเกตรอเจ้านายอย่างรู้หน้าที่ ปรินทรเลิกจ้องมองเบื้องล่างกลับมานั่งโซฟาปลายเตียงนอน

“ที่โน่นฝนตกเหมือนกันช่วงนี้ จะเปลี่ยนแปลงการเดินทางหรือเปล่าครับนาย” ลูคัสเอ่ยเรื่องที่ต้องการจะพูด

สายตาคมหันมองนอกห้องที่สายฝนยังโปรยปรายเป็นสาย ฝนดูจะหนักขึ้นกว่าเก่าแต่ที่ตนเองกังวลหาใช่เรื่องงานที่เลขาบอกกล่าวมาหรอก

“เจ้านายครับ”

“ได้ยินแล้วจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดใดทั้งนั้นเราจะไปมิลาน...ฉันกลัวฝนฟ้าอากาศตอนไหน จำไม่ได้จริงๆ” ปรินทรได้ยินแม้คิดเรื่องอื่น แขวะลูกน้องเสียงราบเรียบ ลูคัสออกจากห้องส่วนตัวเจ้านาย เดินไปยังห้องทำงานเพื่อหยิบเอกสารโรงงานเครื่องหนังในมิลาน แหละนั่นคืองานทั้งอาทิตย์นี้ของเจ้านายนั่นเอง

ลูคัสติดตามเจ้านายมาตั้งแต่เจ้านายเริ่มเข้าบริหารงานของตระกูลเต็มตัว ตนเองนั้นเป็นลูกชายคนสนิทเก่าแก่ของครอบครัวอัครพิภพ สิ้นบิดาคุณตรัยมอบความไว้วางใจให้ตนเคียงข้างคุณปรินทรมาตลอด ตระกูลอัครพิภพหรือเจ้านายโดยตรงของลูคัสนั้นนอกจากจะมีธุรกิจอสังหาริมทรัพย์มากมายในเมืองไทย ปรินทรยังถือครองหุ้นหลายตัวซึ่งเป็นมรดกทางมารดา ทั้งโรงงานเครื่องหนังซึ่งใหญ่ติดอันดับในอิตาลี โรงแรมขนาดใหญ่บนเกาะซิซิลี ส่วนคุณตรัย อัครพิภพนั้นคือลูกเขยของ มาดิโก มาติ รอสซี่ นักธุรกิจคนดังชาวอิตาเลียนที่เดินทางมาอยู่เมืองไทยมากกว่าอาศัยอยู่ที่บ้านเกิด เมื่อเข้าดูแลธุรกิจปรินทร มาร์โก อัครพิภพ จึงต้องเดินทางไปกลับอิตาลีเหมือนอยู่ใกล้แค่ภูเขากั้น แม้ทางอิตาลีจะมีน้องชาย อิทธิพัทธ์คอยดูแลอยู่แล้วแต่คุณมาดิโกก็อยากให้เจ้านายช่วยอีกแรงซึ่งเจ้านายก็ทำตามความต้องการคุณมาดิโกได้ดีเยี่ยม

ตั้งแต่ภรรยาเสียคุณตรัยครองตัวเป็นโสดมาหลายปี จนกระทั่งมาตกลงปลงใจรับสาวใหญ่ชาวไทยมารดาของคุณปิ่นคณางค์มาดูแลเมื่อประมาณต้นปีที่ผ่านมา ตั้งแต่วันนั้น ลูคัสนึกรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับเจ้านายและหวังยิ่งนักว่าเรื่องที่ทำเจ้านายเปลี่ยนแปลงจะทำให้เจ้านายพบคนที่เพียบพร้อมและดีพอที่จะเคียงข้าง เพราะตัวเขานั้นก็ชื่นชมน้ำใจของผู้หญิงคนนั้นที่โดนเจ้านายกลั่นแกล้งอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียวเชียวแหละ

รถยุโรปสีดำมันปลาบโดนสายฝนเกาะพราวมากสักเท่าไหร่ ปิ่นคณางค์ก็จำได้ดีว่ารถที่วิ่งผ่านไปตรงมุมถนนเป็นของใคร หญิงสาวจิกเล็บที่อยู่ในถุงเสื้อนอกอย่างลืมตัวเมื่อหันไปเห็น ไม่เคยคิดหวังให้รถคันนั้นชะลอและจอดเคียงข้างฟุตบาทใกล้ที่ตนยืนอยู่หรอก เพราะไม่เคยมีสักครั้งที่มันจะเกิดขึ้นระหว่างที่ตนเองเดินโด่เด่อยู่ใกล้คอนโดฯ แห่งนี้ จึงก้าวเดินต่อเพราะอีกสองช่วงตึกเท่านั้นก็ถึงที่พัก เดินไปเถอะ...พยายามไม่เหลือบมองหรือให้ความสนใจรถคันยาวใหญ่อีกต่อไป

ภายในรถคนที่จับจ้องร่างบางอยู่สั่งให้เลขาหยุดรถเพราะแทนจะสะใจคนบางคนอย่างที่สมควรจะเป็น ใจชายหนุ่มกลับไหวหวั่นเมื่อเห็นร่างบางยังคงเดินก้มหน้าก้มตาฝ่าสายฝนเม็ดเล็กอยู่ ทำไมต้องกลับที่พักด้วยการเดิน ‘งี่เง่า’ หากบอกลูคัสเสียงเรียบก็จริงแต่ใจภายในใจนั้นเล่า ร้อนรุ่มแปลก เกลียดตนเองยิ่งนักที่ใจอ่อนกับคนที่ไม่ควรค่าให้สนใจสักเพียงเสี้ยว เห็นคนเปียกกมะล่อกมะแล่กเดินขึ้นอพาร์ตเมนต์หลังจากลูคัสจอดรถตรงมุมถนนก็พลันโล่งใจ จึงสั่งให้เลขาออกเดินทางไปทำงานต่อ “ไปได้แล้วลูคัส”

ลูคัสแตะคันเร่งออกจากมุมร้านกาแฟที่มีมากหลายช่วงตึก สายตามองเจ้านายทางกระจกมองหลัง ภายในรถหรูกว้างขวาง เลขาผู้รู้หน้าที่ไม่ได้เห็นสีหน้าเจ้านายชัดนัก แต่ก็พอเดาได้ สายตาเย็นชาคงไม่วายมองตามหลังหญิงสาวคนนั้นสุดสายตาเช่นเคย อดคิดไม่ได้เจ้านายใช้เวลาเรื่องงานที่รออยู่กับคนที่พูดเสมอว่าไม่สำคัญนานเกินไปแล้ว แบบนี้คงไม่นาน บางทีเขาอาจสมหวังเรื่องที่รอคอยอย่างแน่แท้