บทที่ 3.3

กวินไม่รู้หรอกว่าวิธีนี้จะได้ผลทำให้ความสัมพันธ์ของเพื่อนรักกับน้องรักดีขึ้นมากแค่ไหน แต่คงไม่มีทางอื่นที่จะเป็นทางออกที่สวยงามเท่าทางนี้แล้ว และเขาก็พอมีวิธีรับมือหากว่าหญิงสาวคิดจะทำอะไรในสิ่งที่ไม่ถูกต้องที่นี่

“อยู่ได้ค่ะ” แม้ว่ามันจะอยู่ห่างจากผู้คนเสียเหลือเกิน แต่หญิงสาวก็คิดว่ามันคงปลอดภัยกับตนเองไม่เช่นนั้นกวินคงไม่จัดที่นั่นเป็นที่พักให้เธอแน่

“มาที่นี่ได้บอกญาติพี่น้องหรือแฟนไหม”

“เอ่อ ไม่ได้บอกค่ะ ดิฉันตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน”

“แฟนก็ไม่มีงั้นเหรอ” เขาถามย้ำคำเดิม ตั้งใจจะเน้นให้อีกฝ่ายตอบความจริงมา

“ยังไม่มีแฟนค่ะ” ชุติมาก้มหน้าเล็กน้อย รู้สึกอึดอัดที่ต้องมาตอบคำถามส่วนตัวต่อหน้าคนอื่น

“น่าแปลก อยู่กรุงเทพฯเจอคนตั้งเยอะทำไมไม่มีแฟนซะที” กวินหรี่ตามองอย่างจับผิด เริ่มรู้สึกว่าชุติมามีจริตมารยาผู้หญิงในเรื่องการหว่านเสน่ห์พอสมควร

“ขอไม่ตอบได้ไหมคะ มันคงไม่เกี่ยวกับงานที่จะทำที่นี่” หญิงสาวตัดบทสั้นๆ

กวินอึ้งไปเล็กน้อย ชุติมากล้าตัดบทสนทนาที่มีโอกาสในการทำให้ผู้ชายอยากรู้จักเธอมากขึ้น แต่ไม่เป็นไร เขายังมีเวลาที่จะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของหญิงสาวอีกหลายวัน

รับรองว่าถ้าเจ้าหล่อนเป็นพวกชอบอ่อย หรือหว่านเสน่ห์จับผู้ชายอย่างที่ทำกับครอบครัวของธีระล่ะก็ ชุติมาจะได้บทเรียนที่เจ็บแสบที่สุดในชีวิตแน่

ลูกน้องที่ชื่อกาหลงไม่สะดวกที่จะมาสอนงานชุติมาในเวลานี้ จึงเป็นหน้าที่ของกวินที่ต้องพาหญิงสาวทำความรู้จักกับไร่สุขรักษ์แทน

ไร่สุขรักษ์อยู่ท่ามกลางหุบเขาในอำเภอสะเมิง บรรยากาศที่นี่เงียบสงบเหมาะแก่การมาพักผ่อน อากาศในไร่บริสุทธิ์สดชื่นจนชุติมารู้สึกว่าหายใจได้ชุ่มปอดมากกว่าปกติ นอกจากจะมีแปลงสตรอว์เบอร์รี่ที่ปลูกไว้สำหรับใช้ผลผลิตทำรายได้แล้ว

ที่นี่ยังแบ่งพื้นที่ไปทำโฮมสเตย์ไว้รองรับนักท่องเที่ยวที่อยากมาสัมผัสความสวยงามของธรรมชาติอีกด้วย หญิงสาวเดินเข้ามาในเขตปลูกสตรอว์เบอร์รี่ที่มีไว้สำหรับนักท่องเที่ยวที่มาพักหรือแขกขาจรที่อยากจะเก็บเจ้าหวานฉ่ำผลสดไปรับประทาน

“งานของคุณอยู่ที่ท้ายไร่”

กวินพาชุติมามาถึงท้ายไร่ที่เขาพูดถึง ที่ดินโล่งๆ ที่คนงานเตรียมจะยกแปลงปลูกสตรอว์เบอร์รี่พันธ์ใหม่ในอีกไม่กี่วันนี้ หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ สุดลูกหูลูกตานี่คืองานของเธองั้นหรือ

