EP.6 | นังผู้หญิงชั้นต่ำ

หลายวันต่อมา

หลังจากที่ทะเลาะกันในวันนั้น จิราเมธก็ไม่ได้ติดต่อกับผู้เป็นแม่และพี่สาวอีกเลย แม้ทั้งสองคนจะสลับกันโทรหาเขาจนสายโทรศัพท์แทบจะไหม้ เขาก็ไม่แม้แต่จะกดรับ

หากไม่ติดว่าเป็นคนในครอบครัวเขาคงบล็อกเบอร์หรือปิดกั้นการโทรไปแล้ว

จิราเมธไม่อาจฝืนพูดคุยกับคนที่ไม่ยอมรับในตัวมุกรดาได้ ไม่ยอมรับไม่พอ แต่ธนัญญายังต่อว่าเธอแบบเสียๆหายๆ โดยที่ยังไม่รู้จักเธอเลยสักนิด

เขารับไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ

เหตุการณ์นี้ทำให้ชายหนุ่มหวนนึกถึงผู้เป็นพ่อที่เจ้าตัวเคยคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติคงไม่มีวันนึกถึงท่านอีก แม้จิราวุฒิจะเป็นสามีที่ไม่เอาไหน แต่เขาก็เป็นพ่อที่ดีและเข้าใจลูกๆ ในทุกเรื่อง

ถ้าเป็นพ่อ...พ่อคงเข้าใจเมฆและไม่ขัดขวางเมฆใช่ไหมครับ

พูดแล้วก็คิดถึงท่านอยู่เหมือนกัน เพราะทันทีที่ธนัญญาจับได้ว่าจิราวุฒิมีอนุภรรยาหล่อนก็ฟ้องหย่าเขาทันที โชคดีที่จิราวุฒิร่ำรวยมากพอจึงสามารถชดใช้ทุกอย่างให้นางตามที่เรียกร้องได้

รวมถึงเรื่องที่ให้ลูกเปลี่ยนนามสกุล จากเดิมที่ใช้นามสกุลเขา จิรพิพัฒน์พงษ์ กลับไปใช้นามสกุล วรนิศจ์

หลังจากจบคดีเขาและธนัญธรณ์ก็ไม่ได้พบหน้าผู้เป็นพ่ออีกเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้ท่านไปอยู่ที่ไหน ข่าวคราวก็ไม่มี

“พี่เมฆ พี่เมฆคะ พี่เมฆ!!”

“ฮะ ว่าไงครับ”

เสียงเรียกแหลมหูของรุ่นน้องปีหนึ่ง เรียกสติที่กำลังพร่ำเพ้อของชายหนุ่มให้กลับมา

“หนูขอเบอร์พี่หน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวจับกระโปรงนักศึกษาพลางยืนบิดไปมาด้วยความเขินอาย

“ขอโทษทีครับ พี่มีแฟนแล้ว” ประโยคเดิมๆ หลุดออกจากปากของจิราเมธ เขาพูดคำเหล่านี้จนชินแล้ว เพราะในแต่ละวันก็มักมีสาวๆ วิ่งกรูกันเข้ามาขอเบอร์เขาไม่ต่ำกว่าสิบคน

“ค่ะหนูทราบแล้ว” เธอคนนั้นคลี่ยิ้มตอบตาใส

“ฮะ?” จิราเมธมุ่นคิ้วอย่างแปลกใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอคนประเภทนี้ ทว่าบุคลิกภายนอกของเธอดูเรียบร้อยและไร้เดียงสาเกินกว่าที่จะตามตื้อผู้ชาย

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ หนูชื่อโมเมค่ะเป็นสายรหัสของพี่เมฆก็เลยอยากจะมาขอเบอร์พี่เมฆไว้แค่นั้นเองค่ะ” โมเมพูดพลางกลั้วหัวเราะราวดีใจที่แกล้งเขาได้สำเร็จ

ชายหนุ่มยังคงมึนงง พยายามทบทวนคำพูดของเธอ ก่อนจะหัวเราะตามออกมาเมื่อเข้าใจในความหมาย

