บทที่ 3.1

กวินยังไม่ได้กลับไปที่ไร่ตามกำหนดที่ตั้งใจไว้เพราะคุณนายลอรขอร้องให้อยู่ต่ออีกวัน เนื่องจากคืนนี้จะมีงานเลี้ยงประจำปีของบริษัท นางต้องการให้เขาไปจับตาดูความสัมพันธ์ของธีระกับผู้หญิงที่ชื่อชุติมา และอีกนัยก็คือไปเป็นเพื่อนณัชชาที่ต้องออกงานคู่กับสามี

“ณัชไปกับพี่วินนะคะ” ณัชชาไม่มองหน้าสามีแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวก้าวขึ้นไปนั่งในรถของกวินไม่สนใจว่าธีระจะยืนรอเก้อหรือไม่

“เจอกันที่งานแล้วกัน” กวินสงสารเพื่อนก็สงสารแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร เขาเพิ่งช่วยหาทางออกด้วยการรับผู้หญิงคนนั้นไปทำงานที่ไร่แทน แต่ธีระก็ยังไม่ได้ให้คำตอบอะไรทั้งสิ้น

“ณัชไม่อยากมางานเลยค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา เมื่อกวินเริ่มเคลื่อนรถตามหลังธีระที่นำหน้าไปก่อน

“ทำไมล่ะ ตาลูกหมีไม่เป็นอะไรมากไม่ใช่เหรอ”

เมื่อตอนเช้าเด็กชายมีอาการไข้ขึ้นเล็กน้อย คุณนายลอรให้แพทย์มาดูอาการที่บ้านก็พบว่าอาจจะเป็นไข้หวัดเพราะอากาศเปลี่ยนแปลง จึงสั่งยาและให้คอยสังเกตอาการใกล้ชิด หากไม่ดีขึ้นก็ให้รีบพาไปโรงพยาบาล แต่เมื่อเย็นกวินก็เห็นลูกหมีอาการดีขึ้นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว

“ลูกไม่เป็นไรค่ะ ก่อนมาณัชไปดูเพิ่งจะหลับ แต่ที่ไม่อยากมาเพราะว่า” ณัชชาก้มหน้าเล็กน้อย

คืนนี้เธอไม่พร้อมจะออกงานในฐานะภรรยาเจ้าของบริษัทที่ประสบความสำเร็จในระดับแนวหน้าของประเทศ ถ้าความสำเร็จนั้นต้องแลกมาด้วยการสูญเสียบางอย่างไป ณัชชาขอเลือกเป็นผู้หญิงธรรมดาที่มีชีวิตกับครอบครัวอย่างมีความสุขดีกว่า

“อย่าคิดมากน่า พี่ว่าไม่มีอะไรหรอก คืนนี้เป็นงานเลี้ยงบริษัทคนคงเยอะ นายธีคงไม่มีเวลามาสนใจผู้หญิงคนนั้นหรอก อีกอย่างณัชก็ต้องอยู่ใกล้ธีอยู่แล้ว ให้มันรู้ไปซิว่าเมียเขามาทนโท่ ยังจะเสนอหน้าได้อีก” นี่ล่ะ คือกวินตัวจริงเสียจริง รักเพื่อนรักน้องรักความถูกต้อง

“แต่ว่า สองคนนั่น...” หญิงสาวอ้าปากจะพูดต่อ

“ณัช พี่อยากให้ณัชจำไว้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นสิ่งสำคัญในชีวิตคู่คือการให้อภัย ณัชจำวันที่รับรักไอ้ธีได้ไหม วันที่ตัดสินใจแต่งงานกับมัน พี่เชื่อว่าณัชจำได้ดังนั้นความรักของเราจะไม่มีวันล่มสลายถ้าเรารู้จักถนอมและรักษามัน เชื่อพี่” น้ำเสียงกวินมั่นคงและหนักแน่นจนณัชชารู้สึกมีกำลังใจมาก เธอไม่เคยลืมคืนวันที่ดีเหล่านั้นได้เลยแม้แต่นิดเดียว ไม่มีสักวันที่จะไม่รักผู้ชายที่ชื่อธีระ

งานเลี้ยงคืนนี้ผู้คนเยอะแยะมากมายจนจำไม่หวาดไม่ไหว กวินเองก็มีโอกาสได้พบกับเพื่อนร่วมธุรกิจในวงการเดียวกันหลายคน ทำให้ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันหลายอย่าง ณัชชาทำหน้าที่ภรรยาเจ้าของบริษัทได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง หญิงสาวเฉิดฉายอยู่เคียงข้างธีระเหมือนเช่นทุกครั้ง

ธีระจับมือณัชชาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไปไหน เขาต้องการให้เธออยู่ข้างๆ เพื่อรับรู้ในความสำเร็จที่ทำเพื่อครอบครัวมาตลอด หญิงสาวเองก็รู้สึกว่าสามีทำงานหนักจนมีวันนี้เพื่อตนกับลูก ทุกอย่างควรจะดีและมีความสุขถ้า...

