EP.7 | ฉันจำเธอได้ นังลูกเมียน้อย!

วันอาทิตย์

ในที่สุดวันแห่งความกดดันก็เดินทางมาถึง มุกรดายืนมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกด้วยความประหม่า วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงสีขาวลายดอกไม้สีชมพู ผมยาวสลวยถูกถักเป็นเปียก้างปลาแล้วม้วนเก็บอย่างเรียบร้อย ใบหน้าหวานแต้มสีสันบางๆ ให้ดูสวยใสแบบธรรมชาติ

เธอถอนหายใจออกมารอบที่ร้อย บอกตามตรงว่าไม่มั่นใจเอาเสียเลย

เมื่อหลายวันก่อนจิราเมธบอกเธอว่าแม่ของเขาอยากพบกับเธอ จึงเอ่ยปากชวนให้ไปกินมื้อเย็นด้วยกันที่บ้าน ตอนแรกก็ยืนกรานที่จะไม่ไป แต่ก็ลืมไปว่าชายหนุ่มทะเลาะกับผู้เป็นแม่อยู่ แล้วหากไม่ไปก็เกรงว่าจะทำให้ทั้งสองต้องทะเลาะกันอีก

มุกรดากลัวการไม่ยอมรับจากครอบครัวทางฝั่งเขา แต่ในขณะเดียวกันหากแม่ของเขาเอ่ยปากชวนด้วยตัวเองก็แปลว่าคงไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไรเธอ...กระมัง

หญิงสาวสำรวจตัวเองอีกครั้ง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินออกจากบ้านไปรอแฟนหนุ่มที่หน้าปากซอย ระหว่างเดินก็พบเจอกับสายตาของเพื่อนบ้านคนอื่นๆ ที่มองมาอย่างดูแคลน

‘แต่งตัวแบบนี้สงสัยจะไปหาจับผู้ชายรวยๆ’

‘นั่นน่ะสิ เชื้อไม่ทิ้งแถวเลยจริงจริ้ง แม่เป็นยังไงลูกก็เป็นอย่างนั้น’

เธอชะงักฝีเท้าเพราะรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจอย่างกะทันหัน แผลเก่าในใจถูกขุดซ้ำจนนับครั้งไม่ถ้วน อดีตในวันนั้นทำลายชีวิตเธอมาจนถึงวันนี้ เมื่อไหร่ผู้คนจะลืมเรื่องราวพวกนั้นไปเสียที

เรื่องราวที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อแต่กลับต้องมารับกรรม...

มุกรดาทำใจให้สงบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเดินต่อโดยไม่แคร์เสียงซุบซิบนินทาของเพื่อนบ้านอีกต่อไป

เมื่อมาถึงหน้าซอย รถยนต์คันหรูของชายหนุ่มก็ขับเข้ามาจอดเทียบตรงหน้าพอดี เธอกลืนความเจ็บปวดเมื่อครู่ลงให้ลึกสุดใจ แล้วก้าวขึ้นรถไปนั่งข้างๆ เขาด้วยใบหน้าเปื้อยรอยยิ้ม

“มอร์นิ่งครับที่รัก” เขาทักทายเธอพร้อมยื่นใบหน้าเข้ามาหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่

“มอร์นิ่งค่ะ” เธอหอมเขากลับ ทั้งคู่มองกันด้วยแววตาหวานซึ้ง มือหนาเคลื่อนมาจับมือบางเอาไว้แน่น

“ไม่ต้องกลัวหรือกังวลอะไรนะ แม่พี่ต้องยอมรับมุกอย่างแน่นอน” จิราเมธบอกเธอด้วยสายตาแน่วแน่ เขาจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้แม่ยอมรับเธอให้ได้

“ค่ะ ขอแค่พี่เมฆคอยอยู่ข้างๆ มุกก็จะสู้ไปพร้อมกับพี่” ดวงตากลมฉายแววประกายแห่งความหวัง เธอเองก็ขอให้ทุกอย่างราบรื่นและผ่านไปได้ด้วยดี

ใช้เวลาไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงหน้าคฤหาสน์วรนิศจ์ มุกรดาขมวดคิ้วมุ่นขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินลงไปเปิดประตู เพราะไม่อยากรบกวนคนในบ้าน เธอรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่อย่างไรก็ไม่ทราบ

มุกรดากวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างละเอียด ก่อนที่ก้อนเนื้อในอกจะกระตุกอย่างรุนแรงและหล่นวูบดิ่งลงสู่ใต้มหาสมุทร เธอรู้จักสถานที่แห่งนี้ เธอเคยอาศัยอยู่ที่นี่

ที่ๆ มีแต่คนเกลียดเธอและแม่!!

ใช่แล้วที่นี่ก็คือคฤหาสน์หลังที่ชฎาพรแม่ของเธอเคยทำงานเป็นคนรับใช้ มิหนำซ้ำยังสร้างวีกรรมเจ็บแสบเอาไว้ด้วยการเป็นเมียน้อยของนายจิราวุฒิสามีของนางธนัญญา

หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้นหลายระดับ เกิดพายุขุมใหญ่ตีซัดขึ้นที่กลางหน้าอกจนรู้สึกจุก เธอกลอกตาซ้ายขวาสลับกันไปมาอย่างคิดไม่ตก เม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นตามกรอบหน้า

เธอจะทำอย่างไรดี

แบบนี้แล้วก็แปลว่าจิราเมธเป็นลูกชายของนางธนัญญาอย่างนั้นหรือ? แล้วทำไมนามสกุลของเขาถึงไม่ใช่จิรพิพัฒน์พงษ์?

นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอสับสนและกระวนกระวายจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น ความหวาดกลัวเริ่มโถมเข้าใส่ความรู้สึก หากเขาเป็นลูกของธนัญญาจริงแล้วเกิดรู้ว่าเธอคือลูกเมียน้อยของแม่เขาขี้นมาล่ะก็...

ก๊อก! ก๊อก!

เฮือก!!!

มุกรดาสะดุ้งจนตัวเด้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นใกล้ๆ เธอหันไปมองก็พบว่าจิราเมธกำลังยืนส่งสัญญาณให้เธอปลดล็อกประตูรถเพื่อที่เขาจะได้เปิดประตูให้

ร่างเล็กพยายามข่มความหวาดกลัวเอาไว้ในใจแล้วเดินลงจากรถไปหาเขา เธอมองหน้าคนรักด้วยแววตาสั่นระริก อยากเข้าไปกอดและให้เขาปลอบเธอเหลือเกิน

ทว่าเธอไม่อาจจะทำเช่นนั้นได้...

“มุกเป็นอะไรหรือเปล่า” เมื่อเห็นว่าแฟนสาวมีท่าทีที่ผิดปกติไปเขาจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

มุกรดาก้มหน้างุด พยายามคิดหาเหตุผลในการปลีกตัวกลับ เธอไม่อาจเข้าไปข้างในพร้อมกับเขาได้ ธนัญธรณ์และธนัญญาต้องจำลูกเมียน้อยอย่างเธอได้แน่นอน

“พะ...พี่เมฆคะ...มุกขอตัวกลับก่อนนะ...อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนไม่ค่อยสบาย...ปะ...ไปก่อนนะคะ” เธอเอ่ยบอกเขาเสียงสั่นเครือ ทุกประโยคถูกเค้นออกมาอย่างยากลำบาก เธอรีบเดินกลับออกไปทางหน้าหมู่บ้าน เพราะกลัวว่าจะมีคนข้างในออกมาเห็นเธอเสียก่อน

เธอยังไม่อยากให้เขารู้ความจริงในตอนนี้ ความจริงที่แม่ของเธอทำร้ายแม่ของเขา ความจริงที่ว่าเขาต้องเกลียดเธอแน่ๆ

คิ้วหนาของจิราเมธเคลื่อนเข้าหากันด้วยความงุนงง เขารีบวิ่งตามเธอไป พยายามจะตะโกนเรียกรั้งเธอเอาไว้

“มุกเดี๋ยวก่อนมุก มุก! มุก!” อาจเพราะรู้สึกตัวช้าจนเกินไป จึงทำให้เขาวิ่งตามเธอไม่ทัน ชายหนุ่มตัดสินใจวิ่งกลับไปขึ้นรถแล้วขับตามเธอไป

ทว่าพอขับออกมาก็ไม่พบร่างของเธอแล้ว

ปึก!!

เขาฟาดกำปั้นลงบนพวงมาลัยรถอย่างรุนแรง

“โธ่เว้ย!!” สุดท้ายเขาก็จำใจที่จะต้องเลี้ยวรถกลับเข้าไปจอดในบ้านเพราะคิดว่าเธอคงกลับไปแล้ว โดยไม่รู้เลยว่าเธอเพียงแค่ซ่อนตัวอยู่ในตรอกซอยแถวๆ นั้น แต่เขาก็ไม่ได้ล้มเลิกความพยายามในการติดต่อเธอ เขาโทรหาเธอไม่รู้กี่ร้อยกี่พันสาย ทว่าเธอกลับไม่แม้แต่จะรับ

“เมฆ เมื่อกี้พี่เห็นเรายืนคุยกับผู้หญิงคนนึงที่หน้าบ้าน ใครเหรอ?” ธนัญธรณ์ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเอ่ยถามอย่างสงสัย เธอรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นราวกับเคยเจอที่ไหนมาก่อน

“แฟนเมฆเองครับ” เขาตอบอย่างขอไปที

“อ้าว แล้วทำไมไม่พาเข้ามาล่ะ”

“จะพาเข้ามายังไงล่ะ อยู่ๆ ก็มาบอกว่ารู้สึกไม่ค่อยสบาย แล้วก็วิ่งหนีออกไปเลย” ยิ่งเล่าเขาก็ยิ่งหงุดหงิด หากเธอไม่ค่อยสบายจริงๆ ก็คงไม่เดินหนีเขาออกไปแบบนั้น ท่าทีของเธอเหมือนคนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่างและต้องการที่จะหลีกหนีมันมากกว่า

แล้วเธอกลัวอะไรล่ะ เหตุใดถึงไม่ยอมบอกกับเขา

“งัั้นเหรอ...” สีหน้าของธนัญธรณ์เรียบนิ่งขึ้นหลายระดับ เธอเบนสายตามองไปยังหน้าคฤหาสน์อีกครั้ง ก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่อเห็นมุกรดายืนมองเข้ามาด้วยแววตาโศกเศร้า แต่เพียงแค่ครู่เดียวอีกฝ่ายก็หันหลังเดินจากไป

ธนัญธรณ์ค่อยๆ กำมือเข้าหากันแน่นจนมันสั่นเทา จ้องมองแผ่นหลังที่ค่อยๆ ไกลออกไปของมุกรดาด้วยแววตาแข็งกร้าว

เธอจำได้แม่นว่ามุกรดาเป็นลูกของนางชฎาพร นังคนใช้ที่เสนอหน้ามาเป็นเมียน้อยของพ่อ!!

‘นังมุกรดา! นี่แกกล้ามาหลอกน้องชายฉันเลยเหรอ! ครอบครัวแกจะจองล้างจองผลาญครอบครัวฉันไม่จบไม่สิ้นเลยใช่ไหม!!’