“สายรหัสเรานี่มีแต่คนแสบจริงๆ เอาเบอร์มาสิเดี๋ยวพี่เมมให้”

โมเมยื่นโทรศัพท์ให้อย่างว่าง่าย เขารับมากรอกเบอร์ลงไปก่อนจะส่งคืนให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวก่อนนะ” กล่าวจบเขาก็แยกตัวออกไปทันที โมเมทำท่าจะเอ่ยรั้ง ทว่าเขาก็วิ่งเร็วเสียเหลือเกิน คล้อยหลังที่ชายหนุ่มเดินจากไป รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเธอก็ค่อยๆ จางลงเหลือเพียงความเย็นชาที่เคลือบฉาบอยู่บางๆ

“พี่เมฆของแกนี่เขาให้เบอร์สาวไปทั่วเลยเนอะ” พราวนภากระซิบบอกมุกรดาอย่างไม่ชอบใจ เธอมีความรู้สึกว่าผู้ชายอย่างจิราเมธไว้ใจไม่ค่อยได้

เหตุการณ์ของจิราเมธและรุ่นน้องปีหนึ่งเมื่อสักครู่ตกอยู่ในสายตาของมุกรดาและกลุ่มเพื่อน

“นั่นสิ ทำตัวเฟรนลี่เหมือนคนไม่มีแฟน ถึงเขาจะคบแกอย่างเปิดเผยก็เถอะ” กรกตเห็นด้วยกับพราวนภา

“ฉันว่าแกปรามๆ เขาเรื่องผู้หญิงหน่อยก็ดีนะ บอกตรงๆ ว่าฉันกลัวเขาพลาดว่ะ”

“พี่เมฆเขาเป็นคนเฟรนลี่ แต่ฉันเชื่อว่าลึกๆ แล้วพี่เมฆรักฉันแค่คนเดียว” มุกรดาพูดอย่างมั่นใจ ตอนแรกเธอเองก็ไม่ชอบไอ้นิสัยที่เฟรนลี่ของเขาอยู่เหมือนกัน ทว่าตลอดหลายเดือนที่คบกันเขาแสดงออกให้เธอเชื่อว่าต่อให้มีคนสวยและรวยกว่าเธอมายืนอยู่ตรงหน้าเขาก็จะไม่มีวันชายตามอง

ครืด~ ครืด~

ขณะกำลังนั่งเรียนอยู่โทรศัพท์ของชายหนุ่มก็ส่งเสียงแจ้งเตือน เขารีบหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

แม่ 15:30น. : แม่ขอโทษนะเมฆ พาแฟนเมฆมาเจอแม่สิ แล้วแม่จะยอมรับ

ชายหนุ่มดีใจมากเขารีบลุกออกจากห้องเรียนแล้วกดต่อสายหาผู้เป็นแม่ทันที

“ฮัลโหลแม่ นี่แม่พูดจริงเหรอครับ” น้ำเสียงเขาฟังดูตื่นเต้น

(จ้ะลูก แม่ขอโทษนะที่ตอนแรกพูดไม่ดี แต่ตอนนี้แม่พร้อมที่จะเจอกับแฟนลูกแล้ว)

“ครับแม่ ขอบคุณมากนะคะครับ ไว้อาทิตย์นี้ผมจะพามุกไปหาแม่นะครับ”

(จ้าลูก แม่รออยู่นะ)

“ครับผม เมฆไปเรียนต่อก่อนนะแม่เดี๋ยวเลิกแล้วโทรหาอีกทีครับ”

(จ้า)

จิราเมธฉีกยิ้มกว้างหลังจากวางสาย เดินกลับเข้าไปเรียนด้วยสีหน้าเบิกบาน ผิดกับทางฝั่งของผู้เป็นแม่ที่มีสีหน้าเรียบเฉยค่อนไปทางเย็นชา แววตาฉายแววความร้ายลึก

“ใครจะยอมรับแกให้โง่นังผู้หญิงชั้นต่ำ ที่ฉันเรียกแกเพราะฉันจะทำให้แกหายไปจากชีวิตลูกชายฉันต่างหาก!”