บทที่ 2

บทที่ 2

ร่างสูงโปร่งในชุดสูทเรียบหรูราคาแพง ใบหน้าหล่อเหลาทำให้ผู้หญิงในงานต่างหันมองด้วยความหลงไหล ดวงตาคมกริบมองไปรอบๆงานเพื่อหาใครบางคน

"เธอมาแน่ๆใช่ไหม" เสียงทุ้มเอ่ยถาม โยดะ มือขวาคนสนิท ในมือถือแก้วไวน์พลางแกว่งมันไปมา เขายกมันขึ้นดื่ม ท่ามกลางสายตาของสาวๆ ที่จ้องมอง

"แน่ใจครับพ่อเลี้ยง" โยดะเอ่ยตอบ เขาทำงานกับพ่อเลี้ยงมานาน ย่อมรู้ดีว่าเจ้านายต้องการอะไร หรือไม่ชอบอะไร

"หึ ดี มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ" เตชิ เอ่ยปากไล่ลูกน้องทันที เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งกำลังเดินเข้ามาในงานพร้อมกับครอบครัวของเธอ

ใบหน้าสวยหวานทำให้เขามองไม่วางตา เธอสวยกว่าในรูปถ่ายมาก เขาจ้องมองเธอเงียบๆ โดยไม่แสดงความรู้สึกอะไรสักนิด

หญิงสาวในชุดราตรีสีขาวสวยงาม เธองดงามราวกับหงส์ ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์อ่อนๆ เธอผละมือที่ควงแขนพี่ชายออก ก่อนจะยกมือไหว้ผู้ใหญ่ในงานอย่างนอบน้อม

"สวัสดีครับคุณพงษ์เกียรติ สบายดีนะครับ" พอร์ชเอ่ยทักทายพ่อเลี้ยงพงษ์เกียรติในงานอย่างเป็นกันเอง

"อ้าว สวัสดีครับคุณพอร์ช มางานนี้ด้วยหรอครับ" พงษ์เกียรติทักทายกลับอย่างคุ้นเคย พลางเหลือบมองผู้หญิงข้างกาย

"แหม่ ก็ต้องมาสิครับ งานกุศลแบบนี้พลาดได้ไง เออนี่ แพทริค น้องสาวผมเองครับ" พอร์ชเอ่ยแนะนำน้องสาวให้รู้จัก เธอยกมือขึ้นไหว้สวัสดี

"น้องสาวสวยจังเลยนะครับ ถ้างั้นผมขอตัวไปดูงานก่อนนะครับ" พงษ์เกียรติเอ่ยขอตัว ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป

"เฮีย หนูไม่ชินเลยอ่ะ" แพทริคเอ่ย เมื่อชุดราตรีมันรัดติ้วซะเธออึดอัด ใบหน้าหวานเบ้อย่างไม่ชอบใจ

"เอาน่า ลองออกงานสักครั้งเถอะ อยู่แต่บ้านไม่เบื่อหรือไง" พอร์ชวางมือบนหัวน้องสาว พลางโยกไปมาเบาๆ อย่างเอ็นดู

"ก็มันไม่สบายตัวหนิ" หญิงสาวหน้างอง้ำ ก่อนจะถูกพี่ชายจูงไปนั่งที่โต๊ะ ส่วนพ่อแม่เธอยังเดินทักทายคนในงานอยู่

เวลาผ่านไปสักพัก ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่ คุณพงษ์เกียรติประธานชมรมเริ่มเปิดงาน ทุกอย่างราบรื่นไปด้วยดี นางแบบชื่อดังมาเดินแคทวอล์คอยู่บนเวที พลางโอดโฉมเพชรต่างๆ ที่ใช้ประมูล

"สำหรับแหวนเพชรชิ้นที่หนึ่ง เริ่มต้นที่ 5 ล้านบาทค่ะ!" เสียงพิธีกรประกาศการประมูลเครื่องเพชรชุดแรก รายได้ครึ่งหนึ่งจะมอบให้กับมูลนิธิ คนส่วนใหญ่ที่มาทำบุญก็ล้วนแต่ทำเอาหน้าทั้งนั้น แก่งแย่งชิงดีกัน

มีคนประมูลผ่านไปหลายชุด ชุดแล้วชุดเล่าจนหญิงสาวเริ่มเบื่อ งานแบบนี้เธอไม่ชินเอาเสียเลย แพทริคถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

"เฮีย หนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" เธอเอ่ยบอกพี่ชาย

"ให้เฮียไปเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่ต้องค่ะ เฮียอยู่ดูงานเถอะ" เธอเอ่ยปฏิเสธ

"อืม อย่าไปนานนะ" พอร์ชเอ่ยอย่างเป็นห่วง ก่อนที่ร่างบางจะลุกเดินออกไป

แพทริคไม่ได้เข้าห้องน้ำหรอก เธอออกมาเดินเล่นต่างหาก เธอยืนรับลมเย็นที่ตรงระเบียง ในมือถือแก้วน้ำส้มยกขึ้นจิบ ในหัวคิดไปเรื่อยเปื่อย โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนแอบตามมา

ปึก!

"โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ" ในขณะที่เธอหันหลังเตรียมจะกลับเข้างานก็ปะทะกับแผงอกใครสักคนพอดี น้ำส้มที่ถืออยู่หกเลอะเปื้อนเสื้อผ้าของเขา "ขอโทษอีกครั้งนะคะ หนูไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่เป็นไร..." แพทริคเงยหน้ามองคนร่างสูง ใบหน้าเธออยู่แค่ระดับอกเขาเท่านั้น ดวงตาคมกริบดุจเหยี่ยวนั้น ทำให้เธอจ้องมองอย่างลืมตัว

"ขอโทษจริงๆนะคะ" เธอเอ่ยขอโทษอีกครั้ง พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เตชิปลายตามองเพียงนิด แต่ไม่ได้รับผ้าเช็ดหน้าจากเธอ เขาถอดสูทที่เลอะออกก่อนจะวางพาดแขนแกร่ง

"........" เขาไม่ได้พูดหรือตอบอะไร หรือว่าเขาจะโกรธเธอกัน ยิ่งคิดแบบนี้ ทำให้หญิงสาวใบหน้าสลดลงทันควัน

ครืด~ ครืด~

เตชิล้วงหยิบสมาร์ทโฟนราคาแพงขึ้นมา ก่อนจะกดรับสาย

"อืม...อยู่ข้างนอก....เดี๋ยวไป" เขาจ้องมองเธออีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงาน แพทริคมองตามด้วยความงุนงง แต่ก็ไม่ได้สนใจมากนัก ร่างบางหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในงานทันที

"ทำไมไปนานจัง" พอร์ชเอ่ยถามน้องสาวทันทีที่นั่งลง

"เอ่อ ท้องเสียนิดหน่อยค่ะ" เธอพูดโกหกออกไป ต่างคนต่างเงียบเมื่อถึงเวลาประมูลสำคัญ

"เอาล่ะค่ะ เหลือเครื่องเพชรชุดสุดท้ายแล้วนะคะ เครื่องประดับที่มีเพียงชิ้นเดียวในโลก ราคาเริ่มต้นอยู่ที่... 50 ล้านบาทค่ะ!" เสียงหือฮาดังขึ้นสนั่น ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มประมูล

" 60 ล้านบาทครับ" เสียงชายคนหนึ่งประมูล

"60 ล้านบาทครั้งที่หนึ่ง!...หกสิบล้านบาทครั้งที่สอง...."

"80 ล้านลาทครับ!" พอร์ชยกป้ายขึ้นประมูล เสียงหือฮาดังมาเป็นระยะ ราคาเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

"80 ล้านบาทครั้งที่หนึ่ง!...80 ล้านบาทครั้งที่สอง..."

"100 ล้าน!" เสียงซุบซิบดังขึ้นมากกว่าเดิม เมื่อมีคนประมูลในราคาที่สูงขึ้นไปอีก เตชิชูป้ายด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"เอาล่ะค่ะ 100 ล้านแล้วนะคะ จะมีใครประมูลสูงกว่านี้อีกไหมคะ 100 ล้านบาทครั้งที่หนึ่ง... 100 ล้านบาทครั้งที่สอง... 100 ล้านบาทครั้งที่สะ..."

"120 ล้านบาท!" พอร์ชชูป้ายประมูลขึ้น พร้อมกับมองหน้าเตชิด้วยใบหน้าเรียบเฉย เสียเงินไม่ว่า เสียหน้าไม่ยอม

" วู้ววว~ ราคาสูงจริงๆนะคะ 120 ล้านบาทครั้งที่หนึ่ง!.... 120 ล้านบาทครั้งที่สอง... 120 ล้านบาทครั้งที่สะ.."

"150 ล้าน!" เตชิชูป้ายประมูลขึ้น ทุกคนต่างหันไปมองเขาเป็นตาเดียว ใครกันที่กล้าประมูลเยอะขนาดนี้ พอร์ชมองเตชิอย่างไม่พอใจ เขาเตรียมจะยกมือขึ้นประมูล แต่ถูกน้องสาวค้านไว้เสียก่อน มันราคาสูงเกินไป

" 150 บ้านบาทครั้งที่หนึ่ง!!....150 ล้านบาทครั้งที่สอง!!!.... 150 ล้านบาทครั้งที่สาม!! ปิดการประมูลค่ะ ยินดีกับพ่อเลี้ยงด้วยนะคะ"

เสียงปรบมือดังสนั่น เตชิยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เมื่อชนะการประมูลได้ เขาเหลือบมองทางแพทริค ก่อนจะลุกขึ้นยืน งานประมูลจบลงเรียบร้อย ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน รวมทั้งเขาเช่นกัน

"ขอบคุณที่ร่วมทำบุญด้วยนะครับพ่อเลี้ยง" พงษ์เกียรติเอ่ย พร้อมกับยื่นกล่องเพชรให้กับเตชิ

"ยินดีครับ"