บทที่ 5

บทที่ 5

ตะวันคล้อยลงจนลับตา ภายนอกมีฝนกระหน่ำไม่ขาดสาย บวกกับเสียงฟ้าร้องดังลั่น ร่างบางนั่งคุดคู้อยู่มุมห้องอย่างหวาดกลัว มันทั้งมืดและเปล่าเปลี่ยว

"ฮึก~ ป๊า ม๊า ช่วยแพทด้วย ฮือๆ~ " น้ำตาเธอรินไหลอาบเต็มสองแก้ม

สายฝนที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เธอต้องลุกไปปิดมัน เธอมองลงไปด้านล่างที่สูงนับสิบชั้นอย่างหวาดกลัว มันทั้งสูงและน่ากลัวมากๆ แพทริคเดินไปกดสวิตช์ไฟ มันติดๆดับๆ ก่อนจะสว่างจ้า

"อึก~ ฮืออ~ " หญิงสาวนั่งลงกอดเข่าอีกครั้ง พลางร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย

รถกระบะคันเก่าแล่นเข้าจอดข้างหอคอย ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวลงจากรถ สายฝนที่กระหน่ำทำให้เขาเปียกไปทั่วทั้งตัว

"อ่า~ บ้าชิบ!" เขาสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะขว้าไฟฉายออกไป

ตึก ตึก ตึก

เสียงย่ำเท้าเดินขึ้นบันไดทีละขั้น ทีละขั้นอย่างใจเย็น สายฝนยังคงกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ฟ้าแลบเป็นระยะๆ ภาพในหัวผุดขึ้นมาราวกับฉายหนังซ้ำ เหตุการณ์ในอดีตตอกย้ำให้เขาเจ็บช้ำอยู่ตลอด

แกร็ก!

เสียงไขกุญแจทำให้ร่างบางสะดุ้งอย่างตื่นตระหนก สายตาเหลือบมองที่ประตูไม่วางตา ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆ เดินเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ

"หึ ชอบสกปรกๆก็ไม่บอก" เตชิมองไปรอบห้องที่ยังคงสภาพเดิม เธอไม่ได้หยิบจับอะไรเลยสักนิด ห้องยังคงมีฝุ่นเขลอะอยู่เหมือนเดิม เขามองเธออย่างเหยียดหยัน

"นะ..นายเข้ามาทำไม" หญิงสาวสะอื้นเสียงสั่นเครือ เธอมองเขาอย่างโกรธเคือง มีสิทธิ์อะไรมาทำกับเธอแบบนี้

"น่าสมเพชดีนะ...ถ้าพ่อแม่รู้ว่าลูกมาอยู่ในที่สกปรกคับแคบแบบนี้ คงทรมานน่าดู" ชายหนุ่มนั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ พลางจ้องหญิงสาวด้วยสายตานิ่งเรียบ

"นายระ..รู้จักพ่อแม่ฉันงั้นหรอ" แพทริคเงยหน้ามองคนใจร้าย ที่ทำกับเธอราวกับไม่ใช่คน

"หึ ทำไมกูต้องรู้จักพ่อแม่มึงด้วยล่ะ เสนียดชีวิต!" เขาเอ่ยด้วยคำหยาบคาย แพทริคกำหมัดแน่นอย่างโกรธเคือง ทำไมต้องมาว่าพ่อแม่เธอเป็นเสนียดด้วย

"คนสารเลว! นายไม่มีสิทธิ์มาว่าพ่อแม่ฉัน!" เธอมองเขาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว "โอ้ยย!!"

"ทำไม!! พ่อแม่มึงวิเศษมาจากไหนหรอ! พ่อมึงมันก็เลวเหมือนกูนี่แหละ! เผลอๆเลวกว่าด้วยซ้ำ!" มือหนากระชากผมเธออย่างแรงด้วยความโกรธ มองเธออย่างอาฆาต

เพี๊ยะ!!

หน้าเขาหันไปตามแรงตบ เมื่อเธอสะบัดฝ่ามือใส่อย่างเต็มแรง มีสิทธิ์อะไรมาด่าพ่อแม่เธอแบบนี้!

"อึก~ คนเลว!" เขาค่อยๆ หันมาช้าๆ ก่อนจะใช้ลิ้นดุนกระพุงแก้ม ดวงตาคมกริบมองเธออย่างเคียดแค้น

"มึงกล้ามากนะ...กล้ามาก...." เขามองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง ความรู้สึกมันบอกว่าเธอกำลังไม่ปลอดภัย

"กรี๊ดดดด!!! ปล่อยนะ! นายจะทำอะไร!!" แพทริคกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อเขากระชากเธอให้ลุกขึ้น พร้อมกับดันติดกำแพง

"กูเกลียด...เกลียด!!" เตชิเอ่ยเสียงกร้าว ก่อนที่เขาจะซุกไซร้ใบหน้าที่ซอกคอหญิงสาวอย่างรุนแรงและป่าเถื่อน เขารวบมือเธอตรึงไว้กับกำแพงทั้งสองข้าง

"กรี๊ดดด!! ไอ้ชั่ว! ฮึก~ ปล่อยนะ ฮือๆ~ " แพทริคดิ้นรนอย่างทรมาน มือหนาบีบคางมนไม่ให้หนี ก่อนจะบดขยี้ปากอิ่มอย่างรุนแรง ฟันกระทบกันเสียงดังจนปากเธอมีเลือดไหลซิบ