“น้องมา นี่ณัชชา ภรรยาผม” ธีระแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกันอย่างเป็นทางการ

“สวัสดีค่ะ คุณณัชชา” ชุติมาพนมมือทำความเคารพอย่างนอบน้อม

ณัชชาอึ้งไปเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มให้และทักทายตามมารยาท หญิงสาวสังเกตว่าชุติมาดูจะเป็นที่สนใจของลูกค้าและคนที่มาร่วมงานในคืนนี้ ไม่เว้นแม้แต่สามีของตน

“ณัชรอตรงนี้แป๊ปนะ เดี๋ยวพี่กับน้องมาไปพบลูกค้าด้านโน้นก่อน” ธีระปล่อยมือเธอแล้วเดินเคียงคู่ไปกับชุติมา

ณัชชารู้สึกเคว้งขึ้นมาทันที มือที่เคยกุมแน่นไม่ยอมปล่อยไม่เหลือเยื่อใยใดๆ ทั้งสิ้น ยิ่งเห็นทั้งสองพูดคุยกับลูกค้าอย่างออกรสออกชาติ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าตนเองเหมือนเป็นส่วนเกินสำหรับงานนี้เหลือเกิน

กวินซึ่งยืนอยู่กับกลุ่มลูกค้าที่รู้จักกันหันมามองณัชชาที่ยืนเคว้งอยู่กลางงานเพียงลำพัง ชายหนุ่มกำลังจะขอแยกตัวมาหาแต่บังเอิญเหลือบไปเห็นธีระกับผู้หญิงที่เขาเห็นในรูปว่าคือชุติมากำลังสนทนาอย่างออกรสออกชาติกับลูกค้าชาวต่างชาติ

“นั่นคุณมากับคุณธีนี่” คนในกลุ่มของกวินคนหนึ่งหันไปเห็นทั้งคู่

“คุณมาคือใครเหรอ” กวินหันมาถาม

“ผู้ช่วยคุณธีเห็นว่าอยู่ฝ่ายบัญชีแต่เก่งหาตัวจับยาก ลูกค้าชอบและติดทุกราย”

คงจะจริงเพราะกวินสังเกตว่าคนทั้งงานส่วนใหญ่ดูจะสนใจผู้หญิงคนนี้เสียเหลือเกิน โดยเฉพาะผู้ชายที่ต่างก็ตาเป็นประกายยามได้อยู่ใกล้เจ้าหล่อน เขาไม่ได้อคติส่วนตัวเพราะฟังมาว่าเธอเป็นมือที่สามที่ทำให้ครอบครัวเพื่อนรักมีปัญหา แต่จากสองตาที่เห็นแม่คุณช่างเป็นมิตรกับทุกคนเสียจนหน้าหมั่นไส้

“พี่วินคะ พาณัชกลับบ้านหน่อย” ณัชชาเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม

“งานยังไม่เลิกไม่ใช่เหรอ ณัชจะรีบกลับทำไม” เขาไม่อยากให้หญิงสาวกลับบ้านตอนนี้เพราะเท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรได้ตามใจชอบ นายธีนะ นายธีลืมเมียตัวเองไปเลย

“เมื่อกี้ณัชโทร.ไปที่บ้าน เด็กบอกว่าลูกหมีไข้ขึ้นค่ะ ณัชอยากไปดูลูก” หญิงสาวน้ำตาคลอเมื่อเห็นธีระหัวร่อต่อกระซิกกับชุติมาอย่างสนิทสนม เขาคงลืมไปแล้วว่ามีตนอยู่ด้วยในงานและกำลังยืนมองด้วยหัวใจที่ชอกช้ำ

“ไป กลับก็กลับ บอกนายธีหน่อยไหม” กวินมองตามเพื่อนรักที่จู่ๆ ก็แยกตัวออกจากกลุ่มลูกค้า ตอนแรกเขานึกกว่าธีระจะมาหาณัชชาเสียอีก แต่กลายเป็นว่าหายไปกันลำพังสองคนกับผู้หญิงคนนั้น

