บทที่ 2.2

นางเองก็เอ็นดูกวินเหมือนกับเป็นลูกชายอีกคน ไม่ใช่เพราะการเอื้อกันในเรื่องธุรกิจแค่นั้น แต่เป็นเพราะนิสัยมีสัมมาคารวะน่าเอ็นดูของชายหนุ่มเองที่คุณนายลอรพอใจ ดังนั้นทุกครั้งที่เพื่อนรักของลูกชายมาที่บ้านจึงได้รับการต้อนรับจากทุกคนเป็นอย่างดี

น้ำพริกที่กวินติดใจหนักหนาวางลงตรงหน้าพร้อมผักสดที่เขาโปรดปราน คุณนายลอรสั่งให้แม่ครัวทำกับข้าวที่ลูกชายเพื่อนชอบทั้งสิ้น

“มีแต่เมนูของนายวินแล้วของผมล่ะครับแม่” ธีระโอดครวญทำเสียงประหนึ่งน้อยใจเหลือเกิน

“ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร ฉันน่ะลูกคนโปรด นายน่ะมันลูกในไส้” กวินเย้า

“ก็ได้ๆ ลูกคนโปรดนานๆ จะออกจากไร่ซะที กระผมตามใจก็ได้ครับ” ธีระลงมือตักกับข้าวให้มารดาเป็นคนแรกแล้วจึงตักน้ำพริกของโปรดกวินให้เป็นลำดับถัดไป

วันนี้บนตึกใหญ่ไม่มีการตั้งโต๊ะเพราะณัชชาโทรศัพท์มาบอกว่าจะแวะไปรับลูกหมีที่บ้านตายายและทานข้าวที่นั่นมาเลย คุณนายลอรจึงสั่งให้จัดโต๊ะที่เรือนเล็กและรับประทานกับลูกชายทั้งสองอย่างมีความสุข

ณัชชาอุ้มลูกชายสุดที่รักเข้าบ้านด้วยสภาพที่ใกล้จะหมดแรง หญิงสาวไม่ได้เหนื่อยกับงานที่รับผิดชอบในหน้าที่อาจารย์ แต่หัวใจกำลังจะหมดแรงที่จะต่อสู้กับความรู้สึกของตนเอง ภาพที่ลานจอดรถเมื่อกลางวันยังคงวนเวียนเข้ามารบกวนอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าการสอนในภาคบ่ายในตารางจะเต็มจนไม่มีเวลาพัก แต่เธอก็ยังอดครุ่นคิดไม่ได้ว่าควรทำอย่างไรดี

“ณัชมาแล้วเหรอ”

ณัชชาสะอึกเมื่อเห็นหน้าสามีที่เดินยิ้มกริ่มเข้ามาหา ธีระดีใจที่ภรรยาสาวกลับมาแล้วตั้งใจจะบอกข่าวดีเรื่องงานที่ทำสำเร็จในวันนี้ให้สุดที่รักได้รับรู้ ต่อไปเขาจะมีเวลาให้ครอบครัวได้มากขึ้น

“พี่อุ้มลูกให้ดีกว่า” ธีระทำท่าจะอุ้มเด็กชายตัวน้อยที่หลับสบายบนบ่าบาง

“ไม่ต้องค่ะ ลูกณัช ณัชดูเองได้” หญิงสาวเบี่ยงตัวหนีพูดด้วยน้ำเสียงกระด้าง สาวใช้ที่มีหน้าที่ดูแลเด็กชายตัวน้อยเข้ามาอุ้มพาไปนอนเปิดโอกาสให้สองสามีภรรยาได้คุยกันตามลำพัง

ธีระชะงักเล็กน้อย รู้สึกประหลาดกับท่าทีมึนตึงของภรรยาสาว ปกติถ้างอนณัชชาก็ไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้ออกมา วันนี้หญิงสาวเป็นอะไรไป ทำไมถึงไม่ให้ถูกตัวลูก ที่สำคัญสายตาที่จ้องมองเขาเหมือนกับมีความเสียใจระคนผิดหวังจนรู้สึกได้

“ณัชเหนื่อยหรือเปล่า กินข้าวมาหรือยัง” ธีระชวนคุยด้วยรอยยิ้ม

“พี่ธียังสนใจณัชอีกเหรอคะ”

ณัชชากลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างยากเย็น รู้สึกมันตีบตันจนพูดอะไรไม่ออก อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ในหัวใจตอนนี้มันทั้งรักทั้งผิดหวังทั้งแค้นกับการกระทำที่เธอเรียกว่า หักหลัง

“ณัช ทำไมพูดแบบนี้ ถ้าพี่ไม่สนใจณัชแล้วพี่จะสนใจใคร” ชายหนุ่มรีบเขามากอดตัวเธอไว้

“ปล่อยณัชค่ะ พี่ธี” หญิงสาวสะบัดตัวออกทันที

“ณัชเป็นอะไร ทำไมพูดจาไม่น่ารักเลย” เขาไม่เข้าใจว่าตอนนี้ศรีภรรยาเป็นอะไรกันแน่

“จะต้องพูดยังไงคะ ถึงเรียกว่าน่ารัก ณัชก็พูดแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” เธอกลั้นน้ำตาที่เริ่มคลอขึ้นมาเต็มที่ ไม่อยากร้องไห้ให้กับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว

“ณัช ถ้าเหนื่อยกับงานที่มหาวิทยาลัยมากไป ลาออกก็ได้นะ พี่ดูแลณัชกับลูกได้” ธีระเข้าใจว่าภรรยาอาจจะเครียดเรื่องงานมากเกินไปจนทำให้อารมณ์ไม่ดี

“ลาออกมาอยู่กับบ้านเป็นคนโง่ดักดานเหรอคะ”

“พูดไม่น่ารักอีกแล้วนะ ณัชไม่เคยพูดจาไม่น่ารักกับพี่นะ” ธีระไม่อยากมีปัญหากับณัชชา ตอนนี้กวินรออยู่ที่ห้องทำงานบางทีถ้าพาหญิงสาวไปเจอเพื่อนเก่าที่เคยคุยกันสนุกอาจจะอารมณ์ดีขึ้นบ้างก็ได้

“เราไปที่ห้องทำงานพี่ดีกว่า พี่มีอะไรเซอร์ไพรส์ด้วย” ชายหนุ่มอยากให้หญิงสาวแปลกใจจึงไม่ยอมบอกว่าใครมาค้างที่บ้านด้วยคืนนี้

“ไม่ไปค่ะณัชเหนื่อย ต่อไปพี่ธีไม่ต้องมาบอกอะไรอีก ไม่ต้องมาชวนไปไหนหรืออะไรทั้งนั้น เพราะณัชจะไม่ไปกับพี่ธีอีก” หญิงสาวตัดบทสั้นๆ แล้วเตรียมจะเดินขึ้นข้างบน

“ทำไมพูดแบบนี้ หมายความว่ายังไง ไม่ไปไหนกับพี่อีก” เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่าณัชชาเหนื่อยหรือโกรธอะไรกันแน่

“พี่ธีน่าจะรู้ตัวนะคะว่าทำอะไรลงไปบ้าง อย่าคิดว่าคนอื่นไม่มีตาหรือโง่จนเชื่อทุกอย่างที่พูด ณัชรู้หมดแล้ว”

“รู้อะไรพูดมาซิ” น้ำเสียงธีระแข็งกร้าวขึ้นมาทันที

“ก็รู้ว่าพี่ธีทำอะไร กับใคร ที่ไหน” ณัชชาหันหน้ามาสบตาราวกับจะจับผิดฝ่ายตรงข้ามว่ารู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่ตนพูด

“ณัชไม่โง่นะคะ แล้วขอบอกพี่ธีตรงนี้เลยว่าต่อจากนี้ไปเราสองคนต่างคนต่างอยู่ พี่ธีจะทำอะไรก็ช่าง พรุ่งนี้ณัชจะไปเรียนคุณแม่ว่าเราสองคนแม่ลูกจะไม่อยู่ที่นี่อีก”

เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของธีระ ชายหนุ่มตกตะลึงกับคำพูดของสุดที่รัก นี่ณัชชากำลังจะเลิกกับเขาหรือ ไม่จริง มันต้องไม่ใช่แบบนั้นแน่

