บทที่ 4

บทที่ 4

ร่างบางค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ ด้วยความยากลำบาก แพทริคลืมตามองไปรอบๆท่ามกลางความมืด มีเพียงแสงไฟจากเปลวเทียนที่ส่องสว่างอยู่บนโต๊ะเล็กๆ มุมห้อง

แกร็ก!

"โอ๊ะ!!" แพทริคร้องอย่างตกใจ เมื่อขาเธอถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ นี่มันอะไรกัน! ก้อนเนื้อข้างซ้ายเธอเต้นระรัวอย่างหวาดกลัว ที่นี่ที่ไหนกัน

"ที่นี่ที่ไหนอ่ะ....ช่วยด้วย! มีใครอยู่แถวนี้ไหมคะ!!" หญิงสาวตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือ มีเพียงเสียงสะท้อนกลับมาเท่านั้น ในใจนึกหวาดกลัวสุดขีด

"ฮืออ~ ใครก็ได้ช่วยด้วย! ฮึก~ " แพทริคตะโกนเสียงดังลั่น หวังว่าคนจะได้ยิน แต่เปล่าเลย มันกลับเงียบสงัด เธอคลานไปหยิบเทียนที่ตั้งอยู่ ก่อนจะส่องมองไปรอบๆห้อง

"ป๊า!! ฮึก~ ม๊า!! เฮีย! ทุกคนอยู่ไหน หนูกลัว ฮืออ~ " น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม แววตาสั่นระริก มองไปรอบห้องอย่างหวาดกลัว

ภายในห้องมีฝุ่นเกาะเต็มไปหมด อีกทั้งหยากไย่ในห้องที่รกร้าง เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างถูกปกคลุมด้วยผ้าสีขาว ที่บัดนี้ถูกฝุ่นเกาะจนดำเขลอะ เธอเดินตรงไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

ตุบ!!

"โอ๊ยย!! ฮืออ~ " หญิงสาวร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อโซ่ที่พัธนาการเธอไว้ฉุดรั้งให้เธอล้มลงไปกับพื้น เทียนที่อยู่ในมือหล่นร่วงจนดับวูบไปในที่สุด ทั่วทั้งห้องถูกปกคลุมด้วยความเงียบและมืดสนิท

จี๊ดๆ~

"กรี๊ดดด!!!" หญิงสาวกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ หนูตัวอ้วนใหญ่วิ่งผ่านขาเธอไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เสียงมันยังร้องอีกหลายตัวทำให้เธอกลัวเป็นอย่างมาก เธอเกลียดมัน!

"กรี๊ดดดด!! ช่วยด้วย!! ฮืออ~ " หญิงสาวนั่งขดตัวร้องไห้อย่างหนัก มันทั้งมืดทั้งอับชื้น เธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเธออยู่ที่ไหน แล้วใครที่จับเธอมา

"ป๊าม๊า ฮืออๆ~ แพทกลัว ฮึก~ " ร่างบางนั่งกอดเข่าร้องไห้ น้ำตารินไหลอาบแก้ม ปากบางสั่นระริกด้วยความกลัว เสียงหนูยังคงวิ่งวนไปมาอยู่รอบตัวเธอ เธอไม่กล้าแม้แต่จะข่มตานอนบนพื้นสกปรกๆนี่ ร่างบางร้องไห้อย่างหนักจนเผลอหลับไปในตอนรุ่งสาง

ร่างสูงในชุดทะมัดทะแมงเดินลงมาจากชั้นบน ก่อนจะหยิบแก้วกาแฟขึ้นจิบ แววตาคมกริบมองบรรยากาศรอบนอกที่มีฝนปละปลายเล็กน้อย

"เอ่อ พ่อเลี้ยง..." โยดะเดินเข้ามาพร้อมกับจะพูดอะไรบางอย่าง

"มีอะไร" เตชิไม่ได้หันมองคนที่เข้ามาใหม่ แต่เขากลับมองไปด้านนอกอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร

"แล้วผู้หญิงคนนั้น....." เขานึกเป็นห่วงผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้น ที่ต้องอยู่ในที่มืดๆและไม่รู้จักคนเดียว อย่าว่าแต่เธอเลย ต่อให้เป็นเขาเองไปอยู่ เขายังกลัว

"มึงไม่ต้องยุ่ง ทำตามที่กูสั่งก็พอ!" เตชิเอ่ยเสียงกร้าว ก่อนจะวางแก้วกาแฟลง ร่างสูงเดินออกมาจากบ้านพักด้วยใบหน้านิ่งเรียบ "เอาเครื่องทำความสะอาดมา"

"ครับ"

โยดะเตรียมอุปกรณ์ทำความสะอาด ก่อนจะเอาขึ้นบนหลังรถกระบะ ที่นายหนุ่มจอดรออยู่

"มึงไปดูงานในไร่ไป"

"ครับ พ่อเลี้ยง"

รถกระบะแล่นออกไปจากไร่ เตชิเหลือบมองปิ่นโตข้างเบาะเล็กน้อย ก่อนจะมุ่งหน้าขับไปยังหอคอยต่อ ใช้เวลาราวสิบกว่านาทีก็มาถึง ร่างสูงลงจากรถ ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดไปด้วย

"หึ" ปากหยักหนาแสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินขึ้นไปบนหอคอย สิ่งของที่ไม่ได้รับการดูแลถูกปล่อยปละละเลย แต่ก็ยังมีสิ่งที่ยังใช้ได้อยู่

แกร็ก!

ประตูถูกไขกุญแจเข้ามาด้วยมือหนาของใครบางคน เตชิเดินเข้าไปพร้อมกับสิ่งของในมือ เขามองร่างบางที่นั่งหลับอยู่ซอกมุมหนึ่ง แสงที่ส่องสว่างจากหน้าต่างหนึ่งบานทำให้เขามองเห็นรอยแดงที่ข้อเท้าของเธอ

ตุบ!!

เขาโยนอุปกรณ์ลงพื้นอย่างแรง ทำให้ร่างบางสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ เธอขยี้ตามองผู้มาใหม่ด้วยความตื่นตระหนก

"คะ..คุณเป็นใคร อึก~ " แพทริคกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อเห็นใบหน้าเขาชัดเจน เขาหล่อก็จริง แต่มันแฝงไปด้วยความอำมหิตและน่ากลัว

"มึงจะอยากรู้ไปทำไม... รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์" เตชิสาวเท้าเข้าหาร่างบางช้าๆ เธอขยับหนีอย่างหวาดกลัว ใบหน้าสวยหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบฝุ่น

"คุณจับฉันมาทำไม ฮึก~ " น้ำตาเธอเอ่อคลอ เมื่อความกลัวเข้าครอบงำ เขาเป็นใครและจับเธอมาทำไมก็ไม่อาจทราบได้

"ทำไมงั้นหรอ!!"

"โอ๊ยย!!" ร่างหนาพุ่งเข้ากระชากผมเธออย่างแรงด้วยความโกรธ ยิ่งเห็นหน้ายิ่งรู้สึกเกลียด แพทริคเบ้หน้าด้วยความเจ็บ น้ำตาไหลอาบแก้ม

"หึ เดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละ!" เขาผลักเธออย่างแรงจนล้มลงไป ก่อนจะลุกขึ้นยืน เขาเดินไปหยิบปิ่นโตก่อนจะโยนมันไปตรงหน้าหญิงสาว

เพล้ง!!

ปิ่นโตหลุดกระจาย รวมถึงข้าวที่อยู่ในนั้น มันกระจายจนไม่เหลือให้กินสักนิด เธอเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา ไม่เข้าใจถึงการกระทำป่าเถื่อนนี้

"แดกได้ก็แดก!... แดกไม่ได้ก็อด" เขามองหน้าหญิงสาวอย่างไม่แยแสสักนิด ร่างบางนั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างน่าเวทนา

"ฮึก~ ฮืออ~ ป๊า ม๊า ฮึก~ ช่วยแพทด้วย ฮือๆ~ " เธอเอาแต่คล่ำครวญหาบิดามารดาและพี่ชาย ทำให้ชายหนุ่มโกรธเป็นอย่างมาก มือหนากำหมัดแน่น

"เงียบ!!!!" ร่างบางสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ แต่ทว่าเธอกลับร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม ดวงตาบอบช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก

"อึก~ คุณช่วยบอกได้ไหม คุณต้องการอะไรจากฉัน อยากได้เงินงั้นหรอ อยากได้เท่าไหร่บอกมา!" เธอพร้อมจ่าย ขอแค่เขาปล่อยเธอไปจากที่นี่

"ถุ้ย! เงินของพวกมึง!..กูไม่เคยต้องการ!" ชายหนุ่มนั่งลงจนใบหน้าเสมอกับหญิงสาว ก่อนจะบีบปลายคางเธออย่างแรง

"อึก~ เจ็บ" แพทริคมองเขาผ่านม่านน้ำตา คนใจร้ายที่อยู่ตรงหน้าเธอ แววตาคมกริบมองเธออย่างโกรธเกลียด และขยะแขยง

"มึงเลือกเอา...จะอยู่แบบสกปรกแบบนี้ก็ตามใจ ถ้ามึงคุณหนูมาก ก็นอนมันกับพื้นนี่แหละ! เพราะมึง ยังต้องอยู่กับกูอีกนาน ฮ่าๆๆ" เตชิปล่อยมือจากคางของเธอ พลางหัวเราะออกมาราวกับคนบ้า

"ฮึก~ ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้! ถ้าป๊าฉันรู้นายตายแน่!!" แพทริคตะโกนต่อว่าเขา ขณะที่เขากำลังจะเดินออกไป เตชิหันมามองเธอเพียงนิด ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก

"กูจะรอ 'พ่อ!' มึงนะ"