“พี่ธีคงไม่มีเวลาให้ณัชกับลูกหรอกค่ะ” น้ำเสียงหญิงสาวเครืออย่างเห็นได้ชัด ภาพสามีแตะประคองชุติมาเดินหายออกไปนอกงานต่อหน้าทำให้ณัชชาเสียใจจนพูดอะไรไม่ออก ธีระลืมแล้วจริงๆ ว่ามีเธออยู่ในงาน สองคนนั่นกำลังจะไปไหนทำอะไรกัน ไม่คิด ต้องไม่คิด ณัชชาพยายามห้ามตนเอง

“ไอ้ธีไปไหน” กวินเดินตามทันที

งานเลี้ยงจัดขึ้นในโรงแรมห้าดาวหรูย่านใจกลางเมือง ลิฟต์ตัวที่ใกล้งานที่สุดคือเป้าหมายที่ธีระกับชุติมากำลังจะเดินก้าวไป กวินมาไม่ทันเพราะทั้งคู่ขึ้นลิฟต์หายไปด้วยกันต่อหน้าต่อตา สิ่งเดียวที่ชายหนุ่มมั่นใจตอนนี้ก็คือ เพื่อนรักเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ และการเปลี่ยนไปมาจากผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อ ชุติมา

รถตู้สีขาวคันใหญ่เคลื่อนเข้ามาในอาณาเขตของไร่สุขรักษ์ ไร่สตรอว์เบอร์รี่ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเชียงใหม่ ชุติมาก้าวลงจากรถพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบย่อม เธอได้รับคำสั่งจากธีระให้มาช่วยงานที่นี่โดยไม่มีกำหนดกลับ แม้จะไม่เข้าใจคำสั่งของเจ้านายแต่หญิงสาวก็รับจัดแจงเก็บข้าวของและออกเดินทางแต่เช้าตรู่

“คุณชุติมาใช่ไหมจ้ะ” หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีเดินเข้ามาทักทายด้วยสายตาเป็นมิตร

ชุติมายิ้มรับและยกมือไหว้ทำความเคารพอย่างนอบน้อม พลางเหลียวมองไปรอบกายด้วยสายตาหวาดหวั่น จะไม่ให้รู้สึกเช่นนั้นได้อย่างไรในเมื่อเวลานี้หญิงสาวรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างไรอย่างนั้น เพราะบรรยากาศรอบตัวมีแต่แปลงสตรอว์เบอร์รี่ไกลสุดลูกหูลูกตา

“บ้านพักอยู่ทางนี้จ้ะ”

ชุติมาเดินตามหลังหญิงคนเดิมไปอย่างว่าง่าย เธอยังไม่รู้ว่าการมาอยู่ที่นี่ต้องทำอะไรและจะเจอกับอะไรบ้าง รู้เพียงแต่ว่าธีระสั่งให้มาช่วยงานโดยคนที่จะมาเป็นเจ้านายใหม่ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในไร่แห่งนี้นี้ชื่อกวิน

บ้านพักของชุติมาเป็นบ้านไม้สองชั้นท่ามกลางแปลงสตรอว์เบอร์รี่นับร้อยแปลง หญิงวัยกลางคนส่งกุญแจบ้านหลังนั้นให้ แล้วบอกเพียงสั้นๆ ว่า

“คุณเก็บของก่อนเดี๋ยวนายคงเรียกขึ้นไปพบเอง”

ชุติมาได้แต่ยิ้มรับแล้วเปิดประตูเข้าไปบ้านพักของตน รีบจัดแจงทำความสะอาดเก็บข้าวของให้เรียบร้อยโชคดีที่ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวมีน้อย และบ้านพักมีคนทำความสะอาดไว้ให้ก่อนหน้า ทำให้หญิงสาวเพียงแค่เก็บของเข้าที่แล้วจึงเตรียมตัวที่จะไปพบเจ้านายคนใหม่

หญิงสาวอดคิดถึงคำสั่งแปลกๆ ของธีระไม่ได้ เมื่อคืนก่อนที่จะเข้านอนเจ้านายหนุ่มก็โทรศัพท์มาหาและบอกเพียงสั้นๆ ไม่ให้เธอซักถามอะไรทั้งสิ้น

‘น้องมา เก็บข้าวของจำเป็นซะ พรุ่งนี้เช้าจะมีรถตู้ไปรับที่หอพักนะ’

‘ไปไหนคะ แล้วไปกี่วัน’ หญิงสาวสะดุ้งลุกขึ้นมาเปิดไฟทันที