“ณัชจะไปไหน จะเอาลูกหมีไปไหน ไม่ได้นะ พี่ไม่ให้ไป ณัชกับลูกต้องอยู่ที่นี่” ธีระดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดไว้แน่น

“ไม่ค่ะ หมดเวลาแล้ว ณัชไม่ยอมเป็นคนโง่ให้พี่ธีหลอกอีก พี่ธีปล่อยณัชนะ ถ้าพูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่องณัชจะให้ทนายมาคุย”

ธีระหมดแรงทันที ถึงขั้นให้ทนายมาคุยหมายความว่าไง ณัชชาตั้งใจจะเลิกกับเขาจริงๆ อย่างนั้นหรือ น้ำตาลูกผู้ชายคลอเบ้าขึ้นมาทันที นี่เกิดอะไรขึ้น เขาทำอะไรผิดรุนแรงถึงขั้นที่ให้อภัยไม่ได้เชียว

“ใครจะไปไหนนายธี” กวินที่ยืนฟังอยู่นานทำเป็นเอ่ยขึ้นมาเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร

เขารอธีระอยู่ที่ห้องทำงานตั้งนานสองนานชายหนุ่มก็ยังไม่กลับเข้าไป เพื่อนรักได้ยินเสียงรถศรีภรรยากลับมาก็บอกว่าจะออกมารับ แล้วจะพาณัชชาและลูกหมีเข้ามาหาแต่รอสักพักกวินก็ตัดสินใจเดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น และได้ยินสิ่งที่ทั้งสองโต้ตอบกันเมื่อครู่

“พี่วิน” ณัชชาโผเข้าหาชายหนุ่มทันที

“เป็นไงณัช สบายดีไหม” กวินเอามือแตะศีรษะของหญิงสาวเบาๆ

เพียงแค่มือของชายหนุ่มแตะลงที่ศีรษะณัชชาก็แทบอยากจะร้องไห้ออกมาให้สาแก่ใจ แต่หญิงสาวทำได้เพียงแค่ฝืนยิ้มกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ความเศร้าสร้อยที่เต็มไปด้วยความทุกข์แสนสาหัสไม่อาจรอดพ้นสายตาของกวินไปได้

“ลูกหมีหลับแล้ว พรุ่งนี้เช้านายค่อยเล่นกับหลานเถอะ” ธีระพยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียงให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้เพื่อนรักผิดสังเกต

กวินพอรู้เรื่องปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นกับครอบครัวของเพื่อนรักมาบ้าง ทั้งธีระและณัชชาเป็นทั้งเพื่อนและน้องที่เขารักมาก แม้ตอนแรกที่ฟังคุณนายลอรเล่ามาจะยังไม่เชื่อว่าธีระจะเปลี่ยนใจไปมีผู้หญิงอื่น แต่เท่าที่ฟังปัญหานี้คงใหญ่โตเกินกว่าที่คิดแล้ว

“ไม่เป็นไร เออ นายธี นายบอกจะไปดูคุณแม่ก่อนนอนไม่ใช่เหรอ ไม่ไปอีกล่ะ” จู่ๆ กวินก็อ้างคุณนายลอรขึ้นมา ธีระทำหน้าไม่ถูกแต่ก็รับลูกตามที่เพื่อนส่งมา เปิดโอกาสให้ณัชชาได้อยู่กับชายหนุ่มตามลำพัง

“พี่วิน” ณัชชาเสียงเครือเมื่อธีระเดินคล้อยหลังไปที่เรือนเล็กของคุณนายลอร หญิงสาวรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่กวินมาอยู่ที่นี่ในเวลาที่เธอต้องการกำลังใจ

“มีอะไร ณัช ค่อยๆ พูด อย่าร้องไห้” กวินปลอบใจด้วยการเอื้อมมือไปโอบไหล่ที่สั่นเพราะแรงสะอื้น

“พี่วิน”

หญิงสาวระเบิดอารมณ์ความรู้สึกที่มีทั้งหมดผ่านม่านน้ำตาและถ้อยคำที่พรั่งพรูออกมาอย่างเจ็บช้ำให้กวินรับฟัง หัวใจดวงน้อยอยากจะปลดแอกที่รัดตัวเองไว้ออกเหลือเกิน จะมีทางใดที่สามารถทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกหรือไม่