บทที่ 1.4

แม้ณัชชาจะคลางแคลงใจเรื่องความสัมพันธ์ของธีระกับผู้หญิงคนอื่น แต่ความรักที่มีอยู่เต็มล้นในหัวใจของหญิงสาวก็พลอยทำให้ทุกอย่างโอนอ่อนผ่อนตามได้สมใจปรารถนาของชายหนุ่ม

ทุกการกระทำที่ธีระแสดงให้เห็นว่าณัชชายังสำคัญและมีค่าที่สุดในชีวิตของเขาไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นทางเรือนกาย หากแต่คำพร่ำรำพันว่ารักที่พูดหรือหัวใจที่ทั้งคู่สื่อสัมพันธ์กันต่างหากคือสิ่งที่ยืนยันว่าธีระยังเป็นของเธอเพียงผู้เดียวไม่เคยเปลี่ยน

สถานการณ์ความสัมพันธ์ที่ทำท่าว่าจะไปได้ด้วยดีของธีระกับณัชชาต้องสะดุดลงอีกครั้ง เมื่อวันรุ่งขึ้นชายหนุ่มไม่อาจทำตามสัญญาที่ให้ไว้ได้ แถมยังวุ่นวายกับงานจนลืมเวลานัดที่ตกลงกันไว้อีกด้วย

“ไปดูหนังกันไหม”

ธีระออกจากห้องทำงานมาตอนสองทุ่มกว่า อาหารเย็นมีเพียงแม่สามีกับสะใภ้เท่านั้นที่ทานข้าวกันแบบฝืดคอ เพราะชายหนุ่มมัวแต่โทรศัพท์สั่งการเรื่องงานวุ่นวายจนไม่มีเวลาสนใจใคร

“พรุ่งนี้ณัชมีสอนแต่เช้าค่ะ” ณัชชารีบเดินขึ้นข้างบนทันที

วันนี้เธออุตส่าห์รีบไปพบอาจารย์ที่ปรึกษาแต่เช้าและรีบกลับมาบ้านตั้งแต่ยังไม่เที่ยง เพื่อรอว่าจะออกไปดูหนังนอกบ้านกับธีระกันลำพัง แต่รอแล้วรอเล่าเข้าไปดูที่ห้องทำงานก็พบว่าชายหนุ่มพัวพันกับงานไม่จบไม่สิ้น และมักใช้โทรศัพท์พูดคุยกับผู้หญิงที่หญิงสาวไม่อยากได้ยินชื่อเท่าไรบ่อยจนไม่อยากเดินเข้าไปใกล้ๆ

“ณัชจ๋า” ธีระเดินเข้ามาโอบกอดหญิงสาวจากด้านหลัง

“ปล่อยค่ะ” เธอดึงมือที่โอบเอวไว้ออกห่างอย่างไม่ไยดี รีบเอามือปาดน้ำตาที่ไหลซึมออกมา

“พี่ขอโทษ วันนี้งานมัน...”

“พี่ธียุ่งทุกวันค่ะ ณัชรู้”

“มันไม่ใช่ ณัช มันมีปัญหาเรื่องงาน พี่...

“เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าวันหยุดเป็นของครอบครัว”

“แต่นี่มันด่วน พรุ่งนี้บริษัทต้องเสนอลูกค้านะ” เขาพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย

“แล้วที่ทำงานทุกวันดึกดื่นมืดค่ำยังไม่พออีกเหรอคะ ทำไมพี่ธีไม่ทำมันเทั้งอาทิตย์เลยล่ะ” หญิงสาวประชด

“ณัช งานมันเร่งจริงๆ พี่ไม่คิดว่ามันต้องทำวันนี้” ธีระรู้ดีว่าเป็นความคิดผิดของตน

“เวลาณัชเร่งตรวจข้อสอบ พี่ยังไม่ว่าเลย”

“แต่นั่นมันเป็นเวลาไม่ใช่ตลอดทั้งปีทั้งชาติค่ะ” ณัชชาขึ้นเสียงเถียงกลับไปบ้าง

“มันก็เหมือนกัน พี่ก็เร่งแค่วันนี้เท่านั้น ถ้าณัชอยากดูเราไปตอนนี้ก็ได้ พี่...”

“ไม่ค่ะ ต่อไปพี่ธีไม่ต้องมาสัญญาอะไรกับณัชอีกเลยนะ ณัชไม่เชื่อพี่ธีแล้ว” หญิงสาวสะบัดหน้าเดินหนีไปทันที

“ณัช ฟังพี่ก่อน มาพูดกันให้รู้เรื่อง อย่ามาทำนิสัยเด็กแบบนี้” เขาตามไปจับแขนเธอดึงรั้งไว้

“ไม่มีอะไรต้องพูด ณัชเบื่อ ณัชไม่อยากฟังคำโกหก ถ้าพี่ธีอยากทำงานมากนักก็เชิญเลยค่ะ เชิญทำให้สบายใจ” ณัชชากระแทกเสียงใส่สะบัดมือออก

“ณัช พี่ทำเพื่อครอบครัวนะ เราคุยกันแล้วนี่” ธีระพยายามอธิบายอย่างใจเย็น

“ณัชก็คิดว่าคุยกับพี่ธีรู้เรื่องแล้วนะคะ เราตกลงกันแล้วว่าวันหยุดเป็นของครอบครัว แต่พี่ธีเอาทุกวันเป็นของงานแล้วมาอ้างว่าทำเพื่อครอบครัว ไหนล่ะคะครอบครัว ณัชไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเปลี่ยนนอกจากชีวิตเราสองคนที่เปลี่ยน” ณัชชาสะอื้นความรู้สึกน้อยใจเริ่มประดังกลับมาอีกครั้ง

“ณัชไม่ได้อยากรวยไม่ได้อยากมีเพชรมีทองใส่ ณัชแค่อยากให้เรามีเวลาเหมือนเก่าแค่นั้น พี่ธีให้ณัชได้ไหมล่ะคะ”

“ณัช พี่ขอโทษ คราวหน้ามันจะไม่เป็นแบบนี้อีก” น้ำเสียงธีระรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด

“กี่ครั้งแล้วคะที่พี่ธีพูดแบบนี้” เธอย้อนถามเสียงสั่น

ธีระยืนนิ่งพูดไม่ออก คำพูดของณัชชาถูกทุกอย่างพักหลังเขามักจะผิดนัดหรือไม่ก็ลืมไปโดยปริยายจนทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆ มากมายแบบนี้

“ถ้าพี่ธีทำไม่ได้อย่างที่พูดก็ไม่ต้องบอกให้เสียความรู้สึกนะคะ พี่ธีอยากทำงานหรือทำอะไรกับใครเชิญเลยค่ะ ตามสบาย” ณัชชาพูดจบก็เดินหนีไปที่ห้องของลูกหมี ปล่อยให้ธีระยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออกอยู่ตรงนั้น เขารู้สึกผิดที่ทำให้ภรรยาเสียใจแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับงานด่วนที่เร่งเข้ามากะทันหันแบบนี้