"พ่อมึงก็สารเลว!" เขาเอ่ยชิดริมฝีปาก ก่อนจะฉกฉวยมันอีกครั้ง บดขยี้ปากบางไม่ให้เธอมีโอกาสหายใจ ลิ้นร้อนชื้นสอดเข้าไปในโพลงปากอย่างจาบจ้วง แพทริคเบนหน้าหนีสิ่งที่รุกล้ำตัวเธอ

"โอ้ยยย!!" ชายหนุ่มถอนปากอย่างรวดเร็ว เมื่อถูกเธอกัดที่ลิ้นอย่างแรง หญิงสาวได้จังหวะหนี ก่อนจะรีบวิ่งด้วยความหวาดกลัว

ตุบ!

"โอ๊ะ!..ฮึก~" เธอหันไปมองสิ่งที่พัธนาการขาเธอไว้ มันฉุดรั้งให้เธอล้มลงไปกับพื้น ร่างบางตะเกียกตะกายหนี เมื่อเขาย่างสุขุมเข้ามาหาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

"คิดว่าจะหนีกูพ้นงั้นหรอ!...มานี่!!"

"กรี๊ดดดด!!! ปล่อย! ฮึก~" แพทริคดิ้นเร่าๆ เมื่อถูกอุ้มพาดบ่าแกร่ง มือน้อยๆทุบไปที่แผ่นหลังเขาอย่างแรง เพื่อให้เขาหยุด

ตุบ!!

เตชิทิ้งร่างบางลงบนฟูกแข็งๆ ใบหน้าแดงจัดอย่างโกรธเกรี้ยว เขาตรึงมือเธอไว้เหนือหัวทั้งสองข้าง มือหนาบีบคางมนอย่างแรงจนเธอเบ้หน้า

"อึก~ เจ็บ ฮืออ~" หญิงสาวดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากพัธนาการของเขา

"มึงกล้ามากที่ตบกู!!" เสียงทุ้มเอ่ยลอดไรฟัน เขาไม่เคยโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อน เขาอยากจะเผาเธอให้ไหม้เป็นจุลเสียด้วยซ้ำ

แคว่กก!!

"กรี๊ดดดดด!!!!!" เสื้อผ้าหญิงสาวถูกฉีกทิ้งอย่างไม่ใยดี มันขาดจนไม่สามารถเอากลับมาใส่ได้อีก เสื้อเชิ้ตตัวบางถูกฉีกทึ่งจนขาดวิ่น ก่อนจะเผยทรวงอกขาวๆ ของหญิงสาวที่ถูกห่อหุ้มด้วยบลาเซียร์สีเนื้ออ่อน

"หึ" เตชิแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ หญิงสาวยกมือไหว้อ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา เธอปิดทรวงอกไว้อย่างอับอาย ร่างสูงขึ้นคร่อมเธอไว้ เขาถอดเข็มขัดออกจากเอวด้วยสีหน้าโกรธจัด

"ปล่อยฉันไปเถอะนะ.. ฮืออ~ ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฮึก~ " เธอร้องไห้ปานจะขาดใจ เมื่อเห็นท่าทางเอาจริงของชายหนุ่ม "ปล่อยนะ!!"

ชายหนุ่มรวบมือเธอไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะมัดไว้ด้วยเข็มขัดอย่างแน่นหนา ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้ซอกคอเธออย่างเอาแต่ใจ ร่างบางส่ายหน้าทุรนทุรายอย่างเจ็บปวด เธอไม่ต้องการแบบนี้

"ฮืออ~ ปล่อย! ไอ้สารเลว! ปล่อยฉัน!! อึก" มือบางขยุ้มผมเขาอย่างแรงเพื่อให้เขาหยุดรังแกเธอ แต่แค่นี้หรือที่จะฉุดรั้งเขาได้ ยิ่งเจ็บปวดเขายิ่งชอบ มือหนาตะปบบลาเซียร์ ก่อนจะกระชากมันออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นทรวงอกขนาดพอเหมาะดึงดูดสายตา

"กรี๊ดดด!! ยะ..อย่าทำ! ฮือๆ~ ออกไป!! " แพทริคกรีดร้องอย่างหวาดกลัว เมื่อมือหนาของเขาตะปบลงที่ทรวงอกของเธอพร้อมกับบีบขย้ำมันอย่างรุนแรง

"ดิ้นเยอะๆ! ยิ่งดิ้นมึงยิ่งเจ็บ!" เตชิเอ่ยเสียงกร้าว ก่อนจะก้มลงดูดกลืนทรวงอกเธออย่างมูมมาม แพทริคเบิกตากว้างอย่างตกใจ น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย มือน้อยๆที่ถูกพันธนาการทุบไปที่แผ่นหลังเขาอย่างแรง แต่เขาไม่สะเทือนเลยแม้แต่น้อย

"อร้ายย!! ไอ้สารเลว! ฮือๆ ป๊า ม๊า ช่วยหนูด้วย! ฮืออ~ " ร่างบางดิ้นเร่าๆอย่างทรมาน รู้สึกรังเกียจสัมผัสที่เขากระทำกับเธอ มันทั้งรุนแรงและป่าเถื่อนที่สุด!

"พ่อมึงคงช่วยไม่ได้!"