“ฉันต้องทำอะไรบ้างคะ” เธอหันมาถามด้วยความอยากรู้

ปกติชุติมาดูแลด้านบัญชีของบริษัท เธอรู้เพียงแค่ว่าสินค้ามีอะไรบ้างและราคาเท่าไร หน้าที่ควบคุมการจ่ายและรับที่วันๆ ก้มหน้าอยู่กับตัวเลขเลยไม่ได้สนใจสิ่งอื่น ดังนั้นเมื่อถูกส่งให้มาอยู่ที่นี่กับเจ้าหวานฉ่ำสีแดง หญิงสาวก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นกับมันอย่างไรดี มือเคยจับแต่ปากกาและเครื่องคิดเลขสมองบวกลบคูณหารตลอดเวลา ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนมาพิสูจน์ดินหรือต้นไม้ใบหญ้าแทนเป็นแน่

“ก็อย่างที่บอกทำทุกอย่าง” กวินยังไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าจะให้ชุติมาทำอะไรบ้าง

เขาเพิ่งตัดสินใจเมื่อคืนก่อนว่าจะรับคนงานเพิ่ม ปกติแล้วทุกอย่างในไร่มีผู้จัดการไร่คนเก่งอย่างเดชดูแลและมีกาหลงฝ่ายบัญชีที่ดูแลกันมานาน การรับหญิงสาวเข้ามาจึงต้องหางานที่เหมาะกับหน้าที่ให้ แต่กวินก็ยังคิดไม่ออกว่าจะให้เธอทำอะไรดี

ชุติมายังไม่ได้ถามอะไรต่อ กวินก็แนะนำให้รู้จักกับผู้จัดการไร่ของเขา เดช คำวันหนุ่มชาวสะเมิงโดยกำเนิดที่มีหัวใจให้เจ้าหวานฉ่ำสีแดงทุกลมหายใจเข้าออก ชายหนุ่มแอบสังเกตท่าทีของหญิงสาวอยู่เงียบๆ ลูกน้องเขาเป็นชาวบ้านธรรมดาที่ไม่ประสาเรื่องรักใคร่ ดังนั้นเมื่อเห็นทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอราวกับรู้จักกันมานานก็ทำให้หนุ่มเจ้าของไร่ต้องจับตามองเป็นพิเศษ

“คุณมาไม่เคยเห็นลูกสตรอว์เบอร์รี่ของจริงเหรอครับ รับรองว่าอยู่ที่นี่จะได้ทั้งเห็นทั้งชิมจนเอียนแน่ๆ ครับ” เดชชวนหญิงสาวคุย

“ท่าทางคุณเดชจะมีความรู้เรื่องพวกนี้มากนะคะ” ชุติมาเห็นเขาอธิบายเกี่ยวกับเรื่องราวของสตรอว์เบอร์รี่ได้เป็นฉากๆ

“ผมเกิดมาก็เห็นเจ้าหวานฉ่ำแล้วครับ ถ้าคุณมารู้จักพวกมันจะรู้ว่ามันมีอะไรให้เราเรียนรู้ทั้งชีวิตก็ไม่หมด”

“อย่างนั้นเลยเหรอคะ แหม มาเริ่มสนใจแล้วนะเนี่ย”

รอยยิ้มสดใสกับการพูดคุยที่เริ่มสนิทสนมกันในเวลาไม่นานทำให้กวินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ชุติมากำลังตีสนิทเดชในฐานะคนที่ต้องร่วมงานกันหรือเริ่มหว่านเสน่ห์เพื่อหาผู้ชายเป็นเพื่อนแก้เหงาในไร่แห่งนี้ เห็นทีว่าเขาคงต้องให้เธออยู่ไม่ห่างสายตาแล้ว

“เดช ไปทำอะไรก็ไปเถอะ ที่เหลือฉันจัดการเอง” กวินไม่ต้องการให้ลูกน้องตกเป็นเหยื่อของผู้หญิงที่ชอบหว่านเสน่ห์อย่างชุติมา จึงหาทางตัดบทให้ทั้งคู่แยกจากกันโดยเร็วที่สุด

“ตามฉันมา” กวินเดินนำไปอย่างรวดเร็วทำให้ชุติมาเดินตามแทบไม่ทัน หญิงสาวไม่เข้าใจว่าเขาจะรีบร้อนไปไหนหนักหนาในเมื่อท้ายไร่ก็อยู่แค่นี้

กวินไม่ได้พาชุติมาไปที่ท้ายไร่อย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก แต่กลับมาเธอมาที่บ้านพักแทน โดยให้เหตุผลว่าเขาต้องการเลี้ยงต้อนรับในฐานะที่หญิงสาวมาทำงานที่นี่เป็นวันแรก

“ฉันไปกินที่โรงครัวก็ได้ คุณไม่น่าให้คนอื่นต้องลำบากเลย” ชุติมาพูดอย่างเกรงใจเมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนที่พบเมื่อกลางวันและเด็กสาวน่าตาน่ารักลำเลียงอาหารขึ้นมาตั้งโต๊ะให้

น่าแปลกที่สายตาของแม่สาวน้อยมองเธอด้วยความไม่เป็นมิตรทั้งๆ ที่เพิ่งพบกันครั้งแรก ชุติมารู้จักเด็กสาวว่าชื่อมะลิเป็นลูกสาวแม่ครัวอายุอานามน่าจะรุ่นเดียวกับชุติมา แต่ทำไมหญิงสาวถึงรู้สึกได้ว่ามะลิไม่ชอบตนเอาเสียเลย

“เธอไม่ต้องไปกินข้าวที่โรงครัว ทุกมื้อมากินข้าวที่นี่” กวินนั่งลงตักข้าวเข้าปากคำแรก

“ค่ะ” ชุติมารับคำอย่างแปลกใจ หรือว่าสิทธิพิเศษที่ได้รับเป็นเพราะธีระเอ่ยปากฝากฝังตัวเธอไว้กับกวิน

“อ้อ งานของเธอที่จะต้องทำฉันยังคิดไม่ออกว่าจะให้ทำอะไร แต่กินข้าวเสร็จแล้วรีบอาบน้ำเข้านอนซะ อากาศที่นี่เย็นระวังจะไม่สบายแล้วพรุ่งนี้มาเจอกันตีสี่”

“ตีสี่ ต้องตื่นตีสี่หรือเจอคุณตีนี่คะ” ชุติมาอ้าปากค้าง แม่เจ้า ทำไมต้องตื่นตั้งแต่ไก่โห่ขนาดนั้น

“ทำไม ตื่นตีสามตีสี่มีปัญหาอะไรเหรอ คนงานที่นี่เป็นร้อยก็ตื่นเวลานี้ทั้งนั้น” กวินชายตามองอย่างดูแคลน นึกแล้วไม่มีผิด คงไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้ล่ะซิ

“ไม่มีปัญหาค่ะ เพียงแต่ฉันไม่คิดว่าจะมีงานอะไรให้ทำตอนตีสี่” หญิงสาวอ้อมแอ้มตอบพลางนึกว่ามืดขนาดนั้นจะทำอะไรได้

“เดี๋ยวก็รู้ อ้อ ผมไม่ชอบคนผิดเวลา ตีสี่ตรงกรุณามารอที่นี่” กวินรวบช้อนแล้วลุกขึ้นเดินหายเข้าห้องไปทันที ทิ้งให้ชุติมานั่งงงอยู่เพียงลำพัง จะให้เธอตื่นมาทำอะไรตีสี่

ชุติมาแทบช็อคเมื่อรู้ว่างานชิ้นแรกที่กวินให้ทำก็คือ จัดการวัชพืช หญิงสาวเหลียวมองไปรอบๆ ในบรรยากาศตอนเช้ามืดเห็นคนงานกำลังก้มหน้าก้มตาอย่างขะมักเขม้นทำอะไรบางอย่างอยู่ที่แปลงสตรอว์เบอร์รี่

“คุณมาสายเลยเวลาที่จะเก็บสตรอว์เบอร์รี่แล้ว งานวันนี้ก็คือช่วยคนงานจัดการเจ้าวัชพืชพวกนี้แล้วกัน” เขายื่นถุงปุ๋ยให้เธอ

“ทะ ทำยังไงคะ” เธอทำหน้าเหรอหรา

“ตามมา”

สายที่ไหนเธอสะดุ้งตื่นก่อนเวลาแล้วรีบจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย เพราะไม่รู้ว่าอากาศที่นี้หนาวจับขั้วหัวใจทำให้ชุติมาไม่ได้เตรียมอุปกรณ์กันหนาวมาสักชิ้น เช้านี้หญิงสาวจึงมีเสื้อข้างในสองตัวและเสื้อข้างนอกกันลมอีก แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกได้ถึงความเย็นที่ทำให้ต้องกอดอกตลอดเวลา

ชายหนุ่มเดินนำมาที่แปลงแล้วนั่งลงสาธิตการจัดการวัชพืช สิ่งที่ชุติมาเห็นก็คือกวินใช้มือเด็ดตัดแต่งใบและลำต้นบางส่วนที่ไม่แข็งแรงออก เพียงแค่ครู่เดียวเขาก็จัดการได้เกือบครึ่งแปลงที่เหลือ

“เอ้า ระวังด้วย” เขายื่นถุงปุ๋ยคืนให